Kαταπιεστικοί γονείς

[ΔΕΑ(ΠΖ)....JIM]

Ποσο πολυ σας καταπιεζουν οι γονεις σας ? Το ποιο ακραιο περιστατικο καταπιεσης περιστατικο που σας εχει τυχη ?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Η έννοια καταπίεση είναι πολύ σχετική. Πολλά περιστατικά τα οποία όταν ήμαστε παιδιά μας έδιναν την εντύπωση ότι οι γονείς μας καταπίεζαν, τώρα καταλαβαίνουμε ότι εντέλει μας ωφέλησαν. Πάντως ένα πράγμα που με έκανε να δυσφορώ κυρίως με τη μητέρα μου είναι ότι πολλές φορές ιδίως όταν πηγαίναμε κάπου, με καπέλωνε πολλές φορές και ενώ μπορεί να με ρωτούσαν κάτι, απαντούσε αυτή για μένα. Δεν της κρατάω βέβαια κακία...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[konstantina1994]

Οι γονεις μου ειναι καταπιεστικοι σε βαθμο αρκετο για μενα .Με καταπιεζουν για τα ρουχα μου δεν πρεπει να ειναι κοντα και ανοιχτα ,για την συμπεριφορα μου ,για τις εξοδους μου .Συμφωνω οτι ειναι πολυ ασχημο να απαντουν οι αλλοι στη θεση σου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

γιατι οι γονεις καταπιεζουν τα παιδια τους? ποιοι ειναι οι λογοι?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dimitral]

δεν το κανουν μωρε για να σας περιορισουν!αγαπες ειναι αυτα.που πας,τι τρως,τι πινεις,με ποιον ησουν.......τα γνωστα ολοι τα φαγαμε .η το αλλο :μολις φτασεις παρε με τηλεφωνο!!!!!!κι αν σε προλαβει και παρει η μαμα πρωτα:αχ γιατι δεν με σκεφτεσαι θα με πεθανεις!

ειναι φοβος να μην παθουμε τιποτα,ειναι η εντονη ανησυχια τους!και βεβαια ειναι και τα δικαιωματα που δινουμε εμεις!καταρχας εμεις ειμαστε υπευθυνοι για την εμπιστοσυνη τους.και κατα δευτερον εμεις οφειλουμε να τους κανουμε ξεκαθαρο οτι θα ζησουμε την ζωη που θελουμε ειτε τους αρεσει ειτε οχι,ακομα κι αν αυτο σημαινει οτι θα φαμε τα μουτρα μας!

(που μιλαω σαν να ειμαι ακομα παιδι ειναι καλο αραγε; )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Δεν το καταλαβαίνουν. Και θεωρούν ότι ξέρουν καλύτερα τι είναι καλό για αυτά. Αλλά συχνά δεν αφουγκράζονται την υπόλοιπη γενιά τους και δεν κάνουν αυτοκριτική.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Πάντως συζητώντας με την μάμι μου και ήμουν μες στα νεύρα (καλά με πήρες 5 το πρωί να δεις που είμαι επειδή δεν γύρισα ακόμα σπίτι; Δεν μου τα έκανες όταν ήμουν φοιτήτρια αυτά...ω...ναι το έβγαλε πριν 2 σκ αυτό το βίτσιο )
μου έχει πει ότι απλά φοβάται και ανησυχεί... παθολογικά πολλές φορές....

Ειδικά στις διάφορες αλλαγές φάσεις... πχ όταν έφυγα από το σπίτι για πρώτη φόρα (5 τηλέφωνα την ημέρα), όταν πήρα το αυτοκίνητο (τηλ αν πάρκαρα...τηλ αν είμαι έξω ή οδηγώ...τηλ για το οτιδήποτε)...

Το αστείο είναι ότι εν μέρη την καταλαβαίνω τι κι αν στην εφηβεία της ούρλιαζα ότι απλά με πνίγει....δεν με αφήνει να αναπνεύσω και δεν με καταλαβαίνει... Τι κι αν ούρλιαζα εξίσου ότι θέλω να κάνω τα δικά μου λάθη....

Το αποτέλεσμα...εγώ τα "λάθη" μου τα έκανα μαζί με τους καβγάδες
άσχετα με την υπερ-προστατευτικότητα που είχε-και έχει μεταξύ μας ....

Απλά τώρα κάπως συνειδητοποίησε ότι μεγάλωσα...κάπως συνειδητοποίησε ότι εγώ θα κάνω το δικό μου όσο και να χτυπιέται...κάπως ότι είμαι μακριά και δεν ξέρει (κλασσική ατάκα μάνας: όταν είσαι μακριά δεν ξέρω τι κάνεις...ενώ τώρα που βλέπω δεν μπορώ να μην μιλήσω )...κάπου κι εγώ την καταλαβαίνω ότι μία με έχει και είναι λογικό να ανησυχεί...οπότε κάπως μειώσαμε τα τηλεφωνήματα...κάπως το πήρε απόφαση ότι μπορώ να με προσέχω....κάπως έριξα κι εγώ νερό στο κρασί μου και την παίρνω τηλ ότι όλα οκ με το τουτού, πάω για καφεδάκι...την στέλνω κανένα μήνυμα για καληνύχτα για να ξέρει ότι γύρισα σπίτι....Ε...δεν μου κάνει και τόσο κόπο να την καθυσηχάζω από μόνη μου...

Όχι ότι δεν με πιάνουν τα νεύρα όταν κάνω μπάνιο και βλέπω 500 αναπάντητες και στα δύο κινητά και όταν παίρνω πίσω ακού " Που ήσουννννννννννννννννν;" λες και με έχασε...

Αλλά μαμά είναι και ανησυχεί... Έμαθα να ζω με αυτό

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

δε πιστευω οτι οι γονεις μου με καταπιεζουν οτι το καναν αυτο στο παρελθον... το μονο που εμενα με πειραζει κ ενιωθα πιεσμενη ηταν οτι δε με αφηνε η μαμα μου να μαθω και να κανω ποδηλατο και οτι μεχρι να τελειωσω το σχολειο δε μου εβαε ιντερνετ... χχαζομαρες δηλαδη... σε γενικες γραμμες δεν εχω τετοιου ειδους παραπονα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Οι δικοι μου γονεις ηταν αρκετα (οχι καταπιεστικοι με την αυστηρη εννοια της λεξεως αλλα) πολυ παρεμβατικοι και αυτο λογω εκκλησιας τις περισσοτερες φορες. Τους γονεις μου μπορω να τους χαρακτηρισω πολυ φοβικους και φοβισμενους που απο πολυ μικρα μας καταπιεζαν για μικροπραγματα. Εδιναν δλδ μεγαλη προσοχη σε ανουσια πραγματα μονο και μονο για τον φοβο μην γινουμε κακομαθημενα. Ενα περιστατικο που ηταν εν' αγνοια μου και εμαθα σημερα απ'την αδερφη μου ηταν οτι ειχαν κανει ολοκληρο θεμα για ενα αμανικο μπλουζακι του 19χρονου τοτε αδερφου (μεγαλυτερου) μου που στο τελος του το μαζεψαν για να μην το φοραει. Δεν το θεωρουσαν πρεπον! Αυτα μερικες φορες μπορουν να συμβαινουν στους ιδιους σου τους γονεις(που ενοειται πρεπει να προστατευουν την ωριμανση σου σαν προσωπικοτητα). Μενω εκπληκτος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Katerina Kechaya]

..Μέχρι ένα βαθμό, η υγιής "καταπίεση" είναι έως και απαραίτητη.
Όλοι στην εφηβεία μας, είχαμε την τάση να εξομοιώνουμε τις συμβουλές με την καταπίεση. Να κλείνουμε αυτιά, πόρτες, παραθυρόφυλλα! Και αλοίμονο αν δεν ήταν έτσι! Αλοίμονο εάν όλοι μας ούσες και όντες νέοι δεν επαναστασούμε, δεν αντιδρούσαμε. Αλλά έτσι είναι καταμερισμένοι οι ρόλοι. Αυτός είναι του τέκνου και ο άλλος του γονέα.

Τα πράγματα όμως, αρχίζουν να αποκτούν ανησυχητικές διαστάσεις, όταν ο γονέας εμμένοντας να συμπεριφέρεται στο παιδί του, ως "παιδί" στην ουσία απλώς δεν αποδέχεται το γεγονός του ότι μεγαλώνει ο ίδιος. Όταν εγκλωβίζει το βλαστάρι του, ανεξαρτήτως ηλικίας, σε πρότυπα και τετράγωνα πλαίσια που καλύπτουν δικούς του εγωϊσμόυς και απωθημένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι μητέρες που άπαξ και η κόρη περάσει τα 25, την πιέζουν για γάμο. Τότε είναι που πλέον μιλάμε για ουσιαστική καταπίεση που προκαλεί δυσφορία.

Σύμφωνα με τον Aldo Carotenuto - και συγχωρέστε για την έμμονη που έχω με τον συγκεκριμένο συγγραφέα/ψυχοθεραπευτή - ο μοναδικός τρόπος για να ανέβει ένας άνθρωπος τις κλίμακες της ωρίμανσης, είναι η πραγμάτωση των προσωπικών του επιλογών, με τις όποιες συνέπειες.

Άρα καταπίεση, δεν είναι αυτή, που στα 15 σου "τρώει" 2 ώρες από το πάρτυ, αλλά αυτή που στα 25 σου "τρώει" 2 ζωές.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Αυτό που κατάλαβα σαν γονιός εγώ: η καταπίεση είναι αποτέλεσμα μη επικοινωνίας γονιών με τα παιδιά τους και πηγάζει από τον εγωισμό των γονιών.

Επειδή υπήρξα καταπιεστική μάνα και έχω νιώσει τις συνέπιες, ένα έχω μόνο να πω: όταν αγαπάς το παιδί σου, του μαθαίνεις αυτά που πιστεύεις εσύ ότι είναι σωστά, και από ένα σημείο και μετά (που διαφέρει από παιδί σε παιδί, μεν) το αφήνεις ελεύθερο να κάνει τις επιλογές του. (ασχέτως που οι συνέπιες επηρεάζουν άμεσα και τo γονιό).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Καταθετω εδω ενα πανεμορφο κειμενο που βρηκα σ'ενα βιβλιο:

Τα παιδια δεν ειναι παιδια σας.
Ειναι οι γιοι και οι κορες της λαχταρας της ζωης.
Για τον εαυτο της.
Δημιουργουνται μεσω, αλλα οχι απο σας.
Και αν και βρισκονται μαζι σας δεν ανηκουν, ωστοσο, σε σας.
Ισως τους δινετε την αγαπη σας, αλλα οχι τις σκεψεις σας,
γιατι αυτα εχουν τις δικες τους σκεψεις.
Μπορει να στεγαζετε τα σωματα τους, αλλα οχι τις ψυχες τους,
γιατι οι ψυχες τους κατοικουν στο σπιτι του αυριο, που εσεις
δεν μπορειτε να επισκεφθητε ουτε στα ονειρα σας.
Ισως παλευετε να τους μοιασετε, αλλα να μην αναζητησετε
να τα κανετε να σας μοιασουν.
Γιατι η ζωη δεν παει προς τα πισω, ουτε χρονοτριβει με το χθες.

Καλιλ Γκιμπραν

Νομιζω δεν σεβομαστε αρκετα την παιδικη ψυχη ,λες και ειναι κατι μικροπρεπες, κατι αναξιο, που δεν εχει μεγαλωσει ακομη για να το παρουμε στα σοβαρα, που δεν απειλουμαστε απ'την (ανυπαρκτη) εξουσια του, και γι' αυτο ειμαστε υπευθυνοι ολοι μας.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Τα παιδιά τα μεγαλώνουμε προσφέροντάς τους γνώσεις και κριτική σκέψη ώστε να φύγουν στα 18 και να είμαστε σίγουροι οτι δε θα τους τύχει κάτι κακό ή οτι τουλάχιστον, αν τους τύχει, θα μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν. Το θεωρώ τραγικό στα 18 να πηγαίνουν οι γονείς να μαζέψουν την κοπέλα από το ραντεβού της. Λυπάμαι που το λέω. Θα μου πείτε, μα εσύ δε θα ανησυχούσες; Προφανώς. Αλλά όταν το παιδί σου είναι 18 , κάθεσαι στ' αυγά σου και προσεύχεσαι να το έχεις αναθρέψει σωστά ώστε να ξέρει τι κάνει και με ποιον επιλέγει να βγει. Γι' αυτό φωνάζω σε όλα τα σχετικά θέματα για σωστή ανατροφή του παιδιού...

Οι γονείς θα έπρεπε να είχαν αναπτύξει τέτοια επικοινωνία με το παιδί τους ώστε μόνο του να τους ενημέρωνε για το ραντεβού αυτό. Επίσης, όταν ένα παιδί στα 18 δεν είναι συνηθισμένο να βγαίνει έξω και περνάει ώρες στο ίντερνετ, κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο και χρειάζεται διαρκή προσοχή = ενδιαφέρον, όχι του τύπου "πρόσεχε, ο κόσμος είναι κακός, γιατί μιλάς με αγνώστους" (λες κι όλοι αυτοί που γνωρίζουμε εκεί έξω irl είναι γνωστοί εκ των προτέρων) αλλά του τύπου "για πες μου γλυκειά μου, πώς είναι αυτός που γνώρισες" κλπ κλπ.


Σημείωση Editor: Το θέμα προήλθε από split του θέματος: Κρυφή συνάντηση με έναν άγνωστο από το νετ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dimitral]

εχω καταλαβει καλα;μιλαμε για μια κοπελα 18 χρονων;αν ναι,τοτε θεωρω απαραδεκτη την επεμβαση των γονεων με οποινδηποτε τροπο.φυσικα και θα ανησυχησουν αλλα μεχρι εκει.το παιδι ειναι μια ανεξαρτητη προσωπικοτητα που πρεπει να αντιμετωπιζει τους κινδυνους μονο του.δεν ειναι κτημα του γονεα.ο γονιος οφειλει να το μεγαλωσει με τροπο ωστε να ειναι αξιο να αντιμετωπισει τις κακοτοπιες.και κινδυνους ολοι αντιμετωπιζουμε καθημερινα , δεν εχουμε τον μπαμπα και την μαμα πανω απο το κεφαλι μας.η κοπελα μιλαγε χρονια με εναν ανθρωπο απο το εξωτερικο και ηρθε η ωρα να τα πουνε και απο κοντα.δεν εχει λογο να δωσει σε κανεναν αναφορα αφου δεν το θελει ή τελος παντων θα δωσει αναφορα εκει που η ιδια θελει.επικινδυνος ο κοσμος που ζουμε δεν λεω,αλλα δεν ειναι κακο να βγουμε εξω και να τον γνωρισουμε λιγακι.

Σημείωση Editor: Το θέμα προήλθε από split του θέματος: Κρυφή συνάντηση με έναν άγνωστο από το νετ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Ωραία, γενικά μιλώντας λοιπόν, συμφωνώ με τη Dimitral και να προσθέσω οτι είναι επώδυνο, αλλά καλύτερα καμιά φορά το παιδί να μαθαίνει από τα λάθη του, παρά από συμβουλές των γονέων. Και ξανατονίζω, μεγαλώνουμε τα παιδιά μαθαίνοντάς τους πράγματα, δίνοντάς τους τα εφόδια και τα "όπλα" για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Όταν ενηλικιωθούν τα αφήνουμε να κάνουν τις επιλογές μας, πονώντας βέβαια με τα λάθη τους, αλλά δικό τους το μαχαίρι, δικό τους και το καρπούζι.

Κανείς ποτέ δεν έμαθε από λάθη των άλλων. Αν δεν πέσεις στη μάχη, δεν ξέρεις να μάχεσαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Πολύ ωραία όλα αυτά κοριτσούδια στη θεωρία και σε γενικές γραμμές συμφωνώ και κάπως έτσι τα σκεφτόμουν κι εγώ, πριν κάνω παιδί και πολύ περισσότερο, πριν φτάσει το παιδί μου στην εφηβεία και δω την κατάσταση μπροστά στα μάτια μου.

Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού. Δεν είναι κανόνας ότι στα 18 είσαι έτοιμος να αναλάβεις τι ζωή σου και αν και θα συμφωνήσω ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στην ως τότε ανατροφή, η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού, δε σου επιτρέπει καμιά φορά να εφαρμόσεις τις παιδαγωγικές μεθόδους που έχεις εκ των προτέρων σκεφτεί.

Για παράδειγμα, έχω δύο ξαδέρφες. Η μια, η μεγαλύτερη, είχε τις παρέες της, έβγαινε με φίλες και φίλους και είχε μια καθ' όλα "φυσιολογική" εφηβεία. Η δεύτερη, ήταν κλειστό παιδί, δεν είχε παρέες και δεν την ενδιέφερε να έχει. Θα 'λεγε κανείς ότι όλη την εφηβεία της, την πέρασε πάνω σε έναν καναπέ, διαβάζοντας βιβλία (ούτε καν ίντερνετ).
Οι γονείς της έφτασαν σε σημείο να την παρακαλούν να βγει έξω και να αποκτήσει ενδιαφέροντα, πράγμα που την ίδια δεν την ενδιέφερε.
Πώς λοιπόν, όταν στα 18 και μετά άρχισε να ενδιαφέρεται για σχέση και κοινωνικούς δεσμούς να της δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη και να προσεύχεσαι μονάχα να είναι καλά;
Ναι, φυσικά, θα την αφήσεις να κάνει τα δικά της βήματα στον κόσμο, αλλά πρέπει να είσαι από κοντά να καλύψεις τα κενά των εμπειριών που δεν πήρε νωρίτερα λόγω χαρακτήρα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Να είσαι από κοντά ναι, δηλαδή να στέκεσαι σε μια απόσταση και να δίνεις στο παιδί σου να καταλάβει οτι είσαι εκεί αν σε χρειαστεί. Όχι να μπαστακώνεσαι και να κάνεις ανάκριση. Πάντα θεωρούσα οτι τα παραδείγματα από τη δική μας ζωή είναι το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά. Δηλαδή να τους λες "εγώ στην ηλικία σου έκανα αυτή τη βλακεία". Έτσι δεν ανοίγει χάσμα μεταξύ σας γιατί ξέρει οτι μπορείς να το καταλάβεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[alis]

Και ξανατονίζω, μεγαλώνουμε τα παιδιά μαθαίνοντάς τους πράγματα, δίνοντάς τους τα εφόδια και τα "όπλα" για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Όταν ενηλικιωθούν τα αφήνουμε να κάνουν τις επιλογές μας, πονώντας βέβαια με τα λάθη τους, αλλά δικό τους το μαχαίρι, δικό τους και το καρπούζι.

Κανείς ποτέ δεν έμαθε από λάθη των άλλων. Αν δεν πέσεις στη μάχη, δεν ξέρεις να μάχεσαι.

Χμ... Ωραίο αυτό πράγματι, αλλά δεν σημαίνει ότι όταν ενηλικιωθούν τα αφήνουμε εντελώς μόνα τους να κάνουν ότι θέλουν. Στην ηλικία των 18 δεν σημαίνει ότι με μαγικό τρόπο γίνεται κάτι και το παιδί ωριμάζει και από τότε το αφήνουμε ελεύθερο.

Πρέπει να ξέρουμε αν το παιδί μας, αν αφεθεί ελεύθερο μπορεί να διαχειριστεί με την δέουσα σοβαρότητα κάποιοες σημαντικές καταστάσεις. Συμφωνώ, βέβαια ότι πρέπει να τα αφήσουμε ως ένα βαθμό ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους, να διδαχτούν να διορθωθούν αλλά με βασική - για να μην πω απαραίτητη- προυπόθεση να συμμετέχουμε και εμείς στην προσπάθεια αυτή της πραγματικής ωριμότητας. Τα παιδιά μας μας χρειάζονται ενεργά και μετά τα 18.

Πρέπει να ξέρουμε που η ελευθερία λυτρώνει και που μπορεί να δημιουργήσει ανεπανόρθωτα λήγματα. Με έναν καλό συνδυασμό ανάμεσα στο πόση ελευθερία θα δώσουμε και πόσο και που θα επέμβουμε δυναμικά τότε μπορεί να επιτύχουμε πολύ καλά αποτελέσματα. Ακόμα θεωρώ ότι μέχρι το τέλος των σπουδών περίπου πρέπει αν επεμβαίνουμε ακόμα, σε κάποιο βαθμό. Για μένα μετά από το τέλος των σπουδών έρχεται η ολοκληρωτική ελευθερία.

Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού. Δεν είναι κανόνας ότι στα 18 είσαι έτοιμος να αναλάβεις τι ζωή σου και αν και θα συμφωνήσω ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στην ως τότε ανατροφή, η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού, δε σου επιτρέπει καμιά φορά να εφαρμόσεις τις παιδαγωγικές μεθόδους που έχεις εκ των προτέρων σκεφτεί.

Συμφωνώ. Με βάση τις ιδιαιτερότητες κάθε παιδιού και με το πόσο είναι έτοιμο να ωριμάσει και να προχωρήσει μόνο του, προγραμματίζουμε τις υπόλοιπες κινήσεις μας.

Να είσαι από κοντά ναι, δηλαδή να στέκεσαι σε μια απόσταση και να δίνεις στο παιδί σου να καταλάβει οτι είσαι εκεί αν σε χρειαστεί. Όχι να μπαστακώνεσαι και να κάνεις ανάκριση. Πάντα θεωρούσα οτι τα παραδείγματα από τη δική μας ζωή είναι το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά. Δηλαδή να τους λες "εγώ στην ηλικία σου έκανα αυτή τη βλακεία". Έτσι δεν ανοίγει χάσμα μεταξύ σας γιατί ξέρει οτι μπορείς να το καταλάβεις.

Είναι μια μέθοδος αυτή που περιγράφεις, αρκετά καλή νομίζω. Όσο για το θέμα της ανάκρισης, είμαι αρνητική ακόμα και σε πιο μικρές ηλικίες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

ποτε δεν ενιωσα οτι οι γονεις μου, μου κανουν ανακριση ισα ισα.
νοιαζονται και ειναι παντα διπλα μου οταν τους χρειαστω.
και κυριως ειναι παντα ετοιμοι να κανουν φονο μονο και μονο οταν καποιος με πειραξει!
ποτε δεν ενιωσα οτι με πνιγουν και ας ανακατευονται ακομα και τωρα στα προσωπικα μου. ξερω οτι το κανουν απο ενδιαφερον και απο αγαπη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Για παράδειγμα, έχω δύο ξαδέρφες. Η μια, η μεγαλύτερη, είχε τις παρέες της, έβγαινε με φίλες και φίλους και είχε μια καθ' όλα "φυσιολογική" εφηβεία. Η δεύτερη, ήταν κλειστό παιδί, δεν είχε παρέες και δεν την ενδιέφερε να έχει. Θα 'λεγε κανείς ότι όλη την εφηβεία της, την πέρασε πάνω σε έναν καναπέ, διαβάζοντας βιβλία (ούτε καν ίντερνετ).
Ναι, φυσικά, θα την αφήσεις να κάνει τα δικά της βήματα στον κόσμο, αλλά πρέπει να είσαι από κοντά να καλύψεις τα κενά των εμπειριών που δεν πήρε νωρίτερα λόγω χαρακτήρα.

Μαλιστα!! Την ανικανοτητα και την αδυναμια των γονιων να αποκαλυψουν και να αναπτυξουν τον εσωτερικο κοσμο ενος παιδιου την μετανομαζουμε αδυναμια λογω χαρακτηρα!!!!(τι αλλο θα ακουσουμε δεν ξερω)

Πώς λοιπόν, όταν στα 18 και μετά άρχισε να ενδιαφέρεται για σχέση και κοινωνικούς δεσμούς να της δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη και να προσεύχεσαι μονάχα να είναι καλά;

Αν δεν του εχεις δειξει μεχρι τοτε εμπιστοσυνη δεν γινεται να του δειξεις ξαφνικα, οχι επειδη το παιδι φαινεται να κωλυεται να πιστεψει στον εαυτο του αλλα γιατι εσυ δεν μπορεις να του δειξεις εμπιστοσυνη. Φυσιολογικο!

Οι γονείς της έφτασαν σε σημείο να την παρακαλούν να βγει έξω και να αποκτήσει ενδιαφέροντα, πράγμα που την ίδια δεν την ενδιέφερε.

Aφου της εκαναν τη ζωη δυσκολη μετα τη παρακαλουσαν να βγει εξω, να παρει οτι της αξιζει, να μη φοβαται για αυτη, να αφησει αλλους ανθρωπους να τη πλησιασουν. Και τι εκανε αυτη;; Απο πεισμα εκανε πισω ακομα πιο πολυ, κλεινοταν ακομα περισσοτερο στον εαυτο της, και καπως ετσι επαιρνε την εκδικηση της για το βαρος που ενοιωθε μεσα της που υπευθηνοι γι'αυτο ηταν κυριως οι γονεις της.

Κλασσικη αυτη η ιστορια με τα παρακαλια απ'τους γονεις οταν μεγαλωσει λιγο το παιδι και ειναι κλειστο ενω απο πισω κρυβεται μια καταπιεστικη παιδικη ηλικια. Εχουν και την απαιτηση δηλαδη ενω εχουν καταστρεψει την αυτοεκτιμηση και την αυτοπεποιθηση του παιδιου να βγει εξω στο κοσμο και να ζησει τη ζωη του. Αλλα στην ουσια αυτο που θα γινει αν το παιδι αποφασισει να βγει εξω και να κυνηγησει τη τυχη του ειναι να ειναι για πολλα χρονια παλι εξαρτημενος απ'τους γονεις του γιατι με καθε στραβη παντα θα γυρναει πισω για βοηθεια. Αυτο ειναι κατι που βολευει τους γονεις, γιατι συνεχιζεται η κατασταση της σχεση που ειχε το παιδι τους οταν αυτο ηταν ηταν μικρο. Οταν δηλαδη ηταν εξαρτημενο απ'αυτους και εδινε απολυτη αξια στα προσωπα τους και στα πιστευω τους για να κερδισει την αγαπη τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.