Eileen
Τιμώμενο Μέλος
Ψάχνω κάποιο βιβλίο, ξενόγλωσσο (για να θυμηθώ και τα αγγλικά μου ) κατηγορίας τρόμου.. θενξ
Ένας ακόμη πολύ αναγνωρισμένος είναι ο Clive Barker.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
Πολύ πολύ δυνατό βιβλίο. Σχετικά απλό στη γραφή του και ιδιαίτερα ευανάγνωστο.
Ο συγγραφέας προκειμένου να κάνει πιο κατανοητό αυτό που αναλύει, χρησιμοποιεί πολλά παραδείγματα από την καθημερινότητα αλλά και υποθετικές ιστορίες - σενάρια.
Ο Michael Sandel διδάσκει το μάθημα Justice στο Harvard, του οποίου η θεματολογία είναι πολύ κοντά στο βιβλίο.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
Με όλο το θάρρος, αλλά γιατί να μη διαβάσει κάποιος απ' ευθείας Machiavelli? =)
Τόσο ο Ηγεμών, όσο και το εκτενέστερο Discources on Livy είναι πολύ προσβάσιμα κείμενα με έντονο ενδιαφέρον!
Πραγματικά αξίζει να του αφιερώσεις χρόνο ^^Θέλω να το διαβάσω αυτό!
Τώρα που πιάσαμε τους Καταλανούς, να προτείνω Τα τελευταία απογεύματα με την Τερέζα του Χουάν Μαρσέ. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, θίγει πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα, κυρίως πολιτικής.
Δεν είναι απαιτητικό κείμενο, απλά βοηθάει σημαντικά για την διατήρηση της ατμόσφαιρας της εποχής, να έχει ο αναγνώστης κάποιες βασικές γνώσεις για την πολιτική ιστορία της Ισπανίας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι απαραίτητες. =)
Στα θετικά επίσης, η μετάφραση: αν και δε γνωρίζω Ισπανικά είμαι βέβαιη πως η δουλειά της κας Κνήτου είναι εξαιρετική.
Οι Ισπανοί είναι μεγάλη αδυναμία! Θέλω εδώ και καιρό να πιάσω τον Μαρσέ, να μία καλή ευκαιρία!
Πρόσφατα τελείωσα το Πίσω από τους θάμνους της Sara Mesa (εκδόσεις Ίκαρος) και ήταν πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, αρκετά διαφορετικό ως προς το ύφος και τη θεματολογία από τους Ισπανούς που έχω διαβάσει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
Carlos Ruiz Zafon
"Οι πόλεμοι δεν έχουν μνήμη και κανένας δεν τολμάει να τους καταλάβει μέχρι που πια δεν απομένουν φωνές για να πουν τι συνέβη, μέχρι που φτάνει η στιγμή που δεν τους αναγνωρίζει πια κανείς και τότε επιστρέφουν, με άλλη όψη κι όνομα, να καταβροχθίσουν ό,τι άφησαν πίσω."
Πολύ αγαπημένο βιβλίο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
παιδιά,με έπιασε η έμπνευση και θέλω να αρχίσω ένα βιβλίο στα αγγλικά,έχετε να προτείνετε κάτι;
έχω μια προτίμηση στα αστυνομικά-θρίλερ
έχω πάρει το lower πριν δύο χρόνια αλλά ακούω τα αγγλικά σε ταινίες,μππορώ να δω χωρίς υπότιτλους και νταξ για 30 λέξεις που δεν ξέρω υπάρχει και το λεξικό
Αφού σου αρέσουν τα αστυνομικά, μπορείς να ξεκινήσεις με Agatha Christie, Arthur Conan Doyle.
Αυτό που θέλω να διαβάσω τελευταία και το πήρα στα αγγλικά είναι το The Casual Vacancy, της J.K Rowling.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
... Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, ως ένα σημείο, στην απόφαση αυτή με οδήγησε ο εγωισμός μου: ήθελα να καταπλήξω τους θεατές με την τρελή τόλμη μου. Ωστόσο, θυμάμαι πολύ καλά - ω, τι παράξενο συναίσθημα! - ξαφνικά με είχε κυριεύσει μία τρομερή επιθυμία να ρισκάρω. Ίσως τα πολλά συναισθήματα όχι μόνο δε χορταίνουν την ψυχή, αλλά αντίθετα, την ερεθίζουν και ζητά καινούρια, όλο και περισσότερα, ώσπου να εξαντληθεί ολοκληρωτικά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
Ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο με ιδιαίτερο συγγραφικό ύφος.
Μέσα από την αφήγηση ενός 60άρη άντρα ξεδιπλώνεται η πλοκή ενώ ο συγγραφέας εκθέτει τις σκέψεις του για τον χρόνο, τη ζωή και την μνήμη και πώς όλα αυτά επηρεάζουν την "προσωπική" αλήθεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
Ματωμένος Γάμος του Λόρκα. Πάρα πολύ ωραίο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
Από την Αργυρώ Μαντόγλου
Ουμπέρτο Εκο
Το κοιμητήριο της Πράγας
μτφρ.: Εφη Καλλιφατίδη
εκδόσεις Ψυχογιός» σ. 567, ευρώ 19,90
Το πολυαναμενόμενο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Εκο αμέσως μετά την κυκλοφορία του δημιούργησε πλήθος δημόσιων αντιπαραθέσεων στην Ιταλία εξαιτίας των «προκλητικών» θεμάτων του, παρότι είναι εμφανές πως ο συγγραφέας τα προσεγγίζει με διάθεση υπονόμευσης και αποδόμησης. Ο Εκο, τριάντα χρόνια μετά το πολύκροτο «Ονομα του Ρόδου», γράφει ένα μυθιστόρημα στο οποίο ενσωματώνει όλες τις μεταμοντέρνες θεωρίες για την πολλαπλότητα του ρόλου του αφηγητή, τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα σε μυθοπλασία και πραγματικότητα, σχολιάζοντας ταυτόχρονα όλα τα φιλοσοφικά, θεολογικά και πολιτικά ρεύματα, τα οποία (σύμφωνα με τον αφηγητή) ευθύνονται για το ζοφερό τοπίο που διαμορφώθηκε στη Δύση.
Στο «πανοραμικό» αυτό μυθιστόρημα παρελαύνουν πλήθος σημαντικών προσώπων του πνεύματος και των τεχνών -από τον Φρόιντ έως τον Μαρξ-, οι θεωρίες παρουσιάζονται εν τη γενέσει τους, ενώ στην καρδιά του μυθιστορήματος υπάρχει η ιδέα της «συνωμοσιολογίας», δηλαδή του τρόπου κατασκευής των συνωμοσιών. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Εκο καταπιάνεται με διάφορες θεωρίες συνωμοσίας («Εκκρεμές του Φουκώ») και με τη δύναμη του στερεότυπου να επηρεάζει και να κατευθύνει την κοινή γνώμη. Στο «Κοιμητήριο της Πράγας», επιπλέον, παρουσιάζει ενδελεχώς το πώς μια συνωμοσία συλλαμβάνεται, στήνεται, κυκλοφορεί, διατρανώνεται και στη συνέχεια κατευθύνει τα πλήθη, χωρίς την ύπαρξη μιας λογικής ή πραγματικής βάσης.
Σε κάθε σελίδα ο αφηγητής του και οι διάφορες εκδοχές του κατατρύχονται και διατρανώνουν μια κάποια εμμονή τους: είτε εναντίον των γυναικών, των Γερμανών, των Ιησουιτών, του Ναπολέοντα, μασόνων και Καρμπονάρων, αλλά κυρίως των Εβραίων. Ο αντισημιτισμός του μυθιστορήματος προκάλεσε σχόλια και αντιδράσεις όταν πρωτοκυκλοφόρησε, λόγω όμως της ακραίας υπερβολής των περιγραφών του ακυρώνεται το στερεότυπο που χλευάζει.
Δέχτηκε επίσης κριτικές για τον τρόπο που διαπραγματεύεται τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό και για κάποιες αποκρουστικές ιδέες των χαρακτήρων του: «Εγραψα ένα μυθιστόρημα και όχι δοκίμιο, δεν καταλήγει σε κάποιο συμπέρασμα, ούτε επιθυμούσα να βάλω σε μια τάξη τις αντιθέσεις», θα απαντήσει στους επικριτές του ο «γκουρού» της σημειολογίας.
Κατασκευή στερεοτύπων και άλλων κακών
Ο Εκο καταπιάνεται, όπως ήδη αναφέρθηκε, με διάφορες θεωρίες συνωμοσίας αλλά και με τον υπόγειο και δεξιοτεχνικό τρόπο κατασκευής τους: την ενοποίηση της Ιταλίας, τη μασονία, την ψυχανάλυση, αλλά κυρίως με τη διάδοση του αντισημιτισμού και την πλαστογράφηση ιερών και φιλοσοφικών κειμένων. Αλλά κυρίως με την πλέον ολέθρια πλαστογράφηση, των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών. Ενα πλαστό έγγραφο που υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Χίτλερ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μισάνθρωπος και μισογύνης
Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται στην Πράγα, το Τορίνο και το Παρίσι και ο πρωταγωνιστής είναι ο Σιμόνε Σιμονίνι, ένας ιδιαίτερα κυνικός πλαστογράφος, ο οποίος εξελίσσεται σε κατάσκοπο και καταλήγει να εργάζεται για διάφορες μυστικές υπηρεσίες. Λόγω του αντισημιτισμού του επινοεί την πλέον ακραία θεωρία συνωμοσίας, όπου δήθεν υπήρξε μια θρυλική συνάντηση των Πρεσβύτερων της Σιών στο εβραϊκό κοιμητήριο της Πράγας και εκεί οργανώθηκε με κάθε λεπτομέρεια η διακυβέρνηση του κόσμου.
Ο Σιμονίνι είναι ο μοναδικός επινοημένος χαρακτήρας στο μυθιστόρημα, το οποίο έχει εποικιστεί από πλήθος πραγματικών ιστορικών προσώπων. Σύμφωνα με τον Εκο, «οι υπόλοιποι ήρωες υπήρξαν πραγματικοί και έκαναν και είπαν τα πράγματα που έκαναν και είπαν στο μυθιστόρημα».
Ο Σιμόνε Σιμονίνι ζει σε ένα διαμέρισμα πάνω από το κατάστημά του, ένα παλαιοπωλείο το οποίο χρησιμοποιεί ως κάλυψη, στο Παρίσι του 1897, και γέρος πια αρχίζει να γράφει τα απομνημονεύματά του, έπειτα από συνάντηση του με τον δρα Φρόιντ, όπου και πείθεται να υιοθετήσει αυτή τη μέθοδο αυτοθεραπείας, η οποία προϋποθέτει την κατάδυση στα έγκατα της ιστορίας του. Ελπίζει έτσι να επαναφέρει στη μνήμη κάποιες αναμνήσεις που έχουν χαθεί εξαιτίας μιας ιδιότυπης «αμνησίας». Ενας δεύτερος χαρακτήρας, ο αβάς Ντάλα Πίκολα, ο οποίος μοιάζει να γνωρίζει ανεξήγητα πολλά γεγονότα της ζωής του Σιμονίνι, παρεμβαίνει στις σημειώσεις του, ίσως επειδή: «Η μνήμη σας αρνείται να ανασύρει αναμνήσεις που δεν σας τιμούν», όπως γράφει σε ένα σημείωμά του.
Η τρίτη φωνή
Ο Αφηγητής, λαμβάνοντας υπόψη και τις δύο εκδοχές, πασχίζει να παραμείνει αποστασιοποιημένος και «αποπειράται μια σύνοψη ή μάλλον την οφειλόμενη μεγέθυνση, προκειμένου να αποδώσει πιο συγκροτημένα εκείνο το παιχνίδι των ερεθισμάτων και των απαντήσεων και να μην επιβάλει στον αναγνώστη τον υποκριτικά ενάρετο τόνο με τον οποίο ο αβάς, καταγράφοντας τις παρεκτροπές του alter ego του, τις λογόκρινε λιβανίζοντάς τες», θα μας τονίσει λίγο πριν από το τέλος.
Ο Σιμονίνι καταγράφοντας τα γεγονότα της ζωής του, θυμάται την καταγωγή του, πως κάποτε ήταν ο Σιμόν Σιμονίνι Πιεντμόντ, έχασε σε μικρή ηλικία τη γαλλίδα μητέρα του, μεγάλωσε στο Τορίνο με τον παππού του, Τζιοβάνι Μπατίστα Σιμονίνι, επειδή ο πατέρας του, μέλος των Καρμπονάρων (πέθανε το 1849 κατά τη διάρκεια της άμυνας της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας).
Μετά τον θάνατό του μεγαλώνει με τον παππού του σε ένα ζοφερό, καταπιεστικό περιβάλλον με δασκάλους Ιησουίτες και διάφορους άλλους μισάνθρωπους, και μισογύνηδες, με μοναδικό πάθος τις απολαύσεις του ουρανίσκου. Μετά τον θάνατο του παππού, το 1855, ο Σιμονίνι ανακαλύπτει πως όλη η περιουσία είναι υποθηκευμένη και αναγκάζεται να δουλέψει με έναν συμβολαιογράφο, ο οποίος του μαθαίνει την τέχνη της πλαστογράφησης διαφόρων εγγράφων, προκαλεί την προσοχή των Μυστικών Υπηρεσιών και σύντομα γίνεται κατάσκοπος.
Από πλαστογράφος ντοκουμέντων αποδεικνύεται εξίσου καλός στην πλαστογράφηση της Ιστορίας και δεν διστάζει να ανακηρύξει το επάγγελμά του σε τέχνη: «Αυτό το επάγγελμα είναι ωραίο, να κατασκευάζεις από το τίποτα μια συμβολαιογραφική πράξη, να πλαστογραφείς ένα γράμμα που να μοιάζει αληθινό, να εκπονείς μια ντροπιαστική εξομολόγηση, να δημιουργείς ένα ντοκουμέντο που θα οδηγήσει κάποιον στην απώλεια. Η δύναμη της τέχνης...».
Στο «Κοιμητήριο της Πράγας» είναι εξίσου ενδιαφέρων -από τεχνική άποψη- ο τρόπος που ο Εκο χειρίζεται τα διάφορα επίπεδα, ο διαχωρισμός των διάφορων συμπληρωματικών αλλά και ανεξάρτητων φωνών, η ενορχήστρωση του υλικού του όπως αυτό παρουσιάζεται μέσα από τη μη γραμμική πλοκή και ο τρόπος που αυτή διαχωρίζεται από την ιστορία.
Ο δε ήρωας και πρωταγωνιστής δεν είναι παρά ένα κολάζ από διαφορετικές προσωπικότητες, υπήρξε και κατά κάποιον τρόπο υπάρχει ακόμα και είναι ανάμεσά μας, ένας χαρακτήρας πλαστός και κίβδηλος, αλλά ένας άριστος και αποτελεσματικός πλαστογράφος -ένα φαινόμενο που έχει διασωθεί και κυριαρχεί υπονομεύοντας τη μοίρα του κόσμου.
«Ο κόσμος πιστεύει σε όσα ήδη ξέρει και αυτή είναι η ομορφιά της Καθολικής Μορφής της Συνωμοσίας», θα πει κάπου ο Σιμονίνι και παρότι η διαπίστωση φαντάζει τρομακτική αναγνωρίζουμε την αλήθεια πίσω από την κυνική του φράση. Η μεταφράστρια και άλλων έργων του Εκο, Εφη Καλλιφατίδη, έφερε εις πέρας άρτια το ογκώδες έργο της μεταφοράς στη γλώσσα μας, ενώ η επιμελήτρια μας κατατοπίζει με πλήθος συμπληρωματικών πληροφοριών που βοηθούν την ανάγνωση και την κατανόηση προσώπων, πολιτικών και πολιτιστικών ρευμάτων και ιστορικών γεγονότων. *
Άρθρο της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας πάνω στο Κοιμητήριο της Πράγας του Ουμπέρτο Έκο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Eileen
Τιμώμενο Μέλος
Χαρακτηρίζεται με μία μόνο λέξη: υπέροχο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.