Χαίρομαι τρομερά όταν βλέπω στο φόρουμ ανθρώπους της ηλικίας μου for a change. Καλώς ήρθες λοιπόν και καλώς να μείνεις!
Είμαι κι εγώ κατά του γάμου για τον πολύ απλό λόγο οτι είναι μια ένδειξη κοινωνικότητας και δε θεωρώ τον εαυτό μου κοινωνικό. Επίσης είναι ένας "συμβιβασμός" προς την κοινωνία, γιατί το γάμο τον κάνεις για να δείξεις κάτι στους άλλους, και αρνούμαι να κάνω κάτι μόνο και μόνο για να ευχαριστήσω τρίτους.
Άρα δεν φοράς ρούχα όταν βγαίνεις.. Δεν κρατάς μαχαιροπήρουνα όταν τρως..
Τα περισσότερα από τα πράγματα που κάνουμε στη ζωή είναι συμβιβασμός προς την κοινωνία, όλοι μπαίνουμε σε τρυπάκια κανόνων, για να μπορέσουμε να ζήσουμε αρμονικά. Υπάρχει βέβαια αυτή η λεπτή γραμμή που χωρίζει την αρμονική συμβίωση με την καταπίεση.. Όμως όλοι σε μεγάλο βαθμό ζούμε σύμφωνα με τους κανόνες της κοινωνικής ευπρέπειας. Δεν θες να παντρευτείς? Μην το κάνεις. Άλλωστε είναι δική σου ζωή, εσύ αποφασίζεις. Απλά μην πιστέψεις ούτε για ένα λεπτό ότι δεν συμβιβάζεσαι προς την κοινωνία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Gilda μου ευχαριστώ πολύ. Όχι,δεν είμαι παντρεμένη.Λοιπόν ας παραθέσω και εγώ τις απόψεις μου.Θέμα γάμος...Οι μισές φίλες μου όταν ακούν για γάμο αλλάζουν δρόμο,ενώ οι άλλες μισές χαμογελούν ρομαντικά...Ίσως παίζει ρόλο και η ηλικία.Εγώ είμαι κάπου στην μέση.Δεν μπορώ αυτούς που φωνάζουν ενάντια του γάμου και μετά τους βλέπεις να τρέχουν στις εκκλησιές τηρώντας τα όλα κατά γραμμά.Αλλα ούτε και αυτούς,πιο συγκεκριμένα αυτές που έχουν ως αυτοσκοπό τον γάμο.Έχω και
παραδείγματα.Είμαι μάλλον ρομαντική, γιατί πιστεύω πως για τον καθένα υπάρχει ο κατάλληλος που θα του εμπνεύσει την δημιουργία οικογένειας...
Ακριβώς έτσι.. Κι εγώ ποτέ δεν είχα σκεφτεί το γάμο, μέχρι που γνώρισα τον άνθρωπό μου.. Μετά ήρθε και η ηλικία.. Ε κάπως έτσι..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι βασικά θέμα ατόμου...αν και το φύλο μας έχει μια μεγαλύτερη τάση
Πριν 10 χρόνια ήμουν κάθετη, αντίθετη και έβγαζα επίσης σπυριά για το γάμο
Και μόνο στην ιδέα φρίκαρα και όταν μου εύχονταν ήμουν...με κοροϊδεύεις έτσι;
Με βλέπεις ΕΜΕΝΑ...εμένα να θέλω γάμο; Αγκρρρρρρρρρ......
Στην ηλικία που είμαι (29...άντε σας την αποκάλυψα ) ...δεν είμαι τόσο κάθετη....
Αν και το λέω ότι το πρώτο μου και βασικό μέλημά μου είναι να είμαι με ένα άτομο που τον αγαπώ, με σέβεται και το θεωρώ σύντροφό μου...
Μια υγιής σχέση....
Δεν με έχει πιάσει ακόμα το "Πότε θα παντρευτούμε Μανωλίο μου; "......
Αλλά ξέρω...και ο σύντροφός μου το ίδιο....ότι έτσι όπως πάει η σχέση μας...κι αν συνεχίσει να πηγαίνει έτσι....η φυσική πορεία για εμάς είναι να παντρευτούμε...
Δεν περιμένουμε εννοείται το γάμο για να μείνουμε μαζί...ή για να μας δουν τα σόγια πιο σοβαρά.Αλλά όσο και να λέμε ότι ο γάμος δεν αλλάζει το τρόπο ζωής του ζευγαριού, αλλάζει τελείως τον τρόπο αντιμετώπισης από τα σόγια....Και οι υποχρεώσεις που δεν είχες απέναντί τους και δεν είχαν απέναντί σας ξεφυτρώνουν... Σε ποιον θα φάμε την Κυριακή; Παντρεύεται η δεύτερη ξαδέρφη του...ε.. πρέπει να πάμε....Τι δώρο να πάω στην αγαπητή μου πεθερά κλπ.
Οι κύριοι λόγοι για εμάς που σκεφτόμαστε στο μέλλον το γάμο είναι:
α) Να δηλώσουμε στους ανθρώπους μας πόσο αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
β) Να κάνουμε παιδιά.
Ο γάμος περιλαμβάνει κι άλλα συν εννοείται....
Δεν τα θεωρώ μη σημαντικά αλλά τονίζω τα πιο σημαντικά για εμένα....
Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ. Είναι σαν να το χω γράψει εγώ όλο αυτό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εγώ πάλι όσο μεγαλώνω τόσο ενάντια στο γάμο γίνομαι....
Δεν τον γουστάρω ως "θεσμό" και βγάζω σπυριά στο άκουσμα του.
Αυτό δεν σημαίνει επ ουδενί πως δεν θα ήθελα να περάσω την ζωή μου με την ΜΙΑ και μοναδική, απλά ο γάμος είναι κάτι από το οποίο δεν θα περάσω ποτέ. Θεωρώ τον γάμο παροχημένο,μπανάλ, έθιμο μιας άλλης εποχής και είμαι ανυποχώρητος ως προς αυτό. Αν κάποια ονειρεύεται πως θα ντυθεί νυφούλα για χατήρι μου απλά ατύχησε
Είμαι διατεθιμένος να κάνω μια γυναίκα τον πιο ευτηχισμένο άνθρωπο στον κόσμο όλο, δίνομαι εξ' ολοκλήρου στις σχέσεις μου αλλά το ζήτημα γάμος είναι κόκκινη γραμμή.
Συνήθως έτσι συμβαίνει στους άντρες..
Αν ήσουν γυναίκα μάλλον θα σου έβγαινε αντίστροφα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Την ίδια θα έχω. Δεν είμαι υπέρ του γάμου ως θεσμού, γιατί θεωρώ ότι δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω στη σχέση.
Χωρις να έχω την παραμικρή πρόθεση να σε αμφισβητήσω, θα σου πω απλά οτι στην ηλικία σου, εγώ ήμουν ακόμα περισσότερο κατά του γάμου. Όχι μόνο δεν με εξέφραζε ως θεσμός, αλλά τσαντιζόμουν φυσικά και με εκείνους που το θεωρούσαν εξέλιξη της σχέσης και την κοινωνία που προσπαθούσε να μας πείσει ότι είναι ο φυσικός δρόμος..
Τα χρόνια πέρασαν, είδα τα πράγματα διαφορετικά.
Φυσικά δεν υποστήρίζω ότι και εσύ στην ηλικία μου θα έχεις άλλη γνώμη, γιατί είσαι άλλος άνθρωπος και μοναδική προσωπικότητα.
Απλά κράτα κι εσύ μια επιφύλαξη, μπορεί, ίσως μπορεί, να αλλάξεις γνώμη.
Αν για συμφωνώ με την Vkey, αν για κάποιον δε σημαίνει κάτι, τότε θα μπορούσε να κάνει υποχώρηση για τον άνθρωπό του, για τον οποίο σήμαίνει πολλά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ευχάριστο νέο! Η ώρα η καλή
Εντιτ. Εκανα επεξεργασία, καθώς νομιζα οτι η Χιμέλα το έγραψε.. Αλλά δεν πειράζει... Τζίλντα αν και δε γνωριζόμαστε, εύχομαι ολα κατ'ευχήν και καλούς απογόνους! Εμένα μη μου ευχηθείς σε παρακαλώ και μου θυμίσεις κάτι θειάδες σε γάμους που έχω παρευρεθεί... Δε βιάζομαι, είμαι μικρή
Σ ευχαριστώ πολύ, και δεν σου λέω και στα δικά σου.
Σου εύχομαι να έρθουν τα πάντα στη ζωή σου όπως τα θες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κι εγώ το αντιστρέφω...
Για 2 υπογραφές κι ένα χαρτί χαλάς μια σχέση που σε κάνει ευτυχισμένη και δεν παντρεύεσαι;
Υποκλίνομαι..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Για 2 υπογραφές και ένα χαρτί θα χαλάσεις μια σχέση που σε κάνει ευτυχισμένο/η; Τρέλα πουλάς;
Αχ Adele θα θελα σε 10 χρόνια να δω αν θα χεις την ίδια άποψη..
Προφανώς αν και ο άνθρωπός σου σε κάνει ευτυχισμένη, δεν σε κάνει ευτυχισμένη η στασιμότητα... Οπότε..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Επίσης όλη μου η οικογένεια είναι της νομικής.
Πλάκα πλάκα φοβάμαι πως η ατάκα του φίλου σου είναι η πιο κοινή απάντηση..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τι ειναι αυτό;
Ένα σύμφωνο που γίνεται ανάμεσα σε δύο μέλη, το οποίο υπογράφεται ενώπιον συμβολαιογράφου, και έτσι το ζευγάρι έχει τα ίδια δικαιώματα ως ένα παντρεμένο. Είναι σαν να είσαι παντρεμένος, χωρίς όμως τις ευλογίες της εκκλησίας ή του Δήμαρχου.
Το παιδί αποκτά τα δικαιώματά του, εφόσον αυτό αναγνωρίζεται από τον πατέρα του, δεν χρειάζεται κάποιο σύμφωνο.
Να πούμε όμως ότι το σύμφωνο συμβίωσης λύνεται σχετικά εύκολα, οπότε αυτό είναι και καλό και κακό..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εγω πάντως κατάλαβα...Και μάλιστα πολλά.
Gilda μου σου εύχομαι τα καλύτερα.Η ώρα η καλή!!!
Σ ευχαριστώ πάααααααααααααααρα πολύ.
Και στα δικά σου (αν δεν είσαι ήδη παντρεμένη).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ότι πλέον εκτός από το να ακούς για τις εξετάσεις των γονιών σου ακούς και για τις εξετάσεις των γονιών του. Και δεν εννοω από τον ίδιο εννοώ απευθείας από τους γονείς του μιας και είσαι "της οικογένειας". Α, ναι επίσης προφανώς επειδή είσαι της οικογένειας [και αυτός της δικιάς σου] εννοείται ότι πληθαίνουν οι επισκέψεις για καφέ, φαϊ και γενικώς "μουαμπέτι" με ανθρώπους που υπό νορμάλ συνθήκες -όσο συμπαθείς και να σου είναι- δεν τους έβλεπες πάνω από 5 φορές το χρόνο. Και καλά, άμα είσαι τυχερή και είναι σε καμιά ελληνική επαρχία (νησί ακόμα καλύτερα ) κάπως το σωζεις. Άμα είναι 2 δήμους παραπέρα δυσκολέυουν τα πράγματα!
Επίσης πλέον εκτός από το να πρέπει να ευχηθείς στον κυρ-Νίκο και την κυρία Σοφία [και φυσικά να πάρεις και ένα δώρο ανεπρόκοπη! ] έχεις να ευχηθείς και στην αγαπημένη θεία Μαρία (την ύπαρξη της οποία πιθανόν να αγνοούσες μέχρι τον αραββώνα αλλά μετά θέλει κι αυτή να σε γνωρίσει και φυσικά δεν νοείται να μην την γνωρίσεις!).
Από την άλλη, βέβαια, να λέμε κ του στραβού το δίκιο, σε γιορτές και γενέθλια "Τσιμπάς" περισσότερα (ίσως και καλύτερα) δώρα, τα οποία βέβαια συνηθέστατα 'ξεπληρώνονται' με επίσκεψη στους γονείς (ειδικά άμα είσαι γκαντέμω και μάλλον θα έχεις παιδί στο νηπιαγωγείο μέχρι να δεήσει ο Δίας να ..στείλει τα γενέθλια σου Σ/Κ και άρα να εξαφανιστείς και να καταφέρεις τουλάχιστον την ημέρα να την περάσεις με τον καλό σου και μόνο).
Τι άλλο? Χμμ, αυτά μου'ρχονται έτσι γρήγορα γρήγορα
Μάλλον χάνω το concept ε?
Πάντως προσωπικά άμα τα ήξερα όλα αυτά δεν θα αρραβωνιαζόμουν το δηλώνω...
Κατευθείαν για γάμο (μη σας πω γάμο και βαφτίσια να το ξεμπερδεύουμε μια και καλή )
Πλάκα είχε όλο αυτό.. Αλλά μη ξεχνάς και όοοολα τα κοσμήματα που τσιμπήσαμε στον αρραβώνα!!! (Φυσικά κάνω πλάκα, δεν το εννοώ..)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η ξαδέλφη λοιπόν, όταν ήρθε στην Ελλάδα, γνώρισε έναν τύπο. Ε ερωτεύτηκαν και όλα καλά.
Αυτός είχε παντρευτεί, ήταν στα χωρίσματα, ε χώρισε. Και είχε και ένα παιδάκι.
Περνούσαν τα χρόνια και η ξαδέλφη ήθελε να παντρευτεί.
Να σημειώσω ότι στεκόταν στο πλάι του ως σύντροφός του, τον περιοποιόταν, τον πρόσεχε, πρόσεχε και το παιδί του τις μέρες που έμενε στο σπίτι τους, ουσιαστικά το είχε σαν δικό της παιδί. Όμως ήθελε να κάνει και δικό της. Ε ο σύντροφός της (λίιιγο μεγαλύτερος από εκείνη - περίπου μια 10 ετία), όλο το ανέβαλε. Τη μία της έλεγε ότι φοβάται μήπως το παιδί το πάρει άσχημα και εμφανίσει ψυχολογικά, την άλλη ότι μπορεί το παιδί να το πάρει άσχημα και να μην περάσει στις εξετάσεις, ε να που το παιδί μπήκε στην εφηβεία και δεν κάνει να το προκαλούμε, ε μη σας τα πολυλογώ, το παιδί πήγε φαντάρος και πάλι δεν την παντρεύτηκε γιατί φοβόταν μήπως ταραχτεί το παιδί, και θα ταν και μόνο του στη σκοπιά, και ποιος ξέρει πως θα αντιδρούσε!).
Πέρασαν τα χρόνια, ε η ξαδέλφη έφτασε στα 55. Α. Ξέχασα να σας πω, ότι η ξαδέλφη ενώ στην αρχή έπιασε μια δουλίτσα, μετά ο σύντοφός της δεν ήθελε να δουλεύει. Ουσιαστικά της το επέβαλε αυτό. Για να προσέχει το παιδί του, το σπίτι. Και έτσι έζησε μια ζωή χωρίς πολυτέλειες, όμως είχε το σπίτι που ζούσε και το φαγητό που της πρόσφερε ο "άντρας" της.
Μου λεγε η μαμά μου, ότι όσο περνούσαν τα χρόνια, την τσίγλαγε και της έλεγε "Καλά πότε θα παντρευτείς?".
Εκείνη απαντούσε "Ε σαν παντρεμένοι δεν είμαστε???".
Λοιπόν ο σύντροφός της πέθανε.
Η πρώην γυναίκα του (με τις ευλογίες του γιου του που ήταν κληρονόμος) την πέταξε έξω από το σπίτι, και φυσικά δεν θα πάρει και καμία απολύτως σύνταξη.
Όλη της τη ζωή, δεν έκανε παιδί που τόσο το ήθελε, και τώρα είναι άστεγη, τρώει σε συγγενείς, και δεν έχει αληθινό δικό της άνθρωπο να την προσέξει.
Ε όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Όπως;
Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω, είναι η αντιμετώπιση που έχουν οι συγγενείς του ανθρώπου σου, απέναντί σου.
Πάντα ένιωθα ότι με αγαπούσαν κτλ, απλά τώρα, μέχρι και σε συζητήσεις για περιουσιακά στοιχεία συμπεριλαμβάνομαι.
Το ξέρω ότι ακούγεται ρηχό, ακούγεται σαν η άλλη να είναι προικοθήρας, όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση.
Δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ θα πρέπει να ζω μια ζωή ως παντρεμένη, και να μην έχω τα ανάλογα προνόμια.
Υπάρχουν πολλά θέματα, της σύνταξης, της ασφάλισης, της νομικής κατοχύρωσης.
Όμως απλά να διευκρινήσω, εγώ δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ για τα χρήματα του καλού μου.
Για πολύ καιρό βγαίναμε, και δεν ήξερα καν τί έχει και τί δεν έχει.
Και ούτε που μου πέρασε απ το μυαλό να ρωτήσω.
Όμως ας πούμε το εξής. Είναι μία και είναι ανύπαντρη. Και είναι και μια άλλη παντρεμένη. Πες ότι και οι δύο χάνουν τον άντρα τους. Ε δεν είναι αδικημένη αυτή που θα μείνει στο δρόμο? Γιατί η άλλη θα έχει το σπίτι, τη σύνταξη κτλ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Συγνώμη αλλά οι άντρες όπως και όλοι οι άνθρωποι βολεύονται γιατί τους βολεύετε εσείς.
Εσύ δηλαδή, που δεν είσαι άντρας (μιας και απ΄ό,τι κατάλαβα από τις περισσότερες εδώ από τις προσωπικές σας ιστορίες οι άντρες είναι αυτοί που δε θέλουν γάμο ) πιστεύεις δηλαδή ότι με το γάμο πρόκειται να αλλάξει κάτι;
Φυσικά και πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι.
Δεν θα αλλάξει στη ζωή μας, αλλά πέρα από την τυπικότητα του θέματος, υπάρχει και το νομικό πράγμα του θέματος.
Εγώ ήδη βλέπω μεγάλη διαφορά και έχω απλά αρραβωνιαστεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αν θες ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ γάμο μία είναι η λύση τον παρατάς! Υπάρχουν κ αλλού πορτοκαλιές και ελεύθερες από ο,τιδήποτε. Αν δεν καίγεσαι κράτα τον και..... βλέπεις.
Ωστόσο θεωρώ ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγκατοικήσεις μαζί του κάποια στιγμή στο μέλλον αν δεν αναμένεται να παντρευτείτε ή, με άλλα λόγια, μην αναλάβεις ΠΟΤΕ τις υποχρεώσεις μιας παντρεμένης (λχ ενδιαφέρον για το παιδί του) χωρίς να καλυφθείς νομικά από το θεσμό του γάμου.
Αυτά από μένα. Σκέψου σοβαρά τι θες....
Παιδιά το πόσο συμφωνώ με την Υπέροχη δεν περιγράφεται.
Ήμουν κι εγώ τέτοια περίπτωση. Πήγα να συγκατοικήσω με τον φίλο μου, με σκοπό να δούμε ότι όλα καλά στη συγκατοίκηση και να παντρευτούμε. Όμως περνούσε ο καιρός και ο καλός μου τίποτα. Μα τίποτα. Εγώ όμως είχα όλες τις υποχρεώσεις του γάμου. Όταν το συζητούσαμε, μου έλεγε ότι δεν θα χε νόημα να παντρευτούμε, γιατί δεν θα άλλαζε τίποτα, και γι αυτό θα μπορούσαμε να το καθυστερήσουμε όσο θέλουμε. Μια μέρα, άρχσια να μαζεύω τα πραγματάκια μου να πάω στη μανούλα μου, και του είπα πως όποτε θα ήταν έτοιμος, θα μου το έλεγε να ξαναγυρίσω. Ε τότε κατάλαβε τι είχε κάνει, και λίγο μετά αρραβωνιαστήκαμε. Το αστείο είναι πως στον αρραβώνα, πέταγε απ την χαρά του. Και ήθελε και όλες τις επισημότητες. Ο γάμος είναι σε λιγότερο από χρόνο. Η τραγική αλήθεια είναι πως οι άντρες βολεύονται. Σε έχουν στο σπίτι, κάνεις όλες τις δουλειές, σε βλέπουν όσο θέλουν, άρα γιατί να παντευτούν? Αφού δεν θα αλλάξει κάτι. Γι αυτό.. Προσοχή στη συγκατοίκηση. Κρύβει κινδύνους!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κοίταξε να δεις, αυτός έχει ήδη ένα παιδί και μάλιστα χωρισμένων γονιών. Δε νομίζω οτι θα θέλει να κάνει κι άλλο παιδί. Μάλλον γι' αυτό δε θέλει και να σε παντρευτεί. Ίσως θα πρέπει να σκεφτείς οτι αυτός ο άνθρωπος μάλλον δεν είναι αυτός που ψάχνεις για να κάνεις οικογένεια....
Όσο για αυτό που λες Ξανθή για το γάμο, ενώ συμφωνώ μαζί σου, θέλω να σε ρωτήσω: ποιος ο λόγος πιστεύεις να παντρευτεί ένας άντρας σήμερα; Εφόσον μπορεί να έχει όποια γυναίκα θέλει και να διασκεδάζει ή και να συζεί μαζί με κάποια. Περιττό να πω ξανά τι θεωρώ οτι φταίει για αυτή την ασυδοσία που επικρατεί σήμερα ε;
Δίκιο έχεις ρε γαμώτο.. Στενοχωριέμαι που το λέω αλλά έχεις δίκιο.
Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Τόσοι γάμοι γίνονται, προφανώς μερικοί άντρες είναι ακόμα ρομαντικοί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Λοιπόν δεν το καταλαβαίνω αυτό (μην το πάρεις προσωπικά, αφορμή είσαι)
Ξέρεις τι? ΝΑΙ μπορεί να είναι αυτό που λες!
Γιατί όμως πρέπει να βλέπουμε το γάμο λες και είναι κανα καταναγκαστικό έργο?
Γιατί δλδ να μην είναι αυτό που είπε η Μυτόνγκα (που είναι και δεκα φορές πιο ρομαντικό από το "βαρέθηκε να ψάχνει")?
Νταξ, δεν λέω πλάκα έχουν οι γελοιογραφίες με τον κατακαημένο γαμπρό που τον σέρνει με το ζόρι η νύφη στην εκκλησία αλλά μήπως τελικά παραυιοθετήσαμε τα κλισέ των γελοιογραφιών?
Όσο πιθανό είναι το δικό σου σενάριο άλλο τόσο είνια και της Μυτόνγκας.
Γιατί να είναι το δικό σου το σωστό?
Ένα επιχείρημα???
Αχ σ' ευχαριστώ, πες τα, γιατί στο τέλος θα πηδήξω απ το παράθυρο, και όχι τίποτ΄άλλο, αλλα χιονίζει κιόλας.
Συμφωνώ, οι άντρες δεν σκέφτονται όπως οι γυναίκες, μπορεί κάποιοι απλά να έχουν αφεθεί και να θέλουν ταρακούνημα.
Υπάρχει κι αυτό, ας μην το αποκλείουμε.
Αλλιώς τόσες γυναίκες που έχουν χρόνια σχέση και ακόμα δεν έχουν παντρευτεί, την έχουν πατήσει!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μήπως απλά έκαναν πρόταση γάμου γιατί θεώρησαν οτι είναι πολύ αργά για να "ψάχνουν" για καινούργιο σύντροφο και φοβούνταν τη μοναξιά;;;; Λέω εγώ τώρα...
Σίγουρα θα υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις.
Αλλά δε μπορώ να φανταστώ ότι εναι όλες οι περιπτώσεις έτσι, θα αυτοκτονήσω..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
δεχομαι οτι υπαρχει το ενστικτο του ανθρωπου για αναπαραγωγη...
αλλα
ο ανθρωπος που εχουμε πλαι μας,μας εμπνεει,μας κανει να οραματιζομαστε και να θελουμε να προχωρησουμε...
αυτο ειναι αποκλειστικα κ μονο αποφαση καρδιας....(λυπαμαι αν ολο αυτο ακουγεται σαν μαχαιρια)
Εγώ ψιλοδιαφωνώ μ αυτή τη δήλωση. Όχι γιατί δεν είναι σωστή, αλλά γιατί ισχύει σε μερικές μόνο περιπτώσεις.
Για παράδειγμα, πολλοί ανθρωποι τα χουν με κάποιον για χρόνια και δεν παίρνουν απόφαση να παντρευτούν.
Μετά από χρόνια ο σύντροφός τους, τους εγκαταλείπει και εκείνοι τότε καταλαβαίνουν τι έχασαν και κάνουν πρόταση γάμου.
Άρα ο ίδιος άνθρωπος τους το ενέπνεε και πριν, απλά είχαν αφεθεί, και δεν το έπαιρναν απόφαση.
Βεβαίως υπάρχουν και οι περιπτώσεις που είμαστε με έναν άνθρωπο πολλλά χρόνια, και όταν χωρίζουμε, παντρευόμαστε έναν άλλο σε έξι μήνες, οπότε μάλλον σ αυτό αναφέρεσαι.
Αλλά αυτό πάει κατά περίπτωση, δε σημαίνει ότι όλες οι ανύπαντρες κοπέλες δεν το χουν "εμπνεύσει" στους ανθρώπους τους, είναι λίγο άδικο και κακό αυτό, και σίγουρα δεν ισχύει πάντα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Επειδή ακριβώς δεν είμαστε μωρά, δεν μπορούμε να δίνουμε υποσχέσεις για κάτι τόσο σοβαρό για το μέλλον και μετά να αλλάζουμε γνώμη. Παίζουμε με τα όνειρα μιας ζωής, ξαναλέω, κι είναι τρομερή ευθύνη αυτή. Αν ο άντρας δε θέλει παιδιά ποτέ συνειδητοποιημένα, πρέπει να το πει από την αρχή. Και για μένα, αν δεν πιστεύουμε κανέναν στη ζωή μας, δε θα φτάσουμε και πουθενά. Τα λόγια τα μεγάλα (όπως έχουμε πει και στο ομότιτλο θέμα) δεν είναι κακό να τα πιστεύουμε, και πιο πολύ για μένα φταίει αυτός που τα είπε και τα πήρε πίσω, παρά αυτός που τα άκουσε και τα πίστεψε και πόνταρε σε αυτά. Ειδικά για κάτι τόσο σημαντικό. Και κάθομαι εγώ στα 30 μου να παίζω παιχνιδάκια και να ψυχανεμίζομαι τα πιθανά παραμύθια του καθένα αντί να έχουν όλοι την ωριμότητα να εκφράσουν τα θέλω και τις ανάγκες του; Πάμε καλά; Σαν να μου λες, όταν αγοράζεις κάτι σε ένα μαγαζί πρέπει να ξέρεις να ελέγξεις αν είναι ελαττωματικό ή όχι, γιατί ρισκάρεις και να είναι. Τι μου λες; Μήπως ο καθένας άντρας να είχε τα @@ να λέει στη γυναίκα που γνωρίζει "φιλενάδα εγώ γουστάρω μια περιπέτεια, δε θέλω οικογένεια και γάμους" αντί να κάθεται η κάθε μία να ψάχνει αν ο καθένας λέει την αλήθεια;
Σ αυτό συμφωνώ απόλυτα. Δεν είμαστε παιδιά να παίζουμε πια. Δε μιλάμε για τις ηλικίες των είκοσι. Μιλάμε για την ηλικία των 30+ Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να είναι ξεκάθαρος απέναντι στον/στη σύντροφό του, γιατί τα χρόνια περνάνε και είναι πολύ εγωιστικό, να περνούν "άπραγα" επειδή κάποιος δεν είναι ξεκάθαρος..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πρώτα από όλα θα σου πω ένα μυστικό για τους άντρες: κανείς άντρας δε γεννιέται πατέρας, αλλά γίνεται. Κοινώς, κανείς άντρας που θα γνωρίσεις τώρα δε θα σου πει "το όνειρό μου στη ζωή είναι να κάνω παιδιά" (εκτός αν είναι αρκετά προχωρημένης ηλικίας και κατασταλαγμένος στα θέλω του). Ο άντρας θα αποφασίσει να κάνει παιδί για να κάνει τη γυναίκα του ευτυχισμένη. Στην πορεία το πιο σύνηθες είναι να του προκύψει και το πατρικό ένστικτο κι όλα να πάνε καλά. Ένα το κρατούμενο.
Ναι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκτήσει παιδί παρά τη θέλησή του. Κι αν στην τελική ποτέ δεν του προκύψει το πατρικό ένστικτο? Είναι δικαίωμά του να έχει αυτη την επιλογή, η οποία επιλογή σου αλλάζει για παντα τη ζωή.
Δεύτερον, θέλω να σε ρωτήσω: πόσο ανήθικο είναι, ένας άντρας που γνωρίζει μια γυναίκα και αυτή του ξεκαθαρίζει οτι θέλει κάποια στιγμή στη ζωή της παιδιά, να την κάνει να πιστέψει οτι θα γίνει αυτό κάποια στιγμή και μετά από Χ χρόνια να σφυρίζει αδιάφορα; Και απαντώ, πολύ. Γιατί η γυναίκα δεν έχει άπειρο χρόνο στη διάθεσή της για να κάνει παιδί. Και ξέρουμε όλοι οτι όσο αυξάνεται η ηλικία της, τόσο πιο δύσκολο είναι και τόσο πιο επικίνδυνο για πιθανές αρρώστειες του ιδιου του παιδιού. Δύο τα κρατούμενα.
Σ αυτό θα συμφωνήσω μαζί σου. Ανήθικο είναι να τάζεις και να ξετάζεις.
Τρίτον, θα σου πω μια αληθινότατη ιστορία σύμφωνα με αυτό που περιγράφεις, χωρίς να πω οτι συμφωνώ κιόλας: γυναίκα στα 25, μένει έγκυος κατά λάθος μετά από σχέση 3 χρόνων, για προσωπικούς (κυρίως ηθικούς λόγους) αποφασίζει να κρατήσει το παιδί, ο φίλος της φρικάρει και της ζητάει να το ρίξει, μέχρι και την απειλεί. Εκείνη του λέει οτι θα το κρατήσει ακόμα και μόνη της. Αυτός, μετα από 3 μήνες, αποφασίζει να κάνουν μια προσπάθεια, παντρεύονται. Τώρα είναι ξετρελαμένος με το γιο του και τρελαίνεται στην ιδέα οτι κάποτε ήθελε να το πετάξει στα σκουπίδια. Τρία τα κρατούμενα.
Εγώ δυστυχώς ξέρω μια άλλη ιστορία που η κοπέλα αποφάσισε να κρατήσει το παιδί και τελικά το μεγάλωσε μόνη της. Μακάρι όλες οι ιστορίες να ναι σαν τη δική σου. Δε ξέρεις ποτέ ποια θα ναι η αντίδραση του άλλου.
Προσωπικά ΔΕΝ θα το έκανα ποτέ να εκβιάσω κάποιον με μια εγκυμοσύνη. Το θεωρώ το πιο ανήθικο πράγμα, κι ειδικά προς το παιδί μου.
Πολύ σωστή..
Γιατί τέτοια υποτίμηση προς τις νοικοκυρές;
Έλα ντε..
Δεν είναι καλή μια σχέση στην οποία ο άντρας αδιαφορεί για τα θέλω της συντρόφου του. Δε λέω να της κάνει όλα τα χατήρια, αλλά να τα λαμβάνει υπόψη του. Αν γνωρίζεις μια γυναίκα που θέλει οικογένεια στο μέλλον, εσύ δε θες, και παρ' όλα αυτά κάνεις σχέση μαζί της και σφυρίζεις κλέφτικα, ε συγνώμη αλλά είσαι ο μεγαλύτερος π@στης του κόσμου. Δεν παίζουμε με τα όνειρα κάποιου.
Και πάλι συμφωνώ..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αν διαβάσει κανένας μόνο τούτα θα καταλάβει και αν θέλει τοποθετείται.
Τα άλλα είναι τζάμπα κουβέντες εκτός και αν κρυώνει κανένας και θέλει να σκεπαστεί.
Αυτά τα με το ζόρι ντράβαλα για γαμοδεξιώσεις () είναι για να αποταυρίζουν
οι μικροαστές από μέσα τους (οι "ποτεθαγινωμανα") το μητρικό τους ένστικτο
ή τη σιωπηρή ανησυχία τους για τι θα πει η κενωνία.
Ούτε επόμενα στάδια ούτε σκαλιά που οδηγούν σε υπόγειες τουαλέτες και ό,τι συμβεί
στα πέριξ, ούτε τίποτα.
Το θέμα είναι αν Α Γ Α Π Ι Ε Σ Α Ι . . .
Τι ίδια φάση και κουραφέξαλα?
Ειδάλως μπες σε μια δίνη που δεν είναι πάθος
αλλά χατιράκι και προσφυγή στο επιτεύξιμο του γάμου
και της μητρότητας αλλά που η καρδιά σου δεν χτυπά το
ίδιο.
Ας μη δίνουν κάποιες το φιλί του Ιούδα στο ανικανοποίητό τους
καλοπιάνοντας το "αμάρτημα" της επιλογής και της απόρριψης.
Αυτή η επιτάχυνση των ωροδεικτών και το "τώρα τρέχουμε"
φανερώνουν όχι αγωνία για οικογενειακή εκπλήρωση
αλλά μια ιδιοσυγκρασία τσαλαπατημένη, που θα΄κανε
σχεδόν τα πάντα για να έρθει σε γάμου κοινωνία ή να τεκνοποιήσει
ακόμα και με τον βιαστή της.
Γυναίκες τέτοιες μου προκαλούν μια θαμπή άνοια και δε θα τις άγγιζα
ούτε στον ώμο.
(άσε που όταν διατάζεις τα πόδια να τρέξουν,
πρόσκαιρα ξεχνάς πως και τα δύο στο ίδιο σώμα ανήκουν)
όταν κάποιος κάποια αναδύει καμφορά, όταν φτάνεις να κακοποιείς
το μέλλον σου γιατί ανήσυχα το κουκουλώνεις σε μια φαινομενική
θαλπωρή, όταν γίνεσαι θιασώτης του "πάμε στο επόμενο" όντας
ψυχικά πυρπολημένος με μια ιδέα "σφηνοτυρόπιτα" και πατινάρεις
στη ζωή περιμένοντας να έρθει η εκπλήρωση μιας προφητείας
για να βρει αργότερα το αποτεφρωμένο βλέμμα σου ότι το ένα παιδί
δεν ήρθε με τον κατάλληλο άνθρωπο,
τότε αντιλαμβάνεσαι σχετικά αργά ότι εξέλιξες έναν βίο με πειραματισμούς
ακατάληπτους, φλέρταρες με το απατηλό, έκανες μακροβούτι στο απύθμενο
και τώρα το παιδί δεν επιστρέφει πίσω στο μουνί σου.
Βγήκε.
Μα θα μου πεις ότι το ποδοπάτημα είναι μια κάποια κίνηση,
χρήσιμη σαν τους καβαφικούς βαρβάρους.
Άμα θέλω παιδιά γαμους βαφτίσια?
Παντρέψου με την ιδεοληψία,
βρες ένα μαλάκα και ακολούθησε τη ρότα
της καταιγιστικής σου βλακείας να υποσκάπτεις
τα αληθινά αισθήματα.
{λοιπόν δε ξαναγράφω πεινασμένος, επηρεάζομαι.
χλαπ χλαπ μιαμ μιαμ (ήχοι απο τραγανομασούλημα μπισκοτακίων)}
Πολύ όμορφη γραφή, αλλά Θεέ μου, πόση υπερβολή... Σεβαστή όμως.
Δεν είναι και τόσο υποθετικό το σενάριο, ε;;
Πολύ σημαντική ερώτηση... Έταξε την πιθανότητα για γάμο(του στυλ... βλέπουμε...) ή είπε σίγουρα;;;
Κανονικότατο τάξιμο φίλε μου. Η υπόσχεση ήταν η εξής.
"Τα χουμε καιρό, και θέλω να παντρευτούμε. Εσύ είσαι η γυναίκα της ζωής μου. Επειδή όμως, πολλοί με το που παντρεύονται, βλέπουν ότι δεν πάει καλά η συγκατοίκηση και χωρίζουν, έλα να μείνουμε μαζί, κι αν ταιριάζουμε ΚΑΙ σε αυτό τον τομέα, θα παντρευτούμε!".
Ε από εκείνη την υπόσχεση, έχουν περάσει δύο χρόνια (συγκατοίκησης).
Και εκείνος δε βιάζεται. Σου λεει "Θα γίνει. Τώρα πρέπει να γίνει?".
Εδώ σε θέλω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Και για τον άντρα του υποθετικού σου σεναρίου, έχεις σκεφτεί μήπως ότι τελικά έτσι όπως τον περιγράφεις ήθελε μόνο την συγκατοίκηση και όχι απαραίτητα τον γάμο;;
Ναι ρε γαμώτο, αρχίζω και το σκέφτομαι..
Γιατί όμως να τάξει γάμο, οέο?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εσύ τελικά γιατί θες όντως να γίνει αυτό τώρα; Φοβάσαι οτι έχει βολευτεί και δε θα γίνει αυτό ποτέ; Ή κάτι άλλο; (ας πούμε περουσιακά, το θέλουν οι δικοί σου, θες παιδί, τι απ' όλα; ). Στην τελική αν απλά το θες, η απάντηση θα είναι "γιατί θέλω να επισημοποιήσουμε το δεσμό μας στον κόσμο, στους δικούς μας, στους φίλους μας, θα με έκανε ευτυχισμένη αυτό". Αν και πάλι δεν το πιάσει, τι να πω. Και στην τελική, γιατί να ΜΗΝ γίνει τώρα αυτό; Ε κι όταν λέμε τώρα, δε λέμε αύριο βρε αδελφέ, αλλά ας το βάλουμε στο πρόγραμμα να γίνει πχ μέσα στο 2012.
Εγώ θέλω να γίνει τώρα αυτό, όχι τώρα-τώρα, άμεσα βρε αδελφέ, στο 2012 που λες κι εσύ, γιατί φοβάμαι ότι δε θα γίνει ποτέ. Ξέρω πολλές κοπέλες που περίμεναν χρόοοονια και τελικά ποτέ δεν παντρεύτηκαν. Και ο άντρας μετά το χωρισμό παντρεύτηκε μία που γνώρισε μέσα σε 6 μήνες. Δεν είμαι πιτσιρίκα, περνάνε τα χρόνια, θέλω να μάθω που πηγαίνω. Τα περιουσιακά τα χω γραμμένα, οι δικοί μου φυσικά πιέζουν αλλά κι αυτό λίγο με νοιάζει, παιδάκι θα θελα κάποια στιγμή. Όχι τώρα με την κρήση, όταν περάσει η κρίση. Δε θα περάσει η κρίση? Αφού λεφτά υπάρχουν!
Αχ εσύ καλά τα λες, εσένα θα παντρευτώ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Δε λέω να πηγαίνουμε στο πρώτο ραντεβου, φορώντας νυφικό και κρατώντας παραμάσχαλα το περιοδικό "Παιδί και νέοι γονείς". Για μια απλή συζήτηση λέω, του στυλ "Σου αρέσουν τα παιδιά? Θα θελες κάποτε να χεις δικά σου?" κτλ.
Συμφωνία;;;
Ε, αν τα χουν μιλημένα και συμφωνημένα τότε αλλάζει το πράγμα... Πριν πάντως είπες ότι είπαν, ας συγκατοικήσουμε και..... βλέπουμε...
Αν κάτσει...
Πιο πολύ με αγορά αυτοκινήτου μου μοιάζει η όλη φάση(ξέρεις, test drive κι αν όλα πάνε καλά θα το πάρουμε το σαραβαλάκι...) παρά με σχέση όπως την περιγράφεις...
Μήπως δεν το έγραψα σωστά. Εννοούσα απ την αρχή, ότι τα παιδιά συμφωνούν να συγκατοικήσουν, για να δουν ο ένας τα στραβά του άλλου στη συγκατοίκηση, και αν τα αντέχουν,να παντευτούν. Γιατί πολλές φορές, ζευγάρια πολύ ερωτευμένα, παντρεύονται και στη συγκατοίκηση μαθαίνουν πράγματα που δεν ήξεραν και χωρίζουν. Πολλές φορές έχει συμβεί αυτό.
Πρόσφατα άκουσα μία συνέντευξη του Κρατερού Κατσούλη που παντρεύτηκε την καλή του την Κατερίνα. Και έλεγε ότι έμειναν μαζί γιατί τα χαν συμφωνημένα, ότι ήθελαν γάμο και παιδιά. Και της έκανε πρόταση γάμου ωραία και ρομαντικά, επειδή "φοβόταν μη ξεχάσει αυτά που είχε υποσχεθεί..".
Ε τί πιο γλυκό από αυτό?
Όσο για την ερώτηση που έκανε η yperoxi νομίζω πιο πάνω: κοίταξε να δεις, νομίζω οτι σε αυτή τη φάση που ρωτάς (δεν ξέρω αν είσαι εσύ σε αυτή, ας υποθέσω έτσι) θα πρέπει να του κάνεις μια νύξη. Να του πεις δηλαδή σε κάποια επέτειο πχ "είμαστε μαζί Χ μήνες ή χρόνια, μήπως να το επισημοποιούσαμε;". Ξέρω οτι ακούγεται ψυχρό, αλλά αν αυτός έχει βολευτεί όπως λες, νομίζω οτι δε θα κάνει αυτός κάποια κίνηση. Εδώ μπαίνει η παλιά δοκιμασμένη συνταγή των γιαγιάδων μας "ουπς!!! έμεινα έγκυος!" (καλά αυτό το ουπς δεν είναι πολύ ουπς, αλλά θα είναι ένα μυστικό που θα πάρεις στον τάφο σου). Δε συμφωνώ με αυτήν την τακτική γιατί το παιδί πρέπει να το θέλουν κι οι δύο, αλλά δε συμφωνώ και με το να βολεύεται ένας άντρας στο να έχει γυναίκα και νοικοκυρά χωρίς να θέλει να παντρευτεί. Όπως και να έχει, μια νύξη στο θέμα θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τι σκέφτεται. Πάντως γενικά στην ηλικία των 30 θεωρώ οτι μια γυναίκα που θέλει οικογένεια και παιδιά δεν έχει πια περιθώρια να χαζολογάει με ανώριμους ανθρώπους.
Σ ευχαριστώ πολύ για το Ρουβά. Πάντα βοηθάει . Η αλήθεια είναι ότι δε θα έμενα ποτέ εγκυος για να τυλίξω έναν άντρα. Τι είναι? Ντολμαδάκι? Το χω ονειρευτεί αλλιώς. Να γονατίσει και να μου κάνει πρόταση, όχι να ναι το μωρό κάτι εκβιαστικό. Από την άλλη, σκέψου ότι στη συζήτηση αυτή που λες, "Ξέρεις, είμαστε μαζί τόσα χρόνια κτλ", εκείνος απαντάει "Φυσικά και θέλω να παντρευτούμε. Είσαι η γυναίκα της ζωής μου, είναι ξεκάθαρο αυτό. Αλλά γιατί να πρέπει να βιαστούμε να γίνει τώρα αυτό?".
Για πες σ αυτή την περίπτωση..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τελικά παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ηλικία.. πραγματικά θυμάμαι κι εγώ πως στα 25 και τα 27 δεν με ένοιαζε καθόλου αν η σχέση θα πάει κάπου ή όχι, αλλά τώρα μου είναι πραγματικά αδιανόητο να είμαι με κάποιον "γκομενικά" μόνο για πολύ καιρό. Ναι πολύ ωραία φάση αυτή, αλλά την έχω ζήσει πάρα πολύ, ψάχνω κάτι άλλο πλέον, όχι πως θέλω να παντρευτώ αύριο το πρωί ή να παντρευτώ καν, αλλά θέλω να μοιραστώ την καθημερινότητά μου με τον άλλον σε όλα τα επίπεδα και θα ήθελα να θελει να κάνουμε και οικογένεια με όποιο τρόπο μπορούμε (εγκυμοσύνη, δωρητής σπέρματος, υιοθεσία).
Και όσο κι αν αγαπώ και λατρεύω κάποιον αν δεν μπορεί να μου τα δώσει αυτά, δεν μπορώ να μείνω μαζί του. Όχι δεν είναι μέσο ο άλλος για τους στόχους μου, δεν ψάχνω να βρω απλώς κάποιον να κάνω παιδιά, θέλω και να ερωτευτώ, να πεθαίνω, να λιώνω και δεν θα έμενα με κάποιον που θα ένιωθα λιγότερα από αυτά, αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να θυσιάσω τα όνειρά μου απλώς για να είμαι με κάποιον ό,τι κι αν νιώθω για εκείνον. Εγωιστικό, ξε -εγωιστικό, αυτός μπορεί να φυγει καποια στιγμή, μπορεί να πεθάνει, μπορεί οτιδήποτε, εγώ θέλω να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και να μπορώ να πω πως προσπάθησα για να αποκτήσω όλα όσα ήθελα και δεν με κράτησε κανείς πίσω!
Να ξερες πόσο συμφωνώ μαζί σου.. Λες και τα γραφα εγώ ήταν..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ακόμη κι αν ήξερες οτι το να υιοθετήσεις στην σημερινή Ελλάδα είναι αρκετά δύσκολη διαδικασία;
Τα λέω όλα αυτά για να καταλήξω στο οτι αν περνάμε όμορφα με κάποιον, όλα τα υπόλοιπα λύνονται. Αν όχι, ψάχνουμε άλλα πράγματα να περνάμε καλά και να μας ολοκληρώνουν..
Ναι φυσικά ακόμα κι αν ξέρω ότι είναι πολύ δσύκολο να υιοθετήσω στη σημερινή Ελλάδα.
Ποτέ δε θα άφηνα το σύντροφό μου επειδή δε μπορεί να κάνει παιδιά.
Θα τον άφηνα αν ήταν άπιστος, ή αν δεν τον αγαπούσα πια ή για παρόμοιους λόγους.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όλα λύνονται, καλή θέληση να υπάρχει.
Αυτά είναι θέματα ανωτέρας βίας, οπότε το ζευγάρι μάχεται σαν μια γροθιά απέναντί τους.
Δε φταίει ο άντρας που δε μπορεί να κάνει παιδιά.
Αν όμως δε θέλει, δεν είναι ανωτέρα βία, είναι κάτι άλλο..
Μυτόγκα τι θα πει "έχει όλες τις υποχρεώσεις της παντεμένης χωρίς να είναι παντρεμένη;". Κι ο άντρας σε αυτή την περίπτωση έχει όλες τις υποχρεώσεις του παντρεμένου Και στην περίπτωση που περιγράφεις δεν υποσχέθηκε ποτέ ο άντρας ότι θα την παντρευτεί, απλά συμφώνησαν ότι αν το πάει προς τα εκεί, καλώς, και πως θα συγκατοικήσουν για να δουν αν ταιριάζουν. Τώρα, αν βαριέται να μπει στη φασαρία του γάμου, άλλο θέμα Και προφανώς δεν είναι ώριμη αντίδραση να σηκωθεί η γυναίκα και να πάει στη μαμά της δίνοντας του τελεσίγραφο. Όπως βέβαια δεν είναι ώριμη συμπεριφορά του άνδρα να την παραμυθιάζει ότι θα την παντρευτεί ενώ δεν σκοπεύει να το κάνει.
Όχι, στην περίπτωση που περιγράφω, η σχέση πάει μια χαρά για αρκετά χρόνια, και το ζευγάρι αποφασίζει να συζήσει, ωστε να δει αν πάει καλά η συγκατοίκηση για να παντρευτούν. Η συγκατοίκηση πάει μια χαρά, περνάει ένας χρόνος, δύο χρόνια, αλλά ο άντρας δεν υλοποιεί την υπόσχεσή του. Υπόσχεση=αν στη συγκατοίκηση περνάμε ωραία, θα παντρευτούμε.
Και σκέψου ότι οι υποχρεώσεις μιας παντρεμένης γυναίκας είναι πολύ περισσότερες από τις υποχρεώσεις ενός παντρεμένου άντρα. Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, συγγώμη αν το κάνω. Εννοώ, ότι η γυναίκα πάει στη δουλειά της, έχει να καθαρίσει όλο το σπίτι, να μαγειρέψει κτλ. Ο άντρας κυρίως πάει στη δουλειά του και δεν κανει τίποτα. (Εξαρτάται βέβαα από το ζευγάρι, αλλά ας υποθέσουμε ότι έτσι γίνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση). Να μην αναφέρω τη συμμετοχή στα έξοδα του σπιτιού, βέβαια αυτό ισχύει και για τους δύο. Πριν ζούσαν και οι δύο με τους γονείς του, και δεν πλήρωναν τίποτα.
Σχόλιο:Αν η κοπέλα επέλεξε μόνη της να αναλάβει όλες τις δουλειές του σπιτιού, είναι δικό της λάθος και πρόβλημα... Κι αυτό είτε απλώς συγκατοικεί με αυτό το άτομο είτε είναι παντρεμένη... Για τα δε έξοδα, θα είχε και αν έμενε μόνη της(εκτός κι αν θεωρούμε ότι θα έμενε με την μαμά της ως τότε)...
Γενικά τώρα, αφού ζούνε μαζί και είναι καλά και ωραία μαζί για 2 ολόκληρα χρόνια, γιατί τέτοια κάψα για τον γάμο;;; Πέρα από ένα σετ τρελών εξόδων και ένα fancy party(όπου οι μισοί καλεσμένοι τουλάχιστον, θα σε σχολιάζουν και θα σε κατακρίνουν), τι επέκταση δίνει στην σχέση;; Ότι αν αποφασίσετε ότι δεν πάει κερδίζετε άλλο ένα σετ τρελών εξόδων για το διαζύγιο;;
Ακόμη πιο γενικά... Σε μία σχέση πρέπει να υπάρχει μια σχετική ισορροπία... Δεν μπορεί σε κάθε διαφορετική άποψη που υπάρχει να υποχωρεί μονίμως ο ένας... Δεν λέω σε καμία περίπτωση να κρατάμε σκορ, αλλά πάντοτε πρέπει οι υποχωρήσεις να είναι αμοιβαίες... Και με βάση αυτό, αν το ένα από τα 2 άτομα θέλει κάτι σημαντικό για την σχέση, που το άλλο δεν είναι πρόθυμο να παραχωρήσει(που έχει προφανώς κάθε δικαίωμα να μην το θέλει btw), μάλλον θα είναι καλύτερα να το διαλύσουν εκείνη την ώρα και ήρεμα, παρά να συνεχίσουν λες και δεν έγινε κάτι και να καταλήξουν σε έναν "βίαιο" χωρισμό...
Όμως όταν η συμφωνία είναι να μείνουν μαζί για να προχωρήσουν σε γάμο, αν πάνε όλα καλά στη συγκατοίκηση, δεν είναι τίμιο να γίνει ο γάμος, εφόσον αυτό είχε συμφωνηθεί? Μπορεί η κοπέλα να είναι παραδοσιακή, και ο άντρας απλά να χει βολευτεί..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι γνωρίζονται, και από την αρχή συμφωνούν ότι ο γάμος δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αν οδηγηθεί προς τα εκεί, καλώς έχει.
Ας πούμε ότι περνούν τα χρόνια και είναι ακόμα ερωτευμένοι, και αποφασίζουν να συζήσουν (για να κάνουν ένα test drive και κάποια στιγμή να παντρευτούν), και το κάνουν.
Και ας πούμε ότι στη συγκατοίκηση όλα πάνε καλά για δύο ολόκληρα χρόνια, αλλά ο άντρας βολεύεται μια χαρά με την κατάσταση αυτή, και δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί να παντρευτεί. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, δε θα αλλάξει τίποτα με το γάμο. Σας θυμίζω ότι στην αρχή δεν ήταν αρνητικός στο γάμο, και πως αποφάσισε να συγκατοικήσει για να δει αν ταιριάζουν ώστε να παντρευτούν.
Τι κάνει η κοπέλα μετά?
α) Περιμένει πότε θα της κάνει πρόταση γάμου και συνεχίζει να έχει όλες τις υποχρεώσεις μιας παντρεμένης, χωρίς ουσιαστικά να είναι παντρεμένη? (Δουλειές του σπιτιού, συμμετοχή στα έξοδα κτλ?).
β) Του λέει "Οκ δύο χρόνια ζούμε μαζί, πήρες μια γεύση. Εγώ τώρα θα πάω να μείνω με τη μαμά μου και αν αποφασίσεις ότι θες να παντρευτούμε, πες μου να ξανάρθω"?.
Γιατί σας θυμίζω ότι πολλές φορές οι άντρες κυρίως βολεύονται πάρα πολύ σε μια κατάσταση και ξεχνούν τις υποσχέσεις που είχαν δώσει αρχικά. Και το χειρότερο είναι πως δεν λένε κάτι οριστικό του στυλ "Τελικά άλλαξα γνώμη και δεν παντρεύομαι", ώστε να τσαντιστεί η κοπέλα και να φύγει. Λένε κάτι αόριστο του στυλ "Φυσικά και θα παντρευτούμε. Πρέπει να γίνει όμως αύριο αυτό?". Και αυτή η τελευταία απάντηση, έχει μεγάλη διάρκεια..
Και μια τελευταία φιλοσοφική ερώτηση για τις γυναίκες του φόρουμ: Αν ήσασταν με κάποιον και μαθαίνατε κατά τη διάρκεια της σχέσης σας (και εσείς και εκείνος) οτι δε μπορεί να κάνει παιδιά, θα τον χωρίζατε γι αυτό το λόγο;
Όχι βέβαια, δεν είναι λόγος για να χωρίσεις αυτός, ειδικά όταν αγαπάς τον άνθρωπό σου. Τόσα παιδάκια υπάρχουν που αναζητούν οικογένεια, θα υιοθετούσαμε ένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.