Johnny15
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
29-08-17
15:13
Μην αγχώ. Ότι είναι να γίνει, θα γίνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Johnny15
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
13-06-16
14:43
Πάντως δεν έχει άμεση σχέση το θέμα της φιλίας με το θέμα του άγχους/πανικού όταν βρίσκεσαι σε ξένο κόσμο.
Ας απαντήσω λίγο πιο αναλυτικά πάντως γιατί έχω βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις και θέλω να ανοιχτώ λίγο, μπας και έρθει καμιά καλη συμβουλή:
Όσον αφορά τους στόχους, είχα μηδενικό motivation τα πρώτα 2-3 χρόνια στη σχολή. Πραγματικά τίποτα, δεν ήθελα να κυνηγήσω τίποτα. Ωστόσο κατάλαβα ότι μόνο αν κυνηγήσω αυτό που θέλω μπορώ να αλλάξω και την κατάστασή μου αλλά και να είμαι χαρούμενος. Η υλοποίηση είναι βέβαια λίγο δύσκολη, αλλά έχω πει ότι θέλω να κάνω τα εξής πράγματα τώρα το καλοκαίρι και θα προσπαθήσω να τα κάνω. Όταν ολοκληρώνεις κάποιον μικρό στόχο, όσο μικρός και να είναι, σε γεμίζει Αρκεί να καταλάβεις ότι η πραγματοποίηση του στόχου θα φέρει την ευτυχία και την ικανοποίηση, και όχι η ευτυχία και η ικανοποίηση τον στόχο. Βέβαια όταν εννοώ στόχος δεν εννοώ κάποιον στόχο φιλίας/ερωτικό. Στις ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορείς να βάζεις στόχους.
Ας απαντήσω λίγο πιο αναλυτικά πάντως γιατί έχω βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις και θέλω να ανοιχτώ λίγο, μπας και έρθει καμιά καλη συμβουλή:
Αποδέχεσαι ότι πάντα θα υπάρχουν προβλήματα και προχωράς παρακάτω. Τις σχέσεις τις φοβάμαι. Επειδή από τις σχέσεις ξεκινούν όλα τα προβλήματα. Και για αυτό δεν κάνω σχέσεις. Αλλά γνωριμίες δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνεις. Απλώς πρέπει να ρίξεις λίγο τον εγωισμό σου. Απλά μετά προκύπτει το πρόβλημα ότι δεν είσαι ο εαυτό σου. Μην το κάνεις για πολύ γιατί γίνεσαι πιο δυστυχισμένη και έχει ανάποδα αποτελέσματα. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι σχεδόν αδύνατον να ταιριάξεις με άλλους ανθρώπους 100%. Προσπάθησε να εκμεταλλευτείς το 50-60-70% που ταιριάζεται και μην χαλιέσαι στο υπόλοιπο ποσοστό. Επίσης ένα πολύ σημαντικό είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Το έμαθα με τον σκληρό τρόπο. Είχα κάποια παιδιά που θεωρούσα ότι ήταν πολύ κοντά μου αλλά ξαφνικά ξέκοψαν. Όχι τελείως. Απλά πλέον δεν είναι τόσο κοντά μου και φυσικά δεν τους εμπιστεύομαι τόσο. Δεν θυμώνω φυσικά, ο καθένας έχει διαφορετικά πιστεύω/θέλω και διαφορετικούς στόχους. Απλά απογοητεύτηκα.Οταν εχεις προβλήματα που σε κρατάνε πίσω τοτε πως θα κανεις γνωριμίες,σχέσεις και πως θα βάλεις στόχους;
Μερικά προβλήματα πιστευω οτι ειναι δύσκολο να ξεπεραστούν και αν δεν εχεις βοήθεια, θα σε τρώνε για χρονια
Όσον αφορά τους στόχους, είχα μηδενικό motivation τα πρώτα 2-3 χρόνια στη σχολή. Πραγματικά τίποτα, δεν ήθελα να κυνηγήσω τίποτα. Ωστόσο κατάλαβα ότι μόνο αν κυνηγήσω αυτό που θέλω μπορώ να αλλάξω και την κατάστασή μου αλλά και να είμαι χαρούμενος. Η υλοποίηση είναι βέβαια λίγο δύσκολη, αλλά έχω πει ότι θέλω να κάνω τα εξής πράγματα τώρα το καλοκαίρι και θα προσπαθήσω να τα κάνω. Όταν ολοκληρώνεις κάποιον μικρό στόχο, όσο μικρός και να είναι, σε γεμίζει Αρκεί να καταλάβεις ότι η πραγματοποίηση του στόχου θα φέρει την ευτυχία και την ικανοποίηση, και όχι η ευτυχία και η ικανοποίηση τον στόχο. Βέβαια όταν εννοώ στόχος δεν εννοώ κάποιον στόχο φιλίας/ερωτικό. Στις ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορείς να βάζεις στόχους.
Έχω βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση πάρα πολλές φορές. Μάλιστα, μια δυο φορές ήθελα να πω στον πιο παλιό μου φίλο αυτό που έγινε/με απασχολεί, αλλά δεν το έκανα. Απλώς αισθάνομαι ότι αυτό το πρόβλημα είναι δικό μου και δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο και επίσης δεν θέλω να φέρω τον εαυτό μου στην αδύναμη θέση του να χρειαστεί να πω το πρόβλημά μου σε κάποιον για να το ξεπεράσω. Τελικά με πίεζε πολύ καιρό, παίζει να ήμουν ένα βήμα πριν από την κατάθλιψη. Με τον χρόνο όλα περνάνε (ή σχεδόν περνάνε).Προσωπικά,απο άγχος και απο προβλήματα αλλο τιποτα αλλα το θεμα μου ειναι οτι δεν μπορώ να ανοιχτώ και να μιλήσω γι'αυτα που με απασχολούν.
Και αυτό... Καμιά φορά ξεκινάνε και πονάνε τα μαγουλά μου από το ψεύτικο χαμόγελο. Λέω θα φαίνομαι σαν βλάκας τώρα αλλά το προτιμώ από το να είμαι σοβαρός. Επειδή συχνά μου λένε "γιατί είσαι τόσο σοβαρός", "δεν περνάς καλά;", "έγινε κάτι;" κλπ, προσπαθώ να τα αποφύγω όλα αυτά.Και επειδη δεν μπορώ,ή θα αποφεύγω τους αλλους και θα κλείνομαι στον εαυτο μου επειδη δεν θέλω να τους χαλάσω το κέφι, ή θα αστειεύομαι και θα χαζογελαω όλη την ώρα,απ'ο,τι εχω καταλαβει μαλλον το κανω ως coping mechanism αυτο, και μετά οταν ειμαι μόνη μου θα ειμαι παλι χαλια. Και όποτε φυσικα φαίνομαι σαν χαζοχαρουμενο που δεν το νοιάζει τιποτα
Ακριβώς όπως το λες. Πάλι καλά που δεν είμαι ο μόνος Αλλά αυτό που με απασχολεί πιο πολύ είναι γιατί δεν μπορούμε να το ελέγξουμε Όταν με πιάνει αυτό το αίσθημα που περιγράφεις, όσο και να προσπαθώ να ηρεμήσω δεν μπορώ. Αυτό το "πνίξιμο", το αίσθημα ότι θες να φύγεις κάπου πιο ήρεμα.Γενικα τωρα τελευταια εχω προσθέσει στη...συλλογή μου και κατι κρίσεις άγχους;πανικού; Κατι τέτοιο τελος πάντων,οταν ειμαι σε μέρη με πολυ κόσμο,φασαρία ή και οταν ειμαι μόνη μου μερικές φορες αλλα κυρίως οταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολυ κόσμο.
Παντως ταυτίζομαι με μερικά πόστς στο θεμα και νιώθω λιγο καλυτερα που δεν ειμαι η μόνη που αισθάνεται ετσι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Johnny15
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
13-06-16
12:55
Εγώ πάντως σίγουρα φταίω.
Τι εννοείς; Δεν φταις σε τίποτα, μην κατηγορείς τον εαυτό σου...
Γενικά είναι πολύ δύσκολο να δεθείς με κάποιον άνθρωπο στην ηλικία μας και μετά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Johnny15
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
12-06-16
20:03
Θα έλεγα να μην παίρνεις χάπια... Βέβαια δεν είμαι ιατρός, αλλά αυτά τα χάπια έχουν παρενέργειες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Johnny15
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
11-06-16
21:52
Εγώ έχω πολύ άγχος. Γενικά αγχώνομαι εύκολα ειδικά όταν πρόκειται να κριθώ. Ενώ έχω διαβάσει πολλά άρθρα και προσπαθώ να έχω μια πιο chill προσέγγιση στην ζωή μου και ενώ ξέρω ότι δεν με βοηθάει σε τίποτα το άγχος, πάλι δεν μπορώ να το καταπολεμήσω. Είναι αδύνατον...
Ένα παράδειγμα: Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε προφορική εξέταση σε μια ομαδικη εργασία στην οποία είχα πάρει το δύσκολο κομμάτι. Η εργασία, ενώ την προσπάθησα και πολύ μάλιστα, δεν πήγε καλά. Μάλιστα είχαμε άσχημα αποτελέσματα (ωστόσο περάσαμε). Βασικά ήταν λίγο πιο περίπλοκο οπότε δεν το αναλύω περισσότερο. Κάναμε ότι μπορούσαμε. Παρό' αυτά, στην ώρα της προφορικής εξέτασης, λίγο πριν παρουσιάσω το δικό μου κομμάτι, άρχισα να αισθάνομαι τους χτύπους της καρδιάς μου. Το στήθος μου έκαναν ντουκου ντουκου, είχα ταχυκαρδία μάλλον. Εκείνη την ώρα προσπαθούσα να καθαρίσω το μυαλό μου, να πάρω βαθιές ανάσες, έλεγα "στα αρχίδια μου και να με κόψει". Και πραγματικά, δεν με ένοιαζε. Και να κοβόμουν yolo εγώ. Ωστόσο και πάλι δεν μπόρεσα να το αντιμετωπίσω. Φυσικά την ώρα της παρουσίασής μου τα πήγα πολύ καλά. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είχα αυτό το άγχος. Νομίζω ήταν επειδή ήταν ομαδική η εργασία και είχα και ευθύνη και για τους άλλους; Ίσως. Το είχα ξαναπάθει όταν σε μια ημερίδα που διοργανώσαμε με κάτι φίλους κόλλησε ο προτζέκτορας του ενός ομιλητή μας και έπρεπε να ανέβω να δω τι παίζει με το λαπτοπ το οποίο είχε κολλήσει. Μετά κατέβηκα και έκανα μια βόλτα σε κάτι πάγκους που είχαμε και μια φοιτήτρια από την ιατρική σχολή (ήταν παρουσίαση σχολών) έδειχνε σε μικρότερους πως είναι να μετράς πίεση. Ε περνούσα από εκεί και μου λέει έλα να σου πάρω. Έβαλε αυτό το πράγμα που σου σφίγγει το χέρι, έβαλε και τα ακουστικά αυτά για να ακούσει το στήθος (ή τι ακούτε εσείς οι ιατροί) με κοιτάει και μου λέει "έχεις ταχυκαρδία" με ένα παράξενο βλέμμα Της απάντησα ότι απλώς αγχώθηκα λίγο.
Δεν είναι μόνο η σχολή φυσικά. Τα ίδια πάθαινα όταν έκανα αθλητισμό/πρωταθλητισμό. Από μικρός το είχα αυτό το άγχος όταν ερχόταν η σειρά μου να αγωνιστώ. Τα ίδια και σε άλλες περιπτώσεις. Επίσης, αγχώνομαι όταν έχω να κυκλοφορήσω πολλές μέρες και ξαφνικά βρεθώ σε πολύ άγνωστο κόσμο ή αν βρεθώ μόνος σε πολλούς αγνώστους. Δεν το παθαίνω πάντα, μόνο όταν έχω καιρό να βρεθώ στην ίδια κατάσταση. Γενικά μιλάω με πάρα πολύ κόσμο, ξέρω το μισό έτος μου, πάρα πολλούς από άλλα έτη, δηλαδή είμαι κοινωνικός, αλλά πχ αν για κάποιον λόγο κάτσω 2 βδομάδες μέσα, μετά ξαφνικά βγω να πάω κάπου για παράδειγμα σχολή/κυλικείο, έχει πολύ κόσμο και δεν δω ούτε έναν που ξέρω θα αισθάνομαι awkward.
Αυτά, γενικά προσπαθώ να το αντιμετωπίζω αλλά είναι δύσκολο :/
Ένα παράδειγμα: Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε προφορική εξέταση σε μια ομαδικη εργασία στην οποία είχα πάρει το δύσκολο κομμάτι. Η εργασία, ενώ την προσπάθησα και πολύ μάλιστα, δεν πήγε καλά. Μάλιστα είχαμε άσχημα αποτελέσματα (ωστόσο περάσαμε). Βασικά ήταν λίγο πιο περίπλοκο οπότε δεν το αναλύω περισσότερο. Κάναμε ότι μπορούσαμε. Παρό' αυτά, στην ώρα της προφορικής εξέτασης, λίγο πριν παρουσιάσω το δικό μου κομμάτι, άρχισα να αισθάνομαι τους χτύπους της καρδιάς μου. Το στήθος μου έκαναν ντουκου ντουκου, είχα ταχυκαρδία μάλλον. Εκείνη την ώρα προσπαθούσα να καθαρίσω το μυαλό μου, να πάρω βαθιές ανάσες, έλεγα "στα αρχίδια μου και να με κόψει". Και πραγματικά, δεν με ένοιαζε. Και να κοβόμουν yolo εγώ. Ωστόσο και πάλι δεν μπόρεσα να το αντιμετωπίσω. Φυσικά την ώρα της παρουσίασής μου τα πήγα πολύ καλά. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είχα αυτό το άγχος. Νομίζω ήταν επειδή ήταν ομαδική η εργασία και είχα και ευθύνη και για τους άλλους; Ίσως. Το είχα ξαναπάθει όταν σε μια ημερίδα που διοργανώσαμε με κάτι φίλους κόλλησε ο προτζέκτορας του ενός ομιλητή μας και έπρεπε να ανέβω να δω τι παίζει με το λαπτοπ το οποίο είχε κολλήσει. Μετά κατέβηκα και έκανα μια βόλτα σε κάτι πάγκους που είχαμε και μια φοιτήτρια από την ιατρική σχολή (ήταν παρουσίαση σχολών) έδειχνε σε μικρότερους πως είναι να μετράς πίεση. Ε περνούσα από εκεί και μου λέει έλα να σου πάρω. Έβαλε αυτό το πράγμα που σου σφίγγει το χέρι, έβαλε και τα ακουστικά αυτά για να ακούσει το στήθος (ή τι ακούτε εσείς οι ιατροί) με κοιτάει και μου λέει "έχεις ταχυκαρδία" με ένα παράξενο βλέμμα Της απάντησα ότι απλώς αγχώθηκα λίγο.
Δεν είναι μόνο η σχολή φυσικά. Τα ίδια πάθαινα όταν έκανα αθλητισμό/πρωταθλητισμό. Από μικρός το είχα αυτό το άγχος όταν ερχόταν η σειρά μου να αγωνιστώ. Τα ίδια και σε άλλες περιπτώσεις. Επίσης, αγχώνομαι όταν έχω να κυκλοφορήσω πολλές μέρες και ξαφνικά βρεθώ σε πολύ άγνωστο κόσμο ή αν βρεθώ μόνος σε πολλούς αγνώστους. Δεν το παθαίνω πάντα, μόνο όταν έχω καιρό να βρεθώ στην ίδια κατάσταση. Γενικά μιλάω με πάρα πολύ κόσμο, ξέρω το μισό έτος μου, πάρα πολλούς από άλλα έτη, δηλαδή είμαι κοινωνικός, αλλά πχ αν για κάποιον λόγο κάτσω 2 βδομάδες μέσα, μετά ξαφνικά βγω να πάω κάπου για παράδειγμα σχολή/κυλικείο, έχει πολύ κόσμο και δεν δω ούτε έναν που ξέρω θα αισθάνομαι awkward.
Αυτά, γενικά προσπαθώ να το αντιμετωπίζω αλλά είναι δύσκολο :/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.