Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
07-03-12
23:06
Έχουμε ξαναγράψει για το Εl Sistema. Καιρός να το θυμηθούμε τις δύσκολες ώρες που περνά η χώρα μας:
Δείτε το βίντεο από τη Τhe New York Times:
https://video.nytimes.com/video/2012/02/29/arts/music/100000001394603/venezuelas-el-sistema.html
El Sistema
Το 1975, ο οικονομολόγος και μουσικός José Antonio Abreu εγκαινίασε το El Sistema, ένα πρόγραμμα μουσικής εκπαίδευσης νέων, χρηματοδοτούμενο από το κράτος της Βενεζουέλας, με την ενεργή συμμετοχή εθελοντών. Αριθμητικά: περιλαμβάνει 125 ορχήστρες νέων (οι 31 συμφωνικές), ενώ 370.000 παιδιά παρακολουθούν μαθήματα στα μουσικά σχολεία ολόκληρης της χώρας – εξ αυτών, το 70-90% προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Το El Sistema έχει «συνυπάρξει» με δέκα διαφορετικές κυβερνήσεις, οι εφτά από τις οποίες το στήριξαν έμπρακτα. Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση Τσάβες υπήρξε η πιο γενναιόδωρη, απορροφώντας σχεδόν το σύνολο του προϋπολογισμού του προγράμματος. Βασικός στόχος του El Sistema είναι «να χρησιμοποιήσει τη μουσική για την προστασία των παιδιών, μέσα από την εκπαίδευση και την πρόληψη της παραβατικής συμπεριφοράς», κάτι που σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει –καθώς λειτουργεί σαν αντίβαρο σε ένα περιβάλλον φαβέλας, με πολλά ναρκωτικά και πολλά εγκλήματα. Το πιο σημαντικό «προϊόν» του μουσικού πειράματος El Sistema είναι η Ορχήστρα Νέων Σιμόν Μπολιβάρ «... που εμφανίστηκε το 2007 στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου και ήταν απλώς, θεϊκή».
Η επιτυχημένη πρωτοβουλία του Abreu έχει χρησιμοποιηθεί σαν παράδειγμα από πολλά δυτικά κράτη: η βρετανική κυβέρνηση καθιέρωσε το 2009 ένα πρόγραμμα βασισμένο στο El Sistema, σε τρεις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, με πολυ θετικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Το El Sistema USA –«ένα παγκόσμιο κίνημα που μετασχηματίζει τις ζωές των παιδιών μέσα από τη μουσική, ένα νέο μοντέλο για την κοινωνική αλλαγή»- αποτελείται από 50 οργανώσεις, που «τρέχουν» αντίστοιχα προγράμματα κατά μήκος της ομοσπονδίας.
Στη σημερινή Ελλάδα, οι δαπάνες για τον πολιτισμό μπορεί να περικόπτονται μέρα με τη μέρα, όμως εδώ και λίγες εβδομάδες λειτουργεί το Κοινωνικό Ωδείο, μία πρωτοβουλία εθελοντών καθηγητών που παραδίδουν δωρεάν μαθήματα μουσικής (κλασσική και ηλεκτρική κιθάρα, πιάνο, τσέλο, κλασσικό φλάουτο, τρομπέτα, φωνητική, θεωρία, σολφέζ, αρμονία, ιστορία μουσικής, χορωδία, πρίμα βίστα και πολλά άλλα) σε ανήλικους και ενηλίκους. «Το Κοινωνικό Ωδείο, για να λειτουργήσει ομαλά, έχει κάποιες ανάγκες σε διδακτικό υλικό και όργανα» ...επομένως, όσοι έχουν κάτι να προσφέρουν, μπορούν να επισκεφθούν την ιστοσελίδα του Ωδείου για περαιτέρω πληροφορίες.
The Press Project
Το Σύστημα καλλιεργεί την ομαδική δουλειά, την συνεργασία, την υπευθυνότητα και την κοινωνικότητα εξυπηρετώντας με τον καλύτερο τρόπο το σκοπό του προγράμματος. Όπως πολλάκις αναφέρεται σε συνεντεύξεις των ανθρώπων της διοίκησης του El Sistema, ο σκοπός ποτέ δεν ήταν η αναζήτηση ταλέντων αλλά η καλλιέργεια του ταλέντου, με στόχο μια κοινωνία με πολίτες «οπλισμένους» με αυτοεκτίμηση.
Δείτε το βίντεο από τη Τhe New York Times:
https://video.nytimes.com/video/2012/02/29/arts/music/100000001394603/venezuelas-el-sistema.html
El Sistema
«Η μουσική σαφώς μπορεί να σώσει τη ζωή ενός παιδιού, γιατί μπορεί να κατευθύνει, να μετασχηματίσει τις αξίες του». Ένα πετυχημένο λατινοαμερικάνικο πείραμα ενάντια στη φτώχεια, που προσδίδει θετικό πρόσημο στη μουσική αλλά και... στον δημόσιο τομέα.
Το 1975, ο οικονομολόγος και μουσικός José Antonio Abreu εγκαινίασε το El Sistema, ένα πρόγραμμα μουσικής εκπαίδευσης νέων, χρηματοδοτούμενο από το κράτος της Βενεζουέλας, με την ενεργή συμμετοχή εθελοντών. Αριθμητικά: περιλαμβάνει 125 ορχήστρες νέων (οι 31 συμφωνικές), ενώ 370.000 παιδιά παρακολουθούν μαθήματα στα μουσικά σχολεία ολόκληρης της χώρας – εξ αυτών, το 70-90% προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Το El Sistema έχει «συνυπάρξει» με δέκα διαφορετικές κυβερνήσεις, οι εφτά από τις οποίες το στήριξαν έμπρακτα. Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση Τσάβες υπήρξε η πιο γενναιόδωρη, απορροφώντας σχεδόν το σύνολο του προϋπολογισμού του προγράμματος. Βασικός στόχος του El Sistema είναι «να χρησιμοποιήσει τη μουσική για την προστασία των παιδιών, μέσα από την εκπαίδευση και την πρόληψη της παραβατικής συμπεριφοράς», κάτι που σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει –καθώς λειτουργεί σαν αντίβαρο σε ένα περιβάλλον φαβέλας, με πολλά ναρκωτικά και πολλά εγκλήματα. Το πιο σημαντικό «προϊόν» του μουσικού πειράματος El Sistema είναι η Ορχήστρα Νέων Σιμόν Μπολιβάρ «... που εμφανίστηκε το 2007 στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου και ήταν απλώς, θεϊκή».
Η επιτυχημένη πρωτοβουλία του Abreu έχει χρησιμοποιηθεί σαν παράδειγμα από πολλά δυτικά κράτη: η βρετανική κυβέρνηση καθιέρωσε το 2009 ένα πρόγραμμα βασισμένο στο El Sistema, σε τρεις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, με πολυ θετικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Το El Sistema USA –«ένα παγκόσμιο κίνημα που μετασχηματίζει τις ζωές των παιδιών μέσα από τη μουσική, ένα νέο μοντέλο για την κοινωνική αλλαγή»- αποτελείται από 50 οργανώσεις, που «τρέχουν» αντίστοιχα προγράμματα κατά μήκος της ομοσπονδίας.
Στη σημερινή Ελλάδα, οι δαπάνες για τον πολιτισμό μπορεί να περικόπτονται μέρα με τη μέρα, όμως εδώ και λίγες εβδομάδες λειτουργεί το Κοινωνικό Ωδείο, μία πρωτοβουλία εθελοντών καθηγητών που παραδίδουν δωρεάν μαθήματα μουσικής (κλασσική και ηλεκτρική κιθάρα, πιάνο, τσέλο, κλασσικό φλάουτο, τρομπέτα, φωνητική, θεωρία, σολφέζ, αρμονία, ιστορία μουσικής, χορωδία, πρίμα βίστα και πολλά άλλα) σε ανήλικους και ενηλίκους. «Το Κοινωνικό Ωδείο, για να λειτουργήσει ομαλά, έχει κάποιες ανάγκες σε διδακτικό υλικό και όργανα» ...επομένως, όσοι έχουν κάτι να προσφέρουν, μπορούν να επισκεφθούν την ιστοσελίδα του Ωδείου για περαιτέρω πληροφορίες.
The Press Project
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
28-02-10
23:42
Στο 3λεπτο βίντεο που ακολουθεί, από το World Science Festival (2009) και την ενότητα: "Notes & Neurons: In Search of the Common Chorus" ο Bobby McFerrin παίζει με το κοινό χρησιμοποιώντας την πεντατονική κλίμακα.
Ο ίδιος στο τέλος του βίντεο λέει: "Το ενδιαφέρον για μένα είναι ότι όπου κι αν βρίσκομαι, οπουδήποτε, κάθε κοινό πιάνει το νόημα. Είναι η πεντατονική κλίμακα που το κάνει αυτό για κάποιο λόγο".
Ο ίδιος στο τέλος του βίντεο λέει: "Το ενδιαφέρον για μένα είναι ότι όπου κι αν βρίσκομαι, οπουδήποτε, κάθε κοινό πιάνει το νόημα. Είναι η πεντατονική κλίμακα που το κάνει αυτό για κάποιο λόγο".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
14-10-09
11:01
Ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ διευθύνει την Ορχήστρα Νέων: Τερέζα Καρένιο
Η Ορχήστρα Νέων Τερέζα Καρένιο, περιλαμβάνει τους καλύτερους μουσικούς λυκείων της Βενεζουέλας μέσω του πρωτοποριακού μουσικού προγράμματος Ελ Συστέμα. Εδώ, υπό την διεύθυνση του Γκουστάβο Ντουνταμέλ, παίζουν το δεύτερο μέρος της Συμφωνίας Νο. 10 του Σοστακόβιτς και το Ντανσόν Νο. 2 του Αρτούρο Μάρκες.
Η μετάφραση έγινε από το Βασίλη Ακοινόγλου
Το 1975 η Βενεζουέλα είχε δυο συμφωνικές ορχήστρες και ένα κοινό περίπου 1.000 ακροατών κλασικής μουσικής.
Τότε σʼ ένα υπόγειο γκαράζ στο Καράκας ο οικονομολόγος και ερασιτέχνης μουσικός José Antonio Abreu, μερικοί δάσκαλοι εθελοντές και 11 παιδιά μαζεύονται για να φτιάξουν ορχήστρα με την πεποίθηση ότι η κλασική μουσική δεν πρέπει να είναι προσβάσιμη μόνο στην ανώτερη τάξη αλλά δικαίωμα και εφόδιο ζωής των μη προνομιούχων, επίσης.
Την επόμενη μέρα τα παιδιά -αξιοσημείωτο είναι ότι δεν γνώριζαν μουσική- είναι 45 και την μεθεπόμενη 75. Αναλογιζόμενοι την κοινωνική κατάσταση στην Βενεζουέλα, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών μεγαλώνουν μέσα στη φτώχεια, την βία και την εγκατάλειψη, η αθρόα προσέλευσή τους είναι σαφές ότι δεν βασιζόταν στην αγάπη τους για την μουσική που δεν γνώριζαν αλλά πρωτίστως στην ενστικτώδη ανάγκη τους να ενταχθούν σε μία δημιουργική ομάδα, να είναι μέρος συνόλου που παράγει έργο.
Ο José Antonio Abreu, εθελοντής στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: να ευαισθητοποιήσει το υδροκέφαλο κράτος να χρησιμοποιήσει μέρος των κεφαλαίων που εισρέουν από την παραγωγή πετρελαίου για την χρηματοδότηση του προγράμματος ευρέως γνωστού ως «El Sistema» (Το Σύστημα). Το πρόγραμμα τελικώς δεν χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού αλλά από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Ανάπτυξης με μοναδικό σκοπό την σωτηρία των παιδιών από τους κινδύνους των πολυτάραχων δρόμων της χώρας και είναι σχεδόν απίστευτη, ακόμα και για αναπτυγμένες χώρες πόσο μάλλον για τριτοκοσμικές, η συνέπεια όλων των κυβερνήσεων στην διατήρηση του προγράμματος.
Στις μέρες μας και στον τόπο μας που η συστηματική και σοβαρή ενασχόληση με την κλασική μουσική μεταφράζεται από πολλούς ή σαν «κουσούρι» ή σαν ταξικό χαρακτηριστικό ή –εσχάτως- ως κληρονομικό δικαίωμα, η ταραχώδης Βενεζουέλα και Το Σύστημα της έρχεται να αναπτερώσει τις ελπίδες εκείνων που οραματίζονται ένα καλύτερο κόσμο μέσω μουσικών δρόμων.
Η δομή του συστήματος έχει την βάση της στις πολύ μικρές ηλικίες, με τα núclei, δηλαδή κέντρα εκπαίδευσης σπαρμένα σε όλες τις πόλεις της Βενεζουέλας, όπου γίνονται δεκτά όλα τα παιδιά από δύο χρονών, με μόνη προϋπόθεση την καθημερινή τετράωρη συμμετοχή τους στην μουσική εκπαίδευση.
Εκπαίδευση που διαφοροποιείται από την δυτική στο γεγονός ότι δεν στηρίζεται στην μοναχική μελέτη (μελανό σημείο στην χαρά που υπόσχεται η μουσική).
Τα μαθήματα είναι ομαδικά και υποχρεωτικά καθώς επίσης η δημιουργία μικρών συνόλων που χρησιμοποιούνται και ως ομάδες μελέτης και η συμμετοχή αυτών στις ορχήστρες, από την πρώτη στιγμή της επαφής των παιδιών με το όργανο. Τα μουσικά σχήματα που ξεχωρίζουν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στην ορχήστρα.
Με λίγα λόγια Το Σύστημα καλλιεργεί την ομαδική δουλειά, την συνεργασία, την υπευθυνότητα και την κοινωνικότητα εξυπηρετώντας με τον καλύτερο τρόπο το σκοπό του προγράμματος. Όπως πολλάκις αναφέρεται σε συνεντεύξεις των ανθρώπων της διοίκησης του El Sistema, ο σκοπός ποτέ δεν ήταν η αναζήτηση ταλέντων αλλά η καλλιέργεια του ταλέντου, με στόχο μια κοινωνία με πολίτες «οπλισμένους» με αυτοεκτίμηση.
Η επιτυχία του σκοπού πιστοποιείται και από ενήλικες που είχαν την τύχη σαν παιδιά να περάσουν την πόρτα ενός núcleo με κοινό τόπο στις δηλώσεις τους την διαπίστωση ότι η μουσική δεν τους άνοιξε μόνο επαγγελματικές πόρτες αλλά κυρίως τους ορίζοντες του μυαλού τους.
Αλλά ακόμα και οι στατιστικές της εγκληματικότητας, σε μία χώρα που κυριολεκτικά αιμορραγεί και η αστυνομία απουσιάζει, επιβεβαιώνουν το προφανές: η μουσική σώζει.
Από το 1975 όμως έως το 2007 τα νούμερα είναι εντυπωσιακά. Η κρατική επιχορήγηση ανέρχεται πλέον σε 29 εκατομμύρια δολάρια και σε αυτή πρέπει να προστεθούν και οι χορηγίες τραπεζών, καθοριστικές για την συνέχιση και ανάπτυξη του προγράμματος. καθώς και οι ιδιωτικές χορηγίες όπου το κυνήγι τους καλά κρατεί κι εκεί και παντού. Το αποτέλεσμα των διατιθέμενων κεφαλαίων είναι: 60 παιδικές ορχήστρες (από 2 έως 12 ετών), 120 νεανικές (πάνω από 12 ετών), 30 επαγγελματικές, 120 κέντρα εκπαίδευσης, αμέτρητα μουσικά σύνολα και η Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela (με μέλη τους καλύτερους των τοπικών ορχηστρών ηλικίας από 12 έως 26 ετών) το καμάρι της χώρας, το σήμα κατατεθέν της στον αντίποδα των ποδοσφαιρικών ομάδων άλλων λατινοαμερικάνικων εθνών.
Στο μουσικό οικοδόμημα εμπλέκονται ως μαθητές, δάσκαλοι, συνθέτες, οργανοποιοί και ό,τι άλλο αφορά την μουσική 250.000 άνθρωποι. Το 80% των παιδιών που η διαδρομή της ζωής τους πέρασε μέσα από το El Sistema συνεχίζουν νʼ ασχολούνται με την μουσική και μάλιστα πολλές φορές ως εθελοντές δάσκαλοι στη νέα γενιά του Συστήματος, η δική τους συνεισφορά στο όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας, απόρροια της εκπαίδευσης που δέχθηκαν.
Στη Βενεζουέλα πλέον, ένας στους εκατό ανθρώπους ανήκει σε μία ορχήστρα και γίνεται η αφορμή ώστε το περιβάλλον του να έρθει σʼ επαφή με την κλασική μουσική –που το 1975 αριθμούσε 1.000 άτομα- και να γεμίζει τις αίθουσες συναυλιών στις πολλές παραστάσεις (αρκετές από τις οποίες δωρεάν) που δίνουν οι ορχήστρες. Η δυναμική του κοινού ήταν ικανή να εξαντλήσει τα εισιτήρια που εκδόθηκαν για σειρά 20 συναυλιών μιας τοπικής ορχήστρας. [Μουσικό διαδικτυακό περιοδικό TAR]
Από εκεί βγήκε ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ, που ο δίσκος του πέρυσι με τις Συμφωνίες αρ. 5 και 7 του Μπετόβεν στην «Ντόιτσε Γκράμοφον», επικεφαλής μιας ορχήστρας της πατρίδας του, της Εθνικής Ορχήστρας Νέων Σίμον Μπολιβάρ της Βενεζουέλας, έγινε εγκωμιαστικά δεκτή από φιλόμουσους και κριτικούς.
Τη Φιλαρμονική του Λος Αντζελες αναλαμβάνει το 2009, όταν θα αποχωρήσει ο τωρινός διευθυντής της, 48χρονος Φινλανδός Εσα Πέκα Σαλόνεν, για να αφιερωθεί στη σύνθεση. Περιχαρής για τον διάδοχό του, τον οποίο είχε ακούσει δύο φορές πέρυσι να διευθύνει στη Φιλαρμονική, δήλωσε ότι είναι αυτός ακριβώς στον οποίο θα ήθελε να παραδώσει την μπαγκέτα του.
Ισως όμως καθοριστικότερος παράγοντας να είναι το πώς αντιμετωπίζει τον νέο διευθυντή της, η ίδια η ορχήστρα· γιʼ αυτό εύγλωττα είναι τα λόγια ενός μέλους της, της τσελίστριας Γκλόρια Λάμι, που λέει ότι υπάρχουν πολλοί καλοί μαέστροι, τεχνικά τέλειοι οι οποίοι, όμως, είναι απορροφημένοι με τον εαυτό τους, επιβάλλοντας το εγώ τους πάνω στη μουσική. «Με τον Ντουνταμέλ όμως δεν υπάρχουν εγωισμοί ούτε προσποιήσεις». [Εφημερίδα Καθημερινή]
Tocar y Luchar (Ταινία ντοκιμαντέρ γύρω από το El Sistema)
Να παίζεις και να αγωνίζεσαι (Παρουσίαση της ταινίας)
TEDlink
Gustavo Dudamel
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
11-09-09
15:38
Ναι, αυτή είναι η ομιλία και συγκεκριμένα ο Ζάντερ μεταφέρει τα λόγια της γυναίκας έτσι:Η γυναικα εκμυστηρευτηκε στον Ζαντερ ποσο το περιστατικο την αλαξε. Απο τοτε, του ειπε, προσπαθω να συμπεριφερομαι σε καθε συναντηση με αγαπημενο ατομο σα να ειναι η τελευταια φορα που το βλεπω.
Είπε: "Βγήκα από το Άουσβιτς στη ζωή και έδωσα έναν όρκο. Και ο όρκος ήταν, πως δεν θα ξανάλεγα τίποτα το οποίο δεν θα μπορούσε να σταθεί, σαν το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσα να πω."
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πλούσια κλασσική δισκοθήκη και το πορτραίτο του Μπετόβεν στον τοίχο, ζωγραφισμένο με Σινική μελάνη από τον μπαμπά...
Η μαμά από την άλλη τρελαινόταν κάθε που έπαιζε κλασσική στο σπίτι: "Κλείσε πια αυτό το πράμα, λες και πέθανε κανένας...". Είχε μεγαλώσει τα χρόνια που το ραδιόφωνο έπαιζε κλασσική μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα...
Το πρώτο κλασσικό μου άκουσμα ήταν "ο Πέτρος και ο Λύκος" του Σεργκέι Προκόφιεφ. Η ιστορία ενός παιδιού που παγιδεύει έναν λύκο στο δάσος. Έτσι πολύ γρήγορα, η κλασσική για μένα δεν είχε μόνο λόγια, αλλά και εικόνες που έπλαθα με το μυαλό μου.
Μεγαλώνοντας, δυστυχώς έχασα την επαφή μου με την κλασσική μουσική, αν και πάντα με συγκινούν κάποια κομμάτια, ιδιαίτερα του Μότσαρντ. Ίσως να φταίει και το γεγονός πως δεν ασχολήθηκα προσωπικά με τη μουσική.
Όπως και να 'χει ο Ζάντερ είναι πραγματική έμπνευση και χαίρεσαι να συναντάς ανθρώπους με τόσο πάθος για το αντικείμενό τους. Ζηλεύω τους μαθητές του!
Ένα δείγμα από τον Πέτρο και το Λύκο, καθώς και ένα δείγμα της πολυαγαπημένης ταινίας, Fantasia:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-09-09
12:05
Μέσα από το link του Youtube που σας παρέθεσα, ξεχώρισα το παρακάτω απόσπασμα, το οποίο βρίσκω εξαιρετική έμπνευση για κάθε εκπαιδευτικό:
Μπεν Ζάντερ: Γύρισα από το μάθημά μου μια μέρα και είπα στη Ρος που είναι συνεργάτιδα και προπονήτριά μου: Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτά τα παιδιά είναι τόσο αγχωμένα, ανησυχούν τόσο πολύ για τις μουσικές εξετάσεις τους, για τους βαθμούς τους και τον ανταγωνισμό. Αγωνιούν τόσο, που δε μπορούν να πάρουν τα απαιτούμενα ρίσκα στη ζωή τους ώστε να γίνουν μεγάλοι καλλιτέχνες. Τι μπορούμε να κάνουμε; Εκείνη σκέφτηκε αυτή την όμορφη ιδέα την οποία θα μοιραστώ μαζί σας:
Την πρώτη μέρα που μπαίνω στην τάξη στην αρχή του έτους, έχω 40 μαθητές περίπου στην αίθουσα και τους λέω: Ο βαθμός σου είναι Άριστα (Α). Αυτός θα είναι ο βαθμός σου για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Είσαι ένας μαθητής του Α, με μόνο έναν όρο: Θα πρέπει να μου γράψεις μια επιστολή με ημερομηνία κοντά στο τέλος του μαθητικού έτους το Μάιο, που θα πρέπει να ξεκινά έτσι: "Αγαπητέ κε Ζάντερ, πήρα το Άριστα επειδή...". Θα πρέπει η επιστολή να είναι γραμμένη σαν να γράφτηκε στο τέλος της χρονιάς και να περιγράφει ποιος θα έχεις γίνει μέχρι το τέλος της.
Γράφουν για το ποιοι θα έχουν γίνει και για το τι μπορούν να γίνουν και για το πώς βλέπουν τους εαυτούς τους, σαν η φωνούλα μέσα τους, να έχει σταματήσει να τους υπαγορεύει ότι δεν μπορούν να τα κάνουν ολ' αυτά. Έτσι όταν μπαίνω στην αίθουσα, το άτομο που διδάσκω είναι το άτομο που μου έχουν περιγράψει στις επιστολές τους.
Βλέπετε, ...δέχομαι μόνο Άριστους μαθητές. [Γέλια και χειροκροτήματα].
Βλέπω μερικούς ανθρώπους εδώ μέσα να με κοιτάζουν σαστισμένοι λέγοντας μέσα τους "Μα πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;" Βλέπετε, μπορείς να δώσεις Άριστα στον καθένα! Στη σερβιτόρα, στον ταξιτζή, στην πεθερά σου. Μπορείς να δώσεις Άριστα στον καθένα. [Γέλια]
Και αυτό που συμβαίνει όταν δίνεις Άριστα, είναι ότι η σχέση μεταμορφώνεται. Σκεφτείτε το. Η Ρος που είναι ψυχοθεραπεύτρια, λέει πως "όταν μια σχέση χαλάει, είναι επειδή δεν δόθηκε σε κάποιον ένα Άριστα".
Μπεν Ζάντερ: Γύρισα από το μάθημά μου μια μέρα και είπα στη Ρος που είναι συνεργάτιδα και προπονήτριά μου: Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτά τα παιδιά είναι τόσο αγχωμένα, ανησυχούν τόσο πολύ για τις μουσικές εξετάσεις τους, για τους βαθμούς τους και τον ανταγωνισμό. Αγωνιούν τόσο, που δε μπορούν να πάρουν τα απαιτούμενα ρίσκα στη ζωή τους ώστε να γίνουν μεγάλοι καλλιτέχνες. Τι μπορούμε να κάνουμε; Εκείνη σκέφτηκε αυτή την όμορφη ιδέα την οποία θα μοιραστώ μαζί σας:
Την πρώτη μέρα που μπαίνω στην τάξη στην αρχή του έτους, έχω 40 μαθητές περίπου στην αίθουσα και τους λέω: Ο βαθμός σου είναι Άριστα (Α). Αυτός θα είναι ο βαθμός σου για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Είσαι ένας μαθητής του Α, με μόνο έναν όρο: Θα πρέπει να μου γράψεις μια επιστολή με ημερομηνία κοντά στο τέλος του μαθητικού έτους το Μάιο, που θα πρέπει να ξεκινά έτσι: "Αγαπητέ κε Ζάντερ, πήρα το Άριστα επειδή...". Θα πρέπει η επιστολή να είναι γραμμένη σαν να γράφτηκε στο τέλος της χρονιάς και να περιγράφει ποιος θα έχεις γίνει μέχρι το τέλος της.
Γράφουν για το ποιοι θα έχουν γίνει και για το τι μπορούν να γίνουν και για το πώς βλέπουν τους εαυτούς τους, σαν η φωνούλα μέσα τους, να έχει σταματήσει να τους υπαγορεύει ότι δεν μπορούν να τα κάνουν ολ' αυτά. Έτσι όταν μπαίνω στην αίθουσα, το άτομο που διδάσκω είναι το άτομο που μου έχουν περιγράψει στις επιστολές τους.
Βλέπετε, ...δέχομαι μόνο Άριστους μαθητές. [Γέλια και χειροκροτήματα].
Βλέπω μερικούς ανθρώπους εδώ μέσα να με κοιτάζουν σαστισμένοι λέγοντας μέσα τους "Μα πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;" Βλέπετε, μπορείς να δώσεις Άριστα στον καθένα! Στη σερβιτόρα, στον ταξιτζή, στην πεθερά σου. Μπορείς να δώσεις Άριστα στον καθένα. [Γέλια]
Και αυτό που συμβαίνει όταν δίνεις Άριστα, είναι ότι η σχέση μεταμορφώνεται. Σκεφτείτε το. Η Ρος που είναι ψυχοθεραπεύτρια, λέει πως "όταν μια σχέση χαλάει, είναι επειδή δεν δόθηκε σε κάποιον ένα Άριστα".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-09-09
11:30
Ο Μπέντζαμιν Ζάντερ για τη μουσική και το πάθος
O Μπέντζαμιν Ζάντερ έχει δύο μεταδοτικά πάθη: την κλασσική μουσική και το να βοηθάει όλους μας να συνειδητοποιούμε την ανεκμετάλλευτη αγάπη μας για αυτήν -- και κατ' επέκταση, την ανεκμετάλλευτη αγάπη μας για καινούριες δυνατότητες, νέες εμπειρίες, νέες συνδέσεις.
Ο Ζάντερ είναι μαέστρος στην Φιλαρμονική της Βοστώνης από το 1979. Είναι διάσημος για τις παραστάσεις του που συνδυάζουν το μουσικό ταλέντο του με αυτό του εμπνευσμένου ομιλητή. Χρησιμοποιεί τη μουσική για να δείξει στους ανθρώπους πτυχές που δε γνώριζαν ότι είχαν, βγάζοντας στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό τους.
Είτε είστε λάτρης της κλασσικής μουσικής, είτε την απεχθάνεστε, ο Ben Zander θα σας κερδίσει με τη μεταδοτικότητα και το χιούμορ του, θα σας καθηλώσει και θα σας κάνει να δείτε τη μουσική με άλλο μάτι.
Η κλασσική μουσική κατά τον Ζάντερ, δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη, αντίθετα δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα... Εσείς τι πιστεύετε; Έχει πεθάνει η κλασσική μουσική;
(Η μετάφραση της ομιλίας έγινε από τον Βασίλη Ακοινόγλου)
tedlink
Ben Zander's Homepage
Σχετικό βίντεο στο YouTube
Περισσότερες ομιλίες από το TED, μπορείτε να βρείτε εδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.