13-04-10
18:46
Δεν είπα ότι δεν είμαι εγωίστρια - το αντίθετο. Συμφωνώ ότι δεν είναι εγωιστικοί όταν πρόκειται για κάποιον έξω από το στενό οικογενειακό περιβάλλον. Απλά νόμιζα ότι έλεγες ότι οι λόγοι είναι μόνο εγωιστικοί σε όλες τις περιπτώσεις. Σόρυ, δικό μου το λάθος.alis (δεν κάνω quote sorry)
Οι λόγοι είναι πάντα εγωιστικοί όταν το άτομο είναι δικό μας. Δεν είναι εγωιστικοί όταν είναι κάποιος έξω απ το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον.
Δεν είναι το ίδιο να χάνεις το παιδί σου με το να χάνεις ένα φίλο σου.
Συμπέρασμα, για μένα πάντα λοιπόν, δεν μπορείς να λες ότι δεν είσαι εγωιστής επειδή δεν έκλαψες που τον έχασες.... όταν μιλάς για κάποιον ξένο.
Χάσε (όχι εσύ προς Θεού!) τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδερφή σου, το παιδί σου και μετά έλα και πες μου ότι δεν ήσουν εγωιστής άνθρωπος.
ΑΥΤΟ ήταν αρχής εξ αρχής το νόημα όλων όσων είπα. Εκ του ασφαλούς κι εγώ δεν είμαι καθόλου εγωίστρια
Δεν είναι τόσο κακό να είσαι εγωιστής, νομίζω, οπότε δεν ''μαλώνουμε'' για αυτό, ούτε προσπαθώ να επινοήσω δικαιολογίες για να πείθω τον εαυτό μου ότι δεν είμαι εγωίστρια. Απλά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το αν οι λόγοι είναι μόνο εγωιστικοί - αυτό είναι όλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-04-10
22:24
Χίλια συγνώμη, έχεις δίκιο. Το σταματάω.Θα παρακαλέσω να μην αναφερθεί άλλο στη συζήτησή σας η ιστορία που σας είπα. Η μάνα δε θα δει ποτέ αυτά τα μηνύματα όμως εγώ νιώθω άσχημα. Ευχαριστώ.
Συγνώμη αν σε παρανόησα. Μερικές φορές γράφω κάτι πολυυυύ άσχετα πράγματα. Όπως και να έχει εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι λόγοι δεν είναι καθαρά εγωιστικοί. Πολλές φορές ναι, αλλά όχι πάντα. Ή για να είμαι πιο ακριβής, υπάρχουν πάντα οι εγωιστικοί λόγοι ΑΛΛΑ μερικές φορές, για να μην πω πολλές, συνυπάρχουν με λιγότερο εγωιστικούς λόγους ή και καθαρά ανιδιοτελείς. Για την αναλογία δεν μπόρω να πω, ποικίλλει ανάλογα με τον άνθρωπο.alis, έχω την εντύπωση δεν κατάλαβες τι λέω και που ακριβώς διαφωνώ
Δεν είπα ποτέ μου ότι αν έχανα το παιδί μου δεν θα έπεφτα σε βαρια θλίψη και ότι δεν θα το θεωρούσα άδικο.
Φυσικά και θα το θεωρούσα άδικο. Θα αποδεχόμουν όμως ότι είμαι εγωίστρια. Δε θα έλεγα ότι όοοοοοοοοχιιι εγώ δεν είμαι εγωίστρια, ο Θεός είναι μαλάκας και άσχετος που τόλμησε και πήρε το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί.
Καθημερινά πεθαίνει ο κόσμος, πεθαίνουν παιδιά. Μανάδες θρηνούνε αλλά συνεχίζουν να ζουν. ΣΙΓΟΥΡΑ δεν καταστρέφεται η ζωή τους. Αλλάζει ναι. Γίνεται πιο δραματική ναι.
Εντάξει, ο θάνατος μας φοβίζει όλους. Δεν ισχύει το ίδιο και για σένα, έστω σε έναν βαθμό; Για αυτό ίσως δεν σκεφτόμαστε και πολύ τον θάνατο και τον ''απαξιούμε''. Ουσιαστικά νομίζω ότι όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε ή συζητάμε οι περισσότεροι άνθρωποι σκεφτόμαστε τον θάνατο και μας απασχολεί αρκετά.Ομως, υπάρχει πάντα ένα όμως. Υπάρχει πάντα ένα αλλά.
Αν κάποιος καταφέρει κι αποστασιοποιηθεί απ το θάνατο και πάψει να τον αφορά σε προσωπικό επίπεδο γιατί έχασε το παιδί του τη μάνα του τον πατέρα του ή όποιον έχασε, κι αν καταφέρει και δει στεγνά τον θάνατο... τι είναι; Δεν είναι το μόνο αναμενόμενο πράγμα σε αυτή τη ζωή;
Κι όμως, ως είδος, εξακολουθούμε μετά από τόσα εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης σε τούτο τον πλανήτη να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους του κι αυτόν ανάξιο μας.
Γιατί πρέπει ντε και καλά να πεθάνει κάποιος άλλος στη θέση αυτού που χάσαμε; Δεν μπορούμε απλά να θλιβόμαστε ανιδιοτελώς και χωρίς εγωισμό χωρίς να μπαίνουμε σε τέτοιες σκέψεις; Πρέπει να υπάρχει πάντα κάτι περίπλοκο πίσω από όλα; Παντού ο εγωισμός;Δεν είναι αλαζονεία να λες "όχι δεν έπρεπε να πεθάνει αυτός"; Κι αν όχι αυτός... τότε ποιος; Ο δίπλα; Γιατί ο δίπλα; Επειδή είναι πιο μεγάλος; Πιο χοντρός; Πιο άσχημος; Πιο... ξένος μήπως κι απλά δε μας αφορά;
Τι είναι "δίκαιο" για να είναι κι ο θάνατος; Γιατί να είναι "δίκαιος"; Και πως ξέρουμε ότι είναι "άδικος";
Και ξαναρωτάω... άδικος για ποιον; Για αυτόν που φεύγει ή για αυτόν που μένει πίσω και θρηνεί;
Όσο για το κομμάτι της αδικίας νομίζω ότι είναι άδικο και για τους δύο, και για τον νεκρό πρώτα από όλα (εδώ υπάρχει το μη εγωιστικό κομμάτι) και για εμάς ΟΚ (εδώ είναι το εγωιστικό σε μεγαλύτερο βέβαια βαθμό).
Εντάξει, και εγώ είμαι εγωίστρια και σκέφτομαι/σκέφτηκα τα ίδια όταν έχασα κάποιον δικό μου, αλλά μην είσαι τόσο απόλυτη. Οι εγωιστικοί λόγοι υπάρχουν βέβαια σε τεράστιο βαθμό, αλλά δεν νομίζω να είναι οι μοναδικοί και το εύχομαι βέβαια.Κι όχι μόνο εγώ... κι άλλοι πολλοί δίπλα μας που δεν το κραυγάζουν για να τους λυπηθούν οι άλλοι.
Δεν αποζητούν όλοι οι άνθρωποι την "συμπόνια" και τον "οίκτο" των άλλων
Κι επειδή αποδέχομαι ότι είμαι άνθρωπος με ελαττώματα, γιαυτό και μου επιτρέπω και μου αναγνωρίζω το δικαίωμα του να είμαι μια σκατοεγωίστρια του κερατά όταν χάνω κάποιον δικό μου και να γαμωσταυρίζω τον Θεό που μου πήρε απ την αγκαλιά μου άδικα αυτούς που αγαπάω.
Είναι δικαίωμα μου... όμως παραμένω πάντα εγωίστρια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-04-10
16:53
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να γίνω Θεός για να έχω άποψη για τον θάνατο και αν είναι ''δίκαιος'' ή όχι. Όπως επίσης και για το γεγονός ότι διαφορετικός είναι ένας θάνατος ενός νέου κοριτσιού που δεν έχει ζήσει, ίσως, όλα όσα θα ήθελε στη ζωή της και διαφορετικός ο θάνατος ενός ηλικιωμένου που έχει δει παιδιά, εγγόνια και φεύγει ήσυχα. Εάν πέθαινε το παιδί σου σε ηλικία 19 ετών θα έλεγες ότι δεν μπορείς να κρίνεις αν είναι δίκαιο ή όχι γιατί δεν είσαι Θεός ή θα φώναζες για την αδικία;Είναι αλαζονικό να θεωρείς οποιονδήποτε θάνατο άδικο...
Γεμίσαμε Θεούς εδώ μέσα που όλοι ξέρουν.....
Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ, ποιοι είμαστε όλοι μας που θα πούμε πότε είναι η σωστή ώρα για να πεθάνουμε;
Ποιος από σας υπέγραψε συμβόλαιο με ώρα θανάτου;
Επειδή ΕΜΕΙΣ πονάμε ΕΜΕΙΣ κλαίμε σε ΕΜΑΣ δεν αρέσει ο θάνατος, σημαίνει ότι είναι και χωρίς λόγο;
Αν αυτό δεν είναι εγωισμός κι αλαζονεία τότε τι είναι;
ΟΚ, μπορεί να έχω λάθος και να είμαι εγωίστρια και να έχω αλαζονική συμπεριφορά, αλλά αυτό πιστεύω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-04-10
16:41
Είναι αλαζονικό να λυπάσαι για τον άδοξο θάνατο μιας φίλης σου;Φοβάμαι ότι δεν έχεις χάσει δικό σου άνθρωπο κι όταν σου συμβεί θα σπάσεις πολύ άσχημα τα μούτρα σου γιατί έχεις μια πολύ αλαζονική στάση για τη ζωή
Πιστεύεις ότι μπορείς να την ελέγχεις
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
02-04-10
15:50
Ίσως να είναι έτσι και απλά να μην θέλω να παραδεχτώ ότι τις φορές που έχασα κάποιον ο πόνος μου ήταν καθαρά εγωιστικός. Εσύ μιλάς από προσωπική εμπειρία και κατέληξες σε αυτή την κάπως απόλυτη και μηδενιστική άποψη;Διαφωνώ,
Ο κυριότερος λόγος που μας θλίβει ο θάνατος ενός κοντινού προσώπου είναι εγωιστικοί λόγοι. Ακόμη και αν αυτό το κοντινό πρόσωπο τύχαινε στα τελευταία χρόνια του να έχει κάποιο ουσιαστικό όραμα να πετύχει, το πιο πιθανότερο είναι να μην πιστέψουμε στο όραμα του, εξάλλου έχουμε την τάση σε ένα κοντινό μας άνθρωπο να μην μπορούμε να δούμε το έργο του, όποτε οι λόγοι να είναι εγωιστικοί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-11-09
15:26
Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος στανοχωριέται όταν χάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο είναι πάρα πολλοί, πιστεύω. Άλλοι μεγαλύτερης και άλλοι μικρότερης σημασίας. Κάθε άνθρωπος πιστεύω, αανάλογα με την σχέση που είχε με αυτόν που έχασε, πονά και θλίβεται για διαφορετικούς λόγους..Θεωρώ ότι κάποιος που είναι θλιμμένος για τον θάνατο κάποιου ανθρώπου, υπάρχουν δυο αιτίες, οι οποίες σπάνια ισχύουν ταυτόχρονα.
-
Είναι θλιμμένος επειδή ο άνθρωπος που πέθανε δεν θα είναι πλέον δίπλα του. Αυτό σημαίνει ότι ξέρει ότι θα του λείψει η παρέα του ή τυχόν θετικά που του πρόσφερε (π.χ. ασφάλεια - πατέρας προς παιδί). Άρα είναι θλιμμένος επειδή αυτός έχασε κάτι.
-
Είναι θλιμμένος επειδή ο άνθρωπος που πέθανε δεν θα ζήσει άλλο, όποτε δεν έχει όλα εκείνα τα θετικά που προσφέρει η ζωή. Και αν αυτός ο κάποιος, που πέθανε, είχε μια σημαντική ζωή τότε η θλίψη σχετίζεται ότι θα χάσει την δημιουργικότητα, την δόξα κτλ κτλ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.