Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
13-04-10
08:38
alis (δεν κάνω quote sorry)
Οι λόγοι είναι πάντα εγωιστικοί όταν το άτομο είναι δικό μας. Δεν είναι εγωιστικοί όταν είναι κάποιος έξω απ το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον.
Δεν είναι το ίδιο να χάνεις το παιδί σου με το να χάνεις ένα φίλο σου.
Συμπέρασμα, για μένα πάντα λοιπόν, δεν μπορείς να λες ότι δεν είσαι εγωιστής επειδή δεν έκλαψες που τον έχασες.... όταν μιλάς για κάποιον ξένο.
Χάσε (όχι εσύ προς Θεού!) τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδερφή σου, το παιδί σου και μετά έλα και πες μου ότι δεν ήσουν εγωιστής άνθρωπος.
ΑΥΤΟ ήταν αρχής εξ αρχής το νόημα όλων όσων είπα. Εκ του ασφαλούς κι εγώ δεν είμαι καθόλου εγωίστρια
Οι λόγοι είναι πάντα εγωιστικοί όταν το άτομο είναι δικό μας. Δεν είναι εγωιστικοί όταν είναι κάποιος έξω απ το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον.
Δεν είναι το ίδιο να χάνεις το παιδί σου με το να χάνεις ένα φίλο σου.
Συμπέρασμα, για μένα πάντα λοιπόν, δεν μπορείς να λες ότι δεν είσαι εγωιστής επειδή δεν έκλαψες που τον έχασες.... όταν μιλάς για κάποιον ξένο.
Χάσε (όχι εσύ προς Θεού!) τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδερφή σου, το παιδί σου και μετά έλα και πες μου ότι δεν ήσουν εγωιστής άνθρωπος.
ΑΥΤΟ ήταν αρχής εξ αρχής το νόημα όλων όσων είπα. Εκ του ασφαλούς κι εγώ δεν είμαι καθόλου εγωίστρια
Ουτιδιανέ... αποδείξεις υπάρχουν;Και βέβαια ξέρεις που παει, εκει απ' οπου ξεκινησε: Στο μηδεν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
12-04-10
16:56
Μπα καθόλου θυμωμένη δεν είμαι
Και ναι, μπορεί να φαίνεται κουλό αλλά άδικος θάνατος δεν υπάρχει.
Για όλα υπάρχει λόγος (κι εσύ ειδικά θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό )
Δεν είπα ότι είναι ευχάριστο γεγονός, δεν είπα ότι δεν είναι θλιβερό, δεν είπα ότι δεν τρέχει και τίποτα....
Φυσικά και μόνο στο άκουσμα στεναχωριέσαι... αλλά άδικο;;;
Από που κι ως που;;;;
Με βάση ποιανού κριτήρια; Πότε γίναμε όλοι Θεοί;
Με βάση τα ανθρώπινα εγωιστικά κριτήρια ναι, είναι άδικο
Και σε ρωτάω εσένα.... κι όποιον άλλον θέλει....
Οταν πεθαίνουμε, ξέρουμε που πάμε; Αν εκεί που πάμε είναι δεκάδες φορές καλύτερα από εδώ που είμαστε, αν πάμε κάπου που περνάμε καλύτερα, αν πάμε κάπου που η ψυχή μας είναι σαφώς ανώτερα... άδικο που πεθάναμε κι αφήσαμε πίσω αυτά εδώ;
Άδικο για ποιον; Για αυτόν που μένει πίσω ή για αυτόν που πάει στα καλύτερα;
Μήπως τελικά ξαναγυρίζουμε στο ότι είμαστε εγωιστές; Μήπως απλά σε εμάς προσωπικά δεν αρέσει ο θάνατος;
Και μήπως δεν μας αρέσει γιατί απλά δεν μας αρέσει το άγνωστο που κρύβεται πίσω απο αυτόν;
Αν ήξερες εσύ ότι ο Γιάννης περάνει 1000 φορές καλύτερα εκεί που είναι από εδώ που ήταν... θα έκλαιγες Ντίνα;
Κι αν ναι, θα έκλαιγες για σένα ή για εκείνον;
Οταν πεθάνει κάποιος δικός σου, να πας να πεις ευχαριστώ σε αυτούς που έκλαιγαν για σένα
Μέχρι τότε, μπορείς απλά να φαντάζεσαι τι σημαίνει απώλεια
Και ναι, μπορεί να φαίνεται κουλό αλλά άδικος θάνατος δεν υπάρχει.
Για όλα υπάρχει λόγος (κι εσύ ειδικά θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό )
Δεν είπα ότι είναι ευχάριστο γεγονός, δεν είπα ότι δεν είναι θλιβερό, δεν είπα ότι δεν τρέχει και τίποτα....
Φυσικά και μόνο στο άκουσμα στεναχωριέσαι... αλλά άδικο;;;
Από που κι ως που;;;;
Με βάση ποιανού κριτήρια; Πότε γίναμε όλοι Θεοί;
Με βάση τα ανθρώπινα εγωιστικά κριτήρια ναι, είναι άδικο
Και σε ρωτάω εσένα.... κι όποιον άλλον θέλει....
Οταν πεθαίνουμε, ξέρουμε που πάμε; Αν εκεί που πάμε είναι δεκάδες φορές καλύτερα από εδώ που είμαστε, αν πάμε κάπου που περνάμε καλύτερα, αν πάμε κάπου που η ψυχή μας είναι σαφώς ανώτερα... άδικο που πεθάναμε κι αφήσαμε πίσω αυτά εδώ;
Άδικο για ποιον; Για αυτόν που μένει πίσω ή για αυτόν που πάει στα καλύτερα;
Μήπως τελικά ξαναγυρίζουμε στο ότι είμαστε εγωιστές; Μήπως απλά σε εμάς προσωπικά δεν αρέσει ο θάνατος;
Και μήπως δεν μας αρέσει γιατί απλά δεν μας αρέσει το άγνωστο που κρύβεται πίσω απο αυτόν;
Αν ήξερες εσύ ότι ο Γιάννης περάνει 1000 φορές καλύτερα εκεί που είναι από εδώ που ήταν... θα έκλαιγες Ντίνα;
Κι αν ναι, θα έκλαιγες για σένα ή για εκείνον;
Μάλλον έπιασα ευαίσθητη χορδή, δεν το συνεχίζω. Όσοι ήταν να πάρουν το μήνυμα του τι πραγματικά εννοώ, το πήραν.
Οταν πεθάνει κάποιος δικός σου, να πας να πεις ευχαριστώ σε αυτούς που έκλαιγαν για σένα
Μέχρι τότε, μπορείς απλά να φαντάζεσαι τι σημαίνει απώλεια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
12-04-10
16:45
Είναι αλαζονικό να θεωρείς οποιονδήποτε θάνατο άδικο...
Γεμίσαμε Θεούς εδώ μέσα που όλοι ξέρουν.....
Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ, ποιοι είμαστε όλοι μας που θα πούμε πότε είναι η σωστή ώρα για να πεθάνουμε;
Ποιος από σας υπέγραψε συμβόλαιο με ώρα θανάτου;
Επειδή ΕΜΕΙΣ πονάμε ΕΜΕΙΣ κλαίμε σε ΕΜΑΣ δεν αρέσει ο θάνατος, σημαίνει ότι είναι και χωρίς λόγο;
Αν αυτό δεν είναι εγωισμός κι αλαζονεία τότε τι είναι;
Γεμίσαμε Θεούς εδώ μέσα που όλοι ξέρουν.....
Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ, ποιοι είμαστε όλοι μας που θα πούμε πότε είναι η σωστή ώρα για να πεθάνουμε;
Ποιος από σας υπέγραψε συμβόλαιο με ώρα θανάτου;
Επειδή ΕΜΕΙΣ πονάμε ΕΜΕΙΣ κλαίμε σε ΕΜΑΣ δεν αρέσει ο θάνατος, σημαίνει ότι είναι και χωρίς λόγο;
Αν αυτό δεν είναι εγωισμός κι αλαζονεία τότε τι είναι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
12-04-10
16:31
Πάνο πριν λίγες μέρες μια μακρινη μου φίλη 19 ετών πέθανε από την κακιά αρρώστεια. Έκλαψα για εκείνη, για αυτά που δεν έζησε εκείνη, που δεν πρόλαβε. Έκλαψα για την αδικία να πεθαίνει ένα μικρό κορίτσι και να ζουν κάτι αιωνόβιοι γέροντες. Έκλαψα για τη μάνα της και τον αδελφό της που καταστράφηκε η ζωή τους. Δε νομίζω τίποτα από αυτά να είναι εγωιστικοί λόγοι.
αυτό το λεει ποιος; εσύ;
Γιατί εγώ λέω είναι εγωισμός
Και τι σε νοιάζει εσένα αυτά που δεν έζησε αυτή; Και που ξέρεις ότι αυτά που θα ζούσε είναι καλύτερα απ αυτά που δεν θα ζήσει; Κρίνοντας ποιανού τη ζωή; Τη δική σου;
Και απο που κι ως που έκλαψες για τη μάνα της και τον αδερφό της; Από μεγαλοψυχία;
Που ξέρεις για τη ζωή τους και πως ξέρεις ότι η ζωή τους τελείωσε; Είσαι θεός και τα ξέρεις όλα; Αν ναι, έχω κι άλλες ερωτήσεις να σου κάνω
Φοβάμαι ότι δεν έχεις χάσει δικό σου άνθρωπο κι όταν σου συμβεί θα σπάσεις πολύ άσχημα τα μούτρα σου γιατί έχεις μια πολύ αλαζονική στάση για τη ζωή
Πιστεύεις ότι μπορείς να την ελέγχεις
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
10-04-10
18:56
Από τη σύλληψη μας στη μήτρα της μάνας μας, ένα και μόνο πράγμα είναι βέβαιο... ο θάνατος μας.
Παρόλα αυτά, για ένα περίεργο λόγο, είναι το μόνο ίσως πράγμα που οι περισσότεροι αδυνατούμε να αποδεχτούμε.
Μεγαλώνουμε στην κοιλιά της μάνας μας χωρίς τη συνειδητότητα ίσως αλλά εν συνεχεία, ως παιδιά, ως έφηβοι, ως ενήλικες συνεχίζουμε να πορευόμαστε με αυτή την αυθάδικη προς το θάνατο στάση... τον αγνοούμε σαν να μην είναι εκεί, σαν να μη μας αφορά εμάς αυτό το πράγμα, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί σε μας, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Ο στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Κι όταν τελικά έρθει στη δική μας διεύθυνση για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, τότε βγάζουμε το μεγαλείο του εγωισμού μας.
Φυσικά και είναι εγωισμός το να κλαις για κάποιο που έφυγε... σε σένα λείπει... αυτός χαμπάρι δεν παίρνει, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Ασε που... δεν ξέρεις και με σιγουριά να πεις που πάει... κι αν πάει σε μέρος τελικά καλύτερο από τούτη την κόλαση γεμάτη εγωίστριες στρουθοκαμήλους; Πως του κόβεις τη χαρά με το κλάμα σου;
Κάποιοι λαοί στο παρελθόν - ίσως και σήμερα, δεν γνωρίζω- όταν κάποιος πέθαινε, στήνανε γλέντι... επιτέλους ελευθερώθηκε από αυτό το σώμα.
Για μένα ο θάνατος είναι το πέρασμα στην αθανασία
Φυσικά κι ως στρουθοκάμηλος δεν νοώ να σκεφτώ ότι θα χάσω αγαπημένους μου πριν από μένα
Φυσικά κι ως εγωίστρια θα κλάψω και θα θρηνήσω για αυτόν που έφυγε και με άφησε μονάχη μου να αντιμετωπίζω τις άλλες στρουθοκαμήλους. Αλήτη άνθρωπε που πήγες και πέθανες και με παράτησες.
Αν καταφέρεις όμως κι αγαπηθείς αληθινά, δεν θα πεθάνεις ποτέ. Θα περάσεις στην αθανασία. Απλά όταν συμβεί αυτό, μάλλον δεν θα σε νοιάζει καθόλου. Θα είσαι σε κάποιο άλλο μέρος. Καλύτερο ή χειρότερο δεν έχει σημασία... έτσι κι αλλιώς δεν θα είσαι εδώ.
Παρόλα αυτά, για ένα περίεργο λόγο, είναι το μόνο ίσως πράγμα που οι περισσότεροι αδυνατούμε να αποδεχτούμε.
Μεγαλώνουμε στην κοιλιά της μάνας μας χωρίς τη συνειδητότητα ίσως αλλά εν συνεχεία, ως παιδιά, ως έφηβοι, ως ενήλικες συνεχίζουμε να πορευόμαστε με αυτή την αυθάδικη προς το θάνατο στάση... τον αγνοούμε σαν να μην είναι εκεί, σαν να μη μας αφορά εμάς αυτό το πράγμα, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί σε μας, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Ο στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Κι όταν τελικά έρθει στη δική μας διεύθυνση για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, τότε βγάζουμε το μεγαλείο του εγωισμού μας.
Φυσικά και είναι εγωισμός το να κλαις για κάποιο που έφυγε... σε σένα λείπει... αυτός χαμπάρι δεν παίρνει, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Ασε που... δεν ξέρεις και με σιγουριά να πεις που πάει... κι αν πάει σε μέρος τελικά καλύτερο από τούτη την κόλαση γεμάτη εγωίστριες στρουθοκαμήλους; Πως του κόβεις τη χαρά με το κλάμα σου;
Κάποιοι λαοί στο παρελθόν - ίσως και σήμερα, δεν γνωρίζω- όταν κάποιος πέθαινε, στήνανε γλέντι... επιτέλους ελευθερώθηκε από αυτό το σώμα.
Για μένα ο θάνατος είναι το πέρασμα στην αθανασία
Φυσικά κι ως στρουθοκάμηλος δεν νοώ να σκεφτώ ότι θα χάσω αγαπημένους μου πριν από μένα
Φυσικά κι ως εγωίστρια θα κλάψω και θα θρηνήσω για αυτόν που έφυγε και με άφησε μονάχη μου να αντιμετωπίζω τις άλλες στρουθοκαμήλους. Αλήτη άνθρωπε που πήγες και πέθανες και με παράτησες.
Αν καταφέρεις όμως κι αγαπηθείς αληθινά, δεν θα πεθάνεις ποτέ. Θα περάσεις στην αθανασία. Απλά όταν συμβεί αυτό, μάλλον δεν θα σε νοιάζει καθόλου. Θα είσαι σε κάποιο άλλο μέρος. Καλύτερο ή χειρότερο δεν έχει σημασία... έτσι κι αλλιώς δεν θα είσαι εδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.