Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
31-05-12
15:14
Το απόσπασμα του βίντεο που ακολουθεί, είναι από μια εκπομπή της Candid Camera στις ΗΠΑ του 1962, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μέρος ενός πειράματος κοινωνικής ψυχολογίας. Σε αυτό βλέπουμε πως η ομαδική συμπεριφορά, όσο ασυνήθιστη και αν είναι, μπορεί να ασκήσει τόσο μεγάλη πίεση στο άτομο, ώστε να το αναγκάσει να ακολουθήσει τους κανόνες της ομάδας.
Για να το δείτε με ελληνικούς υπότιτλους, κάντε κλικ εδώ.
πηγή Ψυχολογείν
Για να το δείτε με ελληνικούς υπότιτλους, κάντε κλικ εδώ.
πηγή Ψυχολογείν
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-04-12
19:40
Να υποθέσω ότι κανείς δεν κατάλαβε, ή ότι κανείς δεν θέλει να με βοηθήσει;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
12-04-12
23:23
Επειδή ξέρω πως ο Νωέας δεν πρόκειται να το κάνει, όποιος κατάλαβε τι είπε -ειδικός ή μη - ας βοηθήσει κι εμένα που δεν κατάλαβα.: Πάντως, το όριο μίας οξυμένης κριτικά διάνοιας βρίσκεται ακριβώς εκεί, όπου ξεκινάει η περιπέτεια κάθε "αυθεντικής διάνοιας"!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
12-04-12
21:38
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, πρώτο και καλύτερο, φροντίζει να αποδυναμώσει όσο περισσότερο μπορεί την κριτική μας ικανότητα. Δεν βλέπεις πόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από τυφλοσούρτες και ...βίβλους;Η καθημερινότητα μας είναι τόσο σύνθετη, που ίσως ακόμη και η πιο απλή απόφαση να έχει τρομερές αποφάσεις. Είναι λογικό να ψάχνουμε να δανειστούμε σκέψεις από ειδικούς, που πολλές φορές δεν μπορούμε ούτε καν τους αξιολογήσουμε.
Η λύση είναι να οξύνουμε την κρίση μας και να μην θεωρούμε τίποτα ως δεδομένο επειδή το είπε κάποια αυθεντία.
Το πρόβλημα πηγάζει από εμάς, έχουμε εθιστεί στους ειδικούς. Έχουμε εθιστεί στη βεβαιότητα τους, στην καθησύχαση, στην προσδιοριστικότητά τους, και κατά τη διαδικασία, έχουμε παραχωρήσει την ευθύνη μας, αντικαθιστώντας τη διανόηση και τη νοημοσύνη μας με τις υποτιθέμενες σοφές τους λέξεις. Έχουμε παραδώσει τη δύναμη μας, ανταλλάσσοντας τη δυσφορία μας με αβεβαιότητα για τη ψευδαίσθηση της βεβαιότητας που παρέχουν. Δεν είναι υπερβολή. Σε ένα πρόσφατο πείραμα, απεικονίστηκαν οι εγκέφαλοι μιας ομάδας ενηλίκων με μαγνητικές τομογραφίες καθώς άκουγαν τους ειδικούς ενώ μιλούσαν. Τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα. Καθώς άκουγαν τις φωνές των ειδικών, οι περιοχές των εγκεφάλων που παίρνουν ανεξάρτητες αποφάσεις είχαν σβήσει. Είχαν κυριολεκτικά νεκρωθεί. Άκουγαν οτιδήποτε τους έλεγαν οι ειδικοί και ακολουθούσαν τις συμβουλές τους, είτε ήταν σωστές είτε λάθος.
Από το θέμα της Νορίνα Χέρτζ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
24-12-08
20:38
Πολύ κατατοπιστικό και άξιο προβληματισμού το ποστ σου Otto.
Πιστεύω πως πρόκειται για μετάθεση ευθυνών. Ο εντολοδόχος καλύπτεται πίσω από την εντολή που δίδεται από τον εντολοδότη, για να δικαιολογήσει στον εαυτό του ενέργειες, οι οποίες προσβάλουν ακόμη και τις ηθικές του αξίες και που δεν θα εκτελούσε σε καμία περίπτωση, αν πήγαζαν από αυτόν τον ίδιο.
Έχουμε έτσι μία βολική -σε κάποιες περιπτώσεις- εκδοχή, όπου ο εντολοδόχος, παίζει το ρόλο του χειραγωγούμενου, άβουλου ατόμου, με την πίστη ότι το ηθικό ανάθεμα και η ευθύνη, δεν αφορά τον ίδιο, αλλά τον ηθικό αυτουργό, αυτόν που κατέχει την εξουσιαστική ισχύ. Αποποιείται την ευθύνη και απαλλάσσεται έτσι, από κάθε πιθανή ενοχή. Το αντίθετο, θα απαιτούσε κριτικό πνεύμα και εναντίωση στο φορέα εξουσίας, ...κυρίως όμως θα απαιτούσε την ανάληψη ευθυνών!
Παράλληλα, τίθεται και το δίλημμα της υπακοής στην ομάδα. Κοινωνικές, στρατιωτικές και άλλες ομάδες, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν χωρίς αρχηγό, χωρίς εντολοδότη και σαφώς δεν μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα, όταν δεν υπάρχει υπακοή. Το αγελαίο ένστικτο είναι ανάγκη να εκφράζεται στις κοινωνικές ομάδες, ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση ή να εκπληρωθεί ένας κοινός στόχος, το ίδιο σημαντική είναι όμως και η κριτική ικανότητα του ατόμου, που θα αποτελεί το πρωτογενές υλικό της ομάδας.
Πότε λοιπόν καλείται ο εντολοδόχος να παραμερίσει το καθήκον του προς την αυθεντία, για να υπηρετήσει το καθήκον του προς την ηθική και τα πιστεύω του; Ποιος θέτει τα όρια και ποιος τα κρίνει;
Αρχική Δημοσίευση από Obscura:Σας απασχόλησε ποτέ το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου στην πράξη γίνονται από τα κατώτερα στρώματα, τους απλούς στρατιώτες;
Πιστεύω πως πρόκειται για μετάθεση ευθυνών. Ο εντολοδόχος καλύπτεται πίσω από την εντολή που δίδεται από τον εντολοδότη, για να δικαιολογήσει στον εαυτό του ενέργειες, οι οποίες προσβάλουν ακόμη και τις ηθικές του αξίες και που δεν θα εκτελούσε σε καμία περίπτωση, αν πήγαζαν από αυτόν τον ίδιο.
Έχουμε έτσι μία βολική -σε κάποιες περιπτώσεις- εκδοχή, όπου ο εντολοδόχος, παίζει το ρόλο του χειραγωγούμενου, άβουλου ατόμου, με την πίστη ότι το ηθικό ανάθεμα και η ευθύνη, δεν αφορά τον ίδιο, αλλά τον ηθικό αυτουργό, αυτόν που κατέχει την εξουσιαστική ισχύ. Αποποιείται την ευθύνη και απαλλάσσεται έτσι, από κάθε πιθανή ενοχή. Το αντίθετο, θα απαιτούσε κριτικό πνεύμα και εναντίωση στο φορέα εξουσίας, ...κυρίως όμως θα απαιτούσε την ανάληψη ευθυνών!
Παράλληλα, τίθεται και το δίλημμα της υπακοής στην ομάδα. Κοινωνικές, στρατιωτικές και άλλες ομάδες, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν χωρίς αρχηγό, χωρίς εντολοδότη και σαφώς δεν μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα, όταν δεν υπάρχει υπακοή. Το αγελαίο ένστικτο είναι ανάγκη να εκφράζεται στις κοινωνικές ομάδες, ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση ή να εκπληρωθεί ένας κοινός στόχος, το ίδιο σημαντική είναι όμως και η κριτική ικανότητα του ατόμου, που θα αποτελεί το πρωτογενές υλικό της ομάδας.
Πότε λοιπόν καλείται ο εντολοδόχος να παραμερίσει το καθήκον του προς την αυθεντία, για να υπηρετήσει το καθήκον του προς την ηθική και τα πιστεύω του; Ποιος θέτει τα όρια και ποιος τα κρίνει;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
23-12-08
17:40
Με μια πρώτη ανάγνωση μου φάνηκε εξωφρενικό. Με μια δεύτερη σκέψη όμως, συνειδητοποιώ πόσο εύκολα οι άνθρωποι υποτασσόμαστε στην αυθεντία και την εξουσιαστική ισχύ της κατεστημένης άποψης, βασανίζοντας, πολλές φορές, τον ίδιο μας τον εαυτό με δεδομένες πρακτικές, μόνο και μόνο επειδή "έτσι μάθαμε" ή μάλλον καλύτερα επειδή "έτσι μας έμαθαν".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.