parafernalia
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Η προσκείμενη στο ΚΚΕ εφημερίδα «Ριζοσπάστης» συνεχίζει τις απολύσεις. Συνεπεία αυτού, οι αποκαλύψεις για τις μεθόδους, με τις οποίες απολύονται δημοσιογράφοι, συνεχίζονται επίσης.
Νέος «κρίκος» στην «αλυσίδα» των αποκαλύψεων, ο ρεπόρτερ Γιώργος Μιχαηλάρης, ο οποίος έδωσε στη δημοσιότητα επιστολή του προς την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ στην οποία, όπως επισημαίνει, δεν έλαβε ποτέ καμία απάντηση.
Στην επιστολή, η οποία φιλοξενείται στην ιστοσελίδα neyrospastis.wordpress.com, περιγράφεται με χαρακτηριστικά μελανά χρώματα η αντιμετώπιση που είχε ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, ο οποίος μάλιστα, επί περίπου εννέα μήνες, κάλυπτε για την εφημερίδα την απεργία στη Χαλυβουργία του επιχειρηματία Νίκου Μάνεση στον Ασπρόπυργο.
«Με απέλυσαν με την ίδια ακριβώς δικαιολογία και με εξώθησαν στα δικαστήρια, για να διεκδικήσω τα δεδουλευμένα μου» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Το πλήρες κείμενο της επιστολής Μιχαηλάρη έχει ως εξής:
Υστερα από 17 χρόνια εργασίας στον «Ριζοσπάστη» εξωθήθηκα μετά από σειρά άλλων ενεργειών να φτάσω μέχρι τα αστικά δικαστήρια για να διεκδικήσω τα δεδουλευμένα μου (παραμένω πάνω από 6 μήνες απλήρωτος χωρίς άλλο εισόδημα) ώστε να μπορέσω να επιβιώσω. Τόσο από «συναδέλφους» όσο και από στελέχη της ηγεσίας του κόμματος κατηγορήθηκα ως ένας «ξεπεσμένος» και «ανήθικος» δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» που δεν έχω καμία θέση στην εφημερίδα. Προς απάντησή τους, παραθέτω σήμερα την επιστολή που κατέθεσα στις 6 Μαρτίου 2013 στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ (υπενθυμίζω ότι ο Ριζοσπάστης είναι όργανο της) και για την οποία μέχρι σήμερα δεν πήρα ποτέ απάντηση:
Δεκέμβρης 2011 – Χαλυβουργία (Ασπρόπυργος): Για δεύτερο συνεχόμενο μήνα απεργίας βρισκόμουν σε καθημερινή βάση στη πύλη του εργοστασίου μαζί με τους χαλυβουργούς, από το πρωί μέχρι το βράδυ, για το ρεπορτάζ της μεγάλη απεργίας, όπως άλλωστε και τους επόμενους 7 μήνες, χωρίς να λείψω ούτε μία ημέρα ακόμα και σε αργίες και γιορτές. Πάλευα από το δικό μου μετερίζι. Το μετερίζι του ρεπορτάζ για τα δύο αιτήματα τους: Εφαρμογή Συλλογικής σύμβασης, καθώς ο Μάνεσης ήθελε να επιβάλει 5θημερο και καμία απόλυση ή αναγκαία μείωση του προσωπικού ως εναλλακτική λύση.
Δεκέμβρης 2012 – Ριζοσπάστης: Η διεύθυνση της εφημερίδας σε σύσκεψη (μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια) του απλήρωτου και εξαθλιωμένου προσωπικού, ξερά και κοφτά ανακοινώνει ότι επειδή το κόμμα, γενικά, έχει οικονομικά προβλήματα, προχωράει άμεσα σε «αναγκαία μείωση προσωπικού», όπως ως άλλη εργοδοσία «βάφτισε» και αυτή τις απολύσεις.
Πριν σπεύσει κάποιος να πει ότι πάω να «τσουβαλιάσω» το μεγαλοβιομήχανο – καπιταλιστή Μάνεση με το ΚΚΕ, απαντώ αρχή εξαρχής με ένα μεγάλο ΟΧΙ. Και ακριβώς για το λόγο αυτό και μετά από 17 χρόνια ρεπορτάζ στην εφημερίδα του ΚΚΕ και της εργατικής τάξης, στους δρόμους, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στα φτωχόσπιτα, δε θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ, ότι αντιμετωπίστηκα εγώ και άλλοι σύντροφοι με πολλά χρόνια εργασίας, σαν «εχθροί του κόμματος».
Λοιδορηθήκαμε, στοχοποιηθήκαμε, μας έριξαν στην αρένα της «ανθρωποφαγίας» με την ελπίδα να μας κατασπαράξουν οι άλλοι σύντροφοι. Και όλα αυτά γιατί είπαμε ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μετά από 6 μήνες απληρωσιάς. Γιατί ζητήσαμε και περιμέναμε για πολύ καιρό -μετά από δύο επιστολές- να γίνει Γενική Συνέλευση, γιατί μετά τη συνεχή άρνηση της διεύθυνσης στο αίτημα αυτό, αναγκαστήκαμε να πάμε στο σωματείο μας (χωρίς καμία αυταπάτη για το τι αυτό πρεσβεύει). Η απάντηση ποια ήταν; Προσωπικές επαφές των υπευθύνων των τμημάτων με τον καθένα ξεχωριστά, η δημοσίευση των ονομάτων μας εν είδη διαπόμπευσης στον κόσμο του ΚΚΕ και τέλος με άρθρα και σχόλια γίνεται προσπάθεια να εμφανιστούμε ως «προνομιούχοι» που δε σεβόμαστε τα 1.230 ευρώ που μάζεψαν φοιτητές για την εφημερίδα. Θεωρούμαστε προνομιούχοι γιατί οι μισθοί μας είναι με βάση τη... ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ του κλάδου!
Ξεχνώντας βέβαια ότι παρά τη σύμβαση, ποτέ και κανένας από εμάς, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει πληρωθεί για κυριακάτικα, αργίες, εκτός έδρας, οδοιπορικά ή οποιοδήποτε άλλο έξοδο κίνησης.
Όχι, το ΚΚΕ και ο Ριζοσπάστης δεν είναι καπιταλιστική επιχείρηση σαν τη Χαλυβουργία του Μάνεση. Ο Ριζοσπάστης είναι Οργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, του κόμματος της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και σε αυτό συνειδητά βρισκόμαστε όλοι όσοι εργαζόμαστε εκεί μέλη του κόμματος και μη.
Επιλέξαμε το επάγγελμα που αποφασίσαμε να το ασκήσουμε στη συγκεκριμένη εφημερίδα αρνούμενοι πολλές προτάσεις του αστικού τύπου μαζί με όλα τα προνόμια που έδιναν. Ένα ολόκληρο ανθρώπινο δυναμικό στο οποίο η εφημερίδα επένδυσε και βοηθούσε με πολλούς τρόπους το Κόμμα και που δε μπορεί να καταλάβει ο οποιοσδήποτε νομίζει ότι η δουλειά μας είναι να γράφουμε απλά 50 λέξεις.
Αυτό το ανθρώπινο δυναμικό καταστρέφεται με συνοπτικές διαδικασίες από τη διεύθυνση της εφημερίδας προφανώς κατ΄ εντολή της κομματικής ηγεσίας και αφού έφτασε να μην έχει να φάει, πετιέται στο δρόμο της ανεργίας, στην πιο άγρια φάση της καπιταλιστικής κρίσης.
Θεωρώ λοιπόν εγκληματικές τις ενέργειες της ηγεσίας για το Κόμμα και κατ΄ επέκταση για το κίνημα, οι οποίες αποτελούν κακό προηγούμενο που θα το βρούμε όλοι μπροστά μας. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Σε ποιο κομματικό εγχειρίδιο αναφέρει ότι «δεν είναι λειτουργικές οι συνελεύσεις» όπως υποστήριξε ο διευθυντής της εφημερίδας στα απλό αίτημα μας να συζητήσουμε και να δοθούν κάποιες πιο συγκεκριμένες απαντήσεις από τα γενικόλογα: Δεν ξέρουμε αν θα πληρωθείτε, αν θα απολυθείτε, αν θα μείνετε και πως θα μείνετε στην εφημερίδα. Απλά «καθίστε και βράστε στο ζουμί σας» ουσιαστικά παρακαλώντας να απολυθείτε για να πάτε φαγητό στα παιδιά σας. Είναι αδικαιολόγητη αυτή η συμπεριφορά εργατικού κομμουνιστικού κόμματος απέναντι σε δικούς της ανθρώπους. Και κυρίως δίνει πάτημα στον οποιονδήποτε εργοδότη να υποστηρίξει ακριβώς τα ίδια για να επιβάλει «εργασιακή ειρήνη» στο χώρο εργασίας.
Που έχει ξαναγίνει είτε σε αστικό μέσο ενημέρωσης είτε σε οποιονδήποτε άλλο εργασιακό χώρο να δημοσιεύονται ονόματα εργαζομένων και να τους «κρεμάνε στα μανταλάκια» επειδή αναγκάστηκαν μετά την αδιαλλαξία της διεύθυνσης να καταφύγουν στο συνδικαλιστικό τους όργανο, το σωματείο;
Και δεν είναι προσωπικό το θέμα γιατί οι δεσμοί οι δικοί μου και των υπολοίπων στην εφημερίδα με το κόμμα και τους συντρόφους έχουν σφυρηλατηθεί χρόνια τώρα και σε καθημερινή βάση και όποιος νομίζει ότι μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους γελιέται. Το μόνο που κατορθώθηκε είναι στο μέλλον να δούμε ανάλογη πρακτική να εφαρμόζεται από άλλο εργοδότη, αφού εμείς οι ίδιοι τους δείξαμε το δρόμο!
Από πού κι ως που θεωρείται επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι του Ριζοσπάστη πληρώνονται με τη συλλογική σύμβαση και όχι με 700 ευρώ, όπως γράφεται στα σχόλια, επιχειρώντας να μας παρουσιάσει στα μέλη - αναγνώστες της εφημερίδας ουσιαστικά ως προνομιούχους. Τελικά αν ο σκοπός είναι όσοι εργάζονται στα μέσα ενημέρωσης του κόμματος να αμείβονται με 600 - 700 ευρώ και να μην εφαρμόσετε τις συλλογικές συμβάσεις όπως αναφέρεται άλλωστε και στις θέσεις του 19ου Συνεδρίου μπορείτε να το πείτε ανοιχτά.
Είναι ντροπή όμως να προσπαθείτε να μας βγάλετε προνομιούχους και βολεμένους επειδή αμειβόμαστε με κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας, από την οποία προφανώς θέλετε να απαλλαγείτε όπως και οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες των αστικών μέσων ενημέρωσης.
Κοντά 17 χρόνια τώρα στο Ριζοσπάστη αλλά και πιο πριν από τα χρόνια των Νέων Πρωτοπόρων και της ΚΝΕ που ήμουν μέλος διαπαιδαγωγήθηκα να παλεύω για συγκεκριμένες αξίες και ιδανικά και έτσι θέλω να συνεχίσω μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Στα 17 χρόνια ρεπορτάζ στο «Ριζοσπάστη» δε κέρδισα προνόμια και παχυλούς μισθούς. Το μόνο που κατάφερα να κερδίσω είναι οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου μετά από 9 μήνες καθημερινά στο πλάι τους να με αποκαλούν «ο δημοσιογράφος των χαλυβουργών» και οι συνάδελφοι της εφημερίδας να με προσφωνούν «ο χαλυβουργός»!
Οι χαλυβουργοί είναι αυτοί όμως που με έμαθαν να μη σκύβω το κεφάλι και να αγωνίζομαι για το δικαίωμα στην εργασία, για να μπορώ να ζήσω την οικογένειά μου με αξιοπρέπεια. Είναι η μάνα ενός 19χρονου παλληκαριού που σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα και τη βοήθησα με τις μαρτυρίες που είχα μαζέψει για το ρεπορτάζ, να μη μείνει ατιμώρητο το έγκλημα που στοίχησε τη ζωή του παιδιού της, που με δίδαξε να μη το βάζω κάτω και να παλεύω.
Αυτό κάνω και τώρα παλεύω για να έχει η μικρή μου κόρη φαΐ στο σπίτι και βγάζω κραυγή. Μπορεί να είναι δυνατή και να μη σας αρέσει αλλά τέτοια κραυγή είναι. Και σας φωνάζω δυνατά, ότι οι επιλογές που κάνετε είναι καταστροφικές και εγκληματικές και από αυτές μόνο ο εχθρός θα κερδίσει!
Υ.Γ. Είναι σίγουρο ότι ο Ριζοσπάστης θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμένα. Θα μπορέσει όμως με τη πορεία που δρομολογείται να αποτελέσει το καλύτερο και αναντικατάστατο «όπλο» στα χέρια των μελών και κυρίως των εργατών ή θα μετατραπεί σε μια απλή κομματική μπροσούρα για την ικανοποίηση των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
"Απεβίωσε χτες, σε ηλικία 82 χρόνων, ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Γεννημένος στην Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες, έζησε τα παιδικά του χρόνια σε μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες. Στα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός, μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στο ΕΑΜ, ενώ πέρασε για λίγο και από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης, ενώ βρήκε «στέγη» στη λεγόμενη «ανανεωτική» Αριστερά".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Είναι πραγματικά αηδιαστικό να ταυτίζεις τον σοσιαλισμό με τον ναζισμό και ντροπή σε όσους αγωνιστές έζωσαν τη ζωή τους.
Ping από αυτό το post στο θρεντ των Βουλευτικών Εκλογών 2012. Νομίζω ότι εδώ ταιριάζει καλύτερα.
Αυτό που λέει ο Trolletarian είναι προφανές, τι γίνεται όμως με τη σύγκριση σταλινισμού - ναζισμού;
Ο νεοκομμουνιστής φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ, επιχειρεί να απενεχοποιήσει τον σταλινισμό σε σχέση με τον ναζισμό εντάσσοντάς τον στον Διαφωτισμό! Μερικά επιχειρήματα όπως παρουσιάζονται από έναν μάλλον εμπαθή επικριτή του Ζίζεκ:
1) Όταν οι Ναζί χειροκροτούν τον Χίτλερ, ενώ εκείνος παραμένει ακίνητος, αντίθετα όταν οι κομμουνιστές χειροκροτούν τον Στάλιν συμμετέχει και ο ίδιος στο χειροκρότημα!
2) Στα γενέθλια του Στάλιν έστελναν τηλεγραφήματα από τα Γκουλάγκ, ενώ στον Χίτλερ κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο.
Για να προχωρήσει την ανάλυσή του:
Ο Ζίζεκ δεν ξέρει τίποτα για τη σκηνοθεσία στις δίκες της Μόσχας, για τις πρόβες πριν την τελική «παράσταση», για τα εκατομμύρια αθώων στα Γκουλάγκ, για την εξαφάνιση από τον Στάλιν όλης της γενιάς της επανάστασης του 1917. Στη Γιουγκοσλαβία που ήταν το πρώτο κόμμα-κράτος που αντιτάχθηκε στον σταλινισμό, από το 1948, χιλιάδες βιβλία έχουν δημοσιευθεί για την παρωδία του σταλινικού διαφωτισμού. Ο Ζίζεκ προσπαθεί μέσα από τη σύγκριση με τον ναζισμό να εμφανίσει ανθρώπινο τον σταλινισμό, όπως ο ναζισμός προσπαθούσε να δικαιώσει την ύπαρξή του επικαλούμενος την αντιμετώπιση του κομμουνισμού ο οποίος είχε προηγηθεί. Εντυπωσιακή «φιλοσοφική» ανάλυση!
Η προσπάθειά του δεν είναι να αποκαλύψει τις πραγματικές σχέσεις στην κοινωνία, αλλά να τις κατευθύνει στο ιδεολογικό πεδίο που τον βολεύει, αποκρύπτοντας ουσιαστικά τις σχέσεις εξουσίας. Η αναφορά του στον Στάλιν δεν υπεισέρχεται στην εξουσιαστική μορφή του και στην καταπίεση της κοινωνίας, αλλά τοποθετείται στο επίπεδο της επιτυχίας, της προόδου και των διαφόρων βαθμίδων της. Καμιά ανάλυση ηγέτη-μάζας, εξαφάνιση του ανθρώπου από το ιστορικό προσκήνιο και μετατροπή του σε μάσκα. Ο λόγος του είναι περιορισμένος στην προβολή του ιστορικού σχήματος του σταλινισμού, χωρίς να τον ενδιαφέρει η πραγματική ζωή των ανθρώπων για τους οποίους υποτίθεται ότι γίνονται οι επαναστάσεις και οι αλλαγές.
Ένα σαφές παράδειγμα περιορισμού της ανάλυσης σε σχολαστικά ζητήματα ιδεολογικής μορφής είναι η προσπάθεια σύγκρισης του σταλινισμού και της γιουγκοσλαβικής αυτοδιαχείρισης. Η διαφορά τους δεν βρισκόταν στο επίπεδο της ιδεολογικής εξαπάτησης αλλά στις πραγματικές συνθήκες ζωής. Όσο ταπεινό κι αν ήταν αυτό, η ελευθερία της αυτοδιαχείρισης, οι πνευματικοί προβληματισμοί, τα βιβλία, ο Τύπος, τα ταξίδια, η απουσία Γκουλάγκ, πέρα από την αρχική περίοδο, είναι μια άλλη ζωή σε σχέση με τον σταλινικό ζόφο. Το πρόβλημα δεν είναι στο επίπεδο και στις αποχρώσεις της ιδεολογικής παραπλάνησης, αλλά στην πραγματική ζωή.
Στο βιβλίο του Μίλησε κανείς για ολοκληρωτισμό; , ο Ζίζεκ επιχειρεί με διαλεκτικά άλματα να αθωώσει τον σταλινισμό από την κατηγορία του ολοκληρωτισμού και ξεχνάει ορισμένα ουσιαστικά στοιχεία της προβληματικής ναζισμού και σταλινισμού. Στα Γκουλάγκ θύτες και θύματα έχουν την ίδια ιδεολογία, αλλά τους διαφοροποιεί η προσαρμογή στην εξουσία και οι ανάγκες των μηχανισμών της. Στα ναζιστικά στρατόπεδα θύτες και θύματα είναι φυλετικά και ταξικά εχθροί και η ιδεολογική προσαρμογή παίζει ρόλο πρωταρχικού διαχωρισμού σε δυο στρατόπεδα.
Ο κομμουνισμός έχει αντιφρονούντες, γιατί ξεκινά από μια υπόσχεση παραδείσου επί της Γης, που στη συνέχεια διαλύεται. Η υπόσχεση για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, μέσω του προλεταριάτου, από την ταξική καταπίεση χιλιετηρίδων και η εγκατάλειψη αυτού του σχεδίου παράγει αντιφρονούντες, κυρίως στους κύκλους της διανόησης. Αντίθετα, ο ναζισμός δεν έχει αντιφρονούντες, γιατί οι φυλετικοί και ταξικοί στόχοι είναι ξεκάθαροι από την αρχή, για όποιον έμπαινε στο κίνημα. Η αδυναμία του Ζίζεκ να αθωώσει τον σταλινισμό αποτελεί «επίπονο καθήκον να αναγνωρίσουμε τη ριζική αμφισημία της σταλινικής ιδεολογίας από την οποία ακόμη και στην πιο “ολοκληρωτική” έκφανσή της απορρέει ένα χειραφετητικό δυναμικό» !
Στη λογική αυτή ο Ζίζεκ επικαλείται την αυθεντία του Λούκατς για να ταυτιστεί μαζί του στην άποψη ότι το βιβλίο του Σολζενίτσιν Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς, «αυτό το σπερματικό αντικαθεστωτικό κείμενο, ταιριάζει τέλεια στον πιο άκαμπτο ορισμό του σοσιαλιστικού ρεαλισμού». Τελικά επικαλείται αυτή την τερατώδη άποψη του Λούκατς δεκαετίες μετά την κατάρρευση του σταλινισμού. Ο Τσέσλαβ Μίλος από το 1951 είχε κατανοήσει ότι «ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός είναι πολύ ωφέλιμος αλλά μόνο για το κόμμα», ενώ ο Κολακόφσκι τόνισε ότι «η θεωρία της λογοτεχνίας του Λούκατς είχε θλιβερό τέλος, όταν στη δύση της ζωής του ανακάλυψε σοσιαλιστικό ρεαλισμό στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ του Σολτζενίτσιν, και το τοποθετούσε στην κομμουνιστική προοπτική!».
Ο Ζίζεκ στην προσπάθεια απόκρυψης του σταλινικού ολοκληρωτισμού δεν αναφέρεται ποτέ θετικά στους αντιφρονούντες από την Ανατολική Ευρώπη (τους αναφέρει μόνο καταφρονητικά), ενώ ο κύκλος των διανοουμένων που επικαλείται περιορίζεται στους αριστερούς ριζοσπάστες ή μαρξιστές από τη Δύση. Όμως, η συνολική εξέλιξη των πραγμάτων στις χώρες του υπαρκτού σταλινισμού απέδειξε ότι η περίφημη ιδεολογία του καθεστώτος ήταν απλό εργαλείο χειραγώγησης για τους άλλους, ενώ η νομενκλατούρα το χειριζόταν ως παιχνιδάκι. Γι’ αυτό ήταν πολύ εύκολη η μεταπήδηση από τον κομμουνισμό στον εθνικισμό και η κατάληψη της νέας καπιταλιστικής εξουσίας από μέλη της πρώην νομενκλατούρας.
Πηγή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Η καθαροτητα των θεσεων του,το οτι δε κανει κωτοτουμπες,η αληθεια που λεει φτανουν και περισσευουν.
Την λέξη 'αποτελεσματικότητα' την χρησιμοποιείς καθόλου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
ΥΓ: Είναι και το άλλο: όσο τους πάμε κόντρα, αυτοί δυναμώνουν στη ...πίστη τους!
καλό...
Ακούγεται ότι ο Περισσός έχει θορυβηθεί πολύ αφού κινδυνεύει μέσα σε μια πενταετία να μην μπαίνει καν στη Βουλή. Εμένα δεν θα μου άρεσε αυτή η εξέλιξη κι ας μην είμαι ΚΚΕ. Αυτός είναι ο λόγος που το συζητάμε και όχι γιατί ξαφνικά αγαπήσαμε την Αλέκα.
Επίσης παγκόσμια γίνεται μια σπουδαία διεργασία επαναδιατύπωσης του κομμουνισμού στη σύγχρονη πραγματικότητα (Αλέν Μπατιού, Σλαβόι Ζίζεκ, Ζακ Ρανσιέρ, Ρίτσαρντ Γουλφ, κλπ.) στην οποία απουσιάζει παντελώς το ΚΚΕ. Αυτή τη στάση τη θεωρώ από στενόμυαλη μέχρι προδοτική.
Φυσικά και ο Σύριζα ή ακόμα περισσότερο ο ΔΗΜΑΡ δεν έχουν σχέση με τον κομμουνισμό, όπως και το ΚΚΕ δεν είναι αριστερό κόμμα. Λογικό μου ακούγεται να μην υπάρχει σημείο συνεννόησης και η σύγκλιση να είναι ουτοπική. Υπάρχουν όμως εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις με σημαντική παρουσία στην πολιτική σκέψη που έχουν υποστεί ένα είδος "εθνοκάθαρσης" απ' το Κόμμα. Είναι δυνατόν να είσαι στο 2012 και να χρησιμοποιείς μεθόδους του 40;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Όσοι βαυκαλίζονται με τις κρατικοδίαιτες κοινωνίες, ας σκεφτούν και τα εξής:
1. Δωρεάν υγεία και παιδεία υπάρχουν μόνο σε όσους δεν πληρώνουν φόρους.
2. Για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο που δεν απολύεται, απολύονται 4 στον ιδιωτικό τομέα.
...στο περίφημο κείμενο του Μαρξ «Η 18η Μπρυμερ του Λουι Βοναπάρτη»*, στην οποία ο Γερμανός φιλόσοφος αναλύει την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στην Γαλλία τα μέσα του 190υ αιώνα όταν την εξουσία ανέλαβε με πραξικόπημα ο ανιψιός του Ναπολέοντα Λουδοβίκος Βοναπάρτης.
Στο κείμενο αυτό ο Μαρξ ασκεί μια έντονη κριτική της «Ναπολεόντειας Ιδέας» σύμφωνα με την οποία πρέπει να δημιουργείς δημοσιονομικά ελλείμματα για να κάνεις δημόσιες επενδύσεις και διορισμούς στο δημόσιο. Για τον Μαρξ αυτή η πολιτική αποτελεί μια «φάρσα» την οποία σε τελική ανάλυση θα κληθούν να πληρώσουν ακριβά οι φορολογούμενοι: «Ο λαός θα βρει δουλειά! Εγκαίνια δημοσίων έργων!» παρατηρεί σαρκαστικά ο Μαρξ. Για να προσθέσει: «Όμως τα δημόσια έργα αυξάνουν τις υποχρεώσεις των ανθρώπων σε σχέση με τους φόρους».
...ο Μαρξ θεωρούσε απαράδεκτη την ιδέα της προσπάθειας να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας με διορισμούς στο δημόσιο την οποία χαρακτήριζε ως «ευπρεπή ελεημοσύνη»: «Ένας άνεργος πλεονάζων πληθυσμός», έγραφε, «ικετεύει να βρει μια θέση στο δημόσιο ως μια ευπρεπή ελεημοσύνη και προκαλεί την δημιουργία κρατικών θέσεων». Οι διορισμοί στο δημόσιο απλά υλοποιούν το όραμα του Βοναπαρτισμού (και της ΑΔΕΔΥ...): «μια τεράστια γραφειοκρατία, καταστολισμένη και καλοσιτεμένη».
Όμως η υλοποίηση του οράματος της «καταστολισμένης και καλοσιτεμενης» δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας προκαλεί τεράστια δεινά στον φορολογούμενο: «Οι φόροι» γράφει ο Μαρξ με αδαμάντινη νεοφιλελεύθερη καθαρότητα «αποτελούν την πηγή της ζωής για την γραφειοκρατία, τον στρατό, τους παπάδες, την αυλή-εν συντομία την πηγή ζωής και για όλο τον μηχανισμό της εκτελεστικής εξουσίας. Ισχυρή κυβέρνηση ισοδυναμεί με βαριά φορολογία» .
Όμως ο μεγάλος οικονομολόγος δεν θα σταματήσει εδώ. Προλαβαίνοντας κατά μερικούς αιώνες την Αιν Ραντ και τον Μίλτον Φρίντμαν ο Μαρξ θα διακηρύξει ότι η φορολογία είναι κλοπή: «Οι φόροι» γράφει «ληστεύουν και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα από τον χωρικό και τον οδηγούν στην εξαθλίωση». Για τους φορολογούμενους «το μεγάλο και ισχυρό κράτος» που ονειρεύθηκαν γενιές κρατιστών από τον γερο-Καραμανλή μέχρι την Αλέκα Παπαρήγα «έχει καταντήσει ένας βρυκόλακας που ρουφάει το αίμα και το μεδούλι τους».
Για τον κ.Τσίπρα και την κ.Παπαρήγα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν τμήμα του «εργαζόμενου λαού» που μάχεται για τα δικαιώματα του. Όχι όμως για τον Μαρξ. Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο αποτελούν «ένα τρομερό παρασιτικό σώμα που περικλείει την κοινωνία όπως ο εμβρυϊκός σάκος που καλύπτει το κεφάλι του βρέφους και κλείνει τους πόρους του». Οι δημόσιοι υπάλληλοι σύμφωνα με τον Μαρξ δεν έχουν κανένα οικονομικό λόγο ύπαρξης αλλά αποτελούν μια «τεχνητή κάστα που συνυπάρχει με τις πραγματικές κοινωνικές τάξεις και για την οποία η διατήρηση του καθεστώτος είναι θέμα αυτοσυντήρησης».
Όπως ο φιλελευθερισμός έτσι και ο Μαρξ έχουν εξοριστεί από την Βουλγάτα της ελληνικής αριστεράς. Όπως αποσιωπούν την ανάλυση της θρησκείας που κάνει ο Μαρξ («όπιο του λαού») προτιμώντας να προσκυνούν την «λαϊκότητα της Ορθοδοξίας», έτσι ακριβώς οι ηγέτες του ΚΚΕ και του Σύριζα αποσιωπούν και την ανάλυση του Μαρξ για τους δημόσιους υπαλλήλους («παράσιτα») επιλέγοντας να προσκυνούν την ΓΕΝΟΠ την ΟΛΜΕ την ΑΔΕΔΥ και τις τόσες άλλες οβιδειακες μεταμορφώσεις της «καταστολισμένης και καλοσιτεμένης κάστας»
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Εγώ είμαι υπέρ του καπιταλισμού. Ξεκάθαρα....όπως ήταν και ο ίδιος ο Μαρξ.
Γι' αυτό θέλω έναν κομμουνισμό για να τον σώσει απ' την καταστροφή.
Η συνεισφορά του Μαρξ
Πριν καλά-καλά αναδυθεί ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο Μαρξ είχε διαισθανθεί το μεγαλείο αλλά και τις αντιφάσεις του. To 1848 έγραφε ότι η αστική τάξη «έχει επιτύχει θαύματα πολύ σημαντικότερα από τις Αιγυπτιακές Πυραμίδες, τα Ρωμαϊκά Υδραγωγεία, τις Γοτθικές Μητροπόλεις.» «Δημιούργησε παραγωγικές δυνάμεις πιο γιγάντιες, πιο κολοσσιαίες από εκείνες που είχαν δημιουργήσει όλες οι προηγούμενες γενιές μαζί.» Ο καπιταλισμός «δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να γεννά συνεχείς τεχνολογικές επαναστάσεις ανατρέποντας όχι μόνο τις παραγωγικές δυνάμεις αλλά και τις κοινωνικές σχέσεις.» Φανταστείτε τι διθύραμβους θα έγραφε σήμερα για το Διαδίκτυο, τις νέες τεχνολογίες, και τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά καταστρέφουν το παλιό και φέρνουν το νέο.
Όταν ο Μαρξ έγραφε την φράση «όλες οι κατεστημένες εθνικές βιομηχανίες έχουν καταρρεύσει, ή καταρρέουν καθημερινά», δεν θρηνούσε για αυτές: χαιρέτιζε την κατάρρευσή τους! Όταν προσέθετε την συναφή φράση πως «στην θέση των παλαιών επιθυμιών, που ικανοποιεί η εγχώρια παραγωγή μιας χώρας, δημιουργούνται νέες επιθυμίες για τα προϊόντα χωρών μακρινών και κλιμάτων εξωτικών», όχι μόνο προέβλεπε πως στο Λονδίνο σήμερα ο μέσος Άγγλος θα καταναλώνει ελαιόλαδο και θα αγοράζει μάνγκο, αλλά και επικροτούσε την παγκοσμιοποίηση αυτή.
Το γεγονός ότι διέκρινε ότι αυτό το θαύμα του καπιταλισμού ερχόταν «πακέτο» με μια σκοτεινή πλευρά, σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί τον θαυμασμό του Μαρξ για τα επιτεύγματά του. Αντίθετα, ο Μαρξ θέλει διακαώς να κρατήσει τα «καλά» του καπιταλισμού, να τον προστατέψει από τους καταστροφείς του (είτε αυτοί είναι αριστοκράτες-ραντιέρηδες που μισούν την επιχειρηματικότητα είτε ρακένδυτοι Λουδίτες που φοβούνται το καινούργιο), αλλά βεβαίως και να ανατρέψει τις αντιφάσεις του.
Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε την αγωνία του Μαρξ, είναι να θυμηθούμε την νουβέλα της Mary Shelley που σκαρφίστηκε τον θρύλο του Dr Frankenstein. Ο ήρωας της Shelley, καλός κ’ αγαθός επιστήμονας, απλά ήθελε να νικήσει τον θάνατο. Όπως ο Προμηθέας μας δώρησε την φωτιά, έτσι κι εκείνος ήθελε, μέσα από την επιστημονική δίοδο, να μας δώσει την Αθανασία, να μας βοηθήσει να μην χρειαστεί ξανά να χάσουμε τους αγαπημένους μας. Όμως, η τεχνολογία τον πρόδωσε. Δημιούργησε ένα τέρας που, τελικά, τον σκότωσε. Αυτός είναι ο φόβος του Μαρξ για τον καπιταλισμό: δημιουργεί καταπληκτικές τεχνολογίες, οικοδομεί αφάνταστες παραγωγικές δυνατότητες, που υπόσχονται να μας απελευθερώσουν από τον ανόητο μόχθο (καθιστώντας μας όλους εν δυνάμει φιλόσοφους σε κάποια Αγορά, όπως της Αρχαίας Αθήνας των ονείρων του), αλλά, εν τέλει, αυτά τα ίδια τα μηχανήματα καταλήγουμε να τα υπηρετούμε όλοι, πλούσιοι και φτωχοί. Καπιταλιστές και προλετάριοι γινόμαστε σκλάβοι των μηχανών που έπρεπε να μας απελευθερώνουν. Του χρήματος που τα λαδώνει. Κι όχι μόνο γινόμαστε σκλάβοι τους, αλλά σκλάβοι που, περιοδικά, δεν έχουν καν το δικαίωμα να... δουλεύουν.
Αυτό είναι το δράμα του καπιταλισμού στα μάτια του Μαρξ. Ότι δημιουργεί ταυτόχρονα συγκλονιστικές δυνατότητες παραγωγής και απελευθέρωσης αλλά, παράλληλα, δημιουργεί και μορφές δυστυχίας που η ανθρωπότητα δεν έχει ξαναζήσει. Αυτά τα δύο, τον ανείπωτο πλούτο και την αβάσταχτη φτώχεια, τα δημιουργεί η ίδια ακριβώς διαδικασία. Το ερώτημα, λοιπόν, που έθεσε ο Μαρξ στον εαυτό του, και το οποίο προσπαθούσε να απαντήσει μέχρι την τελευταία του στιγμή, ήταν: Πώς μπορούμε να κρατήσουμε την δημιουργική δυναμική του καπιταλισμού, απεμπολώντας τις καταστροφικές (και μάλιστα αυτο-καταστροφικές) τάσεις του;
Η συνέχεια εδώ.
Όσοι βαυκαλίζονται με τις κρατικοδίαιτες κοινωνίες, ας σκεφτούν και τα εξής:
1. Δωρεάν υγεία και παιδεία υπάρχουν μόνο σε όσους δεν πληρώνουν φόρους.
2. Για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο που δεν απολύεται, απολύονται 4 στον ιδιωτικό τομέα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Γεια σας παιδιά ούτε εγώ ξέρω πολλά αλλά έχω ακούσει κάτι για ιδρυτικό άγγελμα του ΕΑΜ για κάτι ομαδικές δολοφονίες επί κομμουνισμού
Ο κατάλογος των δολοφονιών είναι μακρύς. Ένα μικρό μόνο κομμάτι του θα βρεις εδώ.
Αυτό που με ενοχλεί στους σύγχρονους ΚΚΕδες είναι η μανία τους να υπερασπίζονται τον Στάλιν. Σου λένε π.χ. ο Στάλιν δεν ήταν Χίτλερ, ή το πιο ωραίο "ναι σκότωσε ο Στάλιν, αλλά το έκανε για να σώσει την επανάσταση!" Όταν όμως γυρνάς και τους λες, ρε παιδιά, ο Στάλιν εκκαθάρισε και δικούς σας, μέλη του ΚΚΕ....εκεί αρχίζουν και τα μασάνε.
2. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΟΖΩΦ, διετέλεσε γραμματέας της ΟΚΝΕ (1925-1928 )
3. ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΟΥΒΑΣ, διετέλεσε γραμματέας της ΟΚΝΕ (1928-1931)
4. ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΥΛΙΩΤΗΣ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. (1928-1931)
5. ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. (1928-1931)
6. ΑΛΕΞΗΣ ΧΡ1ΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ, Διευθυντής του Ριζοσπάστη (1928-1931)
7. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΛΥΔΩΝΑΡΗΣ, Βουλευτής του ΚΚΕ στη βουλή του 1932, μέλος Κ.Ε.
8. ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΡΚΟΒΙΤΗΣ, στέλεχος της ΟΚΝΕ
9. ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΤΣΟΣ ή ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΣ
10. ΤΖΑΝΝΗΣ ΦΛΑΡΑΚΟΣ, εργάτης, συνδικαλιστής, στέλεχος του ΚΚΕ, δραπέτευσε από τις φυλακές της Αίγινας.
11. ΚΟΥΡΟΥΚΛΗΣ, εργάτης, συνδικαλιστής, στέλεχος του ΚΚΕ, δραπέτευσε από τις φυλακές της Αίγινας
12. ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ, παιδαγωγός, στέλεχος του ΚΚΕ
13. ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ, στέλεχος του ΚΚΕ από το Βόλο
14. ΑΒΡΑΑΜ ΔΕΡΒΙΣΌΓΛΟΥ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
15. ΔΟΥΡΓΕΡΙΔΗΣ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
16. ΚΑΛΟΓΡ1ΔΗΣ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
17. ΣΑΡΙΚΑΣ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
18. ΘΩΜΑΖΟΣ, εργάτης, αγωνιστής, δραπέτης από τις φυλακές της Αίγινας
19. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΑΚΗΣ, στέλεχος της ΟΚΝΕ
20. ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ, μέλος του Γραφείου της Κ.Ε. της ΟΚΝΕ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Έλεος δηλαδή, αυτά δεν τα έλεγε ούτε ο Στάλιν! Ήξερε πολύ καλά τι εστί επαναστατικός κομμουνισμός γι' αυτό καθάριζε τους αγνούς, πατριώτες κομμουνιστές έναν - έναν. Θα σου πρότεινα φίλε robinhood να δεις την ταινία Utomlennye Solntsem του Ρώσου σκηνοθέτη και ηθοποιού (παίζει ο ίδιος στην ταινία) Nikita Mikhalkov, όπως και τη συνέχειά της (το Ν. 2). Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις αν ο Στάλιν ήταν ολοκληρωτικός, φασίστας ή όχι. 8)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.