06-10-10
09:20
Ένα άρθρο που με άγγιξε:
Ο «φίλε μου» κι εγώ
Κι αφιερωμένο σε άλλους, σαν εμένα, που έχουν τύχει τέτοιας άκαρδης αντιμετώπισης, απλά και μόνο γιατί προέρχονται από χώρα "μειωμένων δυνατοτήτων".
Ο «φίλε μου» κι εγώ
Αφιερωμένο σε όποιον έχει μάθει να κοιτάει αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια, και να τους βλέπει σαν ανθρώπους, κι όχι κάποιο εξωτικό ζώο που έχει προοριστεί για τα φανάρια. Που δεν έχει οικογένεια. Που δεν έχει αγωνίες και ευαισθησίες.Τα τελευταία 6 καλοκαίρια, από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου, κάνουμε διακοπές στην Άφησο, ένα πανέμορφο ψαροχώρι του Πηλίου. Κάθε καλοκαίρι, τώρα έχω και κόρη, στο χωριό αυτό έχουμε την ευκαιρία να ζούμε τη φύση, αλλά και τον κανονικό κόσμο, την κανονική ζωή. «Κανονική» ... τι θα πει ... θα μου πεις!
Κανονικό είναι πλέον τα παιδιά να παίζουν στους δρόμους κι ας μιλάνε άλλη γλώσσα. Ο Αντώνης μου είπε ότι του χρόνου «θα μάθω αγγλικά» για να καταλαβαίνω τι λέει ο Κρίστι και ο Αλεξάντερ όταν μιλούν μεταξύ τους. Τα αλβανικά είναι «αγγλικά», όπως και τα πολωνικά της Κλαούντια με τη μαμά της – τουλάχιστον για ένα εξάχρονο αγόρι.
Ο παραλιακός δρόμος της Αφήσου έχει μικρά σπιτάκια, τα παλιά, του χωριού, με το μπαλκονάκι που χωράει ίσα ένα τραπέζι μικρό για τον καφέ, το τασάκι και το ποτήρι το νερό. Κάτω όμως από τα μικρά αυτά μπαλκονάκια χρόνο με το χρόνο φτιάχονται τα πιο γλυκά «αυθαίρετα»: οι χελιδονοφωλιές. Τα χελιδόνια στην Άφησο είναι το ίδιο πολλά με τις μύγες. Έτσι κι αλλιώς είναι φιλόξενο το χωριό «μας».
Κάθε που περνάμε για την παραλία, βλέπουμε τις χελιδονοφωλιές, και προσπαθούμε να δείξουμε στα παιδιά τα πουλιά που πάνε κι έρχονται, μεσʼτο «φράκο» τους και κουβαλάνε άλλοτε λασπη για να κλείσουν κανα ημιυπαίθριο ... άλλοντε τροφή για τα νεογγέννητα πηλιωρείτικα μωρά τους.
Κάθε που φτάνουμε στην παράλια, εκεί δα, που τελειώνει η άσφαλτος συναντούμε και τον «φίλε μου». Ο «φίλε μου» είναι από το Μπαγκλαντές και πουλάει στην παραλία χαϊμαλιά. Πέρα δώθε, όλο το καλοκαίρι, μ΄ έναν ταμπλά στο χέρι, με καρφάκια και τρύπες, που κρέμονται σχοινάκια στα οποία περασμένα είναι πολύχρωμα χαϊμαλιά για το χέρι, το λαιμό, το πόδι. Πέρα δώθε στις δύο παραλίες του χωριού: Αμποβό και Καληφτέρη.
Φέτος η Μαρίνα μου ζήτησε ένα χαϊμαλί για το πόδι, και όταν ο «φίλε μου» πέρασε από μπροστά μας διάλεξε ένα ωραίο χαϊμαλί από άσπρο σπάγγο και ξύλινες μπογιατισμένες χάντρες πλεγμένες μʼ εκείνη τη γνωστή πλέξη που στα 70ʼς κάναμε τις «ταυτότητες» - τότε από χοντρό πετσί. Δύο ευρώ και ογδόντα λεπτά. Έδωσα τέσσερα και ντράπηκα να πάρω ρέστα. Ο «φίλε μου» μας χαίρετησε, ευχαριστησε ιδιαιτέρως την τετράχρονη πελάτισσά του, εμένα μου έκλεισε το μάτι και έβαλε το χέρι στην καρδιά και αυτός συνέχισε το πέρα-δώθε του, κι εμείς το μπανιο μας.
Λίγο αργότερα, η μια φίλη, καλοκαιρινή γνωστή, κατέβηκε από την ταβέρνα, και η Μαρίνα αμέσως της έδειξε το νέο της απόκτημα. «Α, από τον φίλε μου ψωνίζω κι εγώ» της είπε και μας έδειξε και τα δικά της χαϊμαλιά. Η Μαρίνα συνέχισε τα πλατσουρίσματά της, κι εγώ τη ρώτησα για τον «φίλε μου»: από πού είναι;
«Α ... δεν ξέρω. Ξέρω όμως Γιάννη, ότι η κυρά Καίτη, η μαμά του Αντρέα που έχει την ταβέρνα από πάνω, τον έχει υιοθετημένο τα καλοκαιρια που έρχεται στο χωριό. Του βάζει ένα ράντζο στο πίσω μέρος της αυλής να κοιμάται το βράδυ, μπανιο για να πλένεται, φυσικά το φαγητό του και μάλιστα του φυλάει τα λεφτά που βγάζει για να μην τα έχει κομπόδεμα πάνω του στα περα-δώθε».
Την άλλη μέρα στο πρωινό μπάνιο, νωρίς πάω με τα παιδιά, ο «φίλε μου» έκανε κι αυτός τις απλωτές του. Μας είδε. Μας πλησίασε. Η Μαρίνα τον χαιρέτησε. «Καλημέρρρα» (στις διακοπές έμαθε να λέει το ρρρρ και ήταν πολύ περήφανη και το επιδείκνυε όπου μπορούσε) «Καλημέρα» ανταπάντησε.
Μη στα πολυλογώ: με τα πόδια από το Μπαγκλαντές. Μέσω Τουρκίας στην Ελλάδα. Άφησε τρία παιδιά. Λείπει περίπου 8 χρόνια. «Δεν τα έχω δει, το μικρότερο μάλλον δε θα το γνωρίσω άμα το δω». Τα καλοκαίρια στο Πήλιο και κυρίως στην Άφησο, το χειμώνα στην Αθήνα.
Οι δικές μου τρεις βδομάδες των διακοπών τελειώσαν. Στην τελευταία βόλτα στον παραλιακό δρόμο του χωριού αποχαιρετήσαμε τα χελιδόνια, τις φωλιές τους που είχαν γινει πορτοκαλί από τον ήλιο που βούταγε στον Παγασητικό αλλά και τον «φίλε μου» που επέστρεφε από την Καληφτέρη στην παραλία του Αμποβού, που βρίσκεται η δική του «φωλιά» στο «Μαραμπού», του Αντρέα με τη μαμά την κυρία Καίτη. Η συζήτηση με τα παιδιά για τα χελιδόνια που ως αποδημητικά θα φύγουν για πιο ζεστά κλίματα το χειμώνα ήταν μάταιη καθώς πλησιάζαμε την πλατεία που τους περίμεναν οι φίλοι τους για ένα τελευταίο καλοκαιρινό παιγνίδι.
Χθες στο φανάρι της παραλιακής που στρίβω για το σπίτι μου, ενώ συνήθως υπάρχει μια γιαγιά που πουλάει χαρτομάντηλα, είδα – εκτός απʼαυτήν – άλλες δύο μουρες. Ο ένας πουλούσε τριαντάφυλλα, και ο άλλος καθάριζε παρμπριζ. Το φάναρι κόκκινο. Δεν είχα καθόλου διάθεση να «ψωνίσω» τιποτα από το δρόμο. Το φάναρι κόκκινο και κρατάει αρκετά. Πώς γύρισα το κεφάλι μου; Κάτι μου τράβηξε την προσοχή.
Ο «φίλε μου» με φώναζε! «Εεεε εσύ δεν είσαι από το χωριό ...»
Ναι, ναι φωνάζω, τι κάνεις;
Πουλάω λουλούδια τώρα, τώρα που φεύγει η ζέστη, ήρθα Αθήνα. Τα παιδιά σου ... καλά φίλε μου;
Όλοι μια χαρά, του είπα ... θα σε βρω παλι εδώ ...
Δεν άκουσα τι μου είπε αλλά μάλλον ναι θα ήταν. Το φανάρι άναψε πράσινο.
Κι αφιερωμένο σε άλλους, σαν εμένα, που έχουν τύχει τέτοιας άκαρδης αντιμετώπισης, απλά και μόνο γιατί προέρχονται από χώρα "μειωμένων δυνατοτήτων".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
17-08-10
11:59
Ξεκινώ παραθέτωντας κάτι που με χαροποίησε, αν ισχύει:
Χανιά: η τιμωρία
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Τα Χανιά είχαν μια μακρά παράδοση ομαλής και χωρίς προβλήματα συμβίωσης με τον μεγάλο αριθμό των μεταναστών που διαμένει μόνιμα στο νομό...Η κοινωνία σε γενικές γραμμές είχε συμπεριφορά τουλάχιστον ανοχής, με πολλούς όμως συνειδητοποιημένους πολίτες να πρωτοστατούν σε ποικίλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις ένταξης και ενσωμάτωσής τους, έτσι που οι συνθήκες για τους μετανάστες να είναι από τις καλύτερες στη χώρα για πολλά χρόνια. Τον τελευταίο καιρό η παράδοση αυτή αμαυρώθηκε από την εμφάνιση μιας ολιγομελούς αλλά δυναμικής ομάδας ακροδεξιών που κατά τα πρότυπα των ομολόγων της στην υπόλοιπη Ελλάδα ξεκίνησε ένα επικίνδυνο γαϊτανάκι φασιστικών-ρατσιστικών επιθέσεων εναντίον των μεταναστών, το οποίο σε γενικές γραμμές συνοψίζεται στα ακόλουθα : (*)
17 Νοεμβρίου 2009: Επίθεση σε κατοικία μεταναστών στη περιοχή “Αμπεριά” στα Χανιά, την ώρα της πορείας του Πολυτεχνείου.
21 Noεμβρίου 2009: Άγριος ξυλοδαρμός δύο Χανιωτών που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για θέματα ελευθεριών και δικαιωμάτων.
8 Δεκεμβρίου 2009: Επίθεση σε μετανάστες σε κεντρική πλατεία των Χανίων, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό ενός Παλαιστίνιου κι ενός Μαροκινού.
15 Δεκεμβρίου 2009: Μεταμεσονύκτια επίθεση με 2 μολότοφ σε σπίτι στο Γαλατά Χανίων όπου κινδύνευσαν σοβαρά πέντε άνθρωποι.
16 Δεκεμβρίου 2009: Εμπρηστική επίθεση στο Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών στα Χανιά (7 π.μ.), μια μέρα πριν από το προγραμματισμένο συλλαλητήριο για τις φασιστικές επιθέσεις στην πόλη (περίπου 15-20 μέσα σʼ ένα δεκαήμερο, σύμφωνα με τους εκπροσώπους του Στεκιού).
27 Δεκεμβρίου 2009: Επίθεση με ρόπαλα και σιδηρογροθιές εναντίον παρέας μεταναστών σε μπαρ των Χανίων, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών νεαρών και μιας κοπέλας.
5 Ιανουαρίου 2010: Αποτυχημένη προσπάθεια εμπρησμού, της Εβραϊκής Συναγωγής στην παλιά πόλη των Χανίων.
16 Ιανουαρίου 2010: Ολικός εμπρησμός της Εβραϊκής Συναγωγής
13 Φεβρουαρίου 2010: Μαζική επίθεση και ξυλοδαρμός σε μάζωξη Μαροκινών μεταναστών στις Καλύβες Αποκορώνου.
24 Φεβρουαρίου 2010: Δύο κουκουλοφόροι χάραξαν με ξυράφι στο χέρι τη σβάστικα σε 27χρονη Χανιώτισσα εκπαιδευτικό στη Χαλέπα.
27 Φεβρουαρίου 2010: Εμπρησμός αυτοκινήτου Πακιστανού οικονομικού μετανάστη
28 Φεβρουαρίου 2010: Επίθεση, ξυλοδαρμός και προσπάθεια εμπρησμού μετανάστη φύλακα εγκαταστάσεων στα Κεραμειά.
9 Μαρτίου 2010: Απειλητική εμφάνιση ομάδας 15 νεοναζί της Χρυσής Αυγής με μαχαίρια απέναντι από την πλατεία της Αγοράς ,όπου μέλη της Αριστεράς μοίραζαν προκηρύξεις για την απεργία της 11ης του μηνός. Αποκρούστηκαν από ντόπιους και μετανάστες.
Οι προσαγωγές για όλα αυτά τα επεισόδια υπήρξαν ελάχιστες και οι συλλήψεις ακόμα λιγότερες αν και, κατά πολλούς, κάποιοι από τους ενόχους είναι γνωστοί στην αστυνομία. Στην Δικαιοσύνη μέχρι στιγμής έχει φτάσει μόνο μία υπόθεση. Προς μεγάλη έκπληξη των μεταναστών και των ευαισθητοποιημένων Χανιωτών που είχαν αρχίσει να συνηθίζουν την ιδέα της ατιμωρησίας των ρατσιστών, το Δικαστήριο εξάντλησε την αυστηρότητά του (πάντα μέσα στο πλαίσιο των προβλεπομένων από τη νομοθεσία) και επέβαλε ποινές απρόσμενα βαρειές στους ενόχους. Από την στιγμή εκείνη οι επιθέσεις σημείωσαν κατακόρυφη πτώση.
Η έννοια της παραδειγματικής τιμωρίας μου προκαλούσε πάντα άπωση. Μου θύμιζε γυμνασιάρχες του ΄60 και κατηχητικό-στις περιπτώσεις της επιβολής ποινής πάντα εκλύετο μέσα μου αντανακλαστικό επιείκειας. Ομολογώ η υπόθεση με έβαλε σε σκέψεις. Μήπως τελικά υπάρχουν περιπτώσεις που η αυστηρή,παραδειγματική τιμωρία έχει και ρόλο διαπαιδαγώγησης και φρονηματισμού και τελικά μπορεί να αποτελεί θεσμική αντίσταση της κοινωνίας μας στην διάχυση της ανομίας και όχι πάντα κενή περιεχομένου ηθικολογία;
(*)πηγή: Φόρουμ Μεταναστών Χανίων
Χανιά: η τιμωρία
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Τα Χανιά είχαν μια μακρά παράδοση ομαλής και χωρίς προβλήματα συμβίωσης με τον μεγάλο αριθμό των μεταναστών που διαμένει μόνιμα στο νομό...Η κοινωνία σε γενικές γραμμές είχε συμπεριφορά τουλάχιστον ανοχής, με πολλούς όμως συνειδητοποιημένους πολίτες να πρωτοστατούν σε ποικίλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις ένταξης και ενσωμάτωσής τους, έτσι που οι συνθήκες για τους μετανάστες να είναι από τις καλύτερες στη χώρα για πολλά χρόνια. Τον τελευταίο καιρό η παράδοση αυτή αμαυρώθηκε από την εμφάνιση μιας ολιγομελούς αλλά δυναμικής ομάδας ακροδεξιών που κατά τα πρότυπα των ομολόγων της στην υπόλοιπη Ελλάδα ξεκίνησε ένα επικίνδυνο γαϊτανάκι φασιστικών-ρατσιστικών επιθέσεων εναντίον των μεταναστών, το οποίο σε γενικές γραμμές συνοψίζεται στα ακόλουθα : (*)
17 Νοεμβρίου 2009: Επίθεση σε κατοικία μεταναστών στη περιοχή “Αμπεριά” στα Χανιά, την ώρα της πορείας του Πολυτεχνείου.
21 Noεμβρίου 2009: Άγριος ξυλοδαρμός δύο Χανιωτών που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για θέματα ελευθεριών και δικαιωμάτων.
8 Δεκεμβρίου 2009: Επίθεση σε μετανάστες σε κεντρική πλατεία των Χανίων, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό ενός Παλαιστίνιου κι ενός Μαροκινού.
15 Δεκεμβρίου 2009: Μεταμεσονύκτια επίθεση με 2 μολότοφ σε σπίτι στο Γαλατά Χανίων όπου κινδύνευσαν σοβαρά πέντε άνθρωποι.
16 Δεκεμβρίου 2009: Εμπρηστική επίθεση στο Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών στα Χανιά (7 π.μ.), μια μέρα πριν από το προγραμματισμένο συλλαλητήριο για τις φασιστικές επιθέσεις στην πόλη (περίπου 15-20 μέσα σʼ ένα δεκαήμερο, σύμφωνα με τους εκπροσώπους του Στεκιού).
27 Δεκεμβρίου 2009: Επίθεση με ρόπαλα και σιδηρογροθιές εναντίον παρέας μεταναστών σε μπαρ των Χανίων, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών νεαρών και μιας κοπέλας.
5 Ιανουαρίου 2010: Αποτυχημένη προσπάθεια εμπρησμού, της Εβραϊκής Συναγωγής στην παλιά πόλη των Χανίων.
16 Ιανουαρίου 2010: Ολικός εμπρησμός της Εβραϊκής Συναγωγής
13 Φεβρουαρίου 2010: Μαζική επίθεση και ξυλοδαρμός σε μάζωξη Μαροκινών μεταναστών στις Καλύβες Αποκορώνου.
24 Φεβρουαρίου 2010: Δύο κουκουλοφόροι χάραξαν με ξυράφι στο χέρι τη σβάστικα σε 27χρονη Χανιώτισσα εκπαιδευτικό στη Χαλέπα.
27 Φεβρουαρίου 2010: Εμπρησμός αυτοκινήτου Πακιστανού οικονομικού μετανάστη
28 Φεβρουαρίου 2010: Επίθεση, ξυλοδαρμός και προσπάθεια εμπρησμού μετανάστη φύλακα εγκαταστάσεων στα Κεραμειά.
9 Μαρτίου 2010: Απειλητική εμφάνιση ομάδας 15 νεοναζί της Χρυσής Αυγής με μαχαίρια απέναντι από την πλατεία της Αγοράς ,όπου μέλη της Αριστεράς μοίραζαν προκηρύξεις για την απεργία της 11ης του μηνός. Αποκρούστηκαν από ντόπιους και μετανάστες.
Οι προσαγωγές για όλα αυτά τα επεισόδια υπήρξαν ελάχιστες και οι συλλήψεις ακόμα λιγότερες αν και, κατά πολλούς, κάποιοι από τους ενόχους είναι γνωστοί στην αστυνομία. Στην Δικαιοσύνη μέχρι στιγμής έχει φτάσει μόνο μία υπόθεση. Προς μεγάλη έκπληξη των μεταναστών και των ευαισθητοποιημένων Χανιωτών που είχαν αρχίσει να συνηθίζουν την ιδέα της ατιμωρησίας των ρατσιστών, το Δικαστήριο εξάντλησε την αυστηρότητά του (πάντα μέσα στο πλαίσιο των προβλεπομένων από τη νομοθεσία) και επέβαλε ποινές απρόσμενα βαρειές στους ενόχους. Από την στιγμή εκείνη οι επιθέσεις σημείωσαν κατακόρυφη πτώση.
Η έννοια της παραδειγματικής τιμωρίας μου προκαλούσε πάντα άπωση. Μου θύμιζε γυμνασιάρχες του ΄60 και κατηχητικό-στις περιπτώσεις της επιβολής ποινής πάντα εκλύετο μέσα μου αντανακλαστικό επιείκειας. Ομολογώ η υπόθεση με έβαλε σε σκέψεις. Μήπως τελικά υπάρχουν περιπτώσεις που η αυστηρή,παραδειγματική τιμωρία έχει και ρόλο διαπαιδαγώγησης και φρονηματισμού και τελικά μπορεί να αποτελεί θεσμική αντίσταση της κοινωνίας μας στην διάχυση της ανομίας και όχι πάντα κενή περιεχομένου ηθικολογία;
(*)πηγή: Φόρουμ Μεταναστών Χανίων
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
17-08-10
11:58
Η Ελλάδα αποτελεί σύνορο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεωγραφικά.
Καιρό τώρα αποτελεί και φίλτρο του μεταναστευτικού κύματος από τις χώρες της Ασίας και Αφρικής, προς τα ανεπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη, προς μία ζωή μακριά από λιμούς και πολέμους.
Πέρα από τις ατελείωτες συζητήσεις για την ευθύνη της χώρας μας ως υποδοχέα αυτού του ρεύματος, τις δυνατότητες και τις υποχρεώσεις τις προς τους μετανάστες και την Ε.Ε., ένα άλλο θέμα θα έπρεπε να μας απασχολεί...
Δεδομένου ότι οι οικονομικοί μετανάστες υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας, είτε με σκοπό να καταλήξουν σε κάποια άλλη χώρα, ήτε σε προσπάθεια ένταξής τους στην κοινωνία μας, ποια είναι η αντίδραση που βλέπετε γύρω σας;
Ας ψάξουμε στην ειδησεογραφία αλλά και στις ψυχές μας να δούμε, τι αντιστάσεις συναντούν;
Τι συνθήκες διαβίωσης, στα κέντρα υποδοχής ή τις πολυκατοικίες της Αθήνας, τι δικαιώματα έχουν για την εξάσκηση της θρησκείας τους;
Και, το πιο ανησυχητικό, πόσο απειλητικές είναι οι κινήσεις των ακδορεξιών οργανώσεων, για τη δική τους ζωή και το σύνολο της κοινωνίας μας;
Καιρό τώρα αποτελεί και φίλτρο του μεταναστευτικού κύματος από τις χώρες της Ασίας και Αφρικής, προς τα ανεπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη, προς μία ζωή μακριά από λιμούς και πολέμους.
Πέρα από τις ατελείωτες συζητήσεις για την ευθύνη της χώρας μας ως υποδοχέα αυτού του ρεύματος, τις δυνατότητες και τις υποχρεώσεις τις προς τους μετανάστες και την Ε.Ε., ένα άλλο θέμα θα έπρεπε να μας απασχολεί...
Δεδομένου ότι οι οικονομικοί μετανάστες υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας, είτε με σκοπό να καταλήξουν σε κάποια άλλη χώρα, ήτε σε προσπάθεια ένταξής τους στην κοινωνία μας, ποια είναι η αντίδραση που βλέπετε γύρω σας;
Ας ψάξουμε στην ειδησεογραφία αλλά και στις ψυχές μας να δούμε, τι αντιστάσεις συναντούν;
Τι συνθήκες διαβίωσης, στα κέντρα υποδοχής ή τις πολυκατοικίες της Αθήνας, τι δικαιώματα έχουν για την εξάσκηση της θρησκείας τους;
Και, το πιο ανησυχητικό, πόσο απειλητικές είναι οι κινήσεις των ακδορεξιών οργανώσεων, για τη δική τους ζωή και το σύνολο της κοινωνίας μας;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
21-04-10
11:29
Μετανάστες παρέμεναν άταφοι επί δύο μήνες
Στα αζήτητα του νεκροτομείου της Κω παρέμεναν επί δύο μήνες, λόγω γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, οι σοροί δύο μεταναστών που εντοπίστηκαν νεκροί από πνιγμό στις ακτές του νησιού. Επί της ουσίας, κανείς δεν αναλάμβανε τα έξοδα ταφής τους. Όμως οι ψυκτικοί θάλαμοι του νεκροτομείου είχαν τεχνικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα η κακοσμία εξαιτίας της σήψης, αλλά και ο κίνδυνος μετάδοσης ασθενειών, να είναι μεγάλος.
Τελικά, έπειτα από σχετικό έγγραφο του προέδρου του Νοσοκομείου της Κω προς τον Εισαγγελέα, παρακάμφθηκαν τα διαδικαστικά, και με δαπάνη ενός ιδιώτη ιδιοκτήτη γραφείου πραγματοποιήθηκε η ταφή τους σε χώρο που παραχώρησε ο Δήμος Κω στο νέο νεκροταφείο της περιοχής.
Οι ψυκτικοί θάλαμοι -ευτυχώς- πριν από 20 ημέρες αντικαταστάθηκαν.
Στα αζήτητα του νεκροτομείου της Κω παρέμεναν επί δύο μήνες, λόγω γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, οι σοροί δύο μεταναστών που εντοπίστηκαν νεκροί από πνιγμό στις ακτές του νησιού. Επί της ουσίας, κανείς δεν αναλάμβανε τα έξοδα ταφής τους. Όμως οι ψυκτικοί θάλαμοι του νεκροτομείου είχαν τεχνικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα η κακοσμία εξαιτίας της σήψης, αλλά και ο κίνδυνος μετάδοσης ασθενειών, να είναι μεγάλος.
Τελικά, έπειτα από σχετικό έγγραφο του προέδρου του Νοσοκομείου της Κω προς τον Εισαγγελέα, παρακάμφθηκαν τα διαδικαστικά, και με δαπάνη ενός ιδιώτη ιδιοκτήτη γραφείου πραγματοποιήθηκε η ταφή τους σε χώρο που παραχώρησε ο Δήμος Κω στο νέο νεκροταφείο της περιοχής.
Οι ψυκτικοί θάλαμοι -ευτυχώς- πριν από 20 ημέρες αντικαταστάθηκαν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.