koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
08-10-15
13:28
Λατρεύω που πετάω μια μαλακία κι ασχολείστε σοβαρά.
Δε διαφώνησα καθόλου στο ότι ήταν μαλακία, αλλά επειδή γράφτηκε σε τόνο σοβαρό, σχολίασα απλά ότι ήταν χαζομάρα η λογική. Δεν το μπορώ αυτό το πράμα, πείτε κάτι και πάρτε την ευθύνη. Σε όλα "πλάκα έκανα", "μια μαλακία είπα" και τηγανίτα τίποτα. Ο Δίας μέχρι που σου είπε ότι δε διάβασες καν το ποστ του (στην περίληψή σου έγραψες άλλα αντί άλλων για το πού θα πάει ο Δίας και πού η Ίριδα), ωστόσο συνεχίζεις να τοποθετείσαι φλογερά και να λες "μια μαλακία είπα". Ε οκ, I rest my case.
Ναι, έχετε δίκιο ότι τα ποσοστά είναι καλύτερα, τι καλύτερο αντιπαράδειγμα από τον Δία άλλωστε, όπου το ποσοστό επιτυχημένων σχέσεων είναι 100%: μία γνώρισε σ' όλη του τη ζωή, αυτή και θα παντρευτεί.
What is this, I don't even. Είπα για τα ποσοστά, γιατί εσύ έφερες τα ποσοστά στην κουβέντα, λες και κολλάνε πουθενά. Τώρα άρχισες τα ειρωνικά "ναι ναι τα ποσοστά είναι υπέρ σας", ξαναξεκουράζω τη βαλίτσα μου.
In any case, αν κάποιος θεωρεί τις σχέσεις πιο σταθερές απ' τις σπουδές, fair enough, το σέβομαι. Θα του στείλω το ανηψάκι μου να ακούει παραμύθια.
Πουθενά εδώ μέσα δεν τέθηκε το ερώτημα "τι είναι πιο σταθερό - οι σπουδές ή η σχέση: ψηφίστε!".
Νάτο πάλι αυτό που επισήμανα στο προηγούμενο ποστ μου: όσοι μιλάνε για σχέσεις (και αν τυχόν τις θεωρούν "πιο σταθερές από τις σπουδές", ό,τι στο καλό κι αν σημαίνει αυτό) είναι αφελείς που πρέπει να λένε παραμύθια σε νήπια. Βρε παιδιά, κάντε τις επιλογές σας χωρίς μηδενιστικές υποθέσεις για τη νοημοσύνη των υπολοίπων, είμαστε ενήλικοι όλοι και κανείς δε δίνει μια δεκάρα για τη γνώμη σας για το μυαλό ή τη ζωή μας. Εδώ μέσα υποτίθεται συζητάμε και λέμε τη γνώμη μας. Στην τελική, αφού τα λέμε έτσι έξω απ' τα δόντια, προτιμώ να λέω παραμύθια σε νήπια, παρά να μιλάω για "επιτυχία" και "καριέρα" με Γιώργους. Νο οφενς.
Για τους γονείς μου και την αδερφή μου θα θυσίαζα και τη ζωή μου ακόμα, δεδομένης της ανιδιοτελούς αγάπης. Για έναν άνδρα δεν θεωρώ ότι αξίζει να ματαιώσω κάποια όνειρά μου ούτε αξιώ να θυσιάσει κι αυτός τα δικά του. Μια τέτοια θυσία -επιτρέψτε μου να επιμείνω σ' αυτό- πολλές φορές βγαίνει με άσχημο τρόπο στη σχέση (εκτός βέβαια κι αν υπάρχει μεγάλος έρωτας).
Τι σημαίνει "ανιδιοτελής αγάπη"; Δηλαδή ο σύντροφός σου σε αγαπάει "ιδιοτελώς";
Σε "έναν άνδρα" αν είναι απλά "ένας άνδρας" δεν αξίζει να δώσεις ούτε ένα πράσινο φύλλο, αλλά νόμιζα ότι εδώ μέσα δε μιλάμε για "έναν άνδρα" αλλά για κάποιον που βλέπουμε ως τη μελλοντική μας οικογένεια.
Τι "εκτός αν υπάρχει μεγάλος έρωτας"; Υποτίθεται για τέτοιες περιπτώσεις μιλάμε. Δε μιλάμε για τον γκόμενο που γνωρίσαμε προχθές.
2. Η κοπελα του θελει αλλα 2 χρονια για να παρει το πτυχιο της, οποτε μενει αναγκαστικα Ελλαδα (ή μηπως, κατα τα λεγομενα ορισμενων, πρεπει να παρατησει το πτυχιο της για να ακολουθησει τον ενα και μοναδικο της ερωτα; ).
Ποιος έγραψε κάτι τέτοιο; Δεν ορκίζομαι ότι διάβασα τα ποστ όλα προσεχτικά, αλλά μπορείς να βάλεις ένα λινκ ή ένα quote που παραθέτει αυτή τη δήλωση κάποιου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
06-10-15
13:59
Μην μου απαντήσεις αν θεωρείς προσωπική την ερώτηση, αλλά πιστεύεις ότι μία σχέση θα επιβίωνε αν ο ένας από τους 2 μόνο σκεφτόταν όπως εσύ? Δεν λέω ο άλλος να είναι καριερίστας και να έχει την σχέση στον πάτο των προτεραιοτήτων του, αλλά να μην είναι και τόσο έτοιμος να κάνει ό,τι συμβιβασμούς απαιτούνται για να τα έχει όλα τακτοποιημένα. Μπορεί να μην έχει την διάθεση, να πιστεύει ότι δεν έχει την δυνατότητα ή να πιέζεται γιατί τα βλέπει όλα σαν multiple choice με 1 σωστή απάντηση. Ως πότε ο ένας να κάνει συμβιβασμούς για 2 ουσιαστικά, ως πότε να προσπαθεί σχεδόν μονόπλευρα να τα βολέψει όλα?
Εξαρτάται, δεν υπάρχει μία απάντηση σ' αυτή την ερώτηση. Μπορεί η αδυναμία του ενός να κάνει αλλαγές και υποχωρήσεις να οφείλεται σε έλλειψη δυνατότητας ευελιξίας. Αυτά τα πράγματα δε δρομολογούνται ξερά και στο αμίλητο, δηλαδή δεν πρόκεται στα μουγκά ο ένας να σκεφτεί μόνος του "θα αφήσω τη Γερμανία (πχ) και θα πάω Ισπανία που βρήκε ο άλλος δουλειά", ούτε ο άλλος θα σκεφτεί από μόνος του "εγώ βρήκα δουλειά Ισπανία, ας με ακολουθήσει εκεί που θα πάω".
Αν ο ένας απ' τους δύο δεν μπορεί ή δε θέλει, τότε το συζητάει και κάνουν ένα πλάνο. Μπορεί να δηλώσει απερίφραστα ότι θέλει οπωσδήποτε να κάνει το τάδε πράγμα που θα οδηγήσει σε απόσταση μεταξύ τους αλλά ότι μετά από αυτό, θα ακολουθήσει τον άλλο όπου έχει βρεθεί. Γενικώς μπορώ να κάνω πολλά σενάρια και παραδείγματα αλλά η απάντηση είναι ότι σαφώς ο ένας μπορεί να είναι μπλοκαρισμένος από άποψη επιλογών, αλλά το αν "η σχέση θα επιβίωνε" δε θα κριθεί από αυτό αλλά από τη διάθεση που θα δείξουν και οι δύο για τη σχέση και από τον μεταξύ τους διάλογο.
Κι εγώ έφυγα για ένα χρόνο γιατί ήθελα να φύγω, όμως το πλάνο ήταν είτε ότι ο φίλος μου θα ακολουθούσε την επόμενη χρονιά, είτε (αν αυτό δεν ήταν δυνατό) όταν τέλειωνα το διδακτορικό μου θα γύριζα Ελλάδα ή θα το συζητούσαμε ξανά για το πώς θα γίνει γιατί οι συνθήκες και οι δουλειές αλλάζουν - μπορεί πχ στο μεταξύ να τον απέλυαν απ' τη δουλειά του στην Ελλάδα, οπότε μπορεί να ερχόταν κι απ' το πρώτο δίμηνο.
Το θέμα είναι η διάθεση. Αν στη σχέση ειπωθεί ότι "η καριέρα πάνω απ' όλα" τότε, για μένα, δεν έχει κανένα νόημα να την κρατάς από απόσταση καθώς είναι φανερό ότι φυτοζωεί και περιμένει απλά το τελειωτικό χτύπημα.
Δεν ξέρω αν απάντησα λίγο σαν Πυθία, όμως όντως δεν απαντιέται τόσο εύκολα. Εξαρτάται από τη σχέση, την ωριμότητα των ατόμων, τα χρόνια που έχουν περάσει μαζί, το αν έχουν πλάνα για συμβίωση/κοινή ζωή ή αν τους αρκεί η σχέση από απόσταση, όλα - μπορεί ο ένας όντως να έχει βρει τη δουλειά του αιώνα, γιατί όταν έχεις κάνει διδακτορικά και ποστ ντοκ προς μια κατεύθυνση και βρίσκεις την πολυπόθητη μόνιμη δουλειά, τότε λογικά ο άλλος ακολουθεί εσένα. Γι' αυτό μου φαίνεται άτοπη η συζήτηση περί "καταστροφής καριέρας" στην περίπτωση των παιδιών, που μιλάμε για πολύ αρχή, όπου πρακτικά σε όποιο αξιοπρεπές πανεπιστήμιο και να πας είσαι μια χαρά.
Η σχέση δεν είναι συμβόλαιο!
Ούτε το μεταπτυχιακό είναι συμβόλαιο, ούτε το διδακτορικό είναι συμβόλαιο, ούτε το post doc είναι συμβόλαιο, όλα αυτά είναι fixed term και δε δίνουν εγγυήσεις. Μετά, η όποια δουλειά βρεις πάλι δεν είναι συμβόλαιο καθώς για τουλάχιστον 6 μήνες είσαι σε probation period, δηλαδή δε σου έχει γίνει πρόσληψη. Άρα μιλάμε για αρκετά χρόνια από σήμερα μέχρι την ανεύρεση δουλειάς όπου πάλι τίποτα δεν είναι συμβόλαιο.
Το μόνο πράγμα που είναι "συμβόλαιο" είναι η μόνιμη ΚΑΙ full time δουλειά, όπου αν το δεις λίγο πιο ρεαλιστικά ούτε αυτό είναι "συμβόλαιο" με την έννοια που χρησιμοποιείς, καθώς πάλι μπορεί να απολυθείς ή να παραιτηθείς. Η ζωή γενικότερα δεν είναι συμβόλαιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
03-10-15
16:48
Ξαναλέω ό,τι είπα παραπάνω (η επανάληψη κλπ) αλλά με προσθήκες.
Οι σχέσεις από απόσταση είναι μια χαρά όταν υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα. Όταν δηλαδή συμφωνείς με τον άλλο ότι θα είστε από απόσταση μέχρι τότε και μετά θα είστε μαζί. Το "από απόσταση και βλέπουμε", ειδικά για αποστάσεις Ευρώπη-Αμερική, σημαίνει πρακτικά ότι η σχέση θα φθίνει μέχρι να λήξει. Κι ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, κι αν κρατήσει η σχέση, πρώτον θα είναι μια σχέση λειψή (απόσταση γαρ) και θα παραμένει λειψή για απροσδιόριστο χρονικό διάγραμμα. Δηλαδή οκ, αγαπιέστε τρελά και είστε οκ από μακριά ακόμα και για 1, 2, 3 χρόνια. Μετά; Υπάρχει κάποιο σχέδιο να είστε μαζί ή συνέχεια απόσταση; Δηλαδή κάπου μπαίνει και η αναγκαστική ερώτηση "πού πάμε σ' αυτή τη σχέση".
Όσο για το "καλά είναι εκεί αλλά γιατί να μην πάει κάπου ακόμα καλύτερα", δε διαφωνώ καθόλου. Αν δεν ήμουν σε σχέση θα σκεφτόμουν ακριβώς έτσι. Αλλά εφόσον αποφασίσω ότι με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω "για πάντα", τότε φυσικά και θα βάλω αυτόν τον παράγοντα στις αποφάσεις μου. Δε θα παρατήσω τη δουλειά μου, δε θα παρατήσω τις σπουδές μου, δε θα αφήσω τη ζωή μου και "τον εαυτό μου" να ετεροκαθοριστούν, όμως εάν θέλω να κρατήσω μια σχέση, τότε θα σκεφτώ πώς θα γίνει να την κρατήσω. Φυσικά είναι πλήρως αποδεκτή και η άποψη ότι δε θέλω να κρατήσω τη σχέση, πάμε από απόσταση και ό,τι γίνει. Δεν το κατακρίνω καθόλου, είναι φυσιολογική απόφαση. Όμως λέω ότι ΕΑΝ κάποιος αποφασίσει ότι θέλει να δοκιμάσει να αποφύγει το "σχέση από απόσταση" και θέλει να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή του επιτρέποντας στη σχέση του να ακολουθήσει, τότε γιατί να μην το κάνει;
Για τη σύγκριση Βρετανικών και Αμερικάνικων πανεπιστημίων δε διαφωνώ αλλά ούτε και συμφωνώ για το μετά, τα επαγγελματικά. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι όλα θέμα συγκυριών και πορείας γενικής. Η χώρα δε θα σε καθορίσει. Τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια έχουν μια νεφελώδη αίγλη και ένα απροσδιόριστο "άλλο Αμερική κι άλλο Ευρώπη". Εγώ προσωπικά δε θα επέλεγα Αμερική, είναι υπερβολικά μακριά για μένα και είναι μια χώρα που δε γνωρίζω. Και, σα γριά που επηρεάζεται απ' όσα βλέπει στην τηλεόραση, δεν αντέχω αυτό το πράγμα με τα διάφορα Πανεπιστήμια και Κολλέγια και σχολεία όπου μπαίνει ο κάθε τρελός και τους γαζώνει. Είμαι φοβιτσιάρης άνθρωπος γενικά, το παραδέχομαι, και η απόσταση της Αμερικής και η ιδιαιτερότητά της σε κάποια πράγματα με απωθεί. Γριά mode off και συνεχίζω φυσιολογικά. Επίσης διδακτορικό στην Αμερική δε θα έκανα επειδή κρατάει 6-7 χρόνια. Δεν έχω τη διάθεση να σπουδάζω άλλα 6 χρόνια σε καμία περίπτωση. Σκέψου ότι έχω συναδέλφους που έφυγαν απ' τον Καναδά και ήρθαν να κάνουν εδώ PhD (και συνεχίζουν με post doc τώρα) γιατί δεν ήθελαν να φάνε τόσα χρόνια σπουδάζοντας.
Για το funding των μαστερς που λες έχεις δίκιο, δεν υπάρχουν πολλές χρηματοδοτήσεις για τα μαστερ (ελάχιστες). Μπορείς όμως να κάνεις απευθείας διδακτορικό (που έχεις funding), οι περισσότεροι στον κλάδο μου αυτό κάνουν. Αυτό βέβαια είναι προσωπικό θέμα. Επίσης, υπάρχουν υποτροφίες για τα μαστερ που σου καλύπτουν έστω τα δίδακτρα. Γενικώς ψιλοϋπάρχουν επιλογές αν και είναι δύσκολες. Προσωπική γνώμη ότι θα έκανα μάστερ και θα πλήρωνα τα δίδακτρα, αν είχα τα χρήματα. Δε θα διάλεγα Αμερική για να έχω funding. Η ακρίβεια της Αμερικής και τα εισιτήρια/νοίκια και το ότι ουσιαστικά λες αντίο σε γονείς/φίλους (στα 2 χρόνια του μαστερ πόσες φορές θα τους δεις με τόσα λεφτά στα εισιτήρια; ), εμένα θα με έσπρωχναν στο να μείνω στην Ευρώπη. Γιατί οκ να έχεις funding (δεν ξέρω πόσα λεφτά είναι) στην Αμερική για το μαστερ σου, αλλά θα σου φτάνουν να ζήσεις ανθρώπινα ή θα μένεις σε ένα σπίτι με άλλα 8 άτομα και θα περπατάς αντί να παίρνεις μετρό γιατί δε σου φτάνουν τα λεφτά; Δεν έχω ιδέα από funding Αμερικάνικων πανεπιστημίων σε σχέση με το πόσο ακριβή/φτηνή είναι η ζωή εκεί, δε γνωρίζω καθόλου.
Τέλος πάντων, προσωπική επιλογή είναι. Θα μπορούσαν επίσης να πάνε Αγγλία, να είναι μαζί, να τελειώσουν και μετά να πάνε όπου είναι καλύτερα και για τους δύο, αν θέλουν να είναι μαζί ακόμα. Θα μπορούσαν να χωριστούν τώρα, ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί, και να δουν πώς θα πάει. Δική τους είναι η επιλογή για ό,τι κι αν αποφασίσουν. Απλά δε μου αρέσει η απαξίωση μιας σχέσης χρόνων με τη λογική "ε κι αν χωρίστε, θα βρείτε άλλον - η καριέρα πάνω απ' όλα". Πρέπει να δεχτείτε (δε μιλάω σε κάποιον συγκεκριμένα, μιλάω γενικά) ότι ενίοτε δε θέλουμε να χωρίσουμε και να βρούμε άλλον, θέλουμε να δούμε πώς θα γίνει να μη βλάψουμε τα επαγγελματικά μας αλλά να είμαστε με τον άλλον γιατί αυτόν θέλουμε, τι να κάνουμε. Αν θέλαμε άλλον, θα είχαμε άλλον. Επίσης όχι, δεν είναι η καριέρα πάνω από ΟΛΑ για κάποιους ανθρώπους. Κάποιοι από μας δε θα πατούσαμε επί πτωμάτων, δε θα παρατούσαμε φίλους και συντρόφους, δε θα γινόμασταν ερημίτες μέχρι να εξελιχθούμε επαγγελματικά, δε θα δουλεύαμε Σαββατοκύριακα μέχρι τα μεσάνυχτα, δε θα ξεχνούσαμε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους για να γίνουμε καθηγητές μια ώρα αρχίτερα.
Αυτό δε θεωρώ ότι πρέπει να είναι η στάση όλων των ανθρώπων, κάποιοι είναι πιο ανταγωνιστικοί, πιο επίμονοι, πιο ψυχροί, πιο υπολογιστικοί, πιο πιο πιο. Εγώ πχ προσωπικά δεν είμαι έτσι. Θα δουλέψω 10 ώρες τη μέρα, θα δουλέψω Σαββατοκύριακα, όμως παράλληλα όταν μια συνάδελφος χρειάζεται βοήθεια επειδή θα χάσει μια προθεσμία, δε θα πω "πωπω ελπίζω να τα καταφέρεις, τώρα πάω να συνεχίσω". Θα παρατήσω τη δουλειά μου για μια ολόκληρη μέρα και θα κόψω τον κώλο μου να τη βοηθήσω να προλάβει. Αν μου πει η supervisor μου "θέλω βοήθεια εκεί", δε θα πω "θα πληρωθώ;". Θα πω με τη μία "φυσικά", κι ας σημαίνει ότι θα πρέπει να πάω και Σάββατο στη σχολή για να αναπληρώσω το χρόνο που έχασα. Όταν προσπαθώ να αποφασίσω τι θα κάνουμε με το φίλο μου, δε θα πω "κοίτα εγώ funding βρήκα, θα έρχομαι να σε βλέπω, άστο μην έρχεσαι γιατί αν δε βρεις δουλειά θα με τραβάς πίσω και θα με αποσπάς απ' τη δουλειά μου, θα με αγχώνεις και θα ζοριζόμαστε οικονομικά". Τέλος πάντων, προσωπικές επιλογές όλα. Για μένα, όσο κι αν αγαπώ την επιστήμη, κι όσο κι αν δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο απ' το να είμαι στο Πανεπιστήμιο (πράγμα τρομαχτικό καθώς είμαι παντελώς ανίδεη από το πώς είναι να δουλεύεις στον πραγματικό κόσμο κι όχι στη φούσκα του πανεπιστημίου) απλά δεν είναι στη φύση μου να αποκόψω τα πάντα από πάνω μου για να "πετύχω". Θα κάνω συμβιβασμούς και θα κρατήσω μαζί μου ό,τι θεωρώ πολύτιμο. Κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορέσω να σπουδάσω στο δείνα κορυφαίο πανεπιστήμιο αλλά ότι μπορώ να σπουδάσω στο τάδε εξαιρετικά αξιόλογο πανεπιστήμιο, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να νιώσω ότι έχασα τίποτα. Το κρίμα και το λάθος θα ήταν να πω "άστα όλα, παράτα την καριέρα και κάτσε Ελλάδα να δουλέψεις σε φροντιστήριο ή να κάνεις ιδιαίτερα". Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω όμως, ούτε μία στο εκατομμύριο.
Άλλωστε δε γίνεσαι "επιτυχημένος" ακολουθώντας συνταγή και βήματα, εσύ φτιάχνεις την επιτυχία σου και τη ζωή σου. Μπορεί να μην κάνεις μάστερ στο ΜΙΤ, αλλά πχ στο Νιουκασλ όπου θα ξεκινήσεις καλή δουλειά, θα συνεχίσεις και θα πας όπου ο εαυτός σου σε πάει και όπου οι δυνατότητές σου και η τύχη σε οδηγήσουν. Η επιτυχία και η εξέλιξη είναι χρονοβόρα πράγματα και δεν περιορίζονται στο δίπτυχο "τάδε χώρα VS δείνα χώρα", "δέκατο πανεπιστήμιο στον κόσμο VS δέκατο πέμπτο πανεπιστήμιο στον κόσμο".
Πλατείασα, ελπίζω να έγραψα έστω και μια γραμμή με ουσία.
edit: Ξέχασα. Ίσως να έχει να κάνει με τον κλάδο, αλλά ποτέ δεν έχω ακούσει το "US experience" να έχει πιο μεγάλη βαρύτητα απ' το ευρωπαϊκό. Τα προσόντα θα παίξουν τον κυρίαρχο ρόλο και όχι η προέλευσή τους. Κι ανάποδα αν το δεις, επειδή το πώς θα βρεις μια δουλειά και θα ξεχωρίσεις είναι παράγοντας τύχης κατά πολύ, ποιος σου λέει ότι όταν ψάχνεις μια δουλειά στην Αυστρία πχ θα ξεχωρίσεις ως απόφοιτος Αμερικάνικου πανεπιστημίου και όχι Ελβετικού, Γερμανικού, Αυστριακού, Αγγλικού; Όπως και να 'χει, πιστεύω ότι εάν έχεις κάνει καλές σπουδές, ανεξάρτητα πού τις έχεις κάνει, θα βρεις καλή δουλειά (για εξωτερικό μιλάμε πάντα, δυστυχώς - όχι για Ελλάδα). Οι φίλοι σου δε νομίζω ότι είναι άνεργοι επειδή δεν έχουν δυνατά χαρτιά, αλλά επειδή υπάρχει ανεργία 44% στους νέους και 26% γενικώς.
Σε μια δουλειά θα γουστάρουν πολύ υποψηφίους από Αμερικάνικα Πανεπιστήμια γιατί θα θέλουν να χτίσουν συνεργασίες με Αμερική, και τα ευρωπαϊκά πτυχία θα τα βλέπουν ως συνηθισμένα, σε άλλη δουλειά θα προτιμούν από Αγγλικά πανεπιστήμια γιατί θα έχουν ήδη επιτυχημένη συνεργασία μαζί τους. Σε άλλη δουλειά θα σε κυνηγάνε αν πεις "τέλειωσα το Imperial College London", σε άλλη αν πεις "ήρθα απ' την Αμερική" δε θα σε προτιμάνε γιατί θα θεωρούν ότι έχεις διαφορετικό training και θα χρονοτριβήσουν μαθαίνοντάς σου τα αγγλικά συστήματα. Γενικώς δεν υπάρχει συνταγή.
Οι σχέσεις από απόσταση είναι μια χαρά όταν υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα. Όταν δηλαδή συμφωνείς με τον άλλο ότι θα είστε από απόσταση μέχρι τότε και μετά θα είστε μαζί. Το "από απόσταση και βλέπουμε", ειδικά για αποστάσεις Ευρώπη-Αμερική, σημαίνει πρακτικά ότι η σχέση θα φθίνει μέχρι να λήξει. Κι ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, κι αν κρατήσει η σχέση, πρώτον θα είναι μια σχέση λειψή (απόσταση γαρ) και θα παραμένει λειψή για απροσδιόριστο χρονικό διάγραμμα. Δηλαδή οκ, αγαπιέστε τρελά και είστε οκ από μακριά ακόμα και για 1, 2, 3 χρόνια. Μετά; Υπάρχει κάποιο σχέδιο να είστε μαζί ή συνέχεια απόσταση; Δηλαδή κάπου μπαίνει και η αναγκαστική ερώτηση "πού πάμε σ' αυτή τη σχέση".
Όσο για το "καλά είναι εκεί αλλά γιατί να μην πάει κάπου ακόμα καλύτερα", δε διαφωνώ καθόλου. Αν δεν ήμουν σε σχέση θα σκεφτόμουν ακριβώς έτσι. Αλλά εφόσον αποφασίσω ότι με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω "για πάντα", τότε φυσικά και θα βάλω αυτόν τον παράγοντα στις αποφάσεις μου. Δε θα παρατήσω τη δουλειά μου, δε θα παρατήσω τις σπουδές μου, δε θα αφήσω τη ζωή μου και "τον εαυτό μου" να ετεροκαθοριστούν, όμως εάν θέλω να κρατήσω μια σχέση, τότε θα σκεφτώ πώς θα γίνει να την κρατήσω. Φυσικά είναι πλήρως αποδεκτή και η άποψη ότι δε θέλω να κρατήσω τη σχέση, πάμε από απόσταση και ό,τι γίνει. Δεν το κατακρίνω καθόλου, είναι φυσιολογική απόφαση. Όμως λέω ότι ΕΑΝ κάποιος αποφασίσει ότι θέλει να δοκιμάσει να αποφύγει το "σχέση από απόσταση" και θέλει να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή του επιτρέποντας στη σχέση του να ακολουθήσει, τότε γιατί να μην το κάνει;
Για τη σύγκριση Βρετανικών και Αμερικάνικων πανεπιστημίων δε διαφωνώ αλλά ούτε και συμφωνώ για το μετά, τα επαγγελματικά. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι όλα θέμα συγκυριών και πορείας γενικής. Η χώρα δε θα σε καθορίσει. Τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια έχουν μια νεφελώδη αίγλη και ένα απροσδιόριστο "άλλο Αμερική κι άλλο Ευρώπη". Εγώ προσωπικά δε θα επέλεγα Αμερική, είναι υπερβολικά μακριά για μένα και είναι μια χώρα που δε γνωρίζω. Και, σα γριά που επηρεάζεται απ' όσα βλέπει στην τηλεόραση, δεν αντέχω αυτό το πράγμα με τα διάφορα Πανεπιστήμια και Κολλέγια και σχολεία όπου μπαίνει ο κάθε τρελός και τους γαζώνει. Είμαι φοβιτσιάρης άνθρωπος γενικά, το παραδέχομαι, και η απόσταση της Αμερικής και η ιδιαιτερότητά της σε κάποια πράγματα με απωθεί. Γριά mode off και συνεχίζω φυσιολογικά. Επίσης διδακτορικό στην Αμερική δε θα έκανα επειδή κρατάει 6-7 χρόνια. Δεν έχω τη διάθεση να σπουδάζω άλλα 6 χρόνια σε καμία περίπτωση. Σκέψου ότι έχω συναδέλφους που έφυγαν απ' τον Καναδά και ήρθαν να κάνουν εδώ PhD (και συνεχίζουν με post doc τώρα) γιατί δεν ήθελαν να φάνε τόσα χρόνια σπουδάζοντας.
Για το funding των μαστερς που λες έχεις δίκιο, δεν υπάρχουν πολλές χρηματοδοτήσεις για τα μαστερ (ελάχιστες). Μπορείς όμως να κάνεις απευθείας διδακτορικό (που έχεις funding), οι περισσότεροι στον κλάδο μου αυτό κάνουν. Αυτό βέβαια είναι προσωπικό θέμα. Επίσης, υπάρχουν υποτροφίες για τα μαστερ που σου καλύπτουν έστω τα δίδακτρα. Γενικώς ψιλοϋπάρχουν επιλογές αν και είναι δύσκολες. Προσωπική γνώμη ότι θα έκανα μάστερ και θα πλήρωνα τα δίδακτρα, αν είχα τα χρήματα. Δε θα διάλεγα Αμερική για να έχω funding. Η ακρίβεια της Αμερικής και τα εισιτήρια/νοίκια και το ότι ουσιαστικά λες αντίο σε γονείς/φίλους (στα 2 χρόνια του μαστερ πόσες φορές θα τους δεις με τόσα λεφτά στα εισιτήρια; ), εμένα θα με έσπρωχναν στο να μείνω στην Ευρώπη. Γιατί οκ να έχεις funding (δεν ξέρω πόσα λεφτά είναι) στην Αμερική για το μαστερ σου, αλλά θα σου φτάνουν να ζήσεις ανθρώπινα ή θα μένεις σε ένα σπίτι με άλλα 8 άτομα και θα περπατάς αντί να παίρνεις μετρό γιατί δε σου φτάνουν τα λεφτά; Δεν έχω ιδέα από funding Αμερικάνικων πανεπιστημίων σε σχέση με το πόσο ακριβή/φτηνή είναι η ζωή εκεί, δε γνωρίζω καθόλου.
Τέλος πάντων, προσωπική επιλογή είναι. Θα μπορούσαν επίσης να πάνε Αγγλία, να είναι μαζί, να τελειώσουν και μετά να πάνε όπου είναι καλύτερα και για τους δύο, αν θέλουν να είναι μαζί ακόμα. Θα μπορούσαν να χωριστούν τώρα, ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί, και να δουν πώς θα πάει. Δική τους είναι η επιλογή για ό,τι κι αν αποφασίσουν. Απλά δε μου αρέσει η απαξίωση μιας σχέσης χρόνων με τη λογική "ε κι αν χωρίστε, θα βρείτε άλλον - η καριέρα πάνω απ' όλα". Πρέπει να δεχτείτε (δε μιλάω σε κάποιον συγκεκριμένα, μιλάω γενικά) ότι ενίοτε δε θέλουμε να χωρίσουμε και να βρούμε άλλον, θέλουμε να δούμε πώς θα γίνει να μη βλάψουμε τα επαγγελματικά μας αλλά να είμαστε με τον άλλον γιατί αυτόν θέλουμε, τι να κάνουμε. Αν θέλαμε άλλον, θα είχαμε άλλον. Επίσης όχι, δεν είναι η καριέρα πάνω από ΟΛΑ για κάποιους ανθρώπους. Κάποιοι από μας δε θα πατούσαμε επί πτωμάτων, δε θα παρατούσαμε φίλους και συντρόφους, δε θα γινόμασταν ερημίτες μέχρι να εξελιχθούμε επαγγελματικά, δε θα δουλεύαμε Σαββατοκύριακα μέχρι τα μεσάνυχτα, δε θα ξεχνούσαμε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους για να γίνουμε καθηγητές μια ώρα αρχίτερα.
Αυτό δε θεωρώ ότι πρέπει να είναι η στάση όλων των ανθρώπων, κάποιοι είναι πιο ανταγωνιστικοί, πιο επίμονοι, πιο ψυχροί, πιο υπολογιστικοί, πιο πιο πιο. Εγώ πχ προσωπικά δεν είμαι έτσι. Θα δουλέψω 10 ώρες τη μέρα, θα δουλέψω Σαββατοκύριακα, όμως παράλληλα όταν μια συνάδελφος χρειάζεται βοήθεια επειδή θα χάσει μια προθεσμία, δε θα πω "πωπω ελπίζω να τα καταφέρεις, τώρα πάω να συνεχίσω". Θα παρατήσω τη δουλειά μου για μια ολόκληρη μέρα και θα κόψω τον κώλο μου να τη βοηθήσω να προλάβει. Αν μου πει η supervisor μου "θέλω βοήθεια εκεί", δε θα πω "θα πληρωθώ;". Θα πω με τη μία "φυσικά", κι ας σημαίνει ότι θα πρέπει να πάω και Σάββατο στη σχολή για να αναπληρώσω το χρόνο που έχασα. Όταν προσπαθώ να αποφασίσω τι θα κάνουμε με το φίλο μου, δε θα πω "κοίτα εγώ funding βρήκα, θα έρχομαι να σε βλέπω, άστο μην έρχεσαι γιατί αν δε βρεις δουλειά θα με τραβάς πίσω και θα με αποσπάς απ' τη δουλειά μου, θα με αγχώνεις και θα ζοριζόμαστε οικονομικά". Τέλος πάντων, προσωπικές επιλογές όλα. Για μένα, όσο κι αν αγαπώ την επιστήμη, κι όσο κι αν δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο απ' το να είμαι στο Πανεπιστήμιο (πράγμα τρομαχτικό καθώς είμαι παντελώς ανίδεη από το πώς είναι να δουλεύεις στον πραγματικό κόσμο κι όχι στη φούσκα του πανεπιστημίου) απλά δεν είναι στη φύση μου να αποκόψω τα πάντα από πάνω μου για να "πετύχω". Θα κάνω συμβιβασμούς και θα κρατήσω μαζί μου ό,τι θεωρώ πολύτιμο. Κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορέσω να σπουδάσω στο δείνα κορυφαίο πανεπιστήμιο αλλά ότι μπορώ να σπουδάσω στο τάδε εξαιρετικά αξιόλογο πανεπιστήμιο, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να νιώσω ότι έχασα τίποτα. Το κρίμα και το λάθος θα ήταν να πω "άστα όλα, παράτα την καριέρα και κάτσε Ελλάδα να δουλέψεις σε φροντιστήριο ή να κάνεις ιδιαίτερα". Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω όμως, ούτε μία στο εκατομμύριο.
Άλλωστε δε γίνεσαι "επιτυχημένος" ακολουθώντας συνταγή και βήματα, εσύ φτιάχνεις την επιτυχία σου και τη ζωή σου. Μπορεί να μην κάνεις μάστερ στο ΜΙΤ, αλλά πχ στο Νιουκασλ όπου θα ξεκινήσεις καλή δουλειά, θα συνεχίσεις και θα πας όπου ο εαυτός σου σε πάει και όπου οι δυνατότητές σου και η τύχη σε οδηγήσουν. Η επιτυχία και η εξέλιξη είναι χρονοβόρα πράγματα και δεν περιορίζονται στο δίπτυχο "τάδε χώρα VS δείνα χώρα", "δέκατο πανεπιστήμιο στον κόσμο VS δέκατο πέμπτο πανεπιστήμιο στον κόσμο".
Πλατείασα, ελπίζω να έγραψα έστω και μια γραμμή με ουσία.
edit: Ξέχασα. Ίσως να έχει να κάνει με τον κλάδο, αλλά ποτέ δεν έχω ακούσει το "US experience" να έχει πιο μεγάλη βαρύτητα απ' το ευρωπαϊκό. Τα προσόντα θα παίξουν τον κυρίαρχο ρόλο και όχι η προέλευσή τους. Κι ανάποδα αν το δεις, επειδή το πώς θα βρεις μια δουλειά και θα ξεχωρίσεις είναι παράγοντας τύχης κατά πολύ, ποιος σου λέει ότι όταν ψάχνεις μια δουλειά στην Αυστρία πχ θα ξεχωρίσεις ως απόφοιτος Αμερικάνικου πανεπιστημίου και όχι Ελβετικού, Γερμανικού, Αυστριακού, Αγγλικού; Όπως και να 'χει, πιστεύω ότι εάν έχεις κάνει καλές σπουδές, ανεξάρτητα πού τις έχεις κάνει, θα βρεις καλή δουλειά (για εξωτερικό μιλάμε πάντα, δυστυχώς - όχι για Ελλάδα). Οι φίλοι σου δε νομίζω ότι είναι άνεργοι επειδή δεν έχουν δυνατά χαρτιά, αλλά επειδή υπάρχει ανεργία 44% στους νέους και 26% γενικώς.
Σε μια δουλειά θα γουστάρουν πολύ υποψηφίους από Αμερικάνικα Πανεπιστήμια γιατί θα θέλουν να χτίσουν συνεργασίες με Αμερική, και τα ευρωπαϊκά πτυχία θα τα βλέπουν ως συνηθισμένα, σε άλλη δουλειά θα προτιμούν από Αγγλικά πανεπιστήμια γιατί θα έχουν ήδη επιτυχημένη συνεργασία μαζί τους. Σε άλλη δουλειά θα σε κυνηγάνε αν πεις "τέλειωσα το Imperial College London", σε άλλη αν πεις "ήρθα απ' την Αμερική" δε θα σε προτιμάνε γιατί θα θεωρούν ότι έχεις διαφορετικό training και θα χρονοτριβήσουν μαθαίνοντάς σου τα αγγλικά συστήματα. Γενικώς δεν υπάρχει συνταγή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
02-10-15
14:09
Για να μη σβήσω τα rankings, μεταξύ άλλων, που έχω αναφέρει στο μήνυμά μου από πάνω, αλλά για να αποφύγω να δεχτώ κι άλλο μήνυμα που μου λέει ότι διαφημίζομαι, εξηγώ.
Τα rankings τα ανέφερα σαν ενθάρρυνση σε όποιον δεν περάσει σε ονομαστό ίδρυμα (UCL, Imperial, Oxford, Cambridge κλπ) σαν "απόδειξη"/παράδειγμα ότι και τα άγνωστα ιδρύματα παίρνουν καλές θέσεις, αναγνωρίζονται, έχουν χρήματα για έρευνα κλπ. Πριν ξεκινήσω εδώ δεν ήξερα καν σε τι "θέση" βρίσκεται το ίδρυμα, δεν το έψαξα γιατί δε με ενδιέφερε. Όμως επειδή το προωθούν πολύ με αφισάκια και μπάνερ και τέτοια ("φέτος είμαστε στην τάδε θέση!!! χάσταγκ περήφανοι" και δεν ξέρω κι εγώ τι) αναγκαστικά ενημερώνομαι κι εγώ και όλοι.
Αναφέρθηκα στις κατατάξεις γιατί έχω δει μια τάση απαξίωσης των περιφερειακών ιδρυμάτων και έχω γνωστούς που πχ τους πήραν στο Newcastle αλλά δεν πήγαν γιατί θέλουν μόνο Οξφόρδη και όλα τα άλλα τα βρίσκουν άχρηστα, αφού δεν είναι στο τοπ 10 της Ευρώπης ξέρω γω. Βέβαια, δε σκέφτονται ότι μπορεί να πας Οξφόρδη και να έχεις μεν το χαρτί απόφοιτος Οξφόρδης, αλλά να έχεις έναν supervisor που σε έχει χεσμένο ή ένα θέμα που δε σε εμπνέει ή δε σε βοηθάει για το μέλλον, δεν "ανοίγει πόρτες" κατά την προσφιλή φράση. Γι' αυτό είπα ότι η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και το ιδανικότερο είναι να κάνετε τις αιτήσεις σας και, σε όσες γίνετε δεκτοί, να πάτε από κοντά να δείτε το κάμπους και τον υποψήφιο supervisor ή/και τα εργαστήρια που θα δουλεύετε και μετά να αποφασίσετε πού θα πάτε.
Έχω ακούσει και το αμίμητο "σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας; Α, ε σιγά, αυτό δεν είναι πολύ διάσημο". Καλά είναι τα rankings αλλά σαν μπούσουλας και μόνο.
Καλή συνέχεια στη συζήτηση
Τα rankings τα ανέφερα σαν ενθάρρυνση σε όποιον δεν περάσει σε ονομαστό ίδρυμα (UCL, Imperial, Oxford, Cambridge κλπ) σαν "απόδειξη"/παράδειγμα ότι και τα άγνωστα ιδρύματα παίρνουν καλές θέσεις, αναγνωρίζονται, έχουν χρήματα για έρευνα κλπ. Πριν ξεκινήσω εδώ δεν ήξερα καν σε τι "θέση" βρίσκεται το ίδρυμα, δεν το έψαξα γιατί δε με ενδιέφερε. Όμως επειδή το προωθούν πολύ με αφισάκια και μπάνερ και τέτοια ("φέτος είμαστε στην τάδε θέση!!! χάσταγκ περήφανοι" και δεν ξέρω κι εγώ τι) αναγκαστικά ενημερώνομαι κι εγώ και όλοι.
Αναφέρθηκα στις κατατάξεις γιατί έχω δει μια τάση απαξίωσης των περιφερειακών ιδρυμάτων και έχω γνωστούς που πχ τους πήραν στο Newcastle αλλά δεν πήγαν γιατί θέλουν μόνο Οξφόρδη και όλα τα άλλα τα βρίσκουν άχρηστα, αφού δεν είναι στο τοπ 10 της Ευρώπης ξέρω γω. Βέβαια, δε σκέφτονται ότι μπορεί να πας Οξφόρδη και να έχεις μεν το χαρτί απόφοιτος Οξφόρδης, αλλά να έχεις έναν supervisor που σε έχει χεσμένο ή ένα θέμα που δε σε εμπνέει ή δε σε βοηθάει για το μέλλον, δεν "ανοίγει πόρτες" κατά την προσφιλή φράση. Γι' αυτό είπα ότι η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και το ιδανικότερο είναι να κάνετε τις αιτήσεις σας και, σε όσες γίνετε δεκτοί, να πάτε από κοντά να δείτε το κάμπους και τον υποψήφιο supervisor ή/και τα εργαστήρια που θα δουλεύετε και μετά να αποφασίσετε πού θα πάτε.
Έχω ακούσει και το αμίμητο "σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας; Α, ε σιγά, αυτό δεν είναι πολύ διάσημο". Καλά είναι τα rankings αλλά σαν μπούσουλας και μόνο.
Καλή συνέχεια στη συζήτηση
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
02-10-15
11:26
Πολύ καριερίστες κάποιοι, πεταμένες ευκαιρίες και κατεστραμμένες διαδρομές και δεν ξέρω κι εγώ τι. Η Μ. Βρετανία έχει καταπληκτικά πανεπιστήμια και πολλά κάνουν πολύ καλή έρευνα - είναι εύκολο να βρεις ποια είναι τα πιο "ερευνητικά" πανεπιστήμια με ψάξιμο στο ιντερνετ, ώστε να συνεχίσεις με μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε ένα βαρβάτο ίδρυμα. Δεν είπαν ότι θα τα παρατήσουν όλα και θα πάνε στην Κωλοπετινίτσα, είπαν ότι σκέφτονται να συνδυάσουν τα πλάνα τους. Σιγά κάποιοι εδώ μέσα κιλερς της ακαδημαϊκής πορείας μη σας φύγει κάνας πόντος.
Η ζωή δεν είναι μόνο καριέρα και αν πετάξεις μια σχέση επειδή "γιατί να μην πάω στο ακόμα πιο καλυτερότερο πανεπιστήμιο, μιας και τα πανεπιστήμια της Βρετανίας, εκ των οποίων κάποια είναι κορυφαία στον κόσμο και την Ευρώπη*, μου βρωμάνε; Για έναν απλό ΓΚΟΜΕΝΟ θα πετάξω την ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ;!", όλη αυτή η σκέψη μου κάνει σενάριο καλημέρας ζωής. Είπαμε, ακαδημαϊκή καριέρα στη Βρετανία κάνεις γαμάτη αν θες. Τώρα τις καταστροφές της καριέρας δεν ξέρω πού τις είδατε. Η σχέση είναι το ίδιο σημαντική στη ζωή κάποιου, τι να κάνουμε. Κάποιοι είμαστε και κορόιδα, απ' ό,τι φαίνεται, και το βράδυ γυρνάμε σπίτι απ΄το πανεπιστήμιο και θέλουμε να κοιμηθούμε με το σύντροφό μας που τον αγαπάμε. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι και για μια ζωή σχέση από απόσταση ούτε όλοι θέλουν να πετάξουν μια σχέση καλή επειδή αρνούνται να αλλάξουν το παραμικρό στα πλάνα τους.
Όσοι κοπανάτε το "πρώτα ο εαυτός μας" σκεφτείτε ότι ο "εαυτός" κάποιων είναι ευτυχισμένος μέσα σε μια σταθερή σχέση, οπότε όντως νιώθουν ότι βοηθάνε περισσότερο τον εαυτό τους κάνοντας αλλαγές και διατηρώντας τη σχέση και όχι πετώντας τη.
Καλή η καριέρα και μπορείς να την κάνεις στη Βρετανία (ξαναλέω σε περίπτωση που νομίζετε ότι εδώ πέρα κολλάμε μπρίκια και μόνο οι Αμερικάνοι κάνουν δουλειά στο πανεπιστήμιο) όμως, επίσης ξαναλέω, κάποιοι από μας (όχι όλοι που γράφουν σ' αυτό το θέμα, σεβαστό) θέλουμε το βράδυ να γυρνάμε και να λέμε μια κουβέντα με το σύντροφό μας και να περνάμε τα Σαββατοκύριακα μαζί και να ζούμε τη σχέση μας, όχι να μιλάμε απ' το σκάιπ και να στέλνουμε φιλιά απ' το γουατσάπ. Δεκτές όλες οι απόψεις ζωής και όλες οι επιλογές, αλλά αυτά τα "κάποιοι είναι σε ροζ συννεφάκι" τα ακούω βερεσέ.
* το δικό μου πανεπιστήμιο είναι ένα περιφερειακό τμήμα σε μικρή πόλη, ούτε καν διάσημο, και στην έρευνα είναι σταθερά στα 75 τοπ του κόσμου. Φέτος ανεβήκαμε και λίγο. Το τμήμα μου μάλιστα είναι στα τοπ 3 της Αγγλίας και στα τοπ 10 του κόσμου αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι μόνο η Αμερική που κάνει δουλειά, ούτε το Imperial στο Λονδίνο.
εδιτ: Συν το ότι αυτά τα τοπ και τα ξετόπ είναι επίσης για κατανάλωση. Αν είσαι σε ένα σοβαρό ίδρυμα, ακόμα κι αν στα rankings δεν είναι πολύ ψηλά, όπως το δικό μου πχ, γιατί άλλο 75 άλλο 5 θα σου πει κάποιος που έχει κόλλημα μ' αυτά, και έχεις ένα καλό θέμα και το μυαλό την όρεξη και την τύχη, θα πας καλά. Αν περιμένεις ότι απλά επειδή ήρθες στο Χάρβαρντ ή στο Κέημπριτζ ή στην Οξφόρδη και έκανες ένα μάστερ ενάμιση χρόνο ότι τώρα τελείωσες, έγινες, τότε είσαι γελασμένος και θα στενοχωρηθείς πολύ. Η ακαδημαϊκή καριέρα θέλει κόπο και επιμονή και μυαλό, αυτά τα τρία. Και τύχη. Τα βαρβάτα ονόματα καλά είναι φυσικά αλλά όχι καθοριστικά. 3 χρόνια σχεδόν εδώ πέρα έχω δει ένα σωρό κόσμο, κι απ' τα UCL και από πανεπιστήμια που δεν ξέρει ούτε η μάνα τους, και έχουν όλοι παρόμοια σταθερά καλή πορεία. Ορισμένοι και πέρα απ' το διδακτορικό τους, με συνεργασίες με εταιρείες κλπ. Αυτά τα ολίγα από μένα.
edit 2: Όσοι λέτε ότι τα προπτυχιακά στην Ελλάδα είναι κατώτερα, για ποιες σχολές μιλάτε; Εγώ μπορώ να σας πω με ασφάλεια για κάποιες σχολές και ειδικότητες (περιλαμβάνουν και του Δία) ότι δεν ισχύει με καμία παναγία. Έχω γνωρίσει και συναδέλφους και έχω διδάξει και στα εργαστήρια των προπτυχιακών εδώ, και στους χημικούς και στους χημικούς μηχανικούς. Το επίπεδο είναι τελείως ίδιο. Τα προγράμματά τους είναι πολύ πιο ελαφριά και πιο προσεγμένα όμως σαν επίπεδο του τι διδάσκονται και του τι μένει στο τέλος, είναι το ίδιο. Και γραπτά έχω δει και reports και εργαστήρια έχω κάνει με προπτυχιακούς εδώ (Chemical Engineering) και παρότι δεν είμαι μηχανικός αλλά απλός χημικός, μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι στον τομέα που έχει πιο πολύ σχέση με τη Χημεία και να πω μετά βεβαιότητος ότι είναι τα επίπεδά μας ίδια.
Επίσης επειδή μιλάω με πολλούς ακαδημαϊκούς εδώ, οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων είναι πολύ ελκυστικοί για να τους πάρουν για μαστερ και διδακτορικά γιατί όπως μου λένε ξέρουν ότι έχουν πολλές γνώσεις και δουλεύουν πολύ. Θύμα κι εγώ της λογικής "τα πανεπιστήμια της Ελλάδας είναι μάπα!!!111!!", όταν μου είπε ένας ακαδημαϊκός ενθουσιασμένος ότι έχει αρκετούς Έλληνες applicants, απόρησα αρχικά με τη χαρά του και μάλλον φάνηκε στο ύφος μου, όπου ο άνθρωπος ψιλοέκπληκτος μου είπε ότι έχει την καλύτερη εντύπωση απ' τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι όσοι Έλληνες πέρασαν απ' το supervision του είχαν πολλές γνώσεις και δούλευαν πολύ σωστά.
Ας ξεκουμπιστώ να πάω σχολή όμως, λολ.
Η ζωή δεν είναι μόνο καριέρα και αν πετάξεις μια σχέση επειδή "γιατί να μην πάω στο ακόμα πιο καλυτερότερο πανεπιστήμιο, μιας και τα πανεπιστήμια της Βρετανίας, εκ των οποίων κάποια είναι κορυφαία στον κόσμο και την Ευρώπη*, μου βρωμάνε; Για έναν απλό ΓΚΟΜΕΝΟ θα πετάξω την ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ;!", όλη αυτή η σκέψη μου κάνει σενάριο καλημέρας ζωής. Είπαμε, ακαδημαϊκή καριέρα στη Βρετανία κάνεις γαμάτη αν θες. Τώρα τις καταστροφές της καριέρας δεν ξέρω πού τις είδατε. Η σχέση είναι το ίδιο σημαντική στη ζωή κάποιου, τι να κάνουμε. Κάποιοι είμαστε και κορόιδα, απ' ό,τι φαίνεται, και το βράδυ γυρνάμε σπίτι απ΄το πανεπιστήμιο και θέλουμε να κοιμηθούμε με το σύντροφό μας που τον αγαπάμε. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι και για μια ζωή σχέση από απόσταση ούτε όλοι θέλουν να πετάξουν μια σχέση καλή επειδή αρνούνται να αλλάξουν το παραμικρό στα πλάνα τους.
Όσοι κοπανάτε το "πρώτα ο εαυτός μας" σκεφτείτε ότι ο "εαυτός" κάποιων είναι ευτυχισμένος μέσα σε μια σταθερή σχέση, οπότε όντως νιώθουν ότι βοηθάνε περισσότερο τον εαυτό τους κάνοντας αλλαγές και διατηρώντας τη σχέση και όχι πετώντας τη.
Καλή η καριέρα και μπορείς να την κάνεις στη Βρετανία (ξαναλέω σε περίπτωση που νομίζετε ότι εδώ πέρα κολλάμε μπρίκια και μόνο οι Αμερικάνοι κάνουν δουλειά στο πανεπιστήμιο) όμως, επίσης ξαναλέω, κάποιοι από μας (όχι όλοι που γράφουν σ' αυτό το θέμα, σεβαστό) θέλουμε το βράδυ να γυρνάμε και να λέμε μια κουβέντα με το σύντροφό μας και να περνάμε τα Σαββατοκύριακα μαζί και να ζούμε τη σχέση μας, όχι να μιλάμε απ' το σκάιπ και να στέλνουμε φιλιά απ' το γουατσάπ. Δεκτές όλες οι απόψεις ζωής και όλες οι επιλογές, αλλά αυτά τα "κάποιοι είναι σε ροζ συννεφάκι" τα ακούω βερεσέ.
* το δικό μου πανεπιστήμιο είναι ένα περιφερειακό τμήμα σε μικρή πόλη, ούτε καν διάσημο, και στην έρευνα είναι σταθερά στα 75 τοπ του κόσμου. Φέτος ανεβήκαμε και λίγο. Το τμήμα μου μάλιστα είναι στα τοπ 3 της Αγγλίας και στα τοπ 10 του κόσμου αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι μόνο η Αμερική που κάνει δουλειά, ούτε το Imperial στο Λονδίνο.
εδιτ: Συν το ότι αυτά τα τοπ και τα ξετόπ είναι επίσης για κατανάλωση. Αν είσαι σε ένα σοβαρό ίδρυμα, ακόμα κι αν στα rankings δεν είναι πολύ ψηλά, όπως το δικό μου πχ, γιατί άλλο 75 άλλο 5 θα σου πει κάποιος που έχει κόλλημα μ' αυτά, και έχεις ένα καλό θέμα και το μυαλό την όρεξη και την τύχη, θα πας καλά. Αν περιμένεις ότι απλά επειδή ήρθες στο Χάρβαρντ ή στο Κέημπριτζ ή στην Οξφόρδη και έκανες ένα μάστερ ενάμιση χρόνο ότι τώρα τελείωσες, έγινες, τότε είσαι γελασμένος και θα στενοχωρηθείς πολύ. Η ακαδημαϊκή καριέρα θέλει κόπο και επιμονή και μυαλό, αυτά τα τρία. Και τύχη. Τα βαρβάτα ονόματα καλά είναι φυσικά αλλά όχι καθοριστικά. 3 χρόνια σχεδόν εδώ πέρα έχω δει ένα σωρό κόσμο, κι απ' τα UCL και από πανεπιστήμια που δεν ξέρει ούτε η μάνα τους, και έχουν όλοι παρόμοια σταθερά καλή πορεία. Ορισμένοι και πέρα απ' το διδακτορικό τους, με συνεργασίες με εταιρείες κλπ. Αυτά τα ολίγα από μένα.
edit 2: Όσοι λέτε ότι τα προπτυχιακά στην Ελλάδα είναι κατώτερα, για ποιες σχολές μιλάτε; Εγώ μπορώ να σας πω με ασφάλεια για κάποιες σχολές και ειδικότητες (περιλαμβάνουν και του Δία) ότι δεν ισχύει με καμία παναγία. Έχω γνωρίσει και συναδέλφους και έχω διδάξει και στα εργαστήρια των προπτυχιακών εδώ, και στους χημικούς και στους χημικούς μηχανικούς. Το επίπεδο είναι τελείως ίδιο. Τα προγράμματά τους είναι πολύ πιο ελαφριά και πιο προσεγμένα όμως σαν επίπεδο του τι διδάσκονται και του τι μένει στο τέλος, είναι το ίδιο. Και γραπτά έχω δει και reports και εργαστήρια έχω κάνει με προπτυχιακούς εδώ (Chemical Engineering) και παρότι δεν είμαι μηχανικός αλλά απλός χημικός, μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι στον τομέα που έχει πιο πολύ σχέση με τη Χημεία και να πω μετά βεβαιότητος ότι είναι τα επίπεδά μας ίδια.
Επίσης επειδή μιλάω με πολλούς ακαδημαϊκούς εδώ, οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων είναι πολύ ελκυστικοί για να τους πάρουν για μαστερ και διδακτορικά γιατί όπως μου λένε ξέρουν ότι έχουν πολλές γνώσεις και δουλεύουν πολύ. Θύμα κι εγώ της λογικής "τα πανεπιστήμια της Ελλάδας είναι μάπα!!!111!!", όταν μου είπε ένας ακαδημαϊκός ενθουσιασμένος ότι έχει αρκετούς Έλληνες applicants, απόρησα αρχικά με τη χαρά του και μάλλον φάνηκε στο ύφος μου, όπου ο άνθρωπος ψιλοέκπληκτος μου είπε ότι έχει την καλύτερη εντύπωση απ' τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι όσοι Έλληνες πέρασαν απ' το supervision του είχαν πολλές γνώσεις και δούλευαν πολύ σωστά.
Ας ξεκουμπιστώ να πάω σχολή όμως, λολ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
01-10-15
19:51
Αν θέλουν να είναι μαζί και η σχέση τους είναι σημαντική για τη ζωή τους, αν δηλαδή στη φάση που είναι τώρα και όπως νιώθουν τώρα πιστεύουν ότι δε θέλουν να ζήσουν χωρίς να είναι μαζί, τότε καλά κάνουν και θα βρεθούν κι οι δύο κάποια στιγμή στη Μ. Βρετανία. Μια χαρά πανεπιστήμια έχει η χώρα που δεν υπολείπονται σε τίποτα των πανεπιστημίων στις ΗΠΑ.
Εφόσον και οι δύο έχουν ένα πλάνο και στα επαγγελματικά τους και στα προσωπικά τους, πραγματικά δε βλέπω κανένα πρόβλημα, καμία θυσία, καμία ευκαιρία χαμένη. Οι σπουδές είναι ευκαιρία και η σχέση είναι επίσης ευκαιρία. Όταν αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί του, αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με την καριέρα. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε μ' αυτόν τον κάποιον, κάνουμε αλλαγές στα σχέδιά μας ώστε να το δρομολογήσουμε το να είμαστε μαζί. Αν λέγατε ότι επειδή φοβόσασταν μήπως περάσετε σε άλλες πόλεις τα παρατήσατε τελείως και αφήσατε τους βαθμούς και την όρεξή σας για σπουδές να πάνε στο βρόντο, θα σας έλεγα ναι, ίσως χάσατε μια ευκαιρία. Τώρα το πλάνο σας το βλέπω μια χαρά.
Εφόσον και οι δύο έχουν ένα πλάνο και στα επαγγελματικά τους και στα προσωπικά τους, πραγματικά δε βλέπω κανένα πρόβλημα, καμία θυσία, καμία ευκαιρία χαμένη. Οι σπουδές είναι ευκαιρία και η σχέση είναι επίσης ευκαιρία. Όταν αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί του, αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με την καριέρα. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε μ' αυτόν τον κάποιον, κάνουμε αλλαγές στα σχέδιά μας ώστε να το δρομολογήσουμε το να είμαστε μαζί. Αν λέγατε ότι επειδή φοβόσασταν μήπως περάσετε σε άλλες πόλεις τα παρατήσατε τελείως και αφήσατε τους βαθμούς και την όρεξή σας για σπουδές να πάνε στο βρόντο, θα σας έλεγα ναι, ίσως χάσατε μια ευκαιρία. Τώρα το πλάνο σας το βλέπω μια χαρά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.