vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
10-07-16
13:36
Διαφωνώ, τα παιδιά μπορεί να μην φταίνε αλλά φταίνε οι γονείς τους. Η απόφαση να γίνεις γονιός πάει πακέτο με την ευθύνη να βοηθήσεις το παιδί σου να μεγαλώσει σωστά τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Κάποιος πρέπει να τους μάθει τα όρια από την αρχή (δεν χτυπάμε, δεν κοροϊδεύουμε, δεν κλέβουμε).
*Ακολουθεί προσωπικό βίωμα για το οποίο ντρέπομαι κάθε φορά που το σκέφτομαι, το λέω μόνο για να καταλάβεις το πόιντ μου*
Όταν πήγαινα νήπιο είχε έρθει στην τάξη μας ένα κοριτσάκι με αυτισμό (ή σύνδρομο ντάουν, δεν ξέρω) και απ ότι φαίνεται εγώ το κορόιδευα πολύ. Τέλος πάντων, η μόνη μου ανάμνηση είναι να είμαι κλειδωμένη έξω από το σπίτι (για λίγη ώρα φυσικά) και οι γονείς μου να μου λένε ότι θα μπω μέσα μόνο αν την επόμενη μέρα ζητήσω συγνώμη από το κορίτσι. Μου είπαν ότι όποιος χτυπάει ή κοροϊδεύει είναι κακός άνθρωπος και δεν ήθελαν για κόρη τους μια "κακιά" και ότι με αγαπάνε πάρα πολύ αλλά την επόμενη φορά που θα έκανα κάτι τέτοιο θα έπρεπε να φύγω για πάντα από το σπίτι.
Ήταν σκληρή τεχνική? Ναι
Ήταν αναγκαίο? Επίσης ναι
Δούλεψε? Είμαι στην ευχάριστη θέση να ομολογήσω ότι από τότε και μέχρι σήμερα δεν υπήρξε άλλο κρούσμα της αγριάδας μου (λεκτική ή σωματική)
Ζητάμε πολλά από το εξάχρονο "αδύναμο" παιδάκι να ωριμάσει γρήγορα και να μάθει να υπομένει όσα του συμβαίνουν. Πας κατ'ευθείαν στον συνομήλικο "νταή" εφόσον δεν έχει μάθει τρόπους από την αρχή ποτέ δεν είναι αργά.
Πάντα είναι ευθύνη των γονέων. Αλλά στη προκειμένη μας απασχολεί να βοηθήσουμε το θύμα όχι τους μικρούς τραμπούκους για αυτό εστιάζεις εκεί.
Το να πας στο σχολείο και να κάνεις φασαρία στη καλύτερη θα έχει τα αποτελέσματα που θα περίμενε κανείς. Στη χειρότερη αν κάποιος από τους δασκάλους ή τους γονείς το χειριστεί λάθος θα δημιουργηθεί θέμα και θα υπάρξει μεγαλύτερο πρόβλημα.
ΠΑΝΤΑ σε τέτοιες περιπτώσεις το πραγματικό πρόβλημα δεν το έχει ο "θύτης" το έχει το θύμα. Όλοι συναντήσαμε στο σχολείο σε όλες τις ηλικίες μικρούς τραμπούκους μεγαλώνοντας μαθαίνουν να καταλαβαίνουν κάποια πράγματα και στρώνουν. Τα προβλήματα όμως στα παιδιά που τρώνε το bullying μένουν. Ακόμη κι αν μεγαλώνοντας δεν έχουν τέτοια προβλήματα ακριβώς γιατί οι άνθρωποι μαθαίνουν πώς να συμπεριφέρονται η ζημιά έχει ήδη γίνει και το παιδί μεγαλώνει με κόμπλεξ και πρόβλημα στο να εμπιστεύεται άτομα και να κάνει επαφές. Όσα παιδάκια και να μαλώσεις όσο και να προσέξεις το περιβάλλον του παιδιού θα βρεθούν κι άλλοι που θα ενεργήσουν το ίδιο κι όχι γιατί απλά τα κακά παιδάκια είναι αμέτρητα αλλά γιατί η ίδια η ανθρωπινη φύση είναι έτσι όταν ακόμη βρίσκεται σε ένα στάδιο που δε της έχεις επιβάλλει κανόνες συμπεριφοράς. Για αυτό αυτά ή λύνονται στη ρίζα τους ή δε λύνονται ποτέ.
Πάντως πρέπει να καταλάβουμε πως πίσω από αυτή την αντιμετώπιση σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχει πονηριά για αυτό προσωπικά το θεωρώ λάθος να μαλώνουμε τα παιδιά για αυτό. Δεν το κάνουν κακοπροαίρετα απλά δεν καταλαβαίνουν πως η πλάκα η δική τους είναι κάτι άσχημο για τον άλλον. Συζήτηση θέλει σε αυστηρό ύφος αν χρειαστεί για να καταλάβει το παιδί 5 πράγματα αλλά μέχρι εκεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
10-07-16
03:56
Αν όντως θες να βοηθήσεις το παιδί σου μη πας να κυνηγήσεις κανέναν γιατί πρώτον δε θα σου λύσει τιποτα δεύτερον όπως δε φταίει το 6χρονο παιδί σου έτσι δε φταίνε και οι συμμαθητές του που το πειράζουν.
Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν έχουν συνείδηση δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το καλό απ' το κακό ή το ευγενικό απ' το αγενές δρουν τελείως αυθορμητα αν δουν και αστέιο ή κάτι διαφορετικό θα το κοροϊδέψουν γιατί αυτη θα είναι η πρώτη τους αντίδραση.
Εσύ ξέρεις το παιδί σου καλύτερα από μας βρες τι μπορεί να τη κάνει να νιώθει άσχημα το πάχος της, κάποια σωματική ιδιομορφία, κάποια δυσλειτουργία στην ομιλία οτιδήποτε. Αν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά τότε είναι θέμα αυτοπεποίθησης και πρέπει να βελτιώσεις την επικοινωνία που έχεις με το παιδί σου όχι υπερβολικά μαλώματα, εννοείται όχι ξυλιές, να βρίσκεις τρόπους να την ανταμείβεις για ενέργιές της ώστε να μπορεί να χτίσει σιγά σιγά ένα δυνατό χαρακτήρα να νιώθει πιο σίγουρη για τον εαυτό της και να λύνει όσο γίνετια τα προβλήματά της. Αν αυτά δεν έχουν λυθεί μέχρι την εφηβεία θα έχεις θέμα.
πάντως πιστεύω γενικά πως δε μπορείς να πέσεις έξω με μια επίσκεψη σε ένα παιδοψυχολόγο όπως και να χει
Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν έχουν συνείδηση δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το καλό απ' το κακό ή το ευγενικό απ' το αγενές δρουν τελείως αυθορμητα αν δουν και αστέιο ή κάτι διαφορετικό θα το κοροϊδέψουν γιατί αυτη θα είναι η πρώτη τους αντίδραση.
Εσύ ξέρεις το παιδί σου καλύτερα από μας βρες τι μπορεί να τη κάνει να νιώθει άσχημα το πάχος της, κάποια σωματική ιδιομορφία, κάποια δυσλειτουργία στην ομιλία οτιδήποτε. Αν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά τότε είναι θέμα αυτοπεποίθησης και πρέπει να βελτιώσεις την επικοινωνία που έχεις με το παιδί σου όχι υπερβολικά μαλώματα, εννοείται όχι ξυλιές, να βρίσκεις τρόπους να την ανταμείβεις για ενέργιές της ώστε να μπορεί να χτίσει σιγά σιγά ένα δυνατό χαρακτήρα να νιώθει πιο σίγουρη για τον εαυτό της και να λύνει όσο γίνετια τα προβλήματά της. Αν αυτά δεν έχουν λυθεί μέχρι την εφηβεία θα έχεις θέμα.
πάντως πιστεύω γενικά πως δε μπορείς να πέσεις έξω με μια επίσκεψη σε ένα παιδοψυχολόγο όπως και να χει
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.