09-05-17
16:45
Καλησπερα
Οι γονεις μου χωρισαν οταν ημουν 2 μηνων, και οταν ημουν 6 μηνων ο παππους "εφυγε" απο οξυ εμφραγμα του μυοκαρδιου στα 45 του οποτε στην ουσια δεν γνωρισα κανεναν απο τους δυο. Το δυσκολο εργο να μεγαλωσει εμενα και τον αδερφο μου ανελαβε η γιαγια μου, αφου η μητερα μου επρεπε να δουλεψει.
Η αγαπη και το δεσιμο που αναπτυχθηκε με την γιαγια μου μεσα απο αυτη την κατασταση, ειναι αδυνατο να περιγραφει με λεξεις.
Τοσο μεγαλο, που τα τελευταια 13 χρονια μεναμε και μαζι, οι δυο μας. Λεω μεναμε, γιατι δυστυχως την Κυριακη του Πασχα "εφυγε"
Ο πονος ειναι πραγματικα αβασταχτος, μου φαινονται ολα ματαια, ενα τεραστιο κενο.
Περα απο αυτο ομως υπαρχει και κατι χειροτερο που με βαραινει, και σκεφτηκα οτι αν το εγραφα και το μοιραζομουν μαζι σας, θα εβρισκα βοηθεια.
Κι αυτο το οποιο με βαραινει, ειναι οι ενοχες, για ολες τις φορες που τη μαλωσα ή της φωναξα για καποια χαζομαρα ή ζημια που εκανε. Στενοχωριοταν καθε φορα που τη μαλωνα και πληγωνοταν κι αυτο οσο το σκεφτομαι πραγματικα με κανει να ντρεπομαι, με διαλυει.
Αυτο που δεν καταλαβαινω, ειναι γιατι τωρα που "εφυγε", θυμαμαι μονο αυτες τις ασχημες στιγμες. Και τις θυμαμαι τοσο εντονα, που νιωθω μια διαρκη πιεση στο κεφαλι μου, λες και θα σπασει.
13 χρονια συγκατοικησης, υπηραξαν τοσες και τοσες ομορφες στιγμες, γιατι με τυραννανε ομως και ερχονται στο μυαλο μονο οι ασχημες? Οι ενοχες και οι τυψεις, τωρα που το περναω και το ζω, ειναι οτι χειροτερο!
Κοιμαμαι και ευχομαι οταν ξυπνησω να εχει γυρισει ο χρονος πισω, γιατι αλλη μια σκεψη που με τυρανναει, ειναι οτι ισως δεν της αφιερωσα πολυ χρονο
"Αβασταχτο να βρισκεσαι αλλου, αβασταχτο να εισαι μακρια μου, κι αν χαθηκαν τ'αστερια απο παντου, να ερθεις να σου φτιαξω εγω δικα μου"
Οι γονεις μου χωρισαν οταν ημουν 2 μηνων, και οταν ημουν 6 μηνων ο παππους "εφυγε" απο οξυ εμφραγμα του μυοκαρδιου στα 45 του οποτε στην ουσια δεν γνωρισα κανεναν απο τους δυο. Το δυσκολο εργο να μεγαλωσει εμενα και τον αδερφο μου ανελαβε η γιαγια μου, αφου η μητερα μου επρεπε να δουλεψει.
Η αγαπη και το δεσιμο που αναπτυχθηκε με την γιαγια μου μεσα απο αυτη την κατασταση, ειναι αδυνατο να περιγραφει με λεξεις.
Τοσο μεγαλο, που τα τελευταια 13 χρονια μεναμε και μαζι, οι δυο μας. Λεω μεναμε, γιατι δυστυχως την Κυριακη του Πασχα "εφυγε"
Ο πονος ειναι πραγματικα αβασταχτος, μου φαινονται ολα ματαια, ενα τεραστιο κενο.
Περα απο αυτο ομως υπαρχει και κατι χειροτερο που με βαραινει, και σκεφτηκα οτι αν το εγραφα και το μοιραζομουν μαζι σας, θα εβρισκα βοηθεια.
Κι αυτο το οποιο με βαραινει, ειναι οι ενοχες, για ολες τις φορες που τη μαλωσα ή της φωναξα για καποια χαζομαρα ή ζημια που εκανε. Στενοχωριοταν καθε φορα που τη μαλωνα και πληγωνοταν κι αυτο οσο το σκεφτομαι πραγματικα με κανει να ντρεπομαι, με διαλυει.
Αυτο που δεν καταλαβαινω, ειναι γιατι τωρα που "εφυγε", θυμαμαι μονο αυτες τις ασχημες στιγμες. Και τις θυμαμαι τοσο εντονα, που νιωθω μια διαρκη πιεση στο κεφαλι μου, λες και θα σπασει.
13 χρονια συγκατοικησης, υπηραξαν τοσες και τοσες ομορφες στιγμες, γιατι με τυραννανε ομως και ερχονται στο μυαλο μονο οι ασχημες? Οι ενοχες και οι τυψεις, τωρα που το περναω και το ζω, ειναι οτι χειροτερο!
Κοιμαμαι και ευχομαι οταν ξυπνησω να εχει γυρισει ο χρονος πισω, γιατι αλλη μια σκεψη που με τυρανναει, ειναι οτι ισως δεν της αφιερωσα πολυ χρονο
"Αβασταχτο να βρισκεσαι αλλου, αβασταχτο να εισαι μακρια μου, κι αν χαθηκαν τ'αστερια απο παντου, να ερθεις να σου φτιαξω εγω δικα μου"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.