Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 25 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
04-05-20
13:22
Καταλαβαίνω ότι της τα είχες μαζεμένα της κοπελίτσας στο παράδειγμα, αλλά αυτό που της είπες ήταν εξαιρετικά αναίσθητο. Επίσης στη θέση της θα σου ξαναέριχνα την μπάλα του μπάσκετ στο κεφάλι.Τώρα αυτό εξαρτάται.
Δε συνηθίζω να αφήνω τον εαυτό μου να εκνευριστεί, γαιτί έπειτα ...μπουμ
Τις περισσότερες φορές ακούω.Επεξεργάζομαι τις κινήσεις, τους τρόπους και τα θέματα που μπορεί να απασχολούν το χ. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζω τις αδυναμίες του χ.
Αν κάποια στιγμή ο χ ξεπεράσει τα όρια, τότε κρίνω σωστό ότι θα πρέπει να τον στείλω μια βόλτα στο ψυχολόγο.
Θα σου φέρω ένα παράδειγμα από προσωπική εμπειρία.
Μια φορά κι έναν καιρό, στα χρόνια του λυκείου, υπήρχε ένα κορίτσι που είχε πολλάααααα νευρά. Από τη μεριά μου το κατανοούσα. Καθόμουν πίσω της στην τάξη κι όποτε ρωτούσα ή μίλαγα, σχολίαζε με υποτιμητικό ή αγενή τρόπο.
Θυμάμαι μια μέρα να είναι η ώρα της γυμναστικής, εγώ να διαβάζω κι εκείνη έπαιζε- λέμε τώρα- μπάσκετ με κάτι άλλα παιδιά. Εκεί που καθόμουν, γυρνάω μια στιγμή να δω τα παιδιά που παίζουν κι αυτή ,τάχα μου της γλύστρισε η μπάλα και μου την πετάει στο κεφάλι.
Φυσικά όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, εάν έχει ποτέ φάει μπάλα μπάσκετ στο κεφάλι του, ποναέι πολύ. Φοβεροί πονοκέφαλοι. Ζαλάδα.
Όπως τείνουν να κάνουν τα περισσότερα παιδιά, που σχεδόν ποτέ δεν αναλογίζονται τις πράξεις τους, άρχισαν να γελάνε κι εκείνη απλά μου ζήτησε να της δώσω την μπάλα.
Τότε ,έκρινα κάτι που με βασανίζει ακόμη. Γιατί θα έπρεπε να είμαι εγώ το άτομο που να δείχνει κατανόηση? Κέρδιζα κάτι?
Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή, έχασα κάθε αίσθημα ανεκτικότητας και κατανόησης.
Σηκώνομαι , της δίνω τη μπάλα και της λέω:" Όταν γυρίσεις σπίτι, καλό θα ήταν να ρωτήσεις τον πατέρα σου να σου μάθει πως να ρίχνεις σωστά μια μπάλα. Αν δε σου μάθει σήμερα, ρώτα τον ξανά αύριο".
Για την ιστορία, είχα μάθει από άλλα άτομα, ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είχε χάσει τον πατέρα της σε μικρή ηλικία. Γι αυτό λοιπόν κατανοούσα το λόγο που ήταν συνεχώς αντιδραστική και είχε πάντα νεύρα. Αλλά από τις αξίες που ανέπτυξα έπειτα, διαχώρισα την έννοια - κατανοώ κάποιον για μια συμπεριφορά όχι και τόσο κόσμια, που αρκετές φορές μπορεί να γίνει και προσβλητική- ,από την έννοια - ανέχομαι τον κάθε χ να κακομεταχειρίζεται τον κόσμο όπως θέλει απλά και μόνο γιατί του συνέβη κάποιο τραγικό γεγονός-.
Σε όλους συμβαίνουν. Πολλά. Δικαιολογούν τα τραύματα συμπερφορές αλλά δεν τις αιτιολογούν.
Τα λάθη μας είναι λάθη δικά μας και όσο και αν επηρεαζόμαστε από συμβάντα στη ζωή μας, πάλι εμείς κάνουμε τις επιλογές μας κι όχι οι άλλοι. Δεν καταλαβαίνω πώς θεωρείς ότι το γεγονός πως έχασε τον μπαμπά της είναι αυτό που σίγουρα την οδήγησε σε άσχημη συμπεριφορά, αλλά την ξέρεις καλύτερα από μένα σίγουρα. Το ανησυχητικό κατ εμέ όμως, είναι ότι δείχνεις να είσαι περήφανη που είπες κάτι τόσο άσχημο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είπες μια κακία κι όχι μια αλήθεια, μην τα συγχέεις. Και τελικά, φέρθηκες ακριβώς όπως και εκείνη.