panagiotis econ
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο panagiotis econ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 806 μηνύματα.
04-05-20
14:01
Σορρυ που θα στο πω κι εγώ, όχι ότι μετράει η γνώμη μου αλλά λέμε τώρα, ότι αναφέρθηκες στον μπαμπά της ενώ ο άνθρωπος είχε φύγει απ τη ζωή σε κάνει στην κάτι πολύ χειρότερο από αναίσθητη. Ντράπηκα και μόνο που το διάβασα.Τώρα αυτό εξαρτάται.
Δε συνηθίζω να αφήνω τον εαυτό μου να εκνευριστεί, γαιτί έπειτα ...μπουμ
Τις περισσότερες φορές ακούω.Επεξεργάζομαι τις κινήσεις, τους τρόπους και τα θέματα που μπορεί να απασχολούν το χ. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζω τις αδυναμίες του χ.
Αν κάποια στιγμή ο χ ξεπεράσει τα όρια, τότε κρίνω σωστό ότι θα πρέπει να τον στείλω μια βόλτα στο ψυχολόγο.
Θα σου φέρω ένα παράδειγμα από προσωπική εμπειρία.
Μια φορά κι έναν καιρό, στα χρόνια του λυκείου, υπήρχε ένα κορίτσι που είχε πολλάααααα νευρά. Από τη μεριά μου το κατανοούσα. Καθόμουν πίσω της στην τάξη κι όποτε ρωτούσα ή μίλαγα, σχολίαζε με υποτιμητικό ή αγενή τρόπο.
Θυμάμαι μια μέρα να είναι η ώρα της γυμναστικής, εγώ να διαβάζω κι εκείνη έπαιζε- λέμε τώρα- μπάσκετ με κάτι άλλα παιδιά. Εκεί που καθόμουν, γυρνάω μια στιγμή να δω τα παιδιά που παίζουν κι αυτή ,τάχα μου της γλύστρισε η μπάλα και μου την πετάει στο κεφάλι.
Φυσικά όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, εάν έχει ποτέ φάει μπάλα μπάσκετ στο κεφάλι του, ποναέι πολύ. Φοβεροί πονοκέφαλοι. Ζαλάδα.
Όπως τείνουν να κάνουν τα περισσότερα παιδιά, που σχεδόν ποτέ δεν αναλογίζονται τις πράξεις τους, άρχισαν να γελάνε κι εκείνη απλά μου ζήτησε να της δώσω την μπάλα.
Τότε ,έκρινα κάτι που με βασανίζει ακόμη. Γιατί θα έπρεπε να είμαι εγώ το άτομο που να δείχνει κατανόηση? Κέρδιζα κάτι?
Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή, έχασα κάθε αίσθημα ανεκτικότητας και κατανόησης.
Σηκώνομαι , της δίνω τη μπάλα και της λέω:" Όταν γυρίσεις σπίτι, καλό θα ήταν να ρωτήσεις τον πατέρα σου να σου μάθει πως να ρίχνεις σωστά μια μπάλα. Αν δε σου μάθει σήμερα, ρώτα τον ξανά αύριο".
Για την ιστορία, είχα μάθει από άλλα άτομα, ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είχε χάσει τον πατέρα της σε μικρή ηλικία. Γι αυτό λοιπόν κατανοούσα το λόγο που ήταν συνεχώς αντιδραστική και είχε πάντα νεύρα. Αλλά από τις αξίες που ανέπτυξα έπειτα, διαχώρισα την έννοια - κατανοώ κάποιον για μια συμπεριφορά όχι και τόσο κόσμια, που αρκετές φορές μπορεί να γίνει και προσβλητική- ,από την έννοια - ανέχομαι τον κάθε χ να κακομεταχειρίζεται τον κόσμο όπως θέλει απλά και μόνο γιατί του συνέβη κάποιο τραγικό γεγονός-.
Σε όλους συμβαίνουν. Πολλά. Δικαιολογούν τα τραύματα συμπερφορές αλλά δεν τις αιτιολογούν.