i_lie_us
Διάσημο μέλος
Ο i_lie_us αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,123 μηνύματα.
30-08-23
00:27
Primer Music Festival (2023)
Ας κάνουμε ένα mini review (και μια ιστορική αναδρομή) που κανείς δε ζήτησε.
Φέτος είχαμε για πρώτη φορά στην Αθήνα ένα διήμερο φεστιβάλ κατά κύριο λόγο EDM (είναι και μία μεγάλη και ολίγον ασαφής ομπρέλα αυτή αλλά μάλλον η πιο ταιριαστή) με μεγάλα διεθνή ονόματα.
Κάτι σαν αυτό που στο βέλγιο είναι η Tomorrowland, στην κροατία το Ultra Europe και στο UK το Creamfields, απλά προσαρμοσμένο στα προφανώς χαοτικώς μικρότερα ελληνικά νούμερα.
Το Primer ως φεστιβάλ ξεκίνησε το 2018 στο Tae Kwon Do, παραδίπλα από την τωρινή τοποθεσία του που είναι η Πλατεία Νερού δηλαδής.
Ενδεικτικά το πρώτο lineup ξένων καλλιτεχνών
Το μοτίβο συνεχίστηκε και το 19 (στην πλατεία Νερού πια) με το ακόλουθο lineup
Οι καλλιτέχνες που είχαν προλάβει να ανακοινώθουν για τη βερσιόν του 2020 (που εντέλει δε συνέβη για τους γνωστούς λόγους) ήταν ο Tyga και οι Yellow Claw οπότε είναι πρόφανες ότι αυτό το υβριδικό στυλ θα συνεχιζότανε.
Όπως και επαληθέφτηκε τελικά το 2022. Η διαφορά αυτή τη χρονιά ήταν αφενός ότι το φεστιβάλ ήταν διήμερο και σπασμένο οπότε ο κάθε λάτρης μπορούσε να τιμήσει μόνο τη μέρα που ήθελε, αφετέρου ότι η μέρα της EDM είχε ένα μεγάλο (προφανώς κάποτε ακόμα μεγαλύτερο but still), όνομα.
Η μέρα του Tiesto στην Αθήνα ήταν κάτι που ως λάτρης αυτής της μουσικής και θεατής των φεστιβάλ που είπαμε στην αρχή την τελευταία 12ετία, δεν περίμενα να ζήσω.
Άκουσα Adagio for Strings από τον δημιουργό του live στην Αθήνα και έγινα μούσκεμα. Και δεν έφταιγε μόνο η βροχή.
Το να ακούς μια μουσική που καμιά δεκαετία πριν έβαζε λουκέτο σε mega clubs της Αθήνας (βλέπε Venue, W και ξανά Venue) γιατί πολύ απλά δεν γέμιζαν, το να έχεις αξιοπρεπή ήχο και visuals/pyros/confetti και κυρίως το να έχεις κοινό από 15 μέχρι 55 (πράγμα στο οποίο προφανώς συνετέλεσε και η διαχρονικότητα του ονόματος) να φτάνει μέχρι τα σκαλιά παρά τη βροχή, φαίνονταν πραγματικά once in a lifetime εμπειρία.
Αλλά το Primer ήρθε και το 2023 για να διαψεύσει αυτήν την πεποίθησή μου.
Αυτή τη φορά και πάλι διήμερο, αλλά φουλ ηλεκτρονικό. Με 4 μεγάλα ονόματα και με ενδεχομένως το δημοφιλέστερο στην ελλάδα όνομα που θα μπορούσε να φέρει για κλείσιμο.
(Η περσινή τους Paradise Again περιοδεία άλλωστε, παρά την μοναδική εμπειρία που ζήσαμε εμείς οι φανατικοί τους, συνοδεύτηκε με πολλές ακυρώσεις τόσο γιατί ήταν παράλογα κοστολογημένη όσο και γιατί η δημοφιλία τους πια δεν γεμίζει εύκολα venues των 20+ χιλιάδων).
Μια λοιπόν αναμενόμενη και οριακά ικανοποιητική συμμετοχή, σαφώς μικρότερη από του Tiesto. Το κοινό ζεστό στα πρώτα ξένα ονόματα (και ο Agent Greg και το ελληνικό κακέκτυπο των DVLM βοήθησαν σε αυτό) και - απροσδόκητα ζεστό αν με ρωτάς - όσο έπαιζε ο Lost Frequencies που έχει ένα ότι και τόσο συνηθισμένο ας πούμε στυλ.
Το set του Steve αναμενόμενο για όποιον παρακολουθεί αυτόν και την τριάδα την τελευταία διετία και πιθανότατα απογοήτευση για εκείνον που θυμάται τους Swedish House Mafia των 2011-2013 και περίμενε κάτι τέτοιο. Δυστυχώς η ευφορία που κουβάλουσε το 2009-2014 η λεγόμενη Progressive House, πλέον έχει λίγοστούς εκπρόσωπους σε επίπεδο σετ και ακόμα λιγότερους σε επίπεδο παραγωγής.
Τα πλέον classics βέβαια ήτανε εκεί. Είτε ορίτζιναλ (Greyhound, One, Show Me Love), είτε σε remixes (Leave The World Behind, Antidote), είτε σε mashups (Tell Me Why, Knas, Calling) οπότε και οι νοσταλγοί είχαν τις στιγμές τους.
Σίγουρα πάντως όλοι μαζί, παλιοί-καινούριοι ενωθήκαμε και ξελαρυγγιαστήκαμε στο Don't You Worry Child.
(Ναι, αυτό το τραγούδι που ο υποφαινόμενος είχε καυλώσει τη ζωή του όταν βγήκε και έπαιζε σε rips από τον Pete Tong στο Iconoclast).
Συνεπώς είναι κατανοητό ότι προσωπικά, hypeαρισμένος ήμουνα για την πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Ήθελα ωστόσο το διήμερο γιατί ο περσινός Tiesto με το όλο vibe ήταν απόλαυση και το ίδιο περίμενα και για τη μέρα του Guetta. Κι ας θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές "χαραμίζει" το ταλέντο και τα κιλά γνώσεων παραγωγής που κουβαλάει σε "εύκολα" χιτάκια.
Ε λοιπόν, παρά τις μεγάλες προσδοκίες μου για το φαντασμαγορικό της βραδιάς, εξεπλάγην, ευχάριστα.
Η ποσότητα του κόσμου ήτανε ήδη από τις 7 που ξεκίνησαν τα ξένα όνοματα (ο Guetta εμφανιζότανε 11) τριπλάσια από τη μέρα του Steve και τουλάχιστον 1μιση φορά από την περσινή ημέρα Tiesto.
Οι Mistajam και Acraze, παρά την όχι τόσο μεγάλη δημοφιλία τους, ήτανε αξιοπρέπεστατοι και κάναν νταβαντούρι αλλά ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έχει μεγάλη σημασία. Ο κόσμος είχε πάει για να περάσει καλά και αυτό δεν κατάφερναν να το χαλάσουν ούτε οι θηριώδεις ουρές σε ανταλλακτήρια και μπαρς.
Και μετά ήρθε ο Hype που γνωρίζαμε ότι he'd deliver. Το κάνει με επιτυχία τον τελευταίο καιρό τόσο σε clubs όσο και σε festivals. Το κοινό ήτανε ήδη πιο καυλωμένο απ' την πρώτη μέρα και ήτανε η ιδανική προετοιμασία για τον headliner της βραδιάς.
Ακολούθησε μια παύση-ζέσταμα με τον έλληνα Atsou για περίπου μισή ώρα (μιας που ο Guetta θα παρούσιαζε και εδώ το καινούριο του Monolith show και χρειαζότανε έξτρα προετοιμασία για οθόνες-visuals), για άλλους χρήσιμη για γεμίσματα κι αδειάσματα, για άλλους κοιλιά.
Και στις 11 πράγματι ήρθε ο Δαυίδ. Για μιάμιση ώρα το κοινό δεν έβαλε κώλο κάτω. H tracklist ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Πολύ λίγες από τις mainstream επιτυχίες του στην original version τους (Without You, I Gotta A Feeling, I'm Blue -ξερνάω-), οι περισσότερες στις Future Rave εκδοχές τους που τιμάει κατά κόρον από το 2019 και πέρα (Love Don't Let Me Go, Sweat, Sexy Bitch) και δύο mashups που χρόνια κουβαλάει αλλά όχι πάντα παίζει που προσωπικά λατρεύω ακριβώς επειδή φέρνουν την παλιά ευφορία της Progressive (Titanium x Calling και When Love Takes Over x Years).
Ειδική προσωπική μνεία θα κάνω στο ότι έπαιξε και το Levels του Avicii. Όσο χιλιοπαιγμένο κι αν είναι παραμένει το πρώτο μεγάλο hit ενός ανθρώπου που όλοι οι fans της EDM πρέπει να ευγνωμονούμε που υπήρξε και την επηρέασε μάλλον όσο κανείς άλλος τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον το "In Loving Memory of Tim Bergling" αναγράφεται στα stages της Tomorrowland από το 2019 και έπειτα.
Το set έκλεισε λοιπόν υπό τους ήχους του Without You, λίγα πυροτεχνήματα και πολλά confetti.
Ξέραμε ωστόσο ότι αυτό δε θα ήτανε το τέλος, ήδη από τη μέρα του Steve φάνηκε ότι φέτος δεν είναι το ίδιο φειδωλό στα πυροτεχνήματα το Primer.
Το encore λοιπόν ήτανε με το καινούριο release του Guetta με την Bebe Rexha (ψιλόgeneric hitάκι που θα ακούσουμε πολύ τους επόμενους μήνες) και ένα λεπτό πυροβόλημα πυροτεχνημάτων να χορτάσει το μάτι σου.
Το Primer λοιπόν φέτος έριξε ένα στοίχημα που και του βγήκε και δεν του βγήκε, αλλά κυρίως του βγήκε.
Έδιωξε τον "urban" χαρακτήρα του και προσπάθηκε να φέρει ότι πιο κοντά σε μία μέρα (ας μην πούμε πάλι τα μεγάλα φεστιβάλς, ας κατέβουμε σε κάτι τύπου) του Untold της ρουμανίας και του Exit της σερβίας, στην ελλάδα.
Είναι δεδομένο ότι θα επαναληφθεί. Ειλικρινά πιθανώς και οι διοργανωτές δε γνωρίζουν με ποιον τρόπο θα μπορούσε να ξεπεραστεί η μέρα του Guetta αλλά το δεδομένο και από τον φετινό Guetta και από τον περσινό Tiesto είναι ότι το κοινό (ακόμα κι αν δεν είναι μεγάλο συγκριτικά με Σουηδίες και Ολλανδίες) είναι διψασμένο για μεγάλα ονόματα της σκηνής, και αν έρθουν αυτά θα πάει και θα είναι και καυλωμένο.
Πόσο μάλλον αν το εισιτήριο για μία ημέρα κοστίζει πια όσο κοστίζει μόνο η low cost πτήση που θα πάρεις για να πας σε μία μέρα ενός αντίστοιχου φεστιβάλ του εξωτερικού.
See you next year Primer.