Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
09-07-08
14:33
Διαβάζοντας το θέμα, συνειδητοποιώ πως οι γονείς σας δε συναντούν καν τους συντρόφους σας εάν το πράγμα δεν οδηγήσει στο γάμο. Καλά κατάλαβα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
09-07-08
14:06
Μάλλον η Vi μιλάει για την "επισημοποίηση" που βλέπουν η οικογένεια και οι άλλοι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
09-07-08
11:51
Και κάτι άλλο, ποτέ δεν πάς κάπου με σκοπό να χάσεις πάς πάντα να κερδίσεις
Αυτό που λέει εδώ η Μάνια το θεωρώ πολύ σημαντικό! Προχώρα στη συγκατοίκηση, με τη βεβαιότητα ότι θα την κάνεις να λειτουργήσει. Αυξάνεις τις πιθανότητες να το επιτύχεις έτσι.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα υπολογίσεις τις λοιπές παραμέτρους. Σημαίνει όμως ότι θα τις βάλεις να δουλέψουν υπέρ σου, εφ' όσον το θέλεις όλο αυτό ΠΟΛΥ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
09-07-08
02:01
Η λύση είναι πολύ πιο απλή και δεν σε καταλαβαίνω γιατί δεν το έχεις ήδη κάνει δλδ
Κρατάς το σπιτάκι σου μια χαρά, με τα πραγματάκια σου μέσα, δεν λες και στους γονείς σου απολύτως τίποτα και απλά μεταφέρεις δυο σακίδια ρούχα σπίτι του
Αν είναι να έρθουν οι γονείς σου, πετάγεσαι μια βδομαδούλα σπίτι σου σαν να μην τρέχει τπτ
Εννοείται φυσικά ότι πλέον όλοι οι λογαριασμοί είναι δια δύο
Και το "κλειστό" σπίτι με τα έξοδα του αλλά και το σπίτι που λειτουργεί και ζείτε εκεί
Αφήνεις να περάσει ένα χρονικό περιθώριο ασφαλείας όπου εσύ θα νοιώσεις ότι οκ δεν είσαι ξεκρέμαστη κι όλα βαίνουν ομαλώς (ένα 6μηνο πιθανά?) και μετά αν είναι, ανακοινώνεις στους δικούς σου το ότι δώσατε λόγο με ένα παλικάρι και θα ζήσετε μαζί μέχρι όταν μπορέσετε να κάνετε γάμο (ούτε αρραβώνες δλδ ούτε τπτ)
Τότε, αφού θα έχεις δει όσα θες να δεις (θα τα έχεις δει όλα σε ένα 3μηνο αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά) τότε παίρνεις και τις οριστικές σου αποφάσεις για το αν θα κλείσεις το δικό σου σπίτι ή αν θα .... χωρίσεις (γιατί μετά ή το ένα θα γίνει ή το άλλο)
Η λύση αυτή αν και δείχνει πολύ καλή έχει ένα μειονέκτημα: Ποτέ δεν πρόκειται να κατασταλάξεις όσο το έχεις δίπορτο. Με το παραμικρό καβγαδάκι θα τρέχεις στη θαλπωρή του παλαιού σπιτιού σου που θα συνεχίσει να ονομάζεται "σπίτι μου" σε αντιδιαστολή με το άλλο που θα συνεχίσει να είναι "σπίτι του". Έπειτα αν δεν "σπείρεις" τα πραγματάκια σου στο νέο σας χώρο, πως θα τον νιώσεις δικό σου; Τότε είναι που θα νιώθεις φιλοξενούμενη και στην ουσία θα είσαι κιόλας...
(Και φυσικά ό,τι χρειάζεσαι θα συνεχίσει να βρίσκεται στο άλλο σπίτι... )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-07-08
12:17
Πάντως κάποια πράγματα όπως "καπάκι" (), καθαριότητα, προσωπικές συνήθειες λίγο πολύ τα γνωρίζεις από πριν. Όλο και κάποιο χρόνο περνάτε μαζί, σπίτι σου ή σπίτι του.
Ίσως είναι και θέμα χαρακτήρα. Εγώ επειδή ήμουν μοναχοπαίδι πάντα ήθελα να μοιράζομαι με κάποιον το χώρο μου γιατί αυτό μου έλειπε.
Ίσως είναι και θέμα χαρακτήρα. Εγώ επειδή ήμουν μοναχοπαίδι πάντα ήθελα να μοιράζομαι με κάποιον το χώρο μου γιατί αυτό μου έλειπε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-07-08
11:01
Όταν φτάσαμε να συζούμε με τον πρώην άντρα μου, δεν είχαμε σκεφτεί καν το γάμο.
Μοιραζόμασταν το ίδιο σπίτι σχεδόν 2 χρόνια, πότε Κέρκυρα και πότε Αθήνα (δηλαδή μεσολάβησαν και δύο μετακομίσεις). Ξεκινήσαμε να συζούμε επισήμως όταν προέκυψε η πρώτη μετακόμιση προς Κέρκυρα. Πριν απ' αυτό το είχα δίπορτο. Πότε σπίτι μου, πότε σπίτι του με ό,τι συνεπάγεται αυτό, δηλαδή για να το θέσω απλά, κάθε φορά που χρειαζόμουν κάτι, αυτό βρισκόταν στο άλλο σπίτι...
Όπως καταλαβαίνεις το "πρότειναν" οι καταστάσεις και ήρθε κάπως ...φυσικά η όλη ιστορία.
Δεν είχαμε ορίσει τίποτα ως προς τα οικονομικά και τους δουλειές. Εγώ κρατούσα το ταμείο με δική του πρωτοβουλία (δηλαδή μου έδινε το μισθό του να τον διαχειριστώ) και τις δουλειές τις κάναμε κατά πως προέκυπταν.
Στη δεύτερη μετακόμιση αυτό που φροντίσαμε προτίστως ήταν το νέο μας σπίτι να έχει προσωπικό χώρο για τον καθένα μας, ώστε κάποια στιγμή να μπορεί καθένας μας να απομονωθεί.
Όλα ήταν πολύ όμορφα! Γουστάραμε πολύ να ξυπνάμε μαζί το πρωί και για κάποιο διάστημα εργαζόμασταν μαζί στην επιχείρηση της οικογένειάς του.
Το αίσθημα που μου έχει μείνει από εκείνη την περίοδο πάντως, είναι πως είμασταν σαν δύο παιδιά που έπαιζαν το κουκλόσπιτο...
Έπειτα ήρθε ο γάμος και όλα άλλαξαν προς το χειρότερο...
Μοιραζόμασταν το ίδιο σπίτι σχεδόν 2 χρόνια, πότε Κέρκυρα και πότε Αθήνα (δηλαδή μεσολάβησαν και δύο μετακομίσεις). Ξεκινήσαμε να συζούμε επισήμως όταν προέκυψε η πρώτη μετακόμιση προς Κέρκυρα. Πριν απ' αυτό το είχα δίπορτο. Πότε σπίτι μου, πότε σπίτι του με ό,τι συνεπάγεται αυτό, δηλαδή για να το θέσω απλά, κάθε φορά που χρειαζόμουν κάτι, αυτό βρισκόταν στο άλλο σπίτι...
Όπως καταλαβαίνεις το "πρότειναν" οι καταστάσεις και ήρθε κάπως ...φυσικά η όλη ιστορία.
Δεν είχαμε ορίσει τίποτα ως προς τα οικονομικά και τους δουλειές. Εγώ κρατούσα το ταμείο με δική του πρωτοβουλία (δηλαδή μου έδινε το μισθό του να τον διαχειριστώ) και τις δουλειές τις κάναμε κατά πως προέκυπταν.
Στη δεύτερη μετακόμιση αυτό που φροντίσαμε προτίστως ήταν το νέο μας σπίτι να έχει προσωπικό χώρο για τον καθένα μας, ώστε κάποια στιγμή να μπορεί καθένας μας να απομονωθεί.
Όλα ήταν πολύ όμορφα! Γουστάραμε πολύ να ξυπνάμε μαζί το πρωί και για κάποιο διάστημα εργαζόμασταν μαζί στην επιχείρηση της οικογένειάς του.
Το αίσθημα που μου έχει μείνει από εκείνη την περίοδο πάντως, είναι πως είμασταν σαν δύο παιδιά που έπαιζαν το κουκλόσπιτο...
Έπειτα ήρθε ο γάμος και όλα άλλαξαν προς το χειρότερο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.