Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-08-08
07:31
Εμείς ανήκουμε στη Δύση και έχουμε και κάποια άνεση οικονομική υποθέτω..
Πρόπερσι, έπαιρνα επίδομα Ο.Α.Ε.Δ. (329,80. lots of lots of...lots of lolz). Μακάρι η θέση μου στο ημισφαίριο της γης να με έκανε κάτι λιγότερο από μεσοαστό, αλλά να...με πιάνει το παράπονο που θέλω να φάω λίγο παγωτό από παγωτομάνια, ή κινέζικο και δεν...
Άνεση θα πει να είσαι πασάς στα Γιάννενα. Δεν είμαι πασάς και σίγουρα δεν είμαι στα Γιάννενα.
Όπως ακριβώς η Δύση δε κάνει τον Cowboy, έτσι κι εγώ λοιπόν, δεν έχω καμία οικονομική άνεση. Όχι, δεν έχω. Wishful thinking, που θα'λεγε κι ο Έβερτ. (θυμάσαι στο debate με Σημίτη στο κονταροχτύπημα αυτών των δύο τρανών πολιτικών ανδρών. Μπουαχαχα. Τι διαβολεμένο κέφι!)
εγώ σαν φοιτητής που εξασκώ με επιτυχία το επάγγελμα της σπατάλης και εσύ σαν στοχαστής de umbris idearum..
Στοχαστής de μπαρούφ agkinarum, είμαι. Και μάλιστα ο βαθμός της μπαρουφίασης μου είναι ανάλογος με το βαθμό της φαντασιοπληξίας σου. Με πιάνεις. Το νιώθω. (misunderstand me not. fantasmenos/fantasiopliksia. ok?)
Τι θέλω να πω; Πιάνεις το ζήτημα από μια οπτική φιλοσοφική και μιλάς πολύ ωραία για την ελευθερία στο άτομο και τη πάλη με τον εαυτό του ενώ εγώ αναφέρομαι καθαρά πολιτικά. ...
Ποιό όμως είναι το πρωταρχικό και ποιό η ουρά του. Τίθεται -όπως σε όλα- θέμα ιεραρχίας, ακριβώς όπως την ίδια στιγμή που καίγεται το σπίτι σου και έχεις κορακιάσει στη δίψα, δε πίνεις νερό αλλά γεμίζεις ένα κουβά νερό, και όχι για να το πιείς.
Το πολιτικό ον κατά Αριστοτέλη είναι πρώτα ον κι έπειτα πολιτικόν γιατί αν δεν είναι ον δεν είναι τίποτα αλλά αν δεν είναι πολιτικό εξακολουθεί να υπάρχει.
Και τέλος δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στην ελευθερία του ατόμου και την εφαρμογή ή πίστη της πολιτικής; Είναι δύο ανεξάρτητες πτυχές; Η μία δεν είναι απόρροια της άλλης; Και αν η ελευθερία του ατόμου (πρώτα υπάρχω και μετά σκέπτομαι) είναι "βαρύτερη" της όποιας πολιτικής ανάλυσης, τότε αναλόγως και η οπτική (όχι απλά φιλοσοφική αλλά πραγματική)
της αμφίσημης αυτής ανάλυσης για την ατομική ελευθερία δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως κατά τι πιο βαρύνουσας σημασίας από την καθαρά πολιτική προσέγγιση;
Αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν έχουν τη πολυτέλεια να σκεφτούν κάτι τέτοιο, απλώς πεινάνε ή τους σκοτώνουν... Για αυτούς όσο και αν σου φαίνεται παράξενο η λύση είναι η βία. Όταν ένα σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται (πρέπει να απεχθάνεσαι αυτές τις λέξεις ) τότε θα καταρρεύσει (κλεμμένο είναι αυτό, δεν το έχω πει εγώ). Οπότε η βία είναι η τελευταία λύση (λίγο σοκαριστική ίσως) αλλά υπαρκτή και μερικές φορές αναγκαία....
Για σένα ποια είναι η λύση; Πεινάω άρα τρώω τις σάρκες των εκμεταλλευτών μου επειδή τόσα χρόνια μου δίναν λίγα, μου κάναν υπέρογκες κρατήσεις, δε μου κόλλαγαν ένσημα κ.ο.κ. ; Ένωση των δράσεων. Καιρός για λιθοβολισμό;
Η βία δεν είναι η λύση. Η βία (θα σου φανεί περίεργο) ήταν πάντα η όξυνση των προβλημάτων.
Όταν ένα σύστημα υφίσταται, είτε λειτουργεί είτε δεν λειτουργεί. Αν λειτουργεί, καλώς δεν μεταρρυθμίζεται. Για το αν και κατά πόσο λειτουργεί, εδώ σε θέλω μάστορα να περπατάς στα κάρβουνα. Αν δε λειτουργεί, τότε θα καταρρεύσει. Δεν συμφωνώ πως σε πάσα περίπτωση όλα τα συστήματα, νέα και παλιά πρέπει να μεταρρυθμίζονται. Δηλ. ο βαθμός λειτουργικότητας μας είναι άχρηστος;
Όσο για τον οίκτο σου για τους επαναστάτες καλά κάνεις και τους λυπάσαι. Οι περισσότεροι δεν τα πήγαιναν καλά με τον πατέρα τους που συμβόλιζε το κατεστημένο. Αλλά παρόλα τα μειονεκτήματα των επαναστάσεων και των μεταρρυθμίσεων δεν υπάρχει άλλος τρόπος στην ανθρώπινη ιστορία για την εξέλιξη της....
Αν ήξερε ο πατέρας σου...
Ισότητα και ελευθερία man σε καθαρή μορφή. Και το ένα δεν αποκλείει το άλλο όπως λένε μερικοί μερικοί. Αυτό ήταν πάντα στο κέντρο. Το πως τα πραγματοποιείς είναι το πρόβλημα......
Υγιής είναι η σύμπλευση liberte-egalite (ξέχασες το "fraternite") αλλά ενδιαφέρον θα έχει να ρωτήσουμε κάποιον νομικό, αν η ελευθερία και η ισότητα μπορεί στην πρακτική των κοινωνιών να σταθεί.
Πολύ γενικά αν είσαι ελεύθερος, μπορείς να είσαι και πάνω και κάτω από άλλους. Πράγμα που αναιρεί την ισότητα.
Αν θές να είσαι ίσος προς όλους και όλοι να'ναι ίσοι ως προς εσένα, τότε για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να παραχωρήσεις κάποιες ελευθερίες. Η ισονομία είναι ένα φραγμένο όριο της προσωπικής ελευθερίας. Μην το ξεχνάς. Γιατί οι ίδιοι νόμοι για διαφορετικούς ανθρώπους γεννούν διαφορετικές σκέψεις. Δεν λειτουργούν ούτε και αυτοί που απονέμουν τη δικαιοσύνη σαν εκφραστές των νόμων με καρμπόν. Αυτό σημαίνει ότι είναι ελεύθεροι υπο την επίδραση κοινού νομικού πλαισίου να εκδίδουν διαφορετικές ποινές για ίδιες αξιόποινες (ή μη) πράξεις...έστω με μικρή απόκλιση. Δηλ, είναι ελεύθεροι ως δικαστές αλλά οι αποφάσεις δεν είναι ταυτόσημες (ίσες)...
Καλή συνέχεια στο forum φίλε...
Αυτή είναι μια καλή ευχή. Θα μου χρειαστεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
13-08-08
23:04
Κίνα και Ολυμπιακοί Αγώνες: Αφορμή για αγώνα για Ελευθερία;
Η σκλαβιά είναι ο νόμος της ζωής, και δεν υπάρχει άλλος νόμος, γιατί αυτός πρέπει να τηρηθεί χωρίς δυνατή εξέγερση ούτε και καταφύγιο. Μερικοί γεννιούνται σκλάβοι, άλλοι γίνονται σκλάβοι, και σε άλλους η σκλαβιά δίνεται.
Η δειλή αγάπη που έχουμε όλοι για την ελευθερία -που αν την αποκτούσαμε θα ξαφνιαζόμασταν, γιατί θα ήταν για μας κάτι καινούργιο, και θα τη διώχναμε- είναι η αληθινή ένδειξη του φορτίου της σκλαβιάς μας.
Εγώ ο ίδιος που δηλώνω ότι θα επιθυμούσα την καλύβα ή τη σπηλιά όπου θα ήμουν ελεύθερος από τη μονοτονία των πάντων, που είναι δική μου, θα τολμούσα να φύγω γι΄αυτή την καλύβα ή τη σπηλιά έχοντας την επίγνωση ότι, εφόσον η μονοτονία είναι δική μου, θα την έχω πάντα μαζί μου; Εγώ ο ίδιος, που ασφυκτιώ όπου βρίσκομαι και επειδή βρίσκομαι, πού θα ανέπνεα καλύτερα, αν η αρρώστια είναι από τα πνευμόνια μου και όχι από τα πράγματα που με περιβάλλουν;
Εγώ ο ίδιος, που επιθυμώ σφοδρά τον καθαρό ήλιο και τους ελεύθερους κάμπους, την ορατή θάλασσα και ολόκληρο τον ορίζοντα, ποιος μου λέει πως δεν θα παραξενευόμουν με το κρεβάτι, ή το φαγητό, ή το ότι δεν θα είχα πια να κατέβω τα τέσσερα πατώματα ως το δρόμο ή να μπω στο ψιλικατζίδικο της γωνίας ή να χαιρετήσω τον αργόσχολο κουρέα;
Όλα όσα μας περιβάλλουν γίνονται μέρος μας, διεισδύουν στην αίσθηση της σάρκας μας και της ζωής μας, και σαν τα σάλια της μεγάλης Αράχνης, μας ενώνουν αδιόρατα με ό,τι είναι κοντά, νανουρίζοντας μας σ'ένα ελαφρύ κρεβάτι αργού θανάτου, όπου κουνιόμαστε στον άνεμο. Τα πάντα είμαστε εμείς, κι εμείς είμαστε τα πάντα. Αλλά σε τι χρησιμεύει αυτό αν τα πάντα είναι τίποτα;
Μια ηλιαχτίδα, ένα σύννεφο που η ξαφνική σκιά του μάς λέει πως περνάει, μια αύρα που φυσάει, η σιωπή που ακολουθεί όταν σταματάει, κάποιο πρόσωπο, μερικές φωνές, το περιστασιακό χαμόγελο ανάμεσα στις φωνές που μιλάνε, κι ύστερα η νύχτα απ'όπου αναδύονται χωρίς νόημα τα σπασμένα ιερογλυφικά των άστρων....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
13-08-08
22:36
...ο αλβανός που δουλεύει στην οικοδομή ή ψήνει ψωμιά σε φούρνο Έλληνα πόσα παίρνει;
300 ευρώ /25 = 12 γιουρόπουλα (το οκτάωρο), ήτοι 1.5 γιούροζ την ώρα (= ένα κουτί γάλα. Όχι κατσικίσιο.Αυτό κάνει 2 Ευρώ, λολ). Ακόμα κι αν σε πλήρωναν για δοκιμαστή καναπέδων ή ζέσταμα εργονομικών καθισμάτων με τα πισινά, δεν θα καθόσουν για 12 γιούροζ per day.
Υποτιμάς τη νοημοσύνη των Αλβανών, you rachist ! (πλακίτσα, no ταπηροκρανιάζειν, ναι; )
Γνωρίζω ότι υπήρχαν και υπάρχουν περιστατικά ανθρώπων που ασκούν βαριά εργασία και που ο κάματος τους δεν ανταμοίβεται αναλόγως. Λίγα χρήματα και ψωμί με λεμόνι (στη κυριολεξία) για γευμάτισμα, στα διαλείμματα. Βλέπε αλλοδαπούς χτίστες κλπ κλπ.
Με τη θεωρία των συλλαλητηρίων και της συμπαράστασης σε μια εργατική ομάδα, πρέπει οι ευαισθητοποιημένοι να ευαισθητοποιούνται. Εκτός και οι Κινέζοι μας είναι πιο συμπαθείς από τους Αλβανούς. Τότε πάω πάσο.
Επίσης, υπάρχει μια δεύτερη ανάγνωση της προβληματικής.
"Λύκοι υπάρχουν, γιατί υπάρχουν πρόβατα" (Σφακιανάκης). Αν ο εργοδότης σου δίνει 300 ευρώ, και συμφωνείς δίχως να είσαι χαζός είναι σαν να δηλώνεις (την ώρα της υπογραφής της σύμβασης εργασίας) ότι σ'αρέσει να σε εκμεταλλεύονται, που αυτό πάει μαζί με αξεσουάρ όπως μαστίγια, δερμάτινες κουκούλες και jelly.
Στο Ellada υπάρχουν άνθρωποι που δεν δουλεύουν 8ωρο αλλά τους καλεί το αφεντικό σήμερα 3 ώρες άυριο 11 ώρες ανάλογα με τη δουλειά στερούνται δηλαδή υγιή επαγγελματική ζωή. Και όλα αυτά για ψίχουλα. Επίσης, υπήρχαν παλαιότερα και πιάτσες όπου πήγαιναν άνεργοι για να βγάλουν ένα μεροκάματο και ο εργοδότης πήγαινε και τους διάλεγε. Τώρα αυτό συμβαίνει νομίζω μόνο με μετανάστες σε σημεία της Αθήνας. Οπότε δεν έχει μόνο η Κίνα προβλήματα στο εργασιακό καθεστώς...
Δε θα πέσω στην παγίδα της ωραιοποίησης μιας παρατηρούμενης ασχήμιας αλλά ούτε και στο αντίστροφο.
Χμμ..
fanta, δεν υπάρχει υγιής επαγγελματική ζωή που να σου τρώει κατ'ελάχιστον 8 ώρες από τη ζωή, τα όνειρα και τις υπόλοιπες ενασχολήσεις σου για μερικά ψωροευρώ. Δεν υπάρχει. Κάτσε, σκέφτομαι...εεεμμμ...όχι δεν υπάρχει. Κάθε εξάντληση (φυσική ή σωματική) είναι δείγμα του μη φυσιολογικού, ασχέτως αν το οκτάωρο σε πάσης φύσεως εργασία, θεωρείται πολιτικά κατοχυρωμένο.
Κι όταν από πάνω δεν υπάρχει το κίνητρο των λογικών (σχετικό αυτό) απολαβών τότε υπάρχει ψυχικός μαρασμός. Γιατί, κανείς δε δουλεύει με ίδια όρεξη αν αμοίβεται σαν σκλάβος.
Κάνοντας αναγωγές στο Ellada (good one ) σε σύγκριση με Κίνα, απομακρύνεσαι από τη καρδιά του προβλήματος. Δεν είμαστε Κίνα στους μισθούς. Είμαστε όμως the last of the list σε ακρίβεια και χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες.
Όχι δεν έχει μόνο η Κίνα προβλήματα. Κι εμείς έχουμε. Αλλά δεν τα αναδεικνύουμε με αναπόδειχτες ανακρίβειες (300 ευρώ μηνιάτικο). Και πώς άλλωστε να αποδείξεις, το ανακριβές;
Η επιτομή του στ@ρχιδισμού: Εφόσον υπάρχουν ακόμη χειρότερα θα τα αφήσουμε όλα στη τύχη τους ακόμη και αυτά που είναι στην επικαιρότητα. Με την ίδια λογική θα είχαμε ακόμη φεουδαρχία φίλε μου...
Δεν έχουμε φεουδαρχία επειδή υπήρξαν κινήματα, αντιδράσεις και επαναστάσεις; Για αυτό; Ή γιατί η ίδια η επίκληση στη λογική απέκλειε την διάδοση και επικράτηση της για πολύ στους κόσμους ανα τις εποχές; Ο τιμαριωτισμός μιας και τον έθιξες ήταν μια βαθιά άδικη οικονομική πολιτική των συμφερόντων των φεουδαρχών που τον εφήρμοσαν και ως εκ τούτου η ανατροπή του ήταν επιβεβλημένη όσο και απολύτως αναμενόμενη.
Με άλλα λόγια η επικράτηση αντιλήψεων, πολιτικών, ιδεών κλπ δεν είναι πάντα αποτέλεσμα των επαναστάσεων αλλά περισσότερο αναγκαιότητα για αλλαγή του σκηνικού και του μοτίβου της ζωής σαν αποτέλεσμα της τροφοδοσίας της ελπίδας για καλύτερη ζωή.
Είναι σαν να λές ότι πρέπει να γίνεται επανάσταση για κάθε τι που δε συμφωνούμε με αυτό.
...
Φίλε μου μιλάς για το πόνο σαν να τον απολαμβάνεις. Μάντεψε, δεν είναι όλοι καταραμένοι ποιητές και δεν βρίσκουν καμιά ποιητικότητα σε αυτό. Επίσης, δεν είναι και εύκολο να αλλάξεις τόσο εύκολα δουλειά ιδιώς αν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν σπουδάσει και τίποτα ιδιαίτερο και αντιμετωπίζουν την ανεργία. Δεν είναι όλα απλά για όλους...
Δεν είμαι ούτε ποιητής ούτε καταραμένος. Είμαι ο Κυριάκος και ψάχνω τη Κούλα (έλα χουμοράκι).
Παρόλο που δεν είμαι ποιητής (και αν είμαι με κατατάσω στους ποιητίσκους) βρίσκω όχι μονο μια ποιητικότητα στην δημιουργία κι έκφραση του πόνου αλλά και μια υψηλή στοχαστικότητα με αφορμή αυτόν.
Συμφωνώ στα περί ανεργίας κουλουπου. Μία βόλτα στα υποκ. ΟΑΕΔ, Αύγουστο μήνα, αρκεί.
...βλέπω ότι γράφεις (όπως και σε άλλα ποστ) με γνώμονα ένα ελιτισμό και ατομικισμό σε ακραία μορφή. Μπλιάχ!!!
Ελιτισμό; Με φτιάχνεις και μου τελείωσαν και τα σοκολατάκια.
Ατομικισμό; Μα αν ήταν διαφορετικά θα παρίστανα εκπρόσωπο κάποιας οργάνωσης ή ιδέας σαν άλλος διαφημιστής των ιδεών. Δεν είμαι. Εσύ είσαι κοινωνός του Σύμπαντος και της δικαιοσύνης λειτουργώντας υπερ των δικαίων και αδίκων των άλλων; Και ποιοι είναι αυτοί; Έχεις φτιάξει μια κάποια λίστα; Εκτός των θιβετιανών, ποιοί άλλοι είναι, in the list ?
Άλλο πράγμα η έκφραση του αποτροπιασμού και άλλο ο τρόπος έκφρασης. Mην προφητεύεις με τις πρακτικοθεωρίες σου, το ψευδώνυμο που χρησιμοποιείς ή αντίστροφα, whateva.
Τον εαυτό μου και τις ιδέες μου εκθέτω αν και δε ξέρω σε τι ποσοστό είμαι εγώ και είναι οι ιδέες μου. Big discussion.
Θα επανέλθω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
12-08-08
10:53
...παίρνεις το δρεπάνι και κυνηγάς το πο*στη που φταίει για την κατάσταση σου
Και εγώ θα υποστήριζα τις ήπιες μορφές αντίδρασης, αν έφερναν αποτέλεσμα!
παίρνεις το δρεπάνι
Πάρε μπερέτα. Με το δρεπάνι αναβιώνεις Τρότσκυ. Δε λύνεις διαφορές με αφεντικά.
Φεύγεις απ' το ένα αφεντικό που τυγχάνει να είναι αμοραλιστής και να σε εκμεταλλεύεται με 300 ?το μήνα ενώ δουλεύεις 14ωρα την ημέρα. Ελπίζεις ότι το επόμενό σου αφεντικό θα καταλάβει ότι είσαι άνθρωπος και όχι μηχανή και ότι έχεις και μια οικογένεια να ταίσεις.
Τελικά το μελλοντικό αφεντικό σου, σε υποχρεώνει να δουλεύεις 12 ώρες (ε 2 ώρες λιγότερο κάτι γίνεται) και σου δίνει 350? (ουάου).
300 ευρώ για 14 ώρες ή 350 ευρώ για 12 ώρες; Την Κίνα ή τη Κούβα περιγράφεις; Μπερδεύτηκα. Greece here, Τσιπουράκι.
Όχι ότι αμοιβόμαστε σύμφωνα με τη δούλεψη μας, στο Greece. Αλλά μη μπουκώνουμε και με υπερβολές.
Αν περιμένεις να δώσεις τη μάχη για ελευθερία στη Κίνα ώστε να νιώσεις ότι είσαι πιο ανθρώπινος, τότε στη καλύτερη περίπτωση είσαι ρατσιστής, στη χειρότερη υποκριτής.
Σου'χω 456.784 άλλες περιπτώσεις, εκτός των μύριων κακών της Κίνας, για τις οποίες δεν κόπτεσαι αναλόγως. Ή μήπως κάνεις εκπτώσεις σε ανθρωπισμό; Ή μας πιάνει ο καημός μόνο σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα; Έλα, μη χουέσω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
12-08-08
05:30
Χε! Όταν δεν έχεις να φας και δεν έχεις και ένα σπίτι να κοιμηθείς ή όταν το αφεντικό σου δίνει 300 το μήνα δεν κάθεσαι να μελαγχολείς και να θεωρείς το θάνατο κάποια λύση όπως οι ευγενείς του μεσαίωνα αλλά παίρνεις το δρεπάνι και κυνηγάς το πο*στη που φταίει για την κατάσταση σου ή δρας πιο ειρηνικά (απεργίες) αλλά συλλογικά, αλλιώς θα ψοφήσεις...
Χμμ...
εεεεμμμμμ..χωρίς φαγητό, πεθαίνεις. Χωρίς στέγη ζείς, απλώς είσαι homeless. Που σημαίνει ότι δε μπορείς να κάνεις τα μπάνια σου, δε μπορείς να αράζεις τη κορμάρα σου στο διπλό κρεβάτι με coconut στρώμα, ούτε να ζεσταίνεσαι τους χειμώνες με διπλές κουβέρτες.
Αν για όλα αυτά φταίει το αφεντικό, το αντιμετωπίζεις όπως πρέπει. Θεωρείς πως πρέπει να παραπονεθείς μαζί με άλλους 50 σαν κι εσένα; Τότε θα δείξεις ότι δε σε ενδιαφέρει η επίλυση αλλά ο τσαμπουκάς. Θα του κουνάς και τη σιδηρογροθιά στη μούρη; Οκ. 100 ευρώ αύξηση. So f*cking what. Πάσχεις από λεφτά; Σε αδικούν;
Επαναστάτης αλα James Dean. Είχε δίκιο αλλά στο τέλος δε πήρε αύξηση. Πήρε δυο νεκροστέφανα. Άσε που αναζητούνται ακόμα οι αιτίες (of revolution).
Άλλο παράδειγμα:
Βγαίνεις στην Πανεπιστημίου για να αντιταχθείς σε νόμους πλαίσια. Γιατί; Για να φανείς θιγμένος, ακόμα κι αν είσαι...;
Μία μάζωξη τι εξυπηρετεί; Να ενοποιηθεί η ισχύς των πολλών για να χτυπήσει το κατεστημένο και να τροποποιηθούν, νόμοι;
Ακόμα κι αν είχαν αποτελέσματα, απεργίες (του παρελθόντος) και μαζικά κινήματα, αυτό τα καθαγιάζει κιόλας;
Αύριο επιχειρώ να διαρρήξω δύο σπίτια. Καταφέρνω μόνο το ένα. 50% αποτελεσματικότητα. Καλό ποσοστό. Δε με έκαναν και τσακωτό. Θα το κάνω hobby.
Η ενέργεια σου είναι πολύτιμη για να ρίχνεις τον εαυτό σου στα χημικά καπνά και να σου μελανιάζουν τη κοιλιά, μερικοί λοξοί άνθρωποι που ξέρεις μάλιστα ότι είναι λοξοί.
Ο πόνος, fanta-boy, είναι μια ιεροτελεστία. Αν τον μοιράζεσαι ποτέ δε θα εισχωρήσει ως εκεί που θα μπορούσε, ως εκεί που θα'φτανε αν τον βίωνες, alone.
Δεν λέω να κλειστείς στο δωμάτιο σου, ούτε να κάνεις χαρακίρι. Απλώς αλλάζεις δουλειά, δράς αλλιώς. Δεν χρειάζεται να ισοπεδώσεις ένα γραφείο επειδή σου δίνει 300 αντί 800. Του λές "αντιός" (στα μεξικάνικα, κάνει πιο αίσθηση).
Η συλλογικότητα μπορεί να μοιάζει με ισχυροποίηση μιας άποψης αλλά είναι την ίδια στιγμή ενοποίηση σου σε ένα κοινό θέλημα. Εσύ που βρίσκεσαι σε αυτό; Ο πόνος σου που βρίσκεται; Ηθοποιός είσαι.. και μάλιστα η πειθώ του υποκριτισμού σου είναι ανάλογη των συμμετοχών σου σε πορείες. Αν κουνάς και σημαίες είσαι ηθοποιός του διαμετρήματος ενός Κωνσταντάρα. Αν κρατάς μεγάφωνο είσαι ο Μάρλον Μπράντο. Αν απλώς είσαι ακόλουθος της ουράς μιας πορείας, ρυθμικά φωνάζοντας ατακαδόρικα συνθήματα και κουνώντας τα χεράκια, εμμμ....θεώρησε πως είσαι ο Αλμπέρτο Εσκενάζυ.
Υ.Γ. Ελπίζω να τα έγραψες για να δεις τις αντιδράσεις που θα προκαλούσες. Αν τα εννοείς είσαι τραγικός (όχι ήρωας)... Φιλικά
Ξέχασες να με πεις "ΟΝΕΔΟΔΑΠίτη (Click me baby,click me hard: https://frikipaideia.wikia.com/wiki/ΔΑΠ), κομματορεμαλόσκυλο, bob τετραγωνοπαντελονή, γνωμοζήτουλα, προκαλεσάκια, ήρωα με τα κολάν, εσκεμμενοαντιδρασάκια, λαχανοντολμά, Παράκελσο (άσχετο).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
11-08-08
19:58
Ένας άνθρωπος είχε ανέκαθεν λιγότερη σημασία απ'ό,τι ένα δέντρο, αν το δέντρο είναι πιο ωραίο.
Και πόσα δέντρα κόβονται ή καίγονται.
Γι'αυτό αισθανόμουν ανέκαθεν τα ανθρώπινα κινήματα -τις μεγάλες συλλογικές τραγωδίες της ιστορίας ή αυτού για το οποίο μιλάνε- σαν πολύχρωμα διαζώματα, άδεια από τις ψυχές αυτών που περνούν από μέσα τους.
Ποτέ δεν με έθλιψε οτιδήποτε τραγικό θα μπορούσε να συμβεί στην Κίνα. Ο διάκοσμος είναι μακρινός, γεμάτος αίμα και πανούκλα.
Θυμάμαι, με ειρωνική θλίψη, μια διαδήλωση εργατών, αν και αγνοώ το βαθμό της ειλικρίνειάς της (δυσκολευόμουν ανέκαθεν να δεχτώ ότι υπάρχει ειλικρίνεια στα συλλογικά πράγματα, δεδομένου ότι μόνο το άτομο κατά μόνας με τον εαυτό του είναι το μοναδικό ον που αισθάνεται).
Ήταν μια ομάδα συμπαγής και χωρίς τάξη από χαρούμενους ηλίθιους, που πέρασαν φωνάζοντας διάφορα πράγματα μπροστά στην αδιαφορία που τρέφω απέναντι σε άλλους. Ένιωσα ξαφνικά ναυτία. Δεν ήταν ούτε καν βρώμικοι.
Αυτοί που υποφέρουν πραγματικά δεν ενώνονται σ'ένα χυδαίο πλήθος, δεν σχηματίζουν ομάδες. Όποιος υποφέρει, υποφέρει μόνος του.
Τι αξιοθρήνητο κοπάδι! Τι έλλειψη ανθρωπιάς και συμπόνιας! Ήταν πραγματικοί κι ωστόσο απίστευτοι! Κανείς δεν θα έκανε μ'αυτούς μια σκηνή μυθιστορήματος, το σκηνικό μιας περιγραφής. Κυλούσαν σαν σκουπίδια σ'ένα ποτάμι, στο ποτάμι της ζωής. Ένιωθα νύστα κοιτάζοντάς τους, νύστα εμετική και υπέρτατη.
Και πόσα δέντρα κόβονται ή καίγονται.
Γι'αυτό αισθανόμουν ανέκαθεν τα ανθρώπινα κινήματα -τις μεγάλες συλλογικές τραγωδίες της ιστορίας ή αυτού για το οποίο μιλάνε- σαν πολύχρωμα διαζώματα, άδεια από τις ψυχές αυτών που περνούν από μέσα τους.
Ποτέ δεν με έθλιψε οτιδήποτε τραγικό θα μπορούσε να συμβεί στην Κίνα. Ο διάκοσμος είναι μακρινός, γεμάτος αίμα και πανούκλα.
Θυμάμαι, με ειρωνική θλίψη, μια διαδήλωση εργατών, αν και αγνοώ το βαθμό της ειλικρίνειάς της (δυσκολευόμουν ανέκαθεν να δεχτώ ότι υπάρχει ειλικρίνεια στα συλλογικά πράγματα, δεδομένου ότι μόνο το άτομο κατά μόνας με τον εαυτό του είναι το μοναδικό ον που αισθάνεται).
Ήταν μια ομάδα συμπαγής και χωρίς τάξη από χαρούμενους ηλίθιους, που πέρασαν φωνάζοντας διάφορα πράγματα μπροστά στην αδιαφορία που τρέφω απέναντι σε άλλους. Ένιωσα ξαφνικά ναυτία. Δεν ήταν ούτε καν βρώμικοι.
Αυτοί που υποφέρουν πραγματικά δεν ενώνονται σ'ένα χυδαίο πλήθος, δεν σχηματίζουν ομάδες. Όποιος υποφέρει, υποφέρει μόνος του.
Τι αξιοθρήνητο κοπάδι! Τι έλλειψη ανθρωπιάς και συμπόνιας! Ήταν πραγματικοί κι ωστόσο απίστευτοι! Κανείς δεν θα έκανε μ'αυτούς μια σκηνή μυθιστορήματος, το σκηνικό μιας περιγραφής. Κυλούσαν σαν σκουπίδια σ'ένα ποτάμι, στο ποτάμι της ζωής. Ένιωθα νύστα κοιτάζοντάς τους, νύστα εμετική και υπέρτατη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.