Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
16-06-07
04:13
Αγαπητέ αυτό είναι μια ανακρίβεια που οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και λάθος φιλοσοφία...
Το Χάος δημιούργησε όχι Έρωτα αλλά Έρεβος
Ποιητική αδεία σεβαστέ συνομιλητά...
Όσο για το 222; Αποτελεί ένα από τα ιερά μου νούμερα. Τι συμβολίζει; 666/3.
Ας το ψάξουν να το βρουν όσοι ασχολούνται με αριθμοσοφίες, συμβολισμούς και άλλα που αγνοώ κι ας μου το πουν κι εμένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
15-06-07
20:25
Παρομοίως κατέκτησε τη γνώση ο Όντιν. Μετά από συμφωνία με κάποιον γίγαντα (στη Σκανδιναυική μυθολογία συμβόλιζαν τις δυνάμεις της φύσης, όπως και στην Ελληνική), χρειάστηκε να μείνει κρεμασμένος για 3 μέρες και νύχτες από τις ρίζες της γιγάντιας Φλαμουριάς που στήριζε τον κόσμο (παρέβαλε το δένδρο της δικής μας παράδοσης, το οποίο πριονίζουν οι καλικάντζαροι). Επίσης χρειάστηκε να θυσιάσει ένα του μάτι (νομίζω το αριστερό). Γι' αυτό ο Όντιν παρουσιάζεται στουν θνητούς ως ζητιάνος (για να δοκιμάσει την αλληλεγγύη τους) του οποίου το ένα μάτι βρίσκεται κρυμμένο στη σκιά του πλατύγυρου καπέλου που φορά. Φυσικά η φιγούρα αυτή εμφανίζεται στο νυχτερινό μου κείμενο για την Αρχιέρεια.
Όπως βλέπετε το Χάος είναι πάντα μαζί σας...
Θα δημοσιεύσω για πρώτη φορά ένα ποίημα από τα Χρονικά του Μεγάλου Χάους. Δεν έχει γραφεί για την περίσταση, αλλά υπό εξαιρετικές συνθήκες, περίπου πριν ένα χρόνο και κάτι. Για κάποιους λόγους αυτό είναι το πιο αγαπημένο από τα πνευματικά μου τέκνα.
Το αφιερώνω στο στέκι με πολλή Αγάπη.
Η αγάπη είναι ποτάμι. Είναι το αίμα που κυλάει στις φλέβες του Θεού. Κανένας δεν μπορεί να το ημερέψει. Αν προσπαθείς νʼ αντισταθείς, αν την αντιπαλέψεις, θά ʽρθει με βία να σε γκρεμίσει, όπως τις πλίνθινες καλύβες η πλημμύρα. Αν τη δεχτείς σα δώρο ακριβό, μπαχαρικά κι υφάσματα απʼ την ανατολή, χρυσάφι και διαμαντικά στʼ αμπάρια ισπανικής γαλέρας, άμα δοθείς στην αδυσώπητη ροή της κι αφήσεις τους χυμούς της να κυλήσουν στις μυστικές τους διαδρομές κι αν τελικά αξιωθείς να επιπλεύσεις, ίσως μια μέρα ακούσεις τʼ όνομά σου να προφέρεται από του σύμπαντος τα χείλη: Αθάνατος.
Αγάπη κι Έρωτας, το ομοούσιο κι αδιαχώριστο ζεύγος. Αρχέτυπο: αρσενικό και θηλυκό, μαζί άγγελος και δαίμονας, η ιερή και προαιώνια δίνη που γέννησε τον Κόσμο· ο Έρωτας, πρωτότοκο παιδί του Χάους και η Αγάπη, αρχή και τέλος της δημιουργίας. Όταν είσαι ερωτευμένος ο κόσμος είναι νέος, όμορφος και λαμπερός. Η στιγμή κρατάει για πάντα και ο χρόνος γυρίζει αντίστροφα. Και το υπέρτατο: σκορπίζεται στον άνεμο ο φόβος του θανάτου, όπως η τέφρα των νεκρών μετά απʼ τη μάχη. Αν έρθει η μέρα που δεν είσαι άξιος πια για να το νιώσεις, γίνεσαι άχθος αρούρης, δεν έχει τόπο σʼ αυτή τη γη για να σταθείς.
Όμως ο έρωτας πονάει· όλοι το ξέρουν και το γνώρισα κι εγώ. Κι έχει τη φήμη ιδιότροπου, δεσποτικού αφέντη. Είναι γιατί αργά ή γρήγορα, πάντα απαιτεί το τίμημά του. Όποιος περάσει το κατώφλι του ναού, φόρο βαρύ κι αιώνιο θα πληρώσει. Μόνʼ θα διαλέξει πώς: όρθιος ή στα γόνατα πεσμένος. Αν αρνηθείς το αντίτιμο να δώσεις ή δεν έχεις, θα σου περάσει αλυσίδες στην καρδιά, θα σε πουλήσει δούλο στην Ταγγέρη. Κι εκεί στο σκλαβοπάζαρο, χίλιες φωνές, πλήθος πολύχρωμοι και άπληστοι ξένοι αφεντάδες. Άμα σταθείς και τʼ όνομά του ομολογήσεις, αν μαρτυρήσεις πως αυτός είνʼ ο Θεός σου, γίνεται αγκαλιά, πατρίδα και χέρι μητρικό. Καμιά πληγή και πόνος δε σʼ αγγίζουν και τʼ όνομά σου θα κεντήσουνε οι μοίρες στο θαυμαστό υφαντό των τραγουδιών, που λεν τις νύχτες οι τσιγγάνοι γύρω απʼ τη φωτιά, ενώ βιολιά σκαλίζουν τις καρδιές και τα κλαρίνα σαγηνεύουν το μυαλό, για να το κάνουν να ξεχάσει τι «δεν πρέπει». Κείνη την ώρα την ιερή της έξαψης του πάθους, όπου τʼ αστέρια σκύβουν να κοιτάξουνε στη Γη, μένει το χνάρι σου ανεξίτηλο μες στην ψυχή των μύθων…
Εκτός από ποίηση, το παραπάνω περιέχει και μια προφητεία. Παρακαλώ ξαναδιαβάστε το προσεκτικά (αν σας άρεσε βέβαια ο ποιητής Φανφάρας). Σημειώνω επίσης ότι αυτό είναι το 222ο ποστ μου στο στέκι...
Όπως βλέπετε το Χάος είναι πάντα μαζί σας...
Θα δημοσιεύσω για πρώτη φορά ένα ποίημα από τα Χρονικά του Μεγάλου Χάους. Δεν έχει γραφεί για την περίσταση, αλλά υπό εξαιρετικές συνθήκες, περίπου πριν ένα χρόνο και κάτι. Για κάποιους λόγους αυτό είναι το πιο αγαπημένο από τα πνευματικά μου τέκνα.
Το αφιερώνω στο στέκι με πολλή Αγάπη.
Ποτάμι
Αγάπη κι Έρωτας, το ομοούσιο κι αδιαχώριστο ζεύγος. Αρχέτυπο: αρσενικό και θηλυκό, μαζί άγγελος και δαίμονας, η ιερή και προαιώνια δίνη που γέννησε τον Κόσμο· ο Έρωτας, πρωτότοκο παιδί του Χάους και η Αγάπη, αρχή και τέλος της δημιουργίας. Όταν είσαι ερωτευμένος ο κόσμος είναι νέος, όμορφος και λαμπερός. Η στιγμή κρατάει για πάντα και ο χρόνος γυρίζει αντίστροφα. Και το υπέρτατο: σκορπίζεται στον άνεμο ο φόβος του θανάτου, όπως η τέφρα των νεκρών μετά απʼ τη μάχη. Αν έρθει η μέρα που δεν είσαι άξιος πια για να το νιώσεις, γίνεσαι άχθος αρούρης, δεν έχει τόπο σʼ αυτή τη γη για να σταθείς.
Όμως ο έρωτας πονάει· όλοι το ξέρουν και το γνώρισα κι εγώ. Κι έχει τη φήμη ιδιότροπου, δεσποτικού αφέντη. Είναι γιατί αργά ή γρήγορα, πάντα απαιτεί το τίμημά του. Όποιος περάσει το κατώφλι του ναού, φόρο βαρύ κι αιώνιο θα πληρώσει. Μόνʼ θα διαλέξει πώς: όρθιος ή στα γόνατα πεσμένος. Αν αρνηθείς το αντίτιμο να δώσεις ή δεν έχεις, θα σου περάσει αλυσίδες στην καρδιά, θα σε πουλήσει δούλο στην Ταγγέρη. Κι εκεί στο σκλαβοπάζαρο, χίλιες φωνές, πλήθος πολύχρωμοι και άπληστοι ξένοι αφεντάδες. Άμα σταθείς και τʼ όνομά του ομολογήσεις, αν μαρτυρήσεις πως αυτός είνʼ ο Θεός σου, γίνεται αγκαλιά, πατρίδα και χέρι μητρικό. Καμιά πληγή και πόνος δε σʼ αγγίζουν και τʼ όνομά σου θα κεντήσουνε οι μοίρες στο θαυμαστό υφαντό των τραγουδιών, που λεν τις νύχτες οι τσιγγάνοι γύρω απʼ τη φωτιά, ενώ βιολιά σκαλίζουν τις καρδιές και τα κλαρίνα σαγηνεύουν το μυαλό, για να το κάνουν να ξεχάσει τι «δεν πρέπει». Κείνη την ώρα την ιερή της έξαψης του πάθους, όπου τʼ αστέρια σκύβουν να κοιτάξουνε στη Γη, μένει το χνάρι σου ανεξίτηλο μες στην ψυχή των μύθων…
Εκτός από ποίηση, το παραπάνω περιέχει και μια προφητεία. Παρακαλώ ξαναδιαβάστε το προσεκτικά (αν σας άρεσε βέβαια ο ποιητής Φανφάρας). Σημειώνω επίσης ότι αυτό είναι το 222ο ποστ μου στο στέκι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.