lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
20-01-09
11:47
Συγγνώμη αλλά δεν κατάλαβα για ποιό πράγμα μιλάς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
20-01-09
11:12
Όχι ο γάμος δεν είναι νόμος.... νόμος/κανόνας είναι το να μην κάνεις έρωτα πριν το γάμο και αν ακολουθείς την ζωή της εκκλησίας σαφώς και μπορεί να υπάρχουν κυρώσεις από τον πνευματικό σου. Η αντιμετώπιση σου από την πλευρά της "εκκλησίας" είναι ανήθικη και αμαρτωλή.αν ειναι δυνατον δλδ, εαν πιστευεις βεβαια παντα, να μη θες να επισημοποιησεις τη σχεση σου στην εκκλησια αφου αυτο ειναι κατι απλο που ''επιβαλλει'' η εκκλησια.ειναι ενας ''νομος'' της εκκλησιας που αν κ δεν εχει ποινη καλο ειναι να τον τηρεις...
Ο γάμος αν όντως πιστεύεις είναι μυστήριο... Το "...και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" πρέπει να θεωρηθεί "κυριολεξία" αλλοιώς δεν μιλάμε για θρησκευτικό γάμο.
Έχω μία σχέση 5 χρόνια τώρα ,συζώ 3 .Πιστεύεις ότι όταν θα παντρευτώ ξαφνικά τότε θα βγουν τα προβλήματα της σχέσης? Δεν λέω ότι ο ένας ξέρει το άλλον απόλυτα κάθε μέρα μαθαίνω πράγματα για αυτόν όπως κ εκείνος για εμένα.
Αλλά τι άλλο πρόβλημα μπορώ να διακρίνω που θα είναι τόσο μεγάλο και θα φτάσει στο χωρισμό?
Ναι έχει ξανασυζητηθεί και πάλι τότε συμφωνούσα, θεωρώ ότι η αντίδραση στην εικόνα που έχουμε για το πως είναι Ο ΓΑΜΟΣ που αναπαράγεται και από τους άλλους αλλά και από εμάς και η προσπάθεια να φτιάξουμε το δικό μας γάμο με γνώμονα όχι συνταγές αλλά αυτό που είμαστε σε κάθε φάση της ζωής μας είναι από τα πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν ένα ζευγάρι να μην χάσει την ψυχική εγγύτητά του. Αλλοιώς καρικατούρες του εαυτού μας παιζουν ρόλους και μας κοροϊδεύουν για τις σταθερές μας αξίες. Και σκέψου καρεκλάκ ότι εγώ ήμουν 10 χρόνια πριν με τον άντρα που παντρεύτηκα κι όμως αυτά που λέει ο χάος τα βρήκαμε μπροστά μας.Αυτό που πρόσεξα εγώ, όταν παντρεύτηκα μετά από οκτώ χρόνια συγκατοίκησης, ήταν πως ξαφνικά, όλοι οι υπόλοιποι άρχισαν να μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά. ... Εγώ προσωπικά κατάλαβα πως είμαι παντρεμένος από τον τρόπο που με αντιμετώπιζαν οι άλλοι. Μπορώ να πω ότι αυτό ήταν που με ενοχλούσε περισσότερο απ' όλα στο γάμο. ...Σιγά σιγά, προσαρμόζεσαι κι εσύ να βλέπεις τον εαυτό σου ως κάτι το διαφορετικό από πριν, πράγμα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και την αρχή των προβλημάτων. Δεν παντρεύεσαι έναν άνθρωπο, παντρεύεσαι ένα σχήμα κι έναν κοινωνικό θεσμό, με ισχυρότατη θεμελίωση από κράτος, κοινωνία, θρησκεία και τον Θεό τον ίδιο....Φυσικά, δεν μιλάω για το να κάνεις παιδιά.... Μιλώ λοιπόν για το πώς βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος το ζευγάρι, ανεξαρτήτως παιδιών και πώς το ίδιο το ζευγάρι μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του.
Εγώ πάλι προτιμώ να αντιμετωπίζω τις καινούργιες καταστάσεις μία μία. Όλο το πακέτο γάμος/παιδιά με την μία θα μου φαινόταν βαρύ και μπορεί να λάκιζα.Εάν δεν ήθελα να κάνω παιδιά δεν θα παντρευόμουνα και ούτε καν θα συγκατοικούσα. Μου αρέσει πολύ να έχω σχέση αλλά θα ήθελα τον χώρο μου και να βλεπόμαστε όσο και όποτε πραγματικά το θέλουμε.
Για μένα θα ήταν πολύ δύσκολο να μην προτιμά ο άντρας μου την χύμα πλευρά μου γιατί η άλλη μου πλευρά δεν με αντιπροσωπεύει ιδιαίτερα. Δόξα τω Θεώ ακόμα την εκτιμάει όπως και εγώ την δικιά του. Δεν ξέρω γιατί λέγεται συχνά αυτό το "έχω δεδομένο" τον άλλον. Ναι τον έχω, τα πράγματα που κάνω γι'αυτόν δεν τα κάνω για να μην τον χάσω, τα κάνω γιατί χαίρομαι κι εγώ κι εκείνος, γιατί όταν ζορίσουν τα πράγματα μόνο αυτά τα πράγματα προλαβαίνεις να κάνεις... αυτά που γίνονται αυθόρμητα, χωρίς σκέψη και με χαρά.Πάντως το βασικό πρόβλημα είναι η καθημερινή φθορά (ειδικά όταν υπάρχουν και αντικειμενικές δυσκολίες), κι έχω την εντύπωση ότι γίνεται περισσότερο αντιληπτή σε έγγαμη σχέση παρά σε συμβίωση γιατί υποσυνείδητα νιώθουμε πιο "χύμα", πιο ελεύθεροι λες κι έχουμε περισσότερο δεδομένο τον άλλο, κάτι που είναι λάθος και φυσικά το προσέχουμε περισσότερο όταν απλά συμβιώνουμε.
Και απαντώντας τελικά στο θέμα δεν υπάρχει Ο ΓΑΜΟΣ, υπάρχει ο γάμος μας/ σας/ τους... οπότε στην σχέση δεν δίνει κάτι ο γάμος εξ ορισμού. Για μένα ήταν η δήλωση ότι θέλω να περάσω την ζωή μου με τον άντρα μου, ήταν μυστήριο, ήταν μέτρηση των αντοχών μας/ της αγάπης μας/ της υπομονής μας αντιμέτωπων με τον ΓΑΜΟ/ τους φόβους μας/ των σταθερών μας και των υποβόσκοντων "αρχέτυπων" μας. Ήταν και είναι γιατί είμαστε ακόμα μαζί και τίποτα δεν μας λέει ότι αύριο όλα δεν θα παιχτούν από την αρχή λόγω κάποιας αλλαγής είτε δικής μας είτε του κόσμου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.