suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
09-11-09
12:55
Ηρώ αυτό που περιγράφω ξεκινάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δηλαδή έχω στο μυαλό μου περιπτώσεις που με κόμπλαρε το λευκό χαρτί ενώ ήμουν 5 χρονών. Δεν έχει να κάνει με τις εξετάσεις και γενικώς στις εξετάσεις το αποδέχτηκα γιατί δε θεωρούσα ότι δημιουργώ κάτι, δεν θεωρούσα ότι ενώνομαι ψυχοσωματικά με αυτό που έφτιαχνα, το έβλεπα σαν άσκηση.
Τέλος πάντων επιβεβαιώνεις αυτό που λέω. Κάποιοι αγαπούν το λευκό χαρτί και είναι πρόκληση γι αυτούς και κάποιοι άλλοι το απεχθάνονται. Απλά επειδή το "φυσιολογικό" είναι το πρώτο, αυτοί που το απεχθάνονται προσπαθούν να το αποδεχτούν γιατί σε όλες τις σχολές και τους σχετικούς χώρους το λευκό χαρτί είναι κάτι σαν κανόνας. Και αυτό που θέλω να πω μέσα από αυτό το θέμα είναι ότι τέλος πάντων όσοι έχουμε πρόβλημα με το λευκό χαρτί πρέπει να ξεκολλήσουμε και να βρούμε τα υλικά που προσωπικά μας εκφράζουν για να δημιουργήσουμε.
Τέλος πάντων επιβεβαιώνεις αυτό που λέω. Κάποιοι αγαπούν το λευκό χαρτί και είναι πρόκληση γι αυτούς και κάποιοι άλλοι το απεχθάνονται. Απλά επειδή το "φυσιολογικό" είναι το πρώτο, αυτοί που το απεχθάνονται προσπαθούν να το αποδεχτούν γιατί σε όλες τις σχολές και τους σχετικούς χώρους το λευκό χαρτί είναι κάτι σαν κανόνας. Και αυτό που θέλω να πω μέσα από αυτό το θέμα είναι ότι τέλος πάντων όσοι έχουμε πρόβλημα με το λευκό χαρτί πρέπει να ξεκολλήσουμε και να βρούμε τα υλικά που προσωπικά μας εκφράζουν για να δημιουργήσουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
09-11-09
09:52
mindcircus εγώ το σκεφτόμουν μόνο για τη ζωγραφική αλλά όπως το έθεσες με προβλημάτισες. χαίρομαι γιατί καταλαβαίνω ότι αυτό δεν ισχύει μόνο με το λευκό χαρτί αλλά ισχύει γενικά όταν λόγω των περιστάσεων αναγκαστείς να δημιουργήσεις -την οποιαδήποτε- τέχνη.
btw τραγουδάς στο μετρό; έχει τέλεια ακουστική, εγώ δε μπορώ να κρατηθώ
btw τραγουδάς στο μετρό; έχει τέλεια ακουστική, εγώ δε μπορώ να κρατηθώ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
08-11-09
20:27
Από μικρή είχα τη μανία να ζωγραφίζω τα πάντα. Πρώτο και καλύτερο ζωγράφιζα πάντα το θρανίο μου. Τα βιβλία μου, τα βιβλία των διπλανών μου στο θρανίο, τη τσάντα μου, τα ρούχα μου, το κρεβάτι μου, το γραφείο μου, τους τοίχους, τη ντουλάπα, τις κουρτίνες, τα τετράδια, τα cd και γενικώς οτιδήποτε ερχόταν στα χέρια μου, οτιδήποτε υπήρχε γύρω μου και ήταν δικό μου.
Η μητέρα μου, όντας ζωγράφος, με παρακολουθούσε και χαιρόταν. Την θυμάμαι να βλέπει κάτι άκυρο πάνω στο οποίο είχα ζωγραφίσει και να λέει με δήθεν αγανάκτηση «Αμάν μέχρι κι αυτό το ζωγράφισε». Και οι κουρτίνες με το σπρέι ποτέ δεν αντικαταστάθηκαν αν και είχε φρικάρει όταν τις πρωτοείδε.
Επίσης τα περισσότερα τα ζωγράφιζα ενώ έκανα κάτι άλλο ή τα έφτιαχνα ενώ τα είχα σκεφτεί από πριν. Δηλαδή πρώτα μου ερχόταν μία ιδέα και μετά σκεφτόμουν «Τώρα θα βρω κάτι και θα το φτιάξω αυτό που σκέφτηκα». Τις κουρτίνες τις είχα φτιάξει ενώ ταυτόχρονα θυμάμαι με εξέταζε προφορικά ο πατέρας μου στην ιστορία και εγώ έπαιζα με το σπρέι και ξαφνικά άρχισα να βάφω και τις κουρτίνες.
Φυσικά η μητέρα μου, όπως όλες οι μητέρες που ψάχνουν να καλλιεργήσουν ένα ταλέντο στα παιδιά τους ή κοινώς ψάχνουν να τα παρκάρουν κάπου για να σώσουν δύο ώρες προσωπικής ζωής, δεν παρέλειψε να με στείλει σε μαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου και ξανά ζωγραφικής και ξανά σχεδίου και τέλος σε διαγωνισμούς.
Κατάφερνα με τεράστια επιτυχία να παίρνω το λευκό χαρτί στο οποίο έπρεπε να ζωγραφίσω και να το διατηρώ λευκό μέχρι το τέλος του μαθήματος. Το λευκό χαρτί, το γκαντέμικο.
Ένα κενό διάστημα συγκεκριμένων διαστάσεων, ψυχρό, χωρίς έκφραση, χωρίς ψυχή που έπρεπε να γίνει μία δημιουργία μέσα σε αυτό και ύστερα να εκτεθεί κάπου, αυτό το ορισμένο σχήμα με τις τέλειες γωνίες του και την υπέροχη ακρίβεια στα μήκη του. Και το χειρότερο είναι ότι σε αυτά τα μαθήματα, πρώτα σου έδιναν το χαρτί αυτό και ύστερα σου ζητούσαν να σκεφτείς τι θα κάνεις. Δηλαδή το λευκό χαρτί γεννούσε την ανάγκη της ιδέας και της δημιουργίας. Για τα μπάζα.
Πολλοί μεγάλοι ζωγράφοι και καλλιτέχνες και δημιουργοί κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτό το κόμπλεξ, να παραβλέψουν το λευκό χαρτί ή τον λευκό καμβά και να δημιουργήσουν πάνω του. Το δέχομαι. Συγχαρητήρια.
Που θέλω να καταλήξω όμως;
Στο ότι κάποιοι έχουν κόμπλεξ με το λευκό χαρτί. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω γιατί ενώ παλιά ζωγράφιζα και ένιωθα όμορφα να ζωγραφίζω ξαφνικά σταμάτησα, κόλλησα, κόμπλαρα και κάθε φορά που σκεφτόμουν να ζωγραφίσω κάτι τρόμαζα στην ιδέα ότι θα βρεθώ μπροστά σε ένα λευκό χαρτί ή ένα λευκό καμβά.
Την τελευταία φορά είχα δει στον τοίχο ενός μπαρ στου Ψυρρή μία φράση και αυθόρμητα την σκέφτηκα σε μία εικόνα και με το που γύρισα σπίτι έβαλα κάτω ένα κομμάτι από χαρτόκουτα που είχε ξεμείνει και έφτιαξα έναν πίνακα. Χάρηκα που ξανάρχισα να ζωγραφίζω και έβαλα μπροστά μου λευκά χαρτιά. Σα να σταμάτησαν όλα και πάλι..
Αυτές τις μέρες έχω καλή ψυχολογική διάθεση και γενικώς περνάω μία καλή περίοδο της ζωής μου και με πιάνω συνέχεια να ζωγραφίζω, στις σημειώσεις του πανεπιστημίου, στο γραφείο μου στο σπίτι, σε μικρά κομματάκια από χαρτόνι που περισσεύουν από τις μακέτες της σχολής, ακόμα και πάνω στο φορητό υπολογιστή. Κατάλαβα τι γίνεται. Σήμερα το πρωί ξύπνησα και χωρίς να το καταλάβω έστησα πινέλα και χρώματα και ζωγράφισα ένα σκαμπό που έχω στο σπίτι. Ένιωθα όμορφα που ζωγραφίζω χωρίς να κολλάω και δεν θέλω να το χάσω αυτό.
Μισώ τα λευκά χαρτιά και γενικώς τις λευκές επιφάνειες. Δεν πρόκειται να ξαναζητήσω από τον εαυτό μου να δημιουργήσει πάνω σε κάτι τέτοιο παρά μόνο για ασκήσεις της σχολής και τα σχετικά.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή ή αν ακούστηκα πολύ αλλοπαρμένη. Είναι πιθανό να μπορούν να με καταλάβουν μόνο άνθρωποι που ζωγραφίζουν και έχουν το ίδιο κόμπλεξ.
Υπάρχει κανένας που ζωγραφίζει και καταλαβαίνει τι εννοώ;
Η μητέρα μου, όντας ζωγράφος, με παρακολουθούσε και χαιρόταν. Την θυμάμαι να βλέπει κάτι άκυρο πάνω στο οποίο είχα ζωγραφίσει και να λέει με δήθεν αγανάκτηση «Αμάν μέχρι κι αυτό το ζωγράφισε». Και οι κουρτίνες με το σπρέι ποτέ δεν αντικαταστάθηκαν αν και είχε φρικάρει όταν τις πρωτοείδε.
Επίσης τα περισσότερα τα ζωγράφιζα ενώ έκανα κάτι άλλο ή τα έφτιαχνα ενώ τα είχα σκεφτεί από πριν. Δηλαδή πρώτα μου ερχόταν μία ιδέα και μετά σκεφτόμουν «Τώρα θα βρω κάτι και θα το φτιάξω αυτό που σκέφτηκα». Τις κουρτίνες τις είχα φτιάξει ενώ ταυτόχρονα θυμάμαι με εξέταζε προφορικά ο πατέρας μου στην ιστορία και εγώ έπαιζα με το σπρέι και ξαφνικά άρχισα να βάφω και τις κουρτίνες.
Φυσικά η μητέρα μου, όπως όλες οι μητέρες που ψάχνουν να καλλιεργήσουν ένα ταλέντο στα παιδιά τους ή κοινώς ψάχνουν να τα παρκάρουν κάπου για να σώσουν δύο ώρες προσωπικής ζωής, δεν παρέλειψε να με στείλει σε μαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου και ξανά ζωγραφικής και ξανά σχεδίου και τέλος σε διαγωνισμούς.
Κατάφερνα με τεράστια επιτυχία να παίρνω το λευκό χαρτί στο οποίο έπρεπε να ζωγραφίσω και να το διατηρώ λευκό μέχρι το τέλος του μαθήματος. Το λευκό χαρτί, το γκαντέμικο.
Ένα κενό διάστημα συγκεκριμένων διαστάσεων, ψυχρό, χωρίς έκφραση, χωρίς ψυχή που έπρεπε να γίνει μία δημιουργία μέσα σε αυτό και ύστερα να εκτεθεί κάπου, αυτό το ορισμένο σχήμα με τις τέλειες γωνίες του και την υπέροχη ακρίβεια στα μήκη του. Και το χειρότερο είναι ότι σε αυτά τα μαθήματα, πρώτα σου έδιναν το χαρτί αυτό και ύστερα σου ζητούσαν να σκεφτείς τι θα κάνεις. Δηλαδή το λευκό χαρτί γεννούσε την ανάγκη της ιδέας και της δημιουργίας. Για τα μπάζα.
Πολλοί μεγάλοι ζωγράφοι και καλλιτέχνες και δημιουργοί κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτό το κόμπλεξ, να παραβλέψουν το λευκό χαρτί ή τον λευκό καμβά και να δημιουργήσουν πάνω του. Το δέχομαι. Συγχαρητήρια.
Που θέλω να καταλήξω όμως;
Στο ότι κάποιοι έχουν κόμπλεξ με το λευκό χαρτί. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω γιατί ενώ παλιά ζωγράφιζα και ένιωθα όμορφα να ζωγραφίζω ξαφνικά σταμάτησα, κόλλησα, κόμπλαρα και κάθε φορά που σκεφτόμουν να ζωγραφίσω κάτι τρόμαζα στην ιδέα ότι θα βρεθώ μπροστά σε ένα λευκό χαρτί ή ένα λευκό καμβά.
Την τελευταία φορά είχα δει στον τοίχο ενός μπαρ στου Ψυρρή μία φράση και αυθόρμητα την σκέφτηκα σε μία εικόνα και με το που γύρισα σπίτι έβαλα κάτω ένα κομμάτι από χαρτόκουτα που είχε ξεμείνει και έφτιαξα έναν πίνακα. Χάρηκα που ξανάρχισα να ζωγραφίζω και έβαλα μπροστά μου λευκά χαρτιά. Σα να σταμάτησαν όλα και πάλι..
Αυτές τις μέρες έχω καλή ψυχολογική διάθεση και γενικώς περνάω μία καλή περίοδο της ζωής μου και με πιάνω συνέχεια να ζωγραφίζω, στις σημειώσεις του πανεπιστημίου, στο γραφείο μου στο σπίτι, σε μικρά κομματάκια από χαρτόνι που περισσεύουν από τις μακέτες της σχολής, ακόμα και πάνω στο φορητό υπολογιστή. Κατάλαβα τι γίνεται. Σήμερα το πρωί ξύπνησα και χωρίς να το καταλάβω έστησα πινέλα και χρώματα και ζωγράφισα ένα σκαμπό που έχω στο σπίτι. Ένιωθα όμορφα που ζωγραφίζω χωρίς να κολλάω και δεν θέλω να το χάσω αυτό.
Μισώ τα λευκά χαρτιά και γενικώς τις λευκές επιφάνειες. Δεν πρόκειται να ξαναζητήσω από τον εαυτό μου να δημιουργήσει πάνω σε κάτι τέτοιο παρά μόνο για ασκήσεις της σχολής και τα σχετικά.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή ή αν ακούστηκα πολύ αλλοπαρμένη. Είναι πιθανό να μπορούν να με καταλάβουν μόνο άνθρωποι που ζωγραφίζουν και έχουν το ίδιο κόμπλεξ.
Υπάρχει κανένας που ζωγραφίζει και καταλαβαίνει τι εννοώ;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.