DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
17-01-10
15:11
Έχουμε πει πολλά για τη δουλειά, και μάλιστα το πιο πρόσφατο θέμα ήταν η σύγκριση πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας όπου υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις.
Ωστόσο δεν έχουμε μιλήσει για το πώς βλέπουμε αυτό που κάνουμε για να ζήσουμε (ή για να εξασφαλίσουμε το φραπέ, έστω).
Είναι εργασία(=δημιουργική απασχόληση με αποτέλεσμα που μας δίνει ικανοποίηση έστω και μέσα από δυσκολίες)?
Ή είναι
Δουλειά(=δουλεία, απλό μέσο βιοπορισμού χωρίς την προσωπική μας κατάθεση και πολλές φορές με δυσκολία και δυσαρέσκεια)?
Ωστόσο δεν έχουμε μιλήσει για το πώς βλέπουμε αυτό που κάνουμε για να ζήσουμε (ή για να εξασφαλίσουμε το φραπέ, έστω).
Είναι εργασία(=δημιουργική απασχόληση με αποτέλεσμα που μας δίνει ικανοποίηση έστω και μέσα από δυσκολίες)?
Ή είναι
Δουλειά(=δουλεία, απλό μέσο βιοπορισμού χωρίς την προσωπική μας κατάθεση και πολλές φορές με δυσκολία και δυσαρέσκεια)?
Ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, Σαρλ Πεγκί, γεννημένος στα τέλη του 18ου αιώνα, διηγιόταν συχνά μια ιστορία: «Κατά τη διάρκεια μιας πορείας του για να προσκυνήσει στη Σαρτρ, συνάντησε στον δρόμο του έναν κατάκοπο άνθρωπο που έσπαγε πέτρες.
Πλησιάζει και τον ρωτάει: "Τι κάνεις, εδώ πέρα;" "Μα δεν βλέπεις; Σπάω πέτρες. Είναι σκληρή δουλειά, με πονάει η πλάτη μου, διψάω, σκάω από τη ζέστη". Συνεχίζει πιο κάτω και βλέπει έναν άλλον που σπάει κι αυτός πέτρες, αλλά δείχνει πιο ευδιάθετος. "Τι κάνεις εσύ εδώ;", τον ρωτά. "Βγάζω μεροκάματο. Σπάω πέτρες, δεν βρήκα καλύτερη δουλειά ακόμη, αλλά είμαι ευχαριστημένος γιατί με αυτήν μπορώ να θρέψω την οικογένειά μου". Συνεχίζει τον δρόμο του ο Πεγκί και συναντά έναν τρίτο άνθρωπο που έσπαγε πέτρες και το πρόσωπό του έλαμπε: "Τι κάνεις εδώ;", ρωτά και πάλι ο Πεγκί. "Εγώ , κύριέ μου", του απαντάει ο άνθρωπος "χτίζω, έναν καθεδρικό ναό". Η πράξη είναι η ίδια, αλλά το νόημα που της αποδίδεται είναι εντελώς διαφορετικό, πηγάζει από την προσωπική μας ιστορία και από το κοινωνικό μας περιβάλλον. Οταν έχουμε κατά νου να χτίσουμε έναν καθεδρικό ναό, δεν σπάμε πέτρες με τον ίδιο τρόπο».
Αυτή η ιστορία του Πεγκί μπορεί να κάνει τον σημερινό άνθρωπο να σκεφτεί τη δουλειά του με άλλον τρόπο; Μπορεί να δουλεύει σε μια ανιαρή, καταπιεστική, επισφαλή εργασία και να σκέπτεται ότι χτίζει καθεδρικούς ναούς;
Σε μια εποχή όπου όσοι έχουν μια δουλειά θεωρούνται τυχεροί, πώς εξηγείται όλη αυτή η δυσαρέσκεια στους χώρους εργασίας, η οποία ενίοτε οδηγεί κάποιους ανθρώπους στην αυτοχειρία; Πόσο μπορεί να υποφέρει κάποιος στη δουλειά του ώστε να φτάσει σε μια τόσο ακραία πράξη;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.