Metal Music Only

Εδώ π.χ. σε ένα από τα λίγα Grind συγκροτήματα (μετά τους Blustery Caveat) που μου αρέσουν αρκετά. Δεδομένου ότι είμαι παιδί του thrash και του death και δίνω έμφαση στην τεχνική θα απορήσει κανείς με την επιλογή του κάτωθι. Δες όμως τεχνικουριές σε μπάσο και τύμπανα.

Πωω.. Θα αρχίσω να χτυπιέμαι στο δωμάτιό μου.-Σε συναυλία του είδους είχαμε χάσει 10 κιλά σε ιδρώτα.-

Αρχική Δημοσίευση από Obscura:

Κάκιστο τετριμμένο μέταλ. Εκτός αν με πείσει κάποιος για το νόημα που βρίσκει στο εν λόγω κομμάτι ή για το πώς τον κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Click για ανάπτυξη...

Το καθαρό death metal (βγάζω εκτός το melodic που ακολουθεί πολλές φορές διαφορετική θεματολογία και είναι αρκετά φιλικότερο στα αυτιά ακόμα και ατόμων που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με τη metal μουσική) εξ' ορισμού πραγματεύεται τους χειρότερους φόβους και εφιάλτες του συνηθισμένου ανθρώπου. Μπορεί να φαίνεται ότι οι masterminds των group αυτού του είδους μουσικής υμνούν τον θάνατο και τη βία (όχι πως δεν λείπουν και αυτές οι περιπτώσεις, χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Deicide και οι Anal Cunt), στην πλειοψηφία τους όμως εξωτερικεύουν τους προσωπικούς τους φόβους με όλο τον αποτροπιασμό και τη βια που προκαλούν, μέσα από μια εξίσου βίαιη μουσική σύνθεση.

Αυτή τη στιγμή δε μπορώ λόγω pstn σύνδεσης, αύριο όμως θα σου δώσω το link από μια συνέντευξη του Barnes.

Καλή προσέγγιση Τσίπουρε, μόνο που το δικό μου ένστικτο και η δική μου αισθητική δε βλέπουν παρά μία πρόχειρη και παιδαριώδη λογική πίσω από τέτοιου είδους στίχους. Μπορείς να πραγματευτείς τέτοια ζητήματα και με καλαίσθητη νόηση και με ριφ από την ψυχή βγαλμένα που ισοπεδώνουν και φωνάζουν από μίλια μακριά σαν σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος.

Από την άλλη πάλι βλέπω πολλή εκτόνωση, μηδενική κατανόηση. Αν δε βάλεις την αναλυτική σκέψη να λειτουργήσει και να νοηματοδοτήσεις τις μουσικές τότε ο μέσος μεταλλικός ακροατής (ο οποίος είναι σχεδόν ηλίθιος κατ'εμέ) δε διαφέρει σε τίποτα από τους ακροατές των υπόλοιπων ρεπερτορίων.

(Μη με λιντσάρετε, πέρασα από όλα τα στάδια για να φτάσω σήμερα να λέω τέτοια πράγματα)

WhiteDrum ξέχασα να σε ρωτήσω, δε σε ενοχλεί η μισογύνικη θεματολογία στους inveracity; Ναι ναι, το ξέρω ότι για πλάκα το κάνουν τα παιδιά και έχουν κοπέλες και όλα. Αλλά έλεος, έχουμε και μία νοημοσύνη.

Αρχική Δημοσίευση από Obscura:

WhiteDrum ξέχασα να σε ρωτήσω, δε σε ενοχλεί η μισογύνικη θεματολογία στους inveracity; Ναι ναι, το ξέρω ότι για πλάκα το κάνουν τα παιδιά και έχουν κοπέλες και όλα. Αλλά έλεος, έχουμε και μία νοημοσύνη.

Click για ανάπτυξη...

Γενικά είναι σύνηθες στο συγκεκριμένο είδος η θεματολογία περί διάφορων "ταμπού".Μέσα από την σεξιστική "ασχήμια" του στίχου πραγματικά δεν αισθάνομαι την παραμικρή αποστροφή ή οποιονδήποτε εκνευρισμό. Όπως στο poser ας πούμε, όταν η γυναίκα δεν είναι η θελκτικότατη γκομενάρα ή η πονόψυχη ερωτοχτυπημένη, στο grind ή στο gore ή σε άλλα death είδη, όχι απαραιτήτως για μόστρα, παρουσιάζουν "αρρωστημένα" σενάρια που ταιριάζουν με τον ήχο και προκαλούν τα ανάλογα συναισθήματα στιγμιαίας "διαστροφής", κι έτσι ξεδίνεις.

Χμμ. Ειλικρινά δεν παίρνω στα σοβαρά τη θεματολογία. Θα τα πούμε και λείαν συντόμως από κοντά αυτά με το απαραίτητο συνοδευτικό καφέ.

Θα ήταν ολίγον τρομαχτικό αν έπαιρνες σοβαρά τη θεματολογία. Την αγνοώ και εγώ με βαριά καρδιά βέβαια όταν η μουσική είναι αρκετή για να μου προκαλέσει εσωτερική αναταραχή και να με αφήσει άναυδη όπως γινόταν με τους Gorgasm ή τους Necrophagist λόγου χάρη. Λίγο καιρό αργότερα αποφάσισα να δίνω έμφαση σε όλο το πακέτο, ήχος και νόημα. Αυτή η πολύπλευρη ακρόαση και η νοηματοδότηση απαιτεί χρόνο και προσπάθεια από μέρους μου με αποτέλεσμα ο πήχυς να φτάσει στα ουράνια και λίγα συγκροτήματα κατορθώνουν να επιβιώσουν μέχρι το playlist μου.

Είμαι λίγο τρομαχτική λάιβ, Νίνα. Δεν πίνω καφέ και ρωτάω τόσες ερωτήσεις σε σημείο να νομίζεις ότι σου παίρνω συνέντευξη (όχι, δε φτιάχνω ψυχολογικό προφίλ, μου αρέσουν οι ιστορίες των ανθρώπων απλώς και λατρεύω τις μικρές λεπτομέρειες!).

Αχ, ο Portnoy. Που δεν καθόταν φρόνιμος στον προσωπικό δίσκο του Arch και μ'εκνεύριζε

Δείτε και κανένα από Bobby Jarzombek, υπερτεχνικός και υπέροχος επίσης:
https://www.youtube.com/results?search_query=Bobby+Jarzombek&search_type=&aq=f

Οι Inveracity σαφώς και δεν είναι τόσο τεχνικοί όσο κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους. Πιασάδικα ριφ παλιάς σχολής έχουν.

Αν θελετε τεχνικο death τι καλητερο απο το αφεντικο;




To ομο death, δεν λεω, μου αρεσει να ακουω καμια φορα, αλλα δεν αντεχω πολυ...! Και οσο τεχνικοι και αν ειναι οι Nile πχ, ειναι αυτο που ειπε και ο λοριεν, ακησεις μουσικης επαιζε ο καθενας, να δειξουν ταχιτιτα και τεχνικη...




To ομο death που μου αρεσει ειναι χωρις πολλες πολλες τεχνικες... Αυτο που πραγματικα λεει "παιζω μουσικη που ξεσπαει, και πραγματευομαι φανταστικα γεγονοτα/ αντι να πατε να δειτε ενα θριλερ ελατε να μας ακουσετε" κλπ... Τι νοημα μπορει να εχουν αυτοι οι στιχοι δεν ξερω και δεν με νοιαζει, εγω τα ακουω μονο για την κιθαρα και τα drums τους, και οταν αποζηταω στοιχους παω σε αυτα που με τραβανε μονα τους με τον στοιχο... Αλλα δεν νομιζω οτι υπαρχει μουσικη που δεν μπορει να σου προσφερει κατι... Ισως οταν εισαι 20κατι ετων να τα βλεπεις σαν ανωριμοτιτες, αλλα αυτο ειναι μετα απο το οτι εχεις καταλαβει την ανουσιοτιτα... Στα 16 ομως γιατι να μην ξεδινεις με αυτα; Αλλοι ξεδινουν με σκυλαδικα... Τι διαφορα εχει; Απο ολα κατι εχεις να αποκομισεις...

Αρχική Δημοσίευση από Obscura:

Σεβασμός στον κύριο Arch.

Click για ανάπτυξη...

Φωνή με βάθος ε , όχι αστεία, στον προσωπικό του δίσκο υπήρχαν στιγμές που το έβαζα συνέχεια πίσω για να τον ακούω σε συγκεκριμένα σημεία πως χειριζόταν τη φωνή του.

Ειλικρινά τέτοιους τραγουδιστες θα ήθελα να ακούσουν όσοι υποστηρίζουν ότι το metal και δει το progressive είναι άτεχνο..

Μακράν το καλύτερο Doom Metal συγκρότημα που άκουσα ποτέ.

Φυσικά δεν το ξέρουν παρά λίγοι φίλοι και συγγενείς.

Τους είδα live στη Σαλλονίκη, να ζηλεύετε.

Λοιπόν μεταλλάκια μου, προσκυνήστε τους...

Αρχική Δημοσίευση από Dark_kronos:

Αν θελετε τεχνικο death τι καλητερο απο το αφεντικο;

Click για ανάπτυξη...

Μεγάλος ριφ μάστερ ο κύριος Τσακ. Εξαιρετικό συγκρότημα επίσης που δίνει ενάυσματα και διδαχές για να προχωρήσεις βαθύτερα και με περισσότερο σκεπτικισμό και αυτοπεποίθηση στο μεταλλικό κόσμο. Κάτι τέτοιο αποκόμισα από τους Death και τους Atheist.

To ομο death που μου αρεσει ειναι χωρις πολλες πολλες τεχνικες... Αυτο που πραγματικα λεει "παιζω μουσικη που ξεσπαει, και πραγματευομαι φανταστικα γεγονοτα/ αντι να πατε να δειτε ενα θριλερ ελατε να μας ακουσετε" κλπ... Τι νοημα μπορει να εχουν αυτοι οι στιχοι δεν ξερω και δεν με νοιαζει, εγω τα ακουω μονο για την κιθαρα και τα drums τους, και οταν αποζηταω στοιχους παω σε αυτα που με τραβανε μονα τους με τον στοιχο... Αλλα δεν νομιζω οτι υπαρχει μουσικη που δεν μπορει να σου προσφερει κατι... Ισως οταν εισαι 20κατι ετων να τα βλεπεις σαν ανωριμοτιτες, αλλα αυτο ειναι μετα απο το οτι εχεις καταλαβει την ανουσιοτιτα... Στα 16 ομως γιατι να μην ξεδινεις με αυτα; Αλλοι ξεδινουν με σκυλαδικα... Τι διαφορα εχει; Απο ολα κατι εχεις να αποκομισεις...

Click για ανάπτυξη...

Φυσικά στην εφηβεία δελεάζεσαι από την εκτόνωση και την contra natura νοοτροπία. Αλλά έχω διαθέσει τόσο χρόνο και τόση ζωή σε τούτη τη μουσική που θα ανατρίχιαζα με τη σκέψη ότι η μουσική μου και η στάση μου απέναντί της δε διαφέρει από αυτή του μέσου ανθρώπου που ακούει ελαφρά εμπορική μουσική. Άρα ο μόνος τρόπος να διαφοροποιήσω τον εαυτό μου είναι να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα στην επεξεργασία και να νοηματοδοτήσω το χέβι μέταλ μου με αυστηρότητα και τόλμη αγνοώντας τις παράπλευρες απώλειες. Έτσι, καταστρώνω μία σειρά κριτηρίων και οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται σε αυτήν απορρίπτεται. Όχι άλλη χαμένη ζωή στη μετριότητα.

///

Μετέφερα και δύο post από τα track of the day γιατί θεωρώ πως ανήκουν εδώ περισσότερο και ίσως αποτελέσουν και αφορμή για να αναστηθεί περισσότερο το παρόν νήμα.

Οι Solitude Aeturnus μου θύμισαν το πιο σπαραχτικό doom συγκρότημα που έχω ακούσει, τους βρετανούς Warning. Τις μέρες της ευτυχίας τους απέφευγα γιατί δεν ήθελα να σκέπτομαι την άλλη όψη των πραγμάτων. Τώρα έχω βουλιάξει μαζί τους.

Footprints

I am not feeling the green burning flame,
As I gaze back along footprints you have made.

And I am not dreaming of more than you have shown.
You are not a foundation,
You are not a stone.

But I'm afraid of the way that I'm feeling;
Afraid of this new understanding now;
Afraid for the beauty within me,
And that which I hold within my hand.
And this is the ultimate secret,
That many before me have ever known.
So capture me while I am weakest;
I want to know,
I want to know.

Here I am wide open, surrendering to your side;
I have laid down my armour,
I have no sword at my side.
I leave behind me the ruins of the fortress I swore to defend;
I leave behind me foundations;
I'll leave you a man I'll need you to mend.
And through all the battles around me
I never believed I would fight.
Yet here I stand, a broken soldier,
Shivering and naked, in your winter light.

Πολύ δυνατό σημείο το τελευταίο. Αντιστρέφει με σθένος το epic στερεότυπο του ατρόμητου πολεμιστή και δίνει μία πολύ ζεστή, συγκινητική και ανθρώπινη χροιά στον πόνο, στην αποδοχή της ήττας και στην ψυχή που αφήνεται πλήρως εκτεθειμένη στη θλίψη και εκλιπαρεί για μία ανθρώπινη παρουσία.

///

Η άλλη δημοσίευση αφορούσε τον κύριο John Arch. Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν φίλοι των παλαιών Fates Warning, του προσωπικού δίσκου του Arch αλλά και του ίδιου του Arch ως μοναδική προσωπικότητα στο χώρο του χέβι μέταλ. Μία υπέροχη -κλασική πλέον!- σε βάθος συνέντευξη που αν είστε ευαίσθητοι θα σας αγγίξει και θα σας κάνει να αγαπήσετε αυτόν τον άνθρωπο, όπως έκανε και μένα, είναι η εξής.

Συμπαθάτε με που θ' ακουστώ λίγο σαν τη γιαγιά μου, όμως για μένα που ακούω Metal από τη δεκαετία του '70, το Death και το Black δεν είναι καν μουσική, παρά το γεγονός ότι κατέχω το δίσκο των Venom "Black Metal", από τον οποίο πήρε το όλο είδος τ' όνομά του, από την εποχή που όλοι τους έφτυναν. Πιστεύω πως το Metal γενικότερα έχει φάει τα ψωμιά του και μετά από 30 χρόνια που το παρακολουθώ, έχω πολύ καιρό ν' ακούσω κάτι που να μην είναι επανάληψη κάποιου προηγούμενου. Καμμία πρωτοτυπία, τίποτε το συγκλονιστικό.

Όσο για τους Deathάδες, αυτό που μου τη σπάει περισσότερο είναι πως μουγκρίζουν σαν τις αρκούδες, λες και είμαι μικρό παιδί και μου κάνουν ΜΠΟΥΟΥΟΥΟΥ για να τους φοβηθώ. Έτσι φοβόταν και η γιαγιά μου, όταν της έβαζα Slayer, γι' αυτό είπα πως ίσως ακουστώ σαν αυτή. Δυστυχώς παλληκάρια, είμαι πολύ παλιός στο χώρο για να φοβηθώ τέτοια κοπρόσκυλα. Οι άλλοι είχαν ξεθάψει τη γιαγιά τους (σοβαρά το λέω) και είχαν φωτογραφήσει το λιωμένο πτώμα, για εξώφυλλο του δίσκου τους.

Έτσι, προτιμώ για παράδειγμα το Hard Core, το οποίο θεωρώ ως υποείδος του Metal, από τα πολλά που έχει:

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Συμπαθάτε με που θ' ακουστώ λίγο σαν τη γιαγιά μου, όμως για μένα που ακούω Metal από τη δεκαετία του '70, το Death και το Black δεν είναι καν μουσική, παρά το γεγονός ότι κατέχω το δίσκο των Venom "Black Metal", από τον οποίο πήρε το όλο είδος τ' όνομά του, από την εποχή που όλοι τους έφτυναν.

Click για ανάπτυξη...

Εμμμ Χάουλα σόρυ που θα σε απογοητεύσω, αλλά οι Venom πρακτικά δεν έπαιζαν ποτέ black. Έπαιζαν ένα unholy thrash το οποίο ουσιαστικά οδήγησε στη δημιουργία του Black ρεύματος, μαζί με τη μουσική των Celtic Frost και των Bathory. Αυτές οι μπάντες θεωρούνται pro-black, καθώς περιέχουν πολλά στοιχεία του, αλλά αποτελούν ουσιαστικά το προοίμιό του. Τώρα σε σχέση με τις δηλώσεις του στυλ " το black metal δεν είναι μουσική" έχω να δηλώσω ότι όχι μόνο πρόκειται για είδος μουσικής, αλλά μάλιστα μπορεί να εξωτερικεύσει τη μελαγχολία πολύ καλύτερα από πολλά είδη μουσικής. Παραθέτω μερικά κομμάτια black metal, για όσους ενδιαφέρονται να ακούσουν.

Τετρα οι Venom ξεκίνησαν σαν Black και το γύρισαν σε Thrash.

Chaos, έχω αναφερθεί παραπάνω στα περί Death Metal θεματολογίας, ίσως να σε ενδιαφέρουν. Τώρα σχετικά με τα brutal vocals, αν και ξεκίνησαν από το black metal, όπου οι vocalists την είχαν δει δαίμονες, υιοθετήθηκαν και σε άλλα είδη π.χ. στο Doom, τα οποία έβγαλαν απίστευτα groups π.χ. τους My Dying Bride.

Σεβαστή η αντίδραση του Χάους. Με δυσπιστία έβλεπαν οι παλαιότεροι μεταλλάδες το κίνημα του thrash τη δεκαετία του '80 και μάλιστα (interesting fact!) υπήρχαν άνθρωποι που αφόρισαν τους Manilla Road όταν το γύρισαν στο πιο γρήγρορο και επιθετικό. Όμως το ζήτημα είναι να μην αντιλαμβάνεσαι στερεοτυπικά ένα ολόκληρο είδος δεδομένου ότι συχνά υπάρχουν τεράστιες διαφορές από συγκρότημα σε συγκρότημα (και οι Da(ο)rkthrone θεωρούνται black και οι In the Woods το ίδιο) και βεβαίως δε μοιράζονται όλη την ίδια νοοτροπία (και η στερεοτυπική νοοτροπία μπορεί να είναι εξαιρετικά βλακώδης).

Το ζήτημα με τα φωνητικά είναι διαφορετικό βέβαια, καταλαβαίνω πώς μπορεί να ξενίζουν κάποιον, ιδιαίτερα αν έχει κλασικό υπόβαθρο. Ας πούμε και 'γω όταν είχα πρωτοακούσει brutal φωνητικά (από obituary και cannibal corpse) είπα ότι "ΕΓΩ ΔΕ ΘΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ!!" (και πράγματι obituary και cannibal corpse δεν μπορώ να ακούσω ). Είναι λοιπόν acquired taste και πάντοτε εξαρτάται από το συγκρότημα ως ολότητα και πόσο αυτό σε αγγίζει τη δεδομένη στιγμή.

Εγώ πάλι έχω ζήτημα με τα core-ish φωνητικά σαν αυτά των pro-pain καλή ώρα. Μου βγάζουν έναν σιχαμένο προσποιητό τσαμπουκά (θυμάμαι τους pantera τώρα, yikes!) και το concept όσων συγκροτημάτων τους είδους έτυχε να ακούσω παραείναι προσγειωμένο και πεζό. Θέλω φαντασία και υπέρβαση στο χέβι μέταλ μου.

Αρχική Δημοσίευση από Tetragrammaton:

Εμμμ Χάουλα σόρυ που θα σε απογοητεύσω, αλλά οι Venom πρακτικά δεν έπαιζαν ποτέ black. Έπαιζαν ένα unholy thrash το οποίο ουσιαστικά οδήγησε στη δημιουργία του Black ρεύματος, μαζί με τη μουσική των Celtic Frost και των Bathory. Αυτές οι μπάντες θεωρούνται pro-black, καθώς περιέχουν πολλά στοιχεία του, αλλά αποτελούν ουσιαστικά το προοίμιό του. Τώρα σε σχέση με τις δηλώσεις του στυλ " το black metal δεν είναι μουσική" έχω να δηλώσω ότι όχι μόνο πρόκειται για είδος μουσικής, αλλά μάλιστα μπορεί να εξωτερικεύσει τη μελαγχολία πολύ καλύτερα από πολλά είδη μουσικής.

Click για ανάπτυξη...

Καλά τα λες φίλε Τέτρα, όμως ακριβώς σ' αυτά ήθελα να επικεντρωθώ. Δηλαδή, ενώ ήμουν εκεί στο "προοίμιο" του Black, την ώρα που γεννιόταν κι ενώ άκουγα μανιωδώς τα παραπάνω συγκροτήματα που αναφέρεις (ιδιαίτερα τους/τον Bathory), την ώρα που οι κλασικοί μεταλλάδες ξίνιζαν τα μούτρα (όπως αναφέρει παρακάτω η Obscura), τελικά δεν μπόρεσα ν' ακολουθήσω, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι φίλοι που συνέχισαν ν' ασχολούνται με το είδος, το γύρισαν στο Death 'n' Black (κατά το Rock 'n' Roll). Επίσης, βλέπετε πως δεν έχω κολλήσει τραγουδιστικά στον Dio και τον Dickinson.
Ωστόσο, κάθε άνθρωπος έχει τα όριά του. Ακόμη και βιολογικά αν το δει κανείς, υπάρχουν είδη τα οποία διαβιούν σε ακραίες συνθήκες, ενώ υπάρχουν κι άλλα που διαβιούν σε ΠΟΛΥ ακραίες συνθήκες. Εγώ ανήκω στα πρώτα, εσείς στα δεύτερα, συνεπώς για μένα προσωπικά δεν αποτελεί μουσική, αφού απλά φαντάζει σαν βουητό στ' αυτιά μου και γρήγορα το βαριέμαι θανάσιμα (ρε λες γι' αυτό να το λένε και Death; ). Αν εσύ ξεχωρίζεις κάτι μέσα απ' όλον αυτόν τον οδυρμό, με γεια σου με χαρά σου. Θα μπορούσε κάποιος άραγε να κινηματογραφήσει μια θύελλα σκόνης μέσα στην έρημο και να το παρουσιάσει ως κινηματογραφικό έργο; Τι θα έβλεπε τότε ο θεατής; Κάτι παρόμοιο νιώθω για το Black.

Αρχική Δημοσίευση από Tsipouro:

Τετρα οι Venom ξεκίνησαν σαν Black και το γύρισαν σε Thrash.

Chaos, έχω αναφερθεί παραπάνω στα περί Death Metal θεματολογίας, ίσως να σε ενδιαφέρουν. Τώρα σχετικά με τα brutal vocals, αν και ξεκίνησαν από το black metal, όπου οι vocalists την είχαν δει δαίμονες, υιοθετήθηκαν και σε άλλα είδη π.χ. στο Doom, τα οποία έβγαλαν απίστευτα groups π.χ. τους My Dying Bride.

Click για ανάπτυξη...

Τα brutal vocals δεν μ' ενοχλούν, αλλά στις κατάλληλες δόσεις, όπως πχ τα χρησιμοποιούν οι My Dying Bride (τους έχω δει live), ή ακόμη καλύτερα συγκροτήματα όπως οι Epica. Η συνεχής τους όμως χρήση, αφαιρεί από το κομμάτι κάθε δυνατότητα συναισθηματικών αποχρώσεων, άρα όλα τα κομμάτια ακούγονται τελικά το ίδιο. Λείπει η ποικιλία στο είδος αυτό, τελικά έχει καταλήξει ένα είδος ασφυκτικού κομφορμισμού, αφού εδώ και 20 περίπου χρόνια αρνείται να εξελιχθεί, πέραν των πιο δαιμονικών φωνητικών, για τα οποία όπως είπα νιώθω σαν να είμαι μικρό παιδί και κάποιος μου κάνει το λύκο για να με φοβερίσει...

Αρχική Δημοσίευση από Obscura:

Σεβαστή η αντίδραση του Χάους. Με δυσπιστία έβλεπαν οι παλαιότεροι μεταλλάδες το κίνημα του thrash τη δεκαετία του '80 και μάλιστα (interesting fact!) υπήρχαν άνθρωποι που αφόρισαν τους Manilla Road όταν το γύρισαν στο πιο γρήγρορο και επιθετικό. Όμως το ζήτημα είναι να μην αντιλαμβάνεσαι στερεοτυπικά ένα ολόκληρο είδος δεδομένου ότι συχνά υπάρχουν τεράστιες διαφορές από συγκρότημα σε συγκρότημα (και οι Da(ο)rkthrone θεωρούνται black και οι In the Woods το ίδιο) και βεβαίως δε μοιράζονται όλη την ίδια νοοτροπία (και η στερεοτυπική νοοτροπία μπορεί να είναι εξαιρετικά βλακώδης).

Εγώ πάλι έχω ζήτημα με τα core-ish φωνητικά σαν αυτά των pro-pain καλή ώρα. Μου βγάζουν έναν σιχαμένο προσποιητό τσαμπουκά (θυμάμαι τους pantera τώρα, yikes!) και το concept όσων συγκροτημάτων τους είδους έτυχε να ακούσω παραείναι προσγειωμένο και πεζό. Θέλω φαντασία και υπέρβαση στο χέβι μέταλ μου.

Click για ανάπτυξη...

Εδώ δεν παίζει το πρώτο που λες, γιατί το Black είναι παλιότερο από εσάς, όχι εγώ πολύ παλιότερος του Black. Ήμουν εκεί εν τω γεννάσθαι, που λένε. Ακολούθησα όσο μ' έπαιρνε, δεν μπορώ παραπέρα. Δεν ξέρω πού ακριβώς βλέπετε τις διαβαθμίσεις μέσα στο είδος, όμως επειδή οι παλιοί μου φίλοι πάντα μου κάνουν τη χάρη να με μορφώνουν όποτε συναντιόμαστε, έχω ακούσει πολύ Death 'n' Black. Δεν μπόρεσα ποτέ να βρω κάτι το ενδιαφέρον έστω και σ' ένα κομμάτι. Το πιο γελοίο που έχω δει, είναι σε συναυλία των Cradle of Filth, όπου μας έβγαλαν και μια γκόμενα με ρούχα τύπου sex shop να κουνιέται στην σκηνή, θυμίζοντάς μου το τραγούδι "Ανέβα στο τραπέζι κούκλα μου γλυκειά". Δεν ξέρω σε ποιους νομίζουν πως απευθύνονται, όμως εμένα δεν μπορούν να με συγκινήσουν με τέτοια μέσα.

Θ' αναφερθώ σε κάτι που μου είπε ένας φίλος μου, λίγο μεγαλύτερος από εμένα, που ακούει Black πιο πολλά χρόνια από την ηλικία των περισσότερων από εσάς. Σημειωτέον ότι ο εν λόγω έχει συλλογή με πάνω από 2000 δίσκους βινύλιο, ξέχωρα τα CD και τις κασσέτες, απ' όλα τα είδη ροκ μουσικής. Στην παρατήρησή μου λοιπόν πως αυτό που άκουγα λίγο έμοιαζε με μουσική, εκείνος μου είπε και η γυναίκα του συμφώνησε μετ' εμφάσεως: "Στ' @@δια μου η μουσική ρε!! Εμένα μου βγάζει το απωθημένο και γι' αυτό γουστάρω, όχι για τίποτε άλλο"...
Φαίνεται πως εγώ δεν μοιράζομαι το ίδιο απωθημένο μαζί του, ή ότι θεραπεύτηκα νωρίς...

Προσποιητός ο τσαμπουκάς των Pantera και των Pro Pain; Μα με τίποτα μιλάμε! Σιγά σιγά θα μας πεις φλώρους και τους Slayer. Πίστεψέ με, επειδή έχω τραγουδήσει τραγούδια αυτών των συγκροτημάτων live, το ίδιο το τραγούδι σου βγάζει τον τσαμπουκά σου, θέλεις δεν θέλεις, κι όταν τελειώνει νιώθεις άδειος μέσα σου σαν να έχεις στραγγίσει. Καμμία προσποίηση δεν περιέχει το τραγούδι...

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Εδώ δεν παίζει το πρώτο που λες, γιατί το Black είναι παλιότερο από εσάς, όχι εγώ πολύ παλιότερος του Black. Ήμουν εκεί εν τω γεννάσθαι, που λένε. Ακολούθησα όσο μ' έπαιρνε, δεν μπορώ παραπέρα. Δεν ξέρω πού ακριβώς βλέπετε τις διαβαθμίσεις μέσα στο είδος, όμως επειδή οι παλιοί μου φίλοι πάντα μου κάνουν τη χάρη να με μορφώνουν όποτε συναντιόμαστε, έχω ακούσει πολύ Death 'n' Black. Δεν μπόρεσα ποτέ να βρω κάτι το ενδιαφέρον έστω και σ' ένα κομμάτι. Το πιο γελοίο που έχω δει, είναι σε συναυλία των Cradle of Filth, όπου μας έβγαλαν και μια γκόμενα με ρούχα τύπου sex shop να κουνιέται στην σκηνή, θυμίζοντάς μου το τραγούδι "Ανέβα στο τραπέζι κούκλα μου γλυκειά". Δεν ξέρω σε ποιους νομίζουν πως απευθύνονται, όμως εμένα δεν μπορούν να με συγκινήσουν με τέτοια μέσα.

Click για ανάπτυξη...

Μα Cradle of Filth βρε Χάος; Μήπως είναι ολίγον άσχετοι οι μορφωμένοι φίλοι σου;

Θ' αναφερθώ σε κάτι που μου είπε ένας φίλος μου, λίγο μεγαλύτερος από εμένα, που ακούει Black πιο πολλά χρόνια από την ηλικία των περισσότερων από εσάς. Σημειωτέον ότι ο εν λόγω έχει συλλογή με πάνω από 2000 δίσκους βινύλιο, ξέχωρα τα CD και τις κασσέτες, απ' όλα τα είδη ροκ μουσικής. Στην παρατήρησή μου λοιπόν πως αυτό που άκουγα λίγο έμοιαζε με μουσική, εκείνος μου είπε και η γυναίκα του συμφώνησε μετ' εμφάσεως: "Στ' @@δια μου η μουσική ρε!! Εμένα μου βγάζει το απωθημένο και γι' αυτό γουστάρω, όχι για τίποτε άλλο"...
Φαίνεται πως εγώ δεν μοιράζομαι το ίδιο απωθημένο μαζί του, ή ότι θεραπεύτηκα νωρίς...

Click για ανάπτυξη...

Κρίμα τα χρήματα και η ζωή που χαράμισε. Αν φτάσεις στα 40+ και η κατανόησή σου για τη μουσική έχει μείνει ίδια και απαράλλαχτη μ'αυτή που είχες στα 16+ τότε κάτι έχει πάει πολύ στραβά με τη νοητικοσυναισθηματική σου ωριμότητα.

Προσποιητός ο τσαμπουκάς των Pantera και των Pro Pain; Μα με τίποτα μιλάμε! Σιγά σιγά θα μας πεις φλώρους και τους Slayer. Πίστεψέ με, επειδή έχω τραγουδήσει τραγούδια αυτών των συγκροτημάτων live, το ίδιο το τραγούδι σου βγάζει τον τσαμπουκά σου, θέλεις δεν θέλεις, κι όταν τελειώνει νιώθεις άδειος μέσα σου σαν να έχεις στραγγίσει. Καμμία προσποίηση δεν περιέχει το τραγούδι...

Click για ανάπτυξη...

Φλώρους δε θα στους πω (ο τσαμπουκάς που βγάζει το thrash έχει διαφορετική ποιότητα από τα 90s παντεροειδή στυλ) αλλά οπωσδήποτε είναι ένα από τα συγκροτήματα που δεν έχω σε καθόλου μεγάλη υπόληψη

///

Μπαίνω στον πειρασμό να σου ζητήσω να προχωρήσουμε σε μία ενδελεχή ανάλυση των πραγμάτων για να σου δείξω πώς σκέπτομαι, τι εννοώ και πώς νοηματοδοτώ τις μουσικές. Όμως προσπαθώ να απαλλαχτώ επιτέλους από το εφηβικό σύνδρομο ότι πρέπει σώνει και καλά όλοι να μοιράζονται τη δική μου αισθητική

Χάουλα δεν ξέρω αν έγινα σαφής πριν, αλλά η διαφωνία μου έγγειται στο χαρακτηρισμό ότι κάτι "δεν είναι μουσική". Αυτό που θα δεχόμουν αδιαμαρτύρητα είναι "δεν μου αρέσει". Απλώς μην υποβαθμίζουμε ό,τι δεν είναι του γούστου μας.