Η ζωή είναι....

Αρχική Δημοσίευση από Αντώνης:

Κατά ένα μαγικό τρόπο ο εαυτός μας ξέρει τι πραγματικά θέλει, αλλά μας το λέει μονάχα με τον τρόπο που ξέρει: τα συναισθήματα. Με αυτά προσπαθεί να μας μιλήσει, αλλά πολλές φορές αρνούμαστε ή δεν έχουμε το θάρρος να τον ακούσουμε ή δεν γνωρίζουμε τον τρόπο.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:

Μια μέρα, άρχισα να κλαίω ασυναίσθητα.
Δεν καταλάβαινα το γιατί.
Τα δάκρυα ξεχείλιζαν όλο και περισσότερο.
Άνοιξα το ψυγείο. Πήρα μία crunch.
Κι έπαψα να κλαίω στο πρώτο κομμάτι της ρυζο-σοκολατούλας.
Ο εαυτός μου ήξερε τι θέλει πριν από μένα.
Τώρα έμαθα. Crunch = no more tears...
...you're so right...

Click για ανάπτυξη...

Κάτι μου λέει πως τις τσακίζεις τις σοκολάτες….

Αρχική Δημοσίευση από Αντώνης:

Εν τέλει:
Η εξωτερική πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη και πραγματική ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα;; Τείνω να πιστεύω το πρώτο…εάν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:

Το να ρωτήσεις: αν η πραγματικότητα (ορθά επεσήμανες "εξωτερική". Παλαμακισμός) είναι πραγματική και ανεξάρτητη των υποκειμενικών αισθήσεων και αναλύσεων προϋποθέτει ότι αμφιβάλλεις για την πραγματικότητα της.

Click για ανάπτυξη...

Εννοούσα ότι περισσότερο τείνω να πιστέψω ότι ο κόσμος δεν είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συνείδησης, αλλά έχει αντικειμενική υπόσταση. Με το "αν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης" εννούσα πως, απʼ την άλλη πλευρά, η ανθρώπινη συνείδηση δεν αντιλαμβάνεται κι εξ ολοκλήρου αντικειμενικά την πραγματικότητα γύρω της. Το πιο απλοϊκό παράδειγμα που μου έρχεται στο νου είναι μια περίεργη διάταξη κύκλων που είδα κάποτε, οι οποίοι, ενώ ήταν ακίνητοι, έδιναν την εντύπωση πως κινούνται.
Δηλαδή αν ισχύει το τελευταίο, δεν μπορώ να υποστηρίξω επαρκώς το πρώτο;;

Από Λοκ και (κυρίως) Χιουμ έχω διαβάσει λίγα αποσπάσματα έργων τους. Με δυσκόλεψαν αρκετά σημεία. Βλέπεις έχω κι εγώ μεγαλώσει θεωρώντας δεδομένη και αυτονόητη την αντικειμενικότητα των πραγμάτων γύρω μου, με αποτέλεσμα, όταν έρχομαι σε επαφή με τέτοιου είδους διερευνήσεις, να νιώθω κάπως "έξω απʼ τα νερά μου" και να πονοκεφαλιάζω στην προσπάθειά μου να τις προσεγγίσω.

Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:

Τα παραπάνω με καθιστούν ρεαλιστή ή ιδεαλιστή;

Click για ανάπτυξη...

"Ονειροπόλο" ρεαλιστή που δεν δίνει τυφλή πίστη στις αισθήσεις....
βιαστική η απάντησή μου όμως…

Ζωή είναι...

Click για ανάπτυξη...

Πρέπει να δοθεί νόημα στη ζωή εξαιτίας του προφανούς γεγονότος ότι δεν έχει νόημα.
Henry Miller, 1891-1980, Αμερικανός συγγραφέας

Αρχική Δημοσίευση από Αντώνης:

"Ονειροπόλο" ρεαλιστή που δεν δίνει τυφλή πίστη στις αισθήσεις....
βιαστική η απάντησή μου όμως…

Click για ανάπτυξη...

Δηλαδή είμαι κάποιος σαν τον Saint-Pol-Roux (ο Μεγαλοπρεπής) (1861-1940) ο οποίος διατηρεί την ανεξαρτησία του απέναντι στον συμβολισμό αλλά κρατάει αρκετή από την ρομαντική κληρονομιά;
Ο ποιητής, κατ'αυτόν, φαντάζεται ολόκληρη την ανθρωπότητα σ'ενα μόνον άνθρωπο (Ιδεορεαλισμός). Από τους γνησιότερους προδρόμους της σύγχρονη ποίησης (όσο σύγχρονης μπορεί να είναι το '40 που "την έκανε" μεγαλόπρεπα. )



όσο για τον Λάιμπνιτς:

..υποστηρίζει ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στη νόηση και την αίσθηση είναι διαφορά σαφήνειας: αντίθετα προς την ευκρινέστερη νόηση, η αίσθηση παρέχει συγκεχυμένες και ασαφείς εντυπώσεις. Ο Καντ καταπολεμά μια τέτοια "λογική" θεώρηση και βλέπει μια διαφορά ποιότητας: άλλη ποιότητα έχουν τα τα αισθήματα και άλλη τα νοήματα, γιατί είναι διαφορετική η πηγή τους.

Το θέμα της αντικειμενικότητας ή όχι της πραγματικότητας, είναι στενά συνυφασμένο με το τι είναι ζωή πάντως...
Η καθαρή εποπτεία του Καντ (που αναπτύσσεται στα προλεγόμενα) είναι μια πολύ σοβαρή απόπειρα φιλοσοφικής απάντησης σε αυτό το ερώτημα. ("καθαρές = όλες οι παραστάσεις στις οποίες δεν υπάρχει τίποτα που ν'ανήκει στο αίσθημα")

..αλλά και άλλες φανταστικές θεωρήσεις όπως ότι "υπάρχει αναλογία ανάμεσα στη νομικη σχέση των ανθρώπινων πράξεων και στη μηχανική σχέση των κινητήριων δυνάμεων" ήτοι δεν μπορώ να κάνω τίποτα ενάντια σε έναν άλλο, χωρίς να του δώσω το δικαίωμα να κάνει κάτω από τις ίδιες συνθήκες το ίδιο ενάντιά μου..

Έπειτα γίνεται σύνδεση της νοητικής έννοιας με κρίσεις εμπειρίας και το θέμα της πραγματικότητας γίνεται πραγματικά λαβυρινθώδες.

Πραγματικά, φίλτατε Αντώνη, νομίζω ότι πρέπει να επισημάνω ότι δεν απομακρύμομαι αισθητά () από την μαρτυρία του Novalis:

"Πραγματικά ζούμε σ'ένα ζώο για το οποίο είμαστε παράσιτα. Η σύσταση αυτού του ζώου προσδιορίζει την δική μας κι αντίστροφα" κι ότι συμφωνώ με την σκέψη του William Jones: "Ποιός ξέρει αν μέσα στην φύση δεν καταλαμβάνουμε, δίπλα σε όντα που ούτε υποπτευόμαστε, μια θέση τόσο μικρή όσο η θέση που πιάνουν οι γάτες κι οι σκύλοι μας που ζούνε δίπλα μας στα σπίτια μας;"

Ακόμη κι οι σοφοί δεν αντιλέγουν όλοι σε αυτή τη γνώμη: "Γύρω μας ίσως κυκλοφορούν όντα καμωμένα στο ίδιο με μας πλάνο, αλλά που διαφέρουν, άνθρωποι, ας πούμε με λευκώματα διαφορετικά." Αυτά γράφει ο Emile Duclaux, παλιός διευθυντής του Ινστιτούτου Pasteur.

Ένας νέος μύθος; Τα όντα αυτά, μήπως πρέπει να τα πείσουμε ότι προέρχονται από αντικατοπτρισμούς ή να τους δώσουμε την ευκαιρία να αποκαλυφθούν;

Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:

Δηλαδή είμαι κάποιος σαν τον Saint-Pol-Roux (ο Μεγαλοπρεπής) (1861-1940) ο οποίος διατηρεί την ανεξαρτησία του απέναντι στον συμβολισμό αλλά κρατάει αρκετή από την ρομαντική κληρονομιά;

Click για ανάπτυξη...

Eίχα ετοιμάσει μια ανάλυση περί ρομαντικής κληρονομιάς, αλλά ήταν πολύ βαθυστόχαστη και δεν ήθελα να σε κομπλάρω! (αν σε αυτή ανήκει και ο Γκαίτε, που ούτε αυτόν έχω διαβάσει, τότε ασ' τα να πάνε)
Τέλος πάντων...ας κάνω μια προσπάθεια.
Εάν ο ρομαντισμός είναι συνυφασμένος με το συναίσθημα, τότε ο ρομαντικός καλλιεργεί το συναίσθημα, αγαπά το πάθος (ίσως και την υπερβολή), διακρίνει ποίηση ακόμα και στα πιο απλά γεγονότα. Αν ο ρομαντισμός εγκαθιδρύει μια συναισθηματική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο, τότε δεν απέχει και πολύ απ’ την ενόραση. Ένας ρομαντικός, λοιπόν, μπορεί κάλλιστα να ρέπει προς το μυστικισμό ή γενικότερα να τείνει να πιστεύει σε κάτι που είναι "πέρα του κόσμου τούτου"… Δεν έχω ιδέα για τον Roux, αλλά απ' τα λίγα που είπες, φαίνεται να μην ήταν τέτοιος…

Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:

όσο για τον Λάιμπνιτς:
..υποστηρίζει ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στη νόηση και την αίσθηση είναι διαφορά σαφήνειας: αντίθετα προς την ευκρινέστερη νόηση, η αίσθηση παρέχει συγκεχυμένες και ασαφείς εντυπώσεις. Ο Καντ καταπολεμά μια τέτοια "λογική" θεώρηση και βλέπει μια διαφορά ποιότητας: άλλη ποιότητα έχουν τα τα αισθήματα και άλλη τα νοήματα, γιατί είναι διαφορετική η πηγή τους.

Click για ανάπτυξη...

Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι έννοιες όπως η ταυτότητα, η αντίφαση και η αιτιότητα αποτελούν έμφυτες έννοιες της νόησης, μέσω των οποίων η νόηση βάζει σε τάξη το υλικό που προσφέρει η εμπειρία. Τείνω περισσότερο προς τη μεριά των εμπειριστών. Η νόηση ίσως να είναι περισσότερο μια ικανότητα επιλογής, συσχετισμού, συνδέσεως των εμπειρικών δεδομένων.

Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:

Το θέμα της αντικειμενικότητας ή όχι της πραγματικότητας, είναι στενά συνυφασμένο με το τι είναι ζωή πάντως...

Click για ανάπτυξη...

Το θέμα της πραγματικότητας μπορεί να γίνει λαβυρινθώδες, όπως λες παρακάτω, και από ένα σημείο και μετά με πονοκεφαλιάζει. Ξεκινάω απ’ το βασικό: Εάν αμφιβάλλω για την ύπαρξη αυτού του κόσμου, δεν μπορώ όμως να αμφιβάλλω και για την αμφιβολία μου αυτή, άρα κάτι υπάρχει που αμφιβάλλει – άρα υπάρχω. (σου επιφυλάσσω και ανέκδοτο σχετικά μ' αυτό στο τέλος) Αλλά ακόμα κι αν κάποιος πιστεύει ότι είναι ένας εγκέφαλος κάτω απ’ τον απόλυτο έλεγχο ενός παντοδύναμου δαίμονα, ώστε όλες του οι εμπειρίες (οι έρωτες, τα παιδιά του, οι φίλοι του, τα πάντα γύρω του) να προέρχονται από κατάλληλα ερεθίσματα που προκαλεί ο δαίμονας, αυτό δεν του επιτρέπει να τρώει πέτρες. Καλείται κι αυτός να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τους άλλους, τις συνθήκες της ζωής του, το θάνατο. Ακόμα κι αυτός που προσπαθεί να τεκμηριώσει φιλοσοφικά ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και ότι απλώς αποτελούν μέρος της δικής του εικονικής πραγματικότητας, με κάθε του σχεδόν πράξη υποδηλώνει ότι πιστεύει στην ύπαρξη των άλλων ανθρώπων – διαφορετικά θα ήταν σχιζοφρενής!

Φαίνεται ότι ο Χιουμ το παράκανε κάποιες φορές με κάτι τέτοιες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Βρήκα ένα απ’ τα αποσπάσματα που σου έλεγα. Είναι απ’ το Treatise of human nature:
"Η έντονη άποψη αυτών των πολυποίκιλων αντιφάσεων και ατελειών της ανθρώπινης λογικής έχουν τόσο πολύ εδραιωθεί μέσα μου και έχουν τόσο πολύ ερεθίσει τον εγκέφαλό μου, που είμαι έτοιμος να απορρίψω κάθε πεποίθηση και κάθε συλλογιστική και να μη θεωρήσω οποιαδήποτε γνώμη ως πιο πιθανή ή πιστευτή από την άλλη. Που βρίσκομαι, ή τι είμαι; Από ποιες αιτίες απορρέει η ύπαρξή μου και σε ποια κατάσταση θα επιστρέψω; Ποιανού τη χάρη να επιζητήσω και ποιανού το φόβο να έχω; Τι είδους πλάσματα με περιτριγυρίζουν; Και ποιον μπορεί να επηρεάσω, ή ποιος μπορεί να με επηρεάσει; Είμαι χαμένος μέσα σε όλα αυτά τα ερωτήματα και αρχίζω να φαντάζομαι τον εαυτό μου στην πλέον άθλια κατάσταση που μπορεί να υπάρξει, περιτριγυρισμένος από το βαθύτερο σκοτάδι και ολότελα στερημένος από τη χρήση οποιουδήποτε μέλους ή λειτουργίας.
Ευτυχώς συμβαίνει, εφόσον η λογική δεν είναι ικανή να σκορπίσει τα σύννεφα αυτά, η Φύση από μόνη της να επαρκεί για τον σκοπό αυτό και να με θεραπεύει από τη φιλοσοφική μελαγχολία και το παραλήρημα, είτε μετριάζοντας αυτήν την έφεση του μυαλού, είτε μέσα από κάποια απασχόληση και μια ζωηρή εντύπωση των αισθήσεών μου, που εξαφανίζει όλες αυτές τις χίμαιρες. Γευματίζω, παίζω τάβλι, συνομιλώ και διασκεδάζω με τους φίλους μου¨ και όταν, μετά από τρεις ή τέσσερις ώρες ψυχαγωγίας επιστρέφω στις ίδιες σκέψεις, φαντάζουν τόσο παγωμένες και άδειες και γελοίες, που δεν έχω την παραμικρή διάθεση να εντρυφήσω σε αυτές περισσότερο."

Το ανεκδοτάκι:
Είναι απ’ τα καλύτερα που έχω διαβάσει του Αρκά (στην εφηβεία τρελαινόμουν γι' αυτόν):
Πεθαίνει ο Καρτέσιος και πηγαίνει στον παράδεισο. Εκεί συναντάει τον άγγελο και του λέει με στόμφο:
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ.
Oπότε ο άγγελος τον χτυπά φιλικά στην πλάτη και του απαντά:
Δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέφτεσαι.



Όσο για τον Καντ, έχω μονάχα κάτι αποσπάσματα απ' όσα έχει γράψει περί ηθικής, τα οποία δεν με ελκύουν και τόσο.

Ζωή είναι

Click για ανάπτυξη...

η παραίσθηση του απείρου...

η Παραίσθηση του Απείρου...

σε μια Στιγμή...

η Παραίσθηση του Απείρου...

σε μια Στιγμή...

...κατά την οποία το στήθος της εφάπτεται των χειλιών σου...

...η φυσική πορεία προς τον θάνατο!

H ζωή είναι μια μοναχική πορεία προς τα γηρατειά και το θάνατο,
άσε που κάπου στην πορεία μπορεί και να πεθάνεις.

Κάθε μέρα είναι κάτι διαφορετικό. Σήμερα είναι μια πρόκληση...

Θαύμα

Η ζωή είναι...

Click για ανάπτυξη...

...γυναίκα αγαπημένη που δεν κατορθώσαμε να βοηθήσουμε παραπάνω έχοντας διατρέξει όλους τους δρόμους της αμαρτίας.

Κι ύστερα ένα αχ,
που ζήσαμε και που κι αυτός που ήπιε κι αυτός που δεν ήπιε διψασμένοι φεύγουνε...

Η ζωή είναι

Click για ανάπτυξη...

ένα θέατρο του παραλόγου με κωμικοτραγικά διαλείμματα

Έλα μωρέ, μαζευτήκατε όλοι οι απαισιόδοξοι δω πέρα...


Η ζωή ειναι ωραία,
όσο τα ντραγκς είναι φτηνά.

περισσεύει κάνα "μαύρο" γιατί έχω μείνει στεγνός;

μια κακογουστη φαρσα που κανεις δεν με ρωτησε αν θελω να λαβω μερος