Υιοθεσία: υπό προϋποθέσεις ή όχι και ποιες;

πιστευω πως το δυσκολο σε μια υιοθεσια ,οταν υιοθετεις καποιο παιδακι πολυ μικρης ηλικιας ειναι να του εξηγησεις αργοτερα πως ειναι υιοθετημενο και οσο αφορα παιδακια μεγαλυτερης ηλικιας (4+ χρονων) ειναι να τα βοηθησεις να ξεπερασουν τισ δυσκολιες που πιθανον περασαν σωματικες και ψυχικες ωστε να προσαρμοστουν στο νεο οικογενειακο περοβαλλον με το καιρο.

καλύτερα το ρίσκο μιας αποτυχημένης οικογένειας παρά η απραξία της δυστυχίας

Καλύτερα τα παιδάκια να εντάσσονται σε μια οικογένεια. Το να μεγαλώνουν στα ιδρύματα όσο οι αρμόδιοι ψάχνουν.....την τέλεια οικογένεια είναι έγκλημα......

Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως και στα ιδρύματα έχουν αναγάγει σε εμπόριο την υιοθεσία.
Πως γίνεται η ζήτηση να είναι σε τέτοιο βαθμό δυσανάλογη με την προσφορά που ακόμη κι όταν πάρει την πολυπόθητη έγκριση ένα ζευγάρι πρέπει να περιμένει 3-5 χρόνια

Αρχική Δημοσίευση από Drama Prinzessin:

Όχι, τα ιδρύματα λειτουργούν πολύ καλά και νόμιμα. Ελέγχονται από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας.
Τα ζευγάρια θα πρέπει να περιμένουν 3-5 χρόνια (μπορεί και περισσότερα) αν θέλουν υγιή παιδιά, γιατί δυστυχώς τα περισσότερα έχουν προβλήματα υγείας, πολλές φορές και χρόνια.

Click για ανάπτυξη...

Καλά τώρα το ότι ελέγχονται από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας για μένα αποτελεί ανέκδοτο
και ο Κορυδαλλός ελέγχεται προφανώς από κάποιο υπουργείο αλλά μια χαρά θέρετρο έγινε

Όσο για τα ιδρύματα δεν είμαι σε θέση να το διασταυρώσω, αλλά από εθελόντρια νοσηλεύτρια/βρεφονηπιοκόμο σε ορφανοτροφείο έμαθα ότι μια χαρά εμπορικά λειτουργεί το σύστημα 11.000 € για τα κορίτσια και 16.000 € για τα αγόρια.
Και αυτό όμως να μην ισχύει, αν πας τώρα σε ένα ίδρυμα και έχουν πχ. σύνολο 25 παιδάκια και τα 18 είναι χωρίς προβλήματα υγείας με τόσα ζευγάρια στην αναμονή, κάτι δεν λειτουργεί πολύ καλά.

Ούτε εγώ πιστεύω ότι υπάρχει διαφάνεια και νομιμότητα σ αυτά τα πράγματα.
Ειδικά στην Ελλάδα, κάτι θα παίζεται, κάποιος θα τα παίρνει.
Σαφώς δεν γίνεται να υπάρχουν τόσα παιδάκια στα ορφανοτροφεία, και ταυτόχρονα και τόσοι γονείς που περιμένουν πως και πως να υιοθετήσουν ένα παιδάκι.
Αυτό που μου χε κάνει εντύπωση βλεποντας την εκπομπή της Χατζηβασιλείου, το Πάμε Πακέτο, (μη βαράτε, καμια φορά τη βλέπω), είναι ότι τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο, αφενός μεν είχαν τις χειρότερες εμπειρίες, αφετέρου δε, έκαναν δική τους οικογένεια πάρα πολύ σύντομα, δηλαδή παντρεύτηκαν στα 18 και έκαναν παιδιά, για να γεμίσουν το κενό που τους έλειπε, αυτό της οικογένειας.
Άρα αυτό το κενό δεν το γεμίζει ένα ορφανοτροφείο..

https://www.rodiaki.gr/article.php?id=18175&catid=39&subcatid=40

Υιοθετήσαμε το δεύτερο παιδί μας από τον Άγιο Ανδρέα

Ο Βασίλης μεγάλωσε από εννιά μηνών στο «Μητέρα». Ρουμάνοι οι γονείς, από τότε δεν τον ξανάδαν.

Έζησε πέντε χρόνια στο Ίδρυμα, πάνω σ’ ένα κρεβάτι μαζί με τα ανάπηρα παιδιά ενώ δεν
είχε αναπηρία. Με κάτι ματογυάλια τεράστια με κοκάλινο σκελετό που του ‘κρυβαν το προσωπάκι, με IQ 40 όπως έλεγε το ίδρυμα ενώ στην πραγματικότητα ήταν πανέξυπνος.

Τον είχαν έτοιμο για Καβάλα, το ίδρυμα όπου τα παιδιά είναι δεμένα στα κρεβάτια αλλά ο Θεός, η μοίρα, όπως θέλετε πείτε το, το ίδιο είναι, τον έφερε στη Ρόδο στον Άγιο Ανδρέα.
Εδώ σώθηκε ο Βασίλης...

Όταν ο Γιώργος Σταυρίδης και η γυναίκα του Γκούντρουν τον είδαν πρώτη φορά, το όνειρό τους να υιοθετήσουν το δεύτερο παιδί τους έπεσε σαν χάρτινος πύργος. Το παιδί δεν μπορούσε να ελέγξει την κίνησή του, την ομιλία του, τίποτα.

Αλλά τον αγάπησαν και κατάλαβαν ότι μπορούσαν να τον βοηθήσουν να βελτιωθεί δίπλα στην κόρη τους. Τι μεγάλη απόφαση...

Πήγα στο σπίτι τους στα Κοσκινού να τους συναντήσω. Ένα σπίτι παραδοσιακό, με καμάρα, με σοφάδες, σαν παλατάκι, γεμάτο αγάπη και ζεστασιά. Ο Γιώργος και η Γκούντρουν, και μια σχέση δυνατή που τους δένει. Ο Βασίλης έτρεξε αμέσως κοντά μου.

Έβηξε κι έβαλε το χεράκι του μπροστά στο στόμα. Μου έκανε εντύπωση! Τα ξέρει όλα, και τον λόγο που πήγα εγώ εκεί.

Είναι μαζί τους ένα χρόνο τώρα. Τον πρώτο χρόνο της κανονικής του ζωής.

Έχετε μια κόρη έξι χρονών τη Φαιδώρα. Γιατί δεν κάνατε ένα δεύτερο παιδί και προτιμήσατε την υιοθεσία;
Η Γκούντρουν είναι από την Ολλανδία μια χώρα όπου οι άνθρωποι υιοθετούν παιδιά ακόμα κι αν έχουν τα δικά τους. Γνωριστήκαμε στο τέλος του 1999 και από το 2002 ζούμε μαζί στη Ρόδο.

Ναι, ήταν ένας έρωτας. Η μητέρα της είναι από τις Φερόες Νήσους, κοκκινομάλα με πράσινα μάτια, ο πατέρας της διασταύρωση από πολλές χώρες γι’ αυτό είναι μελαχρινή.
Γκούντρουν:

Από μικρή ήθελα να υιοθετήσω παιδιά, δεν σκέφτηκα αν θα κάνω δικά μου ή όχι ήθελα όμως να υιοθετήσω. Κάναμε τη Φαιδώρα που είναι σήμερα έξι χρονών και από το 2007 αρχίσαμε να ψάχνουμε σοβαρά να υιοθετήσουμε ένα παιδί. Μιλήσαμε με δικηγόρους, με το ίδρυμα «Μητέρα» αλλά δεν φαινόταν να έχουμε ελπίδες.

Τι σας είπαν από το «Μητέρα»;
Μας είπαν να περιμένουμε πέντε χρόνια ίσως επειδή έχουμε ήδη παιδί και να πάρουμε μετά ένα με αναπηρία. Αποφασίσαμε να παντρευτούμε για να είναι πιο εύκολο. Παντρευτήκαμε στη Χάλκη τον Οκτώβρη του 2008 και κάναμε ένα γάμο όπως τον ονειρευόμασταν.

Ο Βασίλης πώς ήρθε στο δρόμο σας;
Δύο εβδομάδες μετά πήγαμε στην Πρόνοια της Νομαρχίας να ενημερωθούμε για τα επίσημα δικαιολογητικά για υιοθεσία. Δύο μέρες μετά μας τηλεφώνησαν ότι στον Άγιο Ανδρέα υπάρχει ένα παιδί με μικρά προβλήματα που πρέπει να φύγει από εκεί. Χαρήκαμε τόσο πολύ.

Δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας. Αρχίσαμε να συζητάμε για το δωμάτιό του, να κάνουμε όνειρα γι’ αυτό. Όταν το είδαμε την άλλη μέρα πάθαμε σοκ.

Το παιδί είχε μεγάλα προβλήματα. Δεν θέλουμε να τα πούμε ένα-ένα αλλά στο ίδρυμα «Μητέρα» ήταν επί πέντε χρόνια πάνω σ’ ένα κρεβάτι όπως τα ανάπηρα παιδιά. Είδαμε τ’ όνειρό μας να χάνεται.

Πώς αλλάξατε γνώμη και πήρατε τον Βασίλη;
Ήταν παιδί με μεγάλα προβλήματα. Στην κίνηση, στην ισορροπία, στην ομιλία... Δύο νύχτες δεν κοιμηθήκαμε.

Σκεφτόμασταν ότι δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε αφού ήρθε στο δρόμο μας. Μας το δίνει ο Θεός σ’ ένα ασημένιο πιάτο κι εμείς είμαστε τόσο υπερόπτες και θα πούμε όχι; Δεν ήρθε τυχαία στη ζωή μας. Μπορεί να έχεις ένα παιδί που να είναι καλά και ν’ αρρωστήσει και να πάρεις ένα παιδί που να έχει προβλήματα και να το βοηθήσεις να βελτιωθεί.

Αυτό μέτρησε τελικά για εσάς;
Μέτρησε ποιο είναι το όριό μας. Αν έχουμε ένα παιδί τι αντέχουμε και τι όχι. Και το σπουδαιότερο, όταν πάει 18 χρονών να μπορεί να είναι ανεξάρτητο. Αυτό ήταν το δικό μας όριο.

Όταν το ξεκαθαρίσαμε μέσα μας προτείναμε στο ίδρυμα να το παίρνουμε τα σαββατοκύριακα για να συνηθίσουμε στην ιδέα κι εμείς κι εκείνο. Να μας συνηθίσει το παιδί. Από το ίδρυμα το αρνήθηκαν.

Το παιδί έπρεπε να βρει οικογένεια να μην μένει άλλο εκεί. Και είχαν δίκιο. Πρέπει εδώ να πούμε ότι και η κοινωνική λειτουργός Κατερίνα Βορεινάκη το είχε σαν παιδί της και ο διευθυντής ο Βασίλης Κυρίτσης του παρείχε ό,τι καλύτερο μπορούσε.

Μάλιστα το παιδί όταν επέστρεφε απ’ το σχολείο, γιατί πήγαινε σχολείο κι αυτό το είχε φροντίσει το ίδρυμα, το έπαιρνε στο γραφείο του ο διευθυντής για να είναι μαζί του. Εδώ σώθηκε ο Βασίλης.

Ποια λύση βρέθηκε;
Μας είπαν ότι μπορούμε να πηγαίνουμε εκεί. Την πρώτη φορά παίξαμε μαζί του ένα επιτραπέζιο με καρτούλες.

Μας κέρδισε, ήταν έξυπνος. Το IQ 40 με το οποίο ήρθε από το «Μητέρα» θα μπορούσε να του καταστρέψει τη ζωή. Από εκείνη την ημέρα ξέραμε ότι θα γίνει γιος μας, ότι είναι στο όριό μας. Ότι θα το αντέξουμε.

Η κόρη σας πώς το έβλεπε;
Ρωτήσαμε τη Φαιδώρα αν ήταν σίγουρη ότι ήθελε. Είπε ναι. Τον επισκεπτόμασταν κάθε μέρα επί 1,5 μήνα.

Αν είχαμε ένα παιδί στο νοσοκομείο δεν θα πηγαίναμε κάθε μέρα; Αυτό κάναμε και τώρα. Η Φαιδώρα έγραφε μαζί του, ζωγράφιζε. Μια μέρα κρύφτηκε πίσω απ’ την κουρτίνα και με φώναξε «μαμά» κι εγώ ήξερα ότι θα είναι γιος μου. Τον φέραμε στο σπίτι μας μια μέρα πριν τα Χριστούγεννα του 2008.

Πώς ήταν τον πρώτο καιρό στο σπίτι;
Ωραία, αλλά δύσκολα. Πολύς ενθουσιασμός. Η δυσκολία δεν ήταν μόνο ότι μεγάλωνε με ανάπηρα παιδιά αλλά που τον μεγάλωναν πολλοί και δεν ήξερε τα όριά του. Το πρωί ήταν στο σχολείο, μετά με τον διευθυντή, την κοινωνική λειτουργό, τη νοσοκόμα. Δεν είχε όρια και είχε εφιάλτες. Ξυπνούσε τη νύχτα.

Μια νύχτα κόπηκε το ρεύμα. Στα ιδρύματα ανάβουν τα φώτα νύχτα μέρα. Ξύπνησε κι άρχισε να κλαίει γοερά. Φώναζε «μαμά, μπαμπά, χαλάσανε τα μάτια μου...». Δεν ήξερε τι είναι «κόβεται το ρεύμα».

Πώς είναι σήμερα ο Βασίλης που ζει κοντά σας ένα χρόνο;
Σταμάτησε τη λογοθεραπεία γιατί δεν την χρειάζεται πια. Ποτέ δεν είχε 40 IQ. Σε πέντε μήνες έμαθε άπταιστα και τα Ολλανδικά. Μαθαίνει και αγγλικά ενώ στο σχολείο του είναι από τους καλύτερους μαθητές.

Αντιγράφει τη Φαιδώρα, μαθαίνει πολλά από εκείνην και είναι πιο εκδηλωτικός από εκείνην, πιο αγαπησιάρης. ΄Hμασταν βέβαιοι απ’ την αρχή ότι είχε τεράστιες δυνατότητες. Ήταν 6 χρονών αλλά από πλευράς κοινωνικής και συναισθηματικής νοημοσύνης ήταν σαν δύο. Τώρα είναι σαν τέσσερα.

Συνολικά χρειάζεται τρία χρόνια για να επανέλθει και βέβαια ψυχολογικά χρειάζεται πολύ δουλειά. Πάει TAE KWO DO στη σχολή του Μάνου Σεΐτη και της Καρολίν, κι έχει τρομερή βελτίωση στα κινητικά του. Είχε στραβισμό και εγχειρίσθηκε με επιτυχία με τη βοήθεια του ιδρύματος. Του έχει κάνει πολύ καλό η Φαιδώρα. Την αντιγράφει εντελώς.

Αν είχατε υιοθετήσει ένα παιδί χωρίς τέτοια προβλήματα δεν θα ήταν πιο εύκολο;
Ναι, αλλά από τον Βασίλη μαθαίνουμε πολλά πράγματα για τον εαυτό μας και μας έφερε και μεγάλη τύχη, γενικά. Δεν κάναμε τίποτα το ιδιαίτερο, δεν θα πρέπει να υπολογίζεται ότι είναι κάτι. Εγώ ως Έλληνας μετανιώνω πολύ που δεν είχα πάει ποτέ σε ίδρυμα να δω αυτά τα παιδιά. Θα έπρεπε το σχολείο να οργανώνει τέτοιες επισκέψεις.

Οι συγγενείς σας, ο κοινωνικός περίγυρος πώς είδαν την απόφασή σας;
Πρώτα μας είπαν να κάνουμε ακόμη ένα παιδί αν θέλουμε παιδί κι όχι να υιοθετήσουμε. Μετά μας είπαν τουλάχιστον το παιδί που θα υιοθετήσουμε να είναι «κανονικό», να μην έχει προβλήματα.

Οι υποδείξεις, τα σχόλια μάς ενόχλησαν και δεν μας σταμάτησαν. Αντίθετα θέλουμε να υιοθετήσουμε κι άλλο παιδί και είμαστε στη διαδικασία που το ψάχνουμε. Θέλουμε να γίνουν όλα με νόμιμο τρόπο όπως και με τον Βασίλη.

Ο Βασίλης ξέρει ότι είναι υιοθετημένο παιδί;
Τα ξέρει όλα. Κι όταν μας ρωτά γιατί δεν έχει φωτογραφίες με τη Φαιδώρα όταν ήταν μικρός εμείς του λέμε «ήσουν δικός μας, απλά έπρεπε να βρεις το δρόμο. Αλλά σε θέλαμε πάρα πολύ».

να σημειώσω ότι το εν λόγω άρθρο είναι από Φεβρουάριο 2010

Καιρός να προχωρήσει και η υιοθεσία, μέσω καθιέρωσης και του γάμου για τα ομόφυλα.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στο χαμόγελο του παιδιού υπάρχουν τόσα παιδιά που ζουν και μεγαλώνουν εκεί αντί να προσπαθήσουν να βρουν κάποια ανάδοχη οικογένεια. Δε θέλω με τίποτα να υποτιμήσω τη δουλειά που κάνουν εκεί αλλά μήπως όλα αυτά γίνονται για τις επιχορηγήσεις του κράτους και ίσως κάποιων ιδιωτών; Αν περνούσε από το χέρι μου θα έκανα το παν να βρουν αυτά τα παιδιά οικογένειες.

Μακάρι να απλοποιηθούν οι υιοθεσίες. Χρειάζονται κοινωνικοί λειτουργοί που πιστεύω υπάρχουν. Όσο για την υιοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια, έχω ακούσει ότι μπορούν να μεγαλώσουν φυσιολογικά αλλά μιλάμε για Αμερική όπου οι άνθρωποι είναι κάπως πιο δεκτικοί στη διαφορετικότητα. Δεν είμαι σίγουρη αν η Ελλάδα είναι έτοιμη για τέτοιο βήμα. Μακάρι πάντως.

Όχι ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο. Είναι κάτι τελείως χαζό εφόσον από ετεροφυλόφιλους γονείς γεννιούνται εδώ και αιώνες ομοφυλόφιλοι άνθρωποι. Απλά μόνο η αγάπη της οικογένειας φοβάμαι ότι δεν είναι αρκετή για το well being των παιδιών. Δυστυχώς η αντιμετώπιση στο σχολείο επηρεάζει την ψυχολογία των παιδιών. Θέλουμε πολλά χρόνια ακόμα για να καταφέρουμε να μην κατακρίνουμε το διαφορετικό. Δυστυχώς...