Το CD που ακούσατε σήμερα (δισκοκριτικές)

methexys

Τιμώμενο Μέλος

Η methexys αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Αρχιτέκτονας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 9,088 μηνύματα.
Bright Eyes-Letting off the Hapiness: Αρκετά πειραματικός,ωμός δίσκος,πολύ ιδιαίτερη φωνή με κάθε τραγούδι να έχει την δικό του ύφος που κάνει το album να χάνει λίγο σε συνοχή αλλά κεντρίζει το ενδιαφέρον γιατί δεν ξέρεις τι θα ακούσεις στο επόμενο track. Φοβερό τo If Winter Ends που στο δεύτερο ρεφραιν εκτοξεύεται. Τα πολύ αργά τραγούδια όπως τα 2 τελευταία και το Pull my hair που με χαλάει η επεξεργασία στα φωνητικά είναι λίγο meh αλλά τo country June on the West Coast,το upbeat The City has Sex και το καταθλιπτικό Padraic my Prince είναι από τις θετικές στιγμές του δίσκου.Καλύτερο τραγούδι και προσωπικό κόλλημα το Contrast and Compare.Τώρα για να τα το ταμπελοποιήσουμε μάλλον θα το έλεγα indie folk άν υπάρχει τέτοιο είδος :P
]
:')
Δεν θα ελεγα τον συγκεκριμένο δίσκο indie folk. Τους επόμενους (πχ I'm wide awake its morning) μπορει, αλλα ο συγκεκριμένος ειναι πιο πολυ πειραματικός, αν σκεφτούμε οτι ειχε βγει στα πρώτα βήματα της μπάντας και ειχε ηχογραφηθεί σε ενα υπόγειο, αν θυμαμαι καλα. Λατρευω το Padraic my prince και προσωπικά ταυτίζομαι με το June on the west coast. Γενικα αγαπώ τους στίχους σε ολα τα τραγούδια τους, αγαπώ την ωμή φωνή του και το συναίσθημα που βγαζει.
Με τη σειρά μου να πω οτι οι δίσκοι τους ειναι αυτοί που ακούω συνεχεια τον τελευταίο μήνα τουλάχιστον, και πολυ στεναχωριέμαι που δεν τους είχα ανακαλύψει νωρίτερα. Αγαπημένο μου άλμπουμ θα ελεγα οτι ειναι το Fevers and Mirrors. Feeling something? There's a Bright Eyes song for that :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Τελικά υπάρχει indie folk :D

Έχει αρκετά roots/country στοιχεία πάντως ο συγκεκριμένος δίσκος ασχέτως αν είναι διάσπαρτα στα τραγούδια και δεν δομούνται τα κομμάτια πάνω σε συγκεκριμένη φόρμουλα για να μπορέσεις να τα προσδιορίσεις επακριβώς.
Αλλά οκ,τα είδη είναι γενικά για να δίνουν μια ιδέα,κάποια βασικά χαρακτηριστικά του ήχου. Για αυτό μου τι σπάνε κάτι γενικοί τίτλοι του στυλ ambient ή avant-garde γιατί δεν δίνουν ουσιαστικά καμία πληροφορία για τη μουσική.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Τhe Laura Cox Band-Hard Blues Shot: Straight up Rock 'n' Roll debut δίσκος.Ζωντανή απόδειξη πως ξεκινώντας από το youtube κάνοντας διασκευές μπορείς με τη καύλα σου και το μεράκι σου να φτάσεις να βγάζεις δίσκο,να κάνεις live σε όλη τη χώρα(France) και ένας τυχαίος τύπος στην Αθήνα να αφιερώνει χρόνο για να κάνει πιο γνωστή τη μπάντα σου :P
Γενικά ο δίσκος κινείται στο τρίπτυχο Southern,Hard,Blues με πολλές επιρροές από ACDC(όπου υπάρχει αναφορά στο The Australian Way ,ZZ Top(ειδικά στο Morning Road),Zeppelin(κυρίως στη ριφολογία ) ενώ τα πιο country Good Ol'Days, Barefoot on the Countryside και το αριστούργημα 13 παραπέμπουν σε πιο Southern φάση.Αν και τα πιο rock κομμάτια είναι πολύ διασκεδαστικά και κολλητικά,αγαπημένη σύνθεση είναι το 13 με τα Hard Blues Shot,Take me Back Home και τα Good Ol Days,Barefoot on the Countryside να ακολουθούν.
Για να γκρινιάξω λίγο, οι κιθάρες θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο μπροστά στη μίξη(αν και αυτό φτιάχνεται αν δεις τη live version στο youtube ή αν ανεβάσεις αρκετά την ένταση) ενώ απλά δεν έπρεπε να αφήσουν εκτός δίσκου το Cowboys and Beers..
Worth checkin' out κατά προτίμηση με μπυροποσία :beer:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Αρχίζω και το κάνω blog σιγά σιγά :P

Stone Sour-Hydrograd: Επιστροφή της παρέας του Corey Taylor μετά από δύο δισκάρες(House of gold and bones part1&2).Αν και πιστοί στο στυλ τους με κάποια μελωδικά κομμάτια και άλλα πιο heavy δεν μου άρεσε.Τουλάχιστον 7 συνθέσεις μου φάνηκαν αδιάφορες και skippable χωρίς να έχουν κάτι το καλό είτε κιθαριστικά είτε σε επίπεδο φωνητικών γραμμών.Kαλά τραγούδια τα singles Fabuless και Song 3 που παραπέμπουν σε παλιότερες δουλειές της μπάντας(ειδικά το Song 3 είναι λες και βγήκε από το Audio Secrecy) και το Somebody stole my eyes που είναι από τα πιο heavy τραγούδια.
Τα Mercy και taipei Person/Allah Tea έχουν ωραία parts αλλά τα ρεφραιν απογοητεύουν.Στις top στιγμές του δίσκου για μένα τα Thank god its over με το γαμάτο riff στα verses(θυμίζει λίγο Leper Messiah των Metallica) και ρεφραιναρα που κολλάει και το St Marie που είναι η έκπληξη γιατί αφενός δεν το περιμένεις στη ροή του δίσκου και αφετέρου γιατί είναι πανέμορφη η gospel/roots αίσθηση που σου αφήνει.Τόσο καλή που σκέφτεσαι πως ανάμεσα στο ''θόρυβο'' των Slipknot και στο εμπορικό hard rock των Stone sour ο Taylor μπορεί να έχει άλλο ένα προσωπικό project με τέτοιου ύφους τραγούδια.
All in all,μέτριο album(σίγουρα το χειρότερο τους) με πολλά fillers και κάποιες καλές στιγμές.
click
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Αρκτούρος

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Αρκτούρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
Madonna - Erotica (1992). Ένα αυτοβιογραφικό album με δυνατά φωνητικά και ποιητική δομή. Προσέξτε το "did you do it?" και το "why's it so hard". Για εμένα must, από την στιγμή που δεν βγάζω ούτε ένα κομμάτι έξω και, κυρίως, αφού κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω. Δε θα το εντάξω σε κάποια κατηγορία. Είναι κάτι άλλο. Μια άλλη Madonna. Όσοι είστε κάπου αλλού μουσικά: Give her a chance.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ultraviolence

Τιμώμενο Μέλος

Ο ultraviolence αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μουσικός και μας γράφει απο Γαλλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 13,777 μηνύματα.
Madonna - Erotica (1992). Ένα αυτοβιογραφικό album με δυνατά φωνητικά και ποιητική δομή. Προσέξτε το "did you do it?" και το "why's it so hard". Για εμένα must, από την στιγμή που δεν βγάζω ούτε ένα κομμάτι έξω και, κυρίως, αφού κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω. Δε θα το εντάξω σε κάποια κατηγορία. Είναι κάτι άλλο. Μια άλλη Madonna. Όσοι είστε κάπου αλλού μουσικά: Give her a chance.

Eμένα μου αρέσει και το erotica.
Θα συμφωνήσω ότι είναι πολύ ιδιαίτερο, ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της. Αν είχε και το justify my love θα ήταν το αγαπημένο μου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Αρκτούρος

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Αρκτούρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, ήταν μια έντονα ερωτική περίοδος για τη Madonna, αρχίζοντας από το True blue και μέχρι το Erotica. Ναι, θα μπορούσε το Justify my love να είναι σε αυτό το album, έχει έναν μυστικισμό που δένει. Όμως, το Erotica περιέχει ήδη ένα διαχρονικό κομμάτι, που είναι το ομότιτλο και, που είναι και το δικό μου αγαπημένο (το Erotica). Από την οπτική αυτή, η Madonna ποτέ δεν θα έβαζε δυο all time classic κομμάτια της, στον ίδιο δίσκο. Για εμένα, το Erotica είναι το one and only Madonna-masterpiece, ως album και ως κομμάτι. Για άλλους, είναι το True blue. Thanks for sharing.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Σήμερα? Σήμερα μεταξύ άλλων άκουσα το ντεμπούτο των Conquer Divide.

Ο δίσκος βασίζεται στη metalcore riffολογία τις εναλλαγές ανάμεσα σε καθαρά και growling φωνητικά και τις ποπ μελωδίες.Οπότε η συνταγή είναι εκεί για κάτι πολύ catchy και το μόνο που χρειάζονται είναι οι καλές συνθέσεις.Υπάρχουν? Hell yeah!

Οι ποπ φωνητικές μελωδίες δένουν εξαιρετικά με το heavy instrumentation κάτι που λέει πολλά για το πως η σύγχρονη ποπ μουσική θα μπορούσε να είναι αν δεν ήταν εμμονικά στραμμένη στην electronica.. Εξαιρετικό drumming(στο δεύτερο μισό του Self Destruct και στο Eyes Wide Shut μάζευα λίγο το σαγόνι μου) και πολύ ωραία τοποθετημένα (στα αυτιά μου τουλάχιστον) κιθαριστικά μέρη.Τα καθαρά φωνητικά κλέβουν την παράσταση χωρίς να χαλάνε το γενικό feeling κάθε τραγουδιού και δεν υπάρχει κανένα filler ή βαρετό τραγούδι αν εξαιρέσεις το What's Left Inside.

Ταμπέλα: Metalcore λοιπόν με ποπ ευαισθησίες αλλά καθαρή heavy παραγωγή. Worth checking out και από όσους δεν έχουν κάποια σχέση με αυτού του είδους μουσική. :thumbup:

click
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ultraviolence

Τιμώμενο Μέλος

Ο ultraviolence αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μουσικός και μας γράφει απο Γαλλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 13,777 μηνύματα.
Άκουσα αρκετά αλλά θα ήθελα να μιλήσω για το Camera Obscura της Nico.

To τελευταίο υλικό που άφησε ως κληρονομιά, μιας και μερικά χρόνια αργότερα από την κυκλοφορία του η Nico πέθανε. Ίσως είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ της. Δεν μπορώ να το κατατάξω σε κάποιο μουσικό είδος, αλλά ας πούμε ότι είναι new wave/avant-garde. Αν το ακούσει κανείς, μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό το άλμπουμ έδωσε τα ερεθίσματα σε πολλούς σύγχρονους καλλιτέχνες της art rock (και όχι μόνο.) αλλά και το πόσο σύγχρονο είναι αν αναλογιστούμε ότι κυκλοφόρησε το 1985. Έχει συνθέσει την μουσική αλλά και γράψει τους στίχους στα περισσότερα κομμάτια, κι αυτό είναι κάτι που προσωπικά αναγνωρίζω σε έναν τραγουδιστή. Εκείνη την περίοδο αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα με την ψυχική της υγεία, απομονώθηκε κι δημιούργησε αυτό το αριστούργημα. I feel blessed.

click
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Ήθελα να ακούσω καιρό την δισκογραφία των Florence+Τhe Machine λόγω του υπέροχου Shake it out οπότε σήμερα ξεκίνησα από το Lungs.

Το ντεμπούτο της Florence και της μπάντας της ξεκινά ιδανικά.Το Dog Days are over χτίζεται πολύ όμορφα και σταδιακά σε παρασέρνει στο ρυθμό του,από τα highlights tου αλμπουμ ενω και το Rabbit Heart ξεχωρίζει με τον groovy-dance ρυθμό του.Ακολουθεί το γλυκό I'm not calling you a liar και το αισθαντικό αλλά έντονο Howl.Προσωπικό αγαπημένο και κόλλημα το Girl with one eye που έχει την καλύτερη φωνητική απόδοση της Florence ενώ το Kiss with a fist είναι πρακτικά ένα punk κομμάτι στα μέτρα της μπάντας βέβαια.
Μου φάνηκε περίεργο που είχαν επιλεχθεί ως singles τα Drumming song και Cosmic Love γιατί ειδικά το πρώτο είναι ένα σχετικά αδιάφορο κομμάτι ενώ και το Cosmic Love δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Το My boy builds coffins δημιουργεί μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα ενώ το γλυκόπικρο στιχουργικά και μουσικά Huricane Drunk θα έπρεπε να κλείνει τον δίσκο.Τα Blinding και Between 2 lungs τα βρήκα λίγο fillers.

Ο δίσκος βγάζει πολύ όμορφα vibes.Στα πρώτα 6 τραγούδια ήμουν κυριολεκτικά sucked in από τις ατμοσφαιρικές,gospel μελωδίες και παρ'όλο που το δεύτερο μέρος δε με κράτησε με τον ίδιο τρόπο το αλμπουμ είναι αρκετά καλό. Για να δούμε το Ceremonials :redface:

click
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ultraviolence

Τιμώμενο Μέλος

Ο ultraviolence αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μουσικός και μας γράφει απο Γαλλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 13,777 μηνύματα.
Τον τελευταίο χρόνο περίπου, ακούω συχνά-πυκνά το album Chloe του Mychael Danna. Πρόκειται για ένα soundtrack album, της ομότιτλης αινιγματικής ταινίας του Atom Egoyan. Γενικά, μου αρέσουν τέτοιου είδους album.

Ambient orchestral, με αισθησιακή διάθεση που με συντροφεύει μήνες ολόκληρους. Σίγουρα η ταινία δεν θα ήταν ίδια χωρίς την συνοδεία της μουσικής αυτής.
Μπορείτε να το βρείτε στο spotify αλλά πρέπει να υπάρχει και στο youtube. Όποιος έχει headphones, πρόκειται να ζήσει μια καταπληκτική εμπειρία ( αν το ακούσει)

click



2ο soundtrack album για σήμερα, είναι το American Beauty από τον Thomas Newman. Προφανώς από την ταινία American Beauty.
Aν μπορούσα με μια λέξη να περιγράψω το album, θα έλεγα ότι εν γένει είναι παιχνιδιάρικο, if it makes sense. Έχει αρκετό πιάνο και chill out διάθεση.

click
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mhtrogoal

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Μάριος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 25 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αμπελόκηποι (Αττική). Έχει γράψει 921 μηνύματα.


Mεγάλοι Prodigy, με κομματάρες οπως το No Good, Voodoo People και Poison, και το κλασσικό, επιθετικό στυλ των Βρετανών
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
The Night Flight Orchestra-Sometimes The World Ain't Enough: Ποιος να το περίμενε πως ο τραγουδιστής των Soilwork και ο μπασιστας των Arch Enemy μπάντες συνυφασμένες με τον σκληρό ήχο θα έχουν πρότζεκτ στο οποίο παίζουν 80s dad rock? Και όμως.Και το κάνουν καλά.
Ένας σουπερ διασκεδαστικός rock δίσκος βγαλμένος από την δεκαετία του 80 που κυκλοφορεί το 2018.Μεγάλα ρεφραιν,χορευτικοί ρυθμοί,κιθαριστικά σόλο,πλήκτρα που είναι στο προσκήνιο και κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο cheesy και κυρίως εθιστικά τραγούδια.Αξίζει να τσεκάρετε. :thumbup: click

Florence + The Machine-High As Hope: Μετά από δυο πολύ διαφορετικούς δίσκους μεταξύ τους(Ceremonials,How Big,how Blue,how Beautiful) που ήταν both εξαιρετικοί κυκλοφόρησε σήμερα το High as Hope.Αν και είχα αρχικά υψηλές προσδοκίες ειδικά μετά το πανέμορφο μουσικά και στιχουργικά Hunger και το φανταστικό insturmental του Big God αυτές δεν επαληθευονται. Ακολουθεί το ύφος του προηγούμενου αλμπουμ κάτι που δε προιδέαζε το σχεδόν βγαλμένο από το Lungs Hunger αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Τα τραγούδια είναι υπερβολικά mellow και αν αυτό δούλεψε αρμονικά στο ισορροπημένο How big,how blue εδώ καταλήγει μονότονο. Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι δεν υπάρχουν καλές στιγμές όπως στο Patricia ή στο Sky Full of Song.Το φορτισμένο piano driven The End Of Love μαζί με τα δύο singles αποτελούν ότι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ο δίσκος.Πάντα ερωτευμένος με τη φωνή της Florence though :redface:
click

Bullet For My Valentine-Gravity:Άλλο ένα metalcore συγκρότημα που σε αυτό το δίσκο προχωράει υιοθετώντας πιο ηλεκτρονικά στοιχεία και πιο accesible ήχο χωρίς πολλά hardcore στοιχεία.Does the ''Bring me the Horizon factor''work?Στους Asking Alexandria π.χ δε δούλεψε καθόλου,στους Blessthefall ταίριαξε ιδανικά. Αν και ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερα μετα τα σινγκλς(Over it,Piece of Me) το άλμπουμ είναι ενδιαφέρον.Τα Leap of Faith,Under Again,Coma θα ταν όλα καλύτερα singles από τα προαναφερθέντα γιατί αντιπροσωπεύουν καλύτερα το δίσκο και αν και νοιώθεις πως κάπου έχεις ξανακούσει κάποιες μελωδίες οι Bullet φαίνεται να κερδίζουν το στοίχημα.Γράφουν καλά τραγούδια,δεν χάνουν την προσωπικότητα τους(Letting You Go,Breathe Underwater,Don't Need You) και βγάζουν εν τέλει έναν αξιοπρεπή δίσκο που στέκεται όμως σίγουρα στον πάτο της δισκογραφίας τους.Περιττό να πω πως guitar solos,screaming και (for the most part) heavy riffing έχουν πεταχτεί από το παράθυρο και τη θέση τους έχουν πάρει μπλιμπλίκια και μπόλικη επεξεργασία στα vocals click
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

ultraviolence

Τιμώμενο Μέλος

Ο ultraviolence αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μουσικός και μας γράφει απο Γαλλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 13,777 μηνύματα.
Baths - Cerulean:

To debut lo-fi/experimental album του. Πολλά συναισθήματα, αρκετά μελαγχολικό. Ιδιαίτερη προσοχή δίνω στα: Rafting Starlit Everglades και Departure. Ό,τι πρέπει για πρωινό τρέξιμο.


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ultraviolence

Τιμώμενο Μέλος

Ο ultraviolence αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μουσικός και μας γράφει απο Γαλλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 13,777 μηνύματα.
Slowdive - Pygmalion


Χωρίς καμία υπερβολή, δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτό το άλμπουμ. Ίσως το πιο underrated τους, το Pygmalion δένει την post-rock με την ambient σκηνή τόσο ομαλά, που ηχεί υπέροχα. Όμορφη κιθάρα, μελαγχολικό ύφος, προσεγμένη δουλειά. Είναι από τα άλμπουμ που γυρίζεις ξανά κι ξανά σ'αυτό, γιατί δεν βρίσκεις κάτι αντίστοιχο που να σε γαληνεύει τόσο. Σαν εκείνο το παλιό βιβλίο που διαβάζεις μπροστά στο τζάκι, κάθε χειμώνα..:)
Ιδιαίτερη προσοχή στα: Crazy for you, Rutti, All of us, Miranda.

Το μόνο λάθος είναι ότι το changes βγήκε εκτός άλμπουμ, κρίμα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Halestorm-Vicious: Το νέο άλμπουμ μιας από τις αγαπημένες μου rock μπάντες.Τα πρώτα τρία τραγούδια είναι in your face bombers.Eιδικά το Skulls είναι από τα highlights του δίσκου ενώ τα singles Black Vultures και Uncomfortable δείχνουν τέλεια τη κατεύθυνση του ήχου.Τα hooks είναι καλύτερα από ποτέ και το γκρουβάρισμα χωρίς έλεος. Το Buzz είναι εθιστικό ενώ το καλύτερο τραγούδι του δίσκου Killing Ourselves to Live δείχνει πως πλέον το συγκρότημα στηρίζεται όλο και λιγότερο στις εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες της Hale και περισσότερο στο songwriting.Στα πλην του δίσκου η αδύναμη μπαλάντα Heart of Novocaine και το Conflicted που είναι τελείως εκτός ροής δίσκου και φαίνεται ως κακό bonus track του προηγούμενου αλμπουμ Into The Wild Life.Επίσης τα Vicious και Painkiller μου φάνηκαν αδιάφορα,fillers.Το δεύτερο μισό του δίσκου σώζεται από το κολλητικό White Dress και το πολύ ωραίο κλείσιμο του The Silence με τη Lzzy να σκίζει το κομμάτι.
Σίγουρα θετικό το πρόσημο.Υπάρχουν κορυφαία τραγούδια που θα γίνουν trademark στα live αλλά και αρκετά μέτρια.Έχω την αίσθηση πως το τέλειο αλμπουμ είναι ακόμα μπροστά τους.Μακάρι να έρθουν κάποια στιγμή απ'τα μέρη μας.Ένα ακόμα συναυλιακό απωθημένο..
click
click2

Sentenced-The Cold White Light: Goth με πολλές αναφορές σε melodeath και κλασικό heavy.Το Cold White Light είναι ένας εξαιρετικά καλογραμμένος δίσκος.Η κιθαριστική δουλειά είναι άψογη δίνοντας θαυμάσια melodic death influenced leads(Cross my Heart,Bloοd and Tears),μελωδικά σόλο και shredding(Neverlasting,You are The One) και προσθέτουν τόσο πολύ στην ατμόσφαιρα(μαζί με τα πλήκτρα σε ορισμένα tracks)(No One There).Αν και η φωνή του frontman δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο,οι φωνητικές γραμμές του υπηρετούν και ανεβάζουν τις συνθέσεις.Θα θελα τα τραγούδια να ταν μεγαλύτερα σε διάρκεια και να ξεφύγουν από κλασικές δομές,πολλά είχαν τις προοπτικές να ανέβουν ακόμα περισσότερο.Το No One There για παράδειγμα που είναι το αγαπημένο μου του δίσκου έχει το χώρο(τον χρόνο μάλλον) να ξεδιπλωθεί σε αντίθεση με το Brief is the Light που σε αφήνει σε φάση ''Γιατί τελείωσε?'' με την έννοια ότι θα μπορούσε να εξελιχτεί σε τραγουδάρα.Πρέπει να υπάρχουν πολλά διαμάντια στο death/melodeath παρελθόν του συγκροτήματος.Σπεύδω! :music:

click
click1
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Cookie_Monster

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Cookie_Monster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 343 μηνύματα.
Επειδή μ' ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με αυτά που βλέπω στο νετ είπα να χαλαρώσω με λίγη κλασσική μουσική.
(Και τώρα θα υποστείτε την κριτική)



Terlegas - Icon (1996)



"Mε το μπουκάλι πίνω, το έκανα ποτήρι,
για σένα οι νύχτες μου σιωπή και χαρακίρι"


Το CD (υπάρχουν ακόμα? ) που άκουσα σήμερα είναι ένα προμεταεξπρεσσιονιστικό έπος της Παγκόσμιας Μουσικής,
ένα ηχητικό προστατευόμενο μνημείο της UNESCO, μια πολιστική παύλα πολιτισμική κληρονομιά που έχει κερδίσει τον τίτλο του κλασσικού παρότι έχουν περάσει μόλις πενήντα χρόνια από το τότε που πρωτοακούσαμε τις ίδιες μελωδίες από κάποιον άλλο τραγουδιστή.

Ο δίσκος του Βασίλη Τερλέγκα με τον εμβληματικό τίτλο "Εικόνα" δημιούργησε αίσθηση σε νταλικιέρηδες και σώματα ασφαλείας όταν κυκλοφόρησε το 1996. Και είναι λογικό γιατί. Τα έξι τραγούδια του δίσκου είναι καταιγιστικά και η εξέλιξη τους γραμμική, ώστε ο δίσκος να ακούγεται μονοκοπανιά καθώς οδηγείτε στην εθνική.

Τα τραγούδια του δίσκου ονομαστικά είναι

-Ο ίσιος δρόμος
-Μοναξιά στον κόσμο
-Άγγελος
-Ο χάρτης
-Εικόνα
-Να μη με βρείς
-Αιμορραγώ
-Μ'αφήνεις μόνο
-Σιωπώ *σκόπιμα τελευταίο*

Ο δίσκος ανοίγει με τον ίσιο δρόμο, ένα ίσιο τραγούδι ομολογουμένως, με ευθύγραμμη εκτέλεση σε μια μονότονα μελαγχολική φα δίεση,και ευθύγραμμη απόδοση από τον ερμηνευτή - πέραν των σημείων όπου επιταχύνει φωνητικώς ή βάζει ρελαντί στη φωνή και μαρσάρει επί τόπου, λες και βρίσκεται σε ηχητικό φανάρι και περιμένει το πράσσινο φως για να γκαζώσει.
Κάτι ακόμα. Δεν έχω ακούσει ποτέ ομολογουμένως άνθρωπο να πρέπει να κατέβει οκτάβα για να φωνάξει. Μοναδικό φαινόμενο και επεξηγηματικό του γιατί ο ΒΤ ανήκει στο Πάνθεον, ότι και αν λέω ο κακεντρεχής.


Δεν μπορώ βέβαια να μη σταθώ στο ότι ο ΒΤ είναι ο μόνος ερμηνευτής που έχει τραγουδήσει και για το ότι τον ίσιο δρόμο τον περπάτησε και για το όπως θα παίρνει τις στροφές. :hmm:


Τέλος πάντων, αυτό ήταν και το μόνο τραγούδι που άκουσα. Στα επόμενα το δάκτυλο μου πάτησε το σκιπ με την ταχύτητα του ήχου (νο παν ιντεντεντ). Αλήθεια είναι πως δεν τα περίμενα σε κάτι διαφορετικά από το πρώτο.
Αν πιστεύετε πως κάνω λάθος καθήστε ακούστε τα εσείς και πείτε μου.

Αυτά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ultraviolence

Τιμώμενο Μέλος

Ο ultraviolence αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μουσικός και μας γράφει απο Γαλλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 13,777 μηνύματα.
Bjork - Homogenic


Ιδιαίτερη προσοχή στο bachelorette
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Slash ft Myles Kennedy and the Conspirators-Living the Dream:Είναι ο τρίτος δίσκος του Slash με τον Kennedy πίσω από το μικρόφωνο μετά το πολύ καλό Apocalyptic Love και τον δυναμίτη World on Fire.Ό,τι χαρακτηρίζει τον Slash είναι εδώ.Rock n Roll,riffs,groove,υπέροχα σόλο.Τα τραγούδια ωστόσο ειδικά σε σύγκριση με τους προηγούμενους δίσκους μου φαίνονται αδιάφορα.Υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζουν ειδικά η κιθαριστική δουλειά και τα σολο είναι φανταστικά αλλά δε μου έμειναν οι συνθέσεις.Εξαιρέσεις αποτελούν το πολύ κολλητικό Read Between the Lines και η μπαλάντα που θυμίζει πολύ το παρελθόν του Kennedy με τους Mayfield Four,το The One you Loved is Gone που είναι εύκολα η καλύτερη στιγμή στο άλμπουμ και άντε με το ζόρι για να συμπληρώσω τριάδα το Mind your Manners.Μέτρια δουλειά που όμως ακούγεται ευχάριστα κυρίως λόγω του ταλέντου των συντελεστών της.

click
click2
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Mike Shinoda-Post Traumatic

Σας έλειψα?(No one reads these bro)
Μετά τον θάνατο του Chester των Linkin Park,νομίζω ήταν θέμα επιβίωσης για τον Mike Shinoda να διοχετεύσει κάπου όλη την οδύνη από τον χαμό του καλύτερου του φίλου και να ξεκινήσει δειλά δειλά την διαδικασία επούλωσης.Μουσικά ο δίσκος κινείται κάπου μεταξύ hip-hop και alt.rock με την παραγωγή όλου του εγχειρήματος να είναι υπογεγραμμένη από τον Shinoda.Αυτό από τη προηγούμενη εμπειρία με τους Fort Minor συνεπάγεται εξαιρετικά beats και έξυπνες φωνητικές μελωδίες γραμμένες πάνω στη βελτιωμένη ήδη από τις εποχές του Living Things,φωνή του.

Τα 4 πρώτα τραγούδια(Place to Start,Over Again,Watching as I Fall,Nothing Makes Sense Anymore) δείχνουν τον πόνο,την πρώτη φάση του healing process τόσο σε μουσικό όσο σε στιχουργικό επίπεδο με το About You να αλλάζει λίγο το κλίμα.Το νόημα του τραγουδιού με έναν στίχο? Even when it's not about you,all of sudden is about you now.Το Promises I Can't Keep είναι ό,τι κοντινότερο στους Linkin Park και highlight του album ενώ το Crossing a Line είναι και happy sounding αλλά και στιχουργικά σηματοδοτεί πλέον την έξοδο από το ολοκληρωτικό σκοτάδι(I don't have the answers,but i do have the faith).Την ίδια αίσθηση αφήνει το filler Hold it Together όπως και το πανέμορφο Ghosts.Το Make it Up As I Go είναι από τις πιο ποπ στιγμές του αλμπουμ,θα ανέβαινε περισσότερο σαν κομμάτι αν αναλάμβανε τα φωνητικά στο ρεφραιν ο ίδιος.
11 κομμάτια in και το λογικό είναι πως κάπου εδώ βαριέσαι ή η φάση θα κάνει κοιλιά.Μπα..Lift Off με συμμετοχή του frontman των Deftones και του MGK σε μια κορυφαία σύνθεση,I.O.U σε ένα street Fort Minor καθαρό hip hopκομμάτι,ό,τι δυνατότερο στο δίσκο και το τρομερά catchy Running From My Shadow. To World's on Fire δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο,2nd filler και κλείσιμο με το απλά καλό Can't Hear You Now.

Όταν σε μια ολοκληρωμένη δουλειά 16 κομματιών έχεις 8 τοπ κομμάτια που μπορεί να είναι άνετα singles και 6 πολύ καλά κομμάτια τότε έχεις κάνει εκπληκτική δουλειά.

click
click
click
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top