02-05-12
23:28
Εγώ είμαι απο χωριό που έχει βουνά και έτσι είμαι μάθημενη απο μικρή να σκαρφαλωνω σαν το "γιδι"!
Πραγματικα το να περπατάς στην φύση είναι άλλο πράμα! Η τελευταία μου "βολτουλα" ήταν την Τρίτη! Εποχές όπως η ανοιξιάτικη πιστεύω είναι καλύτερες γιατί δεν υπάρχουν χορτάρια και προπαντός φίδια...
Έχω μια εμπειρία που θα ήθελα να μοιραστώ! Περυσι τέτοιο καιρο περιπου Μ.Σαββατο είμασταν και παλι πάνω στο χωριό και επειδή δεν είχαμε τι να κάνουμε ξεκινάμε τρεις ξαδερφες για πεζοπορία στο βουνό... Φτάνουμε κατω από μια πλάγια. Έτσι όπως την βλέπαμε εμείς φαινόταν πολύ εύκολη για να την ανέβει κάποιος.. Ε πήραμε το θάρρος και εμείς να ξεκινήσουμε να την ανέβουμε.. Ήταν πλαγια κλίσης 70 μοιρών και μήκους 100 μέτρων. Μολις φτάσαμε στο 1/3 της ανάβασης είχαμε συνειδητοποησει όλες τι βλακεία είχαμε κάνει.που ξεκινήσαμε να το ανεβαίνουμε. Καμία όμως δεν ελεγε τίποτα στην άλλη για να μην αλληλοτρομοκρατηθουμε περισσότερο!
Εγώ ως γνωστό ούφο το οποίο φροντίζει πρώτα τους άλλους και μετά τον ευατό του εβαλα τις άλλες δυο μπροστά και εγώ τελευταία.. Σκαρφακωναν αυτές και ξεριζωναν τις ρίζες που εγω υποτίθεται ότι θα στηριζομουνα για να ανέβω. Είχα ψιλοτρομοκρατηθει.. Να έχω και μπροστά την Βασούλα.. Δεν φτάνει που μου χαλούσε τον δρόμο και δεν εοχα εγω που να παω γυρνούσε καθε τρεις και λίγο και μου έλεγε "Αμαλία είσαι καλά;;" ξεφυσουσε και ξανάλεγε "Αχ πάει αυτό ήταν θα παιθανουμε.." Αυτό ήταν το σημεο που κυριολεκτικά είχα πάθει ΣΟΚ.
Φτάνουμε 20 μέτρα πριν βγούμε στο δρόμο. Βρισκουμε ένα δέντρο και γραπονοναστε γερά.. Πετούσαμε πέτρες απελπισμένα κατω και λέγαμε οι..ετσι θα παμε και εμείς δεν υπαρχει περίπτωση.
Ειλικρινά δεν είχα ξανααπελπιστει τοσο πολύ. Πρώτη φορα έτρεμε το πόδι μου από μόνη του. Είχα φτάσει σε τέτοιο.σημειο απελπισίας που είπα.. Κορίτσια παίρνω τηλεφωνο τον μπαμπά.να φερει πυροσβεστική.. ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟΨΕ.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.
Βλέπω έκπληκτη μετά από κανα 5λεπτο να ξεκινάει η ξαδέρφη μου πρώτη να σκαρφαλώνει.. Γλιστρούσε αλλά πιανοταν.. Έπειτα βγαίνει και η Βασούλα μετά από κανα δεκάλεπτο μιρλας..
Η σειρα του θύματος που πάλι έμεινε τελευταία.. 5 μέτρα πριν την άσφαλτο (ενώ οι άλλες ήταν πάνω στην άσφαλτο και ούρλιαζαν πρόσεχε Αμαλία..) γλιστράω.. Τα είδα όλα.. Τελευταία.στιγμη πιάνομαι από μια ρίζα και με μιση ψυχή βγαίνω επιτέλους πάνω.. Ήμουνα ξαπλωμένη στην άσφαλτο η ψυχή μου να έχει πάει στην κουλούρη και τα αυτοκίνητα που παίρνανε να με κοιτάνε σαν να με κανα ufo.
Αυτή ήταν η εμπειρία μου.. Ίσως να σας φαίνεται λίγο παραφουσκομενο αλλά δεν είναι..
Κάθε φορα που κοιτάω αυτή την πλαγια μετά αυτό το περιστατικό λέω καλα τι σκεφτόμασταν και ξεκινήσαμε να το ανεβαίνουμε;
Τέλος καλό όλα καλά!!
Πραγματικα το να περπατάς στην φύση είναι άλλο πράμα! Η τελευταία μου "βολτουλα" ήταν την Τρίτη! Εποχές όπως η ανοιξιάτικη πιστεύω είναι καλύτερες γιατί δεν υπάρχουν χορτάρια και προπαντός φίδια...
Έχω μια εμπειρία που θα ήθελα να μοιραστώ! Περυσι τέτοιο καιρο περιπου Μ.Σαββατο είμασταν και παλι πάνω στο χωριό και επειδή δεν είχαμε τι να κάνουμε ξεκινάμε τρεις ξαδερφες για πεζοπορία στο βουνό... Φτάνουμε κατω από μια πλάγια. Έτσι όπως την βλέπαμε εμείς φαινόταν πολύ εύκολη για να την ανέβει κάποιος.. Ε πήραμε το θάρρος και εμείς να ξεκινήσουμε να την ανέβουμε.. Ήταν πλαγια κλίσης 70 μοιρών και μήκους 100 μέτρων. Μολις φτάσαμε στο 1/3 της ανάβασης είχαμε συνειδητοποησει όλες τι βλακεία είχαμε κάνει.που ξεκινήσαμε να το ανεβαίνουμε. Καμία όμως δεν ελεγε τίποτα στην άλλη για να μην αλληλοτρομοκρατηθουμε περισσότερο!
Εγώ ως γνωστό ούφο το οποίο φροντίζει πρώτα τους άλλους και μετά τον ευατό του εβαλα τις άλλες δυο μπροστά και εγώ τελευταία.. Σκαρφακωναν αυτές και ξεριζωναν τις ρίζες που εγω υποτίθεται ότι θα στηριζομουνα για να ανέβω. Είχα ψιλοτρομοκρατηθει.. Να έχω και μπροστά την Βασούλα.. Δεν φτάνει που μου χαλούσε τον δρόμο και δεν εοχα εγω που να παω γυρνούσε καθε τρεις και λίγο και μου έλεγε "Αμαλία είσαι καλά;;" ξεφυσουσε και ξανάλεγε "Αχ πάει αυτό ήταν θα παιθανουμε.." Αυτό ήταν το σημεο που κυριολεκτικά είχα πάθει ΣΟΚ.
Φτάνουμε 20 μέτρα πριν βγούμε στο δρόμο. Βρισκουμε ένα δέντρο και γραπονοναστε γερά.. Πετούσαμε πέτρες απελπισμένα κατω και λέγαμε οι..ετσι θα παμε και εμείς δεν υπαρχει περίπτωση.
Ειλικρινά δεν είχα ξανααπελπιστει τοσο πολύ. Πρώτη φορα έτρεμε το πόδι μου από μόνη του. Είχα φτάσει σε τέτοιο.σημειο απελπισίας που είπα.. Κορίτσια παίρνω τηλεφωνο τον μπαμπά.να φερει πυροσβεστική.. ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟΨΕ.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.
Βλέπω έκπληκτη μετά από κανα 5λεπτο να ξεκινάει η ξαδέρφη μου πρώτη να σκαρφαλώνει.. Γλιστρούσε αλλά πιανοταν.. Έπειτα βγαίνει και η Βασούλα μετά από κανα δεκάλεπτο μιρλας..
Η σειρα του θύματος που πάλι έμεινε τελευταία.. 5 μέτρα πριν την άσφαλτο (ενώ οι άλλες ήταν πάνω στην άσφαλτο και ούρλιαζαν πρόσεχε Αμαλία..) γλιστράω.. Τα είδα όλα.. Τελευταία.στιγμη πιάνομαι από μια ρίζα και με μιση ψυχή βγαίνω επιτέλους πάνω.. Ήμουνα ξαπλωμένη στην άσφαλτο η ψυχή μου να έχει πάει στην κουλούρη και τα αυτοκίνητα που παίρνανε να με κοιτάνε σαν να με κανα ufo.
Αυτή ήταν η εμπειρία μου.. Ίσως να σας φαίνεται λίγο παραφουσκομενο αλλά δεν είναι..
Κάθε φορα που κοιτάω αυτή την πλαγια μετά αυτό το περιστατικό λέω καλα τι σκεφτόμασταν και ξεκινήσαμε να το ανεβαίνουμε;
Τέλος καλό όλα καλά!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.