Skeftomilos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Skeftomilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών και επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια. Έχει γράψει 155 μηνύματα.
12-10-05
16:45
Αν δεν υπακούει στην ψυχή σε ποιον υπακούει; Έχει το σώμα δική του σκέψη; Δε μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορούσε να επαναστατήσει από την τυραννία της ψυχής και να χαράξει τη δική του πορεία...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Skeftomilos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Skeftomilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών και επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια. Έχει γράψει 155 μηνύματα.
11-10-05
23:14
Ελπίζω να φάνηκαν κάπως οι δυσκολίες που θέτει η θεωρία του δυϊσμού σώματος και ψυχής. Αν όχι, υπάρχει και το πρόβλημα του συγχρονισμού και αλληλεπίδρασης των δύο ουσιών. Ας υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή αισθάνθηκα τρυφερότητα προς τη σύντροφό μου και της έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο. Αν κοιτάξουμε αυτό το γεγονός με το πρίσμα του δυισμού, θα σκεφτούμε μάλλον ότι η ψυχή είναι αυτή που αισθάνθηκε τρυφερότητα, και το σώμα είναι αυτό που πλησίασε και φίλησε. Οπότε προκύπτει το ζήτημα της επικοινωνίας ψυχής και σώματος. Με πιο τρόπο προκάλεσε η ψυχική επιθυμία τη σωματική αντίδραση; Το σώμα είναι υλικό και υπακούει στους νόμους της φύσης. Η ψυχή είναι άυλη και υπακούει στους νόμους της μεταφυσικής. Πιθανές εξηγήσεις:
α) Η ψυχή με κάποιο τρόπο προκάλεσε υλικές μεταβολές στο σώμα.
β) Η ψυχή και το σώμα ζουν δύο παράλληλες ζωές που με κάποιο τρόπο παραμένουν συνεχώς συγχρονισμένες.
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε να κάνουμε είτε με μία τερατώδη σύμπτωση, είτε με παραδοχή ύπαρξης ενός αόρατου μαγικού πλέγματος που απλώνεται πάνω στην καθημερινότητά μας και τη διέπει στο έπακρο.
Στην πρώτη περίπτωση ανοίγεται πεδίο λαμπρό στην επιστήμη να εντοπίσει αυτές τις υλικές μεταβολές που προκαλεί η ψυχή στο σώμα, μεταβολές ανεξήγητες με βάση τους γνωστούς φυσικούς νόμους. Από τη μελέτη αυτών των μεταβολών θα προκύψει η επιστήμη της Πειραματικής Ψυχοφυσικής, που ύστερα από μακρόχρονες συστηματικές καταγραφές θα καταλήξει στη διατύπωση των νόμων που διέπουν τη λειτουργία της ψυχής.
α) Η ψυχή με κάποιο τρόπο προκάλεσε υλικές μεταβολές στο σώμα.
β) Η ψυχή και το σώμα ζουν δύο παράλληλες ζωές που με κάποιο τρόπο παραμένουν συνεχώς συγχρονισμένες.
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε να κάνουμε είτε με μία τερατώδη σύμπτωση, είτε με παραδοχή ύπαρξης ενός αόρατου μαγικού πλέγματος που απλώνεται πάνω στην καθημερινότητά μας και τη διέπει στο έπακρο.
Στην πρώτη περίπτωση ανοίγεται πεδίο λαμπρό στην επιστήμη να εντοπίσει αυτές τις υλικές μεταβολές που προκαλεί η ψυχή στο σώμα, μεταβολές ανεξήγητες με βάση τους γνωστούς φυσικούς νόμους. Από τη μελέτη αυτών των μεταβολών θα προκύψει η επιστήμη της Πειραματικής Ψυχοφυσικής, που ύστερα από μακρόχρονες συστηματικές καταγραφές θα καταλήξει στη διατύπωση των νόμων που διέπουν τη λειτουργία της ψυχής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Skeftomilos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Skeftomilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών και επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια. Έχει γράψει 155 μηνύματα.
11-10-05
14:22
Εύλογη η απάντηση αλλά αν αρνούμαστε να ταυτιστούμε με την ψυχή μας στη ζωή πώς μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί της στο θάνατο; Ασφαλώς και δεν ξέρουμε που πάει η ψυχή μας μετά το θάνατο, αλλά αν εμείς δεν είμαστε η ψυχή μας τι σημασία έχει; Τελικά ποιον αφορά το φαινόμενο του θανάτου;
- Το σώμα μου είναι νεκρό. Εγώ είμαι ζωντανός.
- Εγώ πέθανα μαζί με το σώμα μου, η ψυχή μου παρέμεινε ζωντανή.
- Το σώμα μου πέθανε, η ψυχή μου παρέμεινε ζωντανή. Εγώ είμαι ένας ζωντανός-νεκρός.
Όμως ο θάνατος δεν καραδοκεί μόνο στο κοντινό μας μέλλον αλλά στοιχειώνει και το κοντινό μας παρελθόν. Ήμασταν νεκροί ή ζωντανοί πριν γεννηθούμε;
- Η ψυχή μου, το σώμα μου κι εγώ, ήμασταν νεκροί και οι τρεις.
- Εγώ ήμουν ζωντανός. Η ψυχή και το σώμα μου νεκρά. Τα συνάντησα για πρώτη φορά τη στιγμή που γεννήθηκα.
- Η ψυχή μου ζούσε από πάντα. Το σώμα μου βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Εγώ ποτέ πριν δεν υπήρξα.
- Το σώμα μου είναι νεκρό. Εγώ είμαι ζωντανός.
- Εγώ πέθανα μαζί με το σώμα μου, η ψυχή μου παρέμεινε ζωντανή.
- Το σώμα μου πέθανε, η ψυχή μου παρέμεινε ζωντανή. Εγώ είμαι ένας ζωντανός-νεκρός.
Όμως ο θάνατος δεν καραδοκεί μόνο στο κοντινό μας μέλλον αλλά στοιχειώνει και το κοντινό μας παρελθόν. Ήμασταν νεκροί ή ζωντανοί πριν γεννηθούμε;
- Η ψυχή μου, το σώμα μου κι εγώ, ήμασταν νεκροί και οι τρεις.
- Εγώ ήμουν ζωντανός. Η ψυχή και το σώμα μου νεκρά. Τα συνάντησα για πρώτη φορά τη στιγμή που γεννήθηκα.
- Η ψυχή μου ζούσε από πάντα. Το σώμα μου βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Εγώ ποτέ πριν δεν υπήρξα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Skeftomilos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Skeftomilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών και επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια. Έχει γράψει 155 μηνύματα.
10-10-05
18:46
Καμιά αντίρρηση ότι υλικό και άυλο συνυπάρχουν, αλλά εμείς με πιο από τις δύο ουσίες ταυτιζόμαστε; Ποια είναι η ιδιοκτησιακή σχέση που υφίσταται ανάμεσά τους;
- Είμαι σώμα και έχω ψυχή.
- Είμαι ψυχή και έχω σώμα.
- Είμαι άψυχο σώμα.
- Είμαι ασώματη ψυχή.
Αν είμαστε ψυχές τι μας εμποδίζει να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως τέτοιες;
- Είμαι σώμα και έχω ψυχή.
- Είμαι ψυχή και έχω σώμα.
- Είμαι άψυχο σώμα.
- Είμαι ασώματη ψυχή.
Αν είμαστε ψυχές τι μας εμποδίζει να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως τέτοιες;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Skeftomilos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Skeftomilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών και επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια. Έχει γράψει 155 μηνύματα.
10-10-05
09:47
Αν φεύγουμε από τον τετραδιάστατο χωροχρόνο και πηγαίνουμε σε ένα γραμμικό μονοδιάστατο υπο-υπο-υπο-σύμπαν, αυτό ισοδυναμεί με την απόλυτη υποβάθμιση της εμπειρίας του να είναι κάποιος ζωντανός, δε συμφωνείτε;
Η φρασεολογία των θεωριών της αιώνιας ζωής με προβληματίζει σε ορισμένα σημεία:
- Η ζωή μας συνεχίζεται.
- Η ψυχή μας πάει στον Παράδεισο.
Τελικά εμείς είμαστε το σώμα μας ή η ψυχή μας; Κι αν είμαστε ψυχές γιατί λέμε ότι έχουμε ψυχή; Οι ψυχές έχουν ψυχή;
Η φρασεολογία των θεωριών της αιώνιας ζωής με προβληματίζει σε ορισμένα σημεία:
- Η ζωή μας συνεχίζεται.
- Η ψυχή μας πάει στον Παράδεισο.
Τελικά εμείς είμαστε το σώμα μας ή η ψυχή μας; Κι αν είμαστε ψυχές γιατί λέμε ότι έχουμε ψυχή; Οι ψυχές έχουν ψυχή;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Skeftomilos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Skeftomilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών και επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια. Έχει γράψει 155 μηνύματα.
07-10-05
11:44
Σας έχω καλά νέα. Μία φορά μόνο πρόκειται να πεθάνετε, μην ανησυχείτε! Δε θα είστε υποχρεωμένοι να πήζετε μια αιωνιότητα στον Παράδεισο. Ρύζι, μέλι ουρί, ρύζι, μέλι, ουρί, τι πλήξη είναι αυτή; Ούτε ένα σοκολατάκι, μία μπυρίτσα, ένα κοκορετσάκι, τίποτα βρε αδελφέ; Ευτυχώς όχι, το μέλλον δε σας επιφυλάσσει τέτοια δεινά. Μια ψυχή που είναι να βγει ... δε θα βγει, αλλά θα μείνει να κάνει παρέα στο σώμα όταν θα το σκεπάζει η κρύα γη.
Η ψυχή δεν είναι μία οντότητα που μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από το υλικό σώμα. Στην πραγματικότητα λέγοντας ψυχή δεν εννοούμε τίποτα άλλο παρά το προϊόν της λειτουργίας του εγκεφάλου, του πιο καλά προστατευμένου οργάνου του σώματός μας. Και του πιο παρεξηγημένου επίσης. Ήταν το μόνο τμήμα του σώματος που πετούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όταν ταρίχευαν τους νεκρούς για να τους εξασφαλίσουν αιώνια ζωή. Ενώ ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η λειτουργία του εγκεφάλου ήταν να ψύχει το αίμα. Αντίθετα οι σύγχρονες προσπάθειες της επιστήμης για αιωνιότητα μέσω της κρυογονικής, εστιάζουν αποκλειστικά στον εγκέφαλο. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκατοντάδες κομμένα ανθρώπινα κεφάλια βρίσκονται κατεψυγμένα σε εγκαταστάσεις κρυογονικής, περιμένοντας τη μέρα που προηγμένες νανοτεχνολογίες κυτταρικής ανάπλασης θα επαναφέρουν τους κοιμισμένους ιδιοκτήτες τους στη ζωή.
Η ψυχή δεν είναι μία οντότητα που μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από το υλικό σώμα. Στην πραγματικότητα λέγοντας ψυχή δεν εννοούμε τίποτα άλλο παρά το προϊόν της λειτουργίας του εγκεφάλου, του πιο καλά προστατευμένου οργάνου του σώματός μας. Και του πιο παρεξηγημένου επίσης. Ήταν το μόνο τμήμα του σώματος που πετούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όταν ταρίχευαν τους νεκρούς για να τους εξασφαλίσουν αιώνια ζωή. Ενώ ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η λειτουργία του εγκεφάλου ήταν να ψύχει το αίμα. Αντίθετα οι σύγχρονες προσπάθειες της επιστήμης για αιωνιότητα μέσω της κρυογονικής, εστιάζουν αποκλειστικά στον εγκέφαλο. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκατοντάδες κομμένα ανθρώπινα κεφάλια βρίσκονται κατεψυγμένα σε εγκαταστάσεις κρυογονικής, περιμένοντας τη μέρα που προηγμένες νανοτεχνολογίες κυτταρικής ανάπλασης θα επαναφέρουν τους κοιμισμένους ιδιοκτήτες τους στη ζωή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.