aye
Πολύ δραστήριο μέλος
Η aye αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Πωλητής/ρια. Έχει γράψει 862 μηνύματα.
22-02-15
21:15
Mου δίνει ο διάολος κάθε φορά που βγαίνουμε έξω γιατί με το που καθόμαστε στο τραπέζι τσουπ! βγάζουν και οι τρεις το κινητό έξω. Τον κωδικό του wifi τον έχουν ήδη αποθηκευμένο οπότε μέσα σε 2 λεπτά έχουν προλάβει να απορροφηθούν τόσο πολύ που ξεχνάνε να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους. Έρχονται τα φαγιά και οι μπύρες, τρώμε (με το κινητο πάντα ανοιχτό στην σελίδα του φβ ε). Πάαααω να ανοίξω κουβέντα αλλά που! μόνη μου μιλάω, μόνη μου μ'ακούω. Και όοοταν αξιωθούν να μιλήσουν θα αρχίζουν να σχολιάζουν για το τι έγινε στο φβ και για άτομα που δεν ξέρω ΚΑΝ αλλά ούτε κι έκεινες ξέρουν βέβαια απλά κάπου τα είδαν ταγκαρισμένα σε ένα στάτους της γειτόνισσας. Δηλαδή WTF?! Χέστηκα και για τα σχόλια στο φβ και για τον κάθε άγνωστο που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του. Μπορούμε απλά να κουβεντιάσουμε για πράγματα απλά και καθημερινά όπως π.χ πως στα κομμάτια πέρασε η μέρα μας;;;; ΌΧΙ. μήπως να πούμε καμιά μαλακία να γελάσουμε;;; ΌΧΙ. να μιλήσουμε για το μέλλον, τα σχέδια μας;; ΌΧΙ. Τα πάντα πρέπει να κοινούνται γύρω από το φμπ. Και φυσικά όπως έχετε καταλάβει ΔΕΝ έχω φβ και ΟΎΤΕ θέλω. Γιατί πρέπει να νιώθω τόσο άβολα κάθε φορά που βγαίνουμε έξω;
Φεύγουμε μετά από εκεί και πάμε σε καφετέρια. Ουυυ ειδικά εκεί είναι η καλύτερη τους. Χαμηλωμένα φώτα, μουσικούλα, φασαρία..ότι πρέπει για να πιάσουν το κινητό. Και να κάθομαι σαν το μαλάκα μη έχοντας τι να κάνω. Αν είναι έτσι ρε παιδιά να ρίξω κι εγώ κανάν υπνάκο που είναι ωραίοι οι καναπέδες. ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ ΡΕ;;;; Κάθε φορά μου ρχετε να πάρω τα κινητά τους και να τα εκτοξεύσω όπου βρω.
Και τυχαίνει και καμιά φορά να με παίρνει τηλ το φιλαράκι μου από το Αγρίνιο και σηκώνομαι να βγω έξω να μιλήσω και όταν γυρίσω να έχουν κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα γιατί λέει μιλούσα σε εκείνον και όχι στην παρέα μου. ΗELLO??? μήπως, λέω ΜΉΠΩΣ έχω ξελαρυγγιαστεί να σας μιλάω και να με αγνοείτε;;
Θέλω να πω..είναι καλά παιδιά αλλά όλη αυτή η φάση με τα κινητά και ιδίως το ρημαδιασμένο το φβ με έχουν χαλάσει πολύ φέτος. Εγώ αλλιώς τα σχεδίαζα. Να βγαίναμε έξω, να τρώγαμε και μετά να κάναμε και μια βολτούλα στην πόλη που είναι πολύ όμορφη το βράδυ..να καθόμασταν στην παραλία χαζεύοντας τα αστέρια με μια μπυρίτσα στο χέρι ,να λέγαμε τις βλακείες μας, να γελούσαμε φωναχτά, να ζούσαμε πραγματικά ρε γαμώτο. Να ζούσαμε έντονα. Αλλά όοοοχι. Δεν το κουνάμε από το μαγαζί γιατί για να κάνουμε την βόλτα πρέπει να περάσουμε από την μισή πόλη και φοβόμαστε μην συναντήσουμε την μια και την άλλη και φυσικά διότι έξω δεν πιάνει το wifi.
Επίσης ίδιο σκηνικό και στο φροντηστήριο(!). Κάνουμε 10λεπτο διάλειμμα όταν εχουμε δίωρο και αμέσως να βγάλουν το κινητό. WHY JUST WHY. Και να είμαστε τρία άτομα και να κάθομαι στη μέση και να νιώθω πιο ατιαίριαστη από ποτέ. ΚΑΙ στο σχολείο το ίδιο. Να ποστάρουν σέλφις και στάτους και να μην ξεκολλάνε. Ε, όταν είδα να επαναλαμβάνεται αυτό το πράγμα άρχισα κι εγώ να κουβαλάω το λογοτεχνικό μου. Και εκεί να δείτε φάση που με κοιτάνε με ύφος και κάτι γουρλωμένα μάτια. Μωρ' δεν πα να λένε. Εμένα τα βιβλία είναι η μισή ζωή μου, όχι το κινητό.
Φεύγουμε μετά από εκεί και πάμε σε καφετέρια. Ουυυ ειδικά εκεί είναι η καλύτερη τους. Χαμηλωμένα φώτα, μουσικούλα, φασαρία..ότι πρέπει για να πιάσουν το κινητό. Και να κάθομαι σαν το μαλάκα μη έχοντας τι να κάνω. Αν είναι έτσι ρε παιδιά να ρίξω κι εγώ κανάν υπνάκο που είναι ωραίοι οι καναπέδες. ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ ΡΕ;;;; Κάθε φορά μου ρχετε να πάρω τα κινητά τους και να τα εκτοξεύσω όπου βρω.
Και τυχαίνει και καμιά φορά να με παίρνει τηλ το φιλαράκι μου από το Αγρίνιο και σηκώνομαι να βγω έξω να μιλήσω και όταν γυρίσω να έχουν κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα γιατί λέει μιλούσα σε εκείνον και όχι στην παρέα μου. ΗELLO??? μήπως, λέω ΜΉΠΩΣ έχω ξελαρυγγιαστεί να σας μιλάω και να με αγνοείτε;;
Θέλω να πω..είναι καλά παιδιά αλλά όλη αυτή η φάση με τα κινητά και ιδίως το ρημαδιασμένο το φβ με έχουν χαλάσει πολύ φέτος. Εγώ αλλιώς τα σχεδίαζα. Να βγαίναμε έξω, να τρώγαμε και μετά να κάναμε και μια βολτούλα στην πόλη που είναι πολύ όμορφη το βράδυ..να καθόμασταν στην παραλία χαζεύοντας τα αστέρια με μια μπυρίτσα στο χέρι ,να λέγαμε τις βλακείες μας, να γελούσαμε φωναχτά, να ζούσαμε πραγματικά ρε γαμώτο. Να ζούσαμε έντονα. Αλλά όοοοχι. Δεν το κουνάμε από το μαγαζί γιατί για να κάνουμε την βόλτα πρέπει να περάσουμε από την μισή πόλη και φοβόμαστε μην συναντήσουμε την μια και την άλλη και φυσικά διότι έξω δεν πιάνει το wifi.
Επίσης ίδιο σκηνικό και στο φροντηστήριο(!). Κάνουμε 10λεπτο διάλειμμα όταν εχουμε δίωρο και αμέσως να βγάλουν το κινητό. WHY JUST WHY. Και να είμαστε τρία άτομα και να κάθομαι στη μέση και να νιώθω πιο ατιαίριαστη από ποτέ. ΚΑΙ στο σχολείο το ίδιο. Να ποστάρουν σέλφις και στάτους και να μην ξεκολλάνε. Ε, όταν είδα να επαναλαμβάνεται αυτό το πράγμα άρχισα κι εγώ να κουβαλάω το λογοτεχνικό μου. Και εκεί να δείτε φάση που με κοιτάνε με ύφος και κάτι γουρλωμένα μάτια. Μωρ' δεν πα να λένε. Εμένα τα βιβλία είναι η μισή ζωή μου, όχι το κινητό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.