12-04-08
17:22
@ Stelioscal
Η χαρά της κουβέντας είναι αμοιβαία και για μένα πολλαπλά εποικοδομητική.
Φοβάμαι μόνο μήπως στην "άψη" του διαλόγου και των επιχειρημάτων καταλήγουμε κουραστικοί σε έναν δημόσιο –μην το ξεχνάμε αυτό - διάλογο. Τέλος πάντων.
Προσπαθώντας πάντα να είμαι όσο μπορώ πιο επιγραμματικός σας απαντώ:
Λέτε:
[FONT="]"…Μπείτε σε ένα κόμμα εξουσίας και δουλέψτε σκληρά για να αναδειχτείτε και κατόπιν δουλέψτε σκληρά…"[/FONT]
- Μου προτείνετε λοιπόν να γλυτώσω από ένα σπίτι που καίγεται ανεβαίνοντας στο …πατάρι;
Με άλλα λόγια, να πολεμήσω μια κρίση μέσα από τα ίδια της τα απαξιωμένα δομικά στοιχεία; Οποίο αδιέξοδο!
Η σκέψη της αναζήτησης ενός συθέμελα διαφορετικού δρόμου –όποιος και αν είναι αυτός- δεν τίθεται καν ως "αφύσικη"; Και ό,τι μπορεί να υπάρξει πολιτικά είναι λοιπόν μόνο αυτό που υπάρχει απτό, εδώ και τώρα, τριγύρω μας;
Επιτρέψτε μου να πω ότι παρατηρώ από καιρό αυτό το εύκολο γλίστρημα της φιλελεύθερης επιχειρηματολογίας προς τον πραγματισμό. Έναν πραγματισμό ψηφοθηρικά μεν βολικό αλλά πόσο αντάξιο της;
Και παρακάτω, βρίσκω πολύ περισσότερο "ζουμί" σ' αυτό που λέτε:
"…Ας είστε εσείς αυτός, γιατί τους άλλους δεν τους βλέπω πολύ πρόθυμους να εργαστούν για το κοινό καλό"
…και ακόμα πιο καθαρά παρακάτω:
"..οφείλετε να προβληματιστείτε για το αν οι άνθρωποι νοιάζονται για το κοινό μας σπίτι ή μόνο για το δικό τους σπίτι"
…ειλικρινά σας τιμώ και δεν είναι στις προθέσεις μου –κάθε άλλο- να σας ασκήσω πολεμική λέξη προς λέξη σε ότι γράφετε. "Κολλάω" όμως σε αυτές σας τις φράσεις γιατί νομίζω ότι εδώ βρίσκεται ο οντολογικός πυρήνας της φιλελεύθερης πρότασης.
Τι μας λέει λοιπόν αυτή η προσέγγιση;
"Οι άνθρωποι είναι από την φύτρα τους κακοί, εγωπαθείς, κοιτάνε μόνο την βολή τους και στο DNA τους γράφει homo homini lupus. Αποδεχτείτε το! Αφήστε τους επιτέλους ήσυχους να βγάλουν το θηρίο που κρύβουν μέσα τους και να χτίσουν τον νέο και γενναίο θηριώδη κόσμο τους"…
Συγχωρήστε με που δεν αντιστάθηκα στην λογοτεχνίζουσα υπερβολή αλλά εδώ νομίζω είναι η φιλοσοφική μήτρα όλων των άλλων διαφορετικών μας προσεγγίσεων.
Γιατί ναι, εγώ πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί για μια άλλη ποιότητα.
Όχι μέσω "μεσσιανικής" επιβολής (και εδώ θα με βρείτε σύμφωνο στην καταδίκη κάθε πολιτικού ή θρησκευτικού ολοκληρωτισμού) ούτε εκ φύσεως (το πλατωνικό "ουδείς εκών κακός" δεν με εκφράζει).
Αλλά ως πιθανότητα των ελεύθερων επιλογών τους. Μια πιθανότητα την οποία ίσως μόνο ο πολιτισμός (στην πιο πλατιά του έννοια) μπορεί να την κάνει μια στάλα …πιθανότερη.
Προσπερνώ με μια λέξη το:
"…Εδώ υπάρχει καταφανής αντίφαση: Κοινό ή ιδιόκτητο?"
(…"Κοινόχτητο" αν προτιμάτε. Και μιλώντας πάντα για την κοινή δημόσια περιουσία, όχι την προσωπική.)
Για να φθάσω και να σας αποδώσω εύσημα για την φράση σας:
"..Εκεί που αναγκαστικά είναι κοινό και αναγκαστικά πρέπει να δουλέψει"
…Θεωρώ ότι μέσα σε μια φράση σας διατυπώσατε με πραγματική οξυδέρκεια και καταλυτικό τρόπο την ουσία και την αιτία της πτώσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού".
Και παραπέρα, αυτό το "αναγκαστικά πρέπει να δουλέψει" κατά το "make things work" είναι νομίζω όντως σήμερα το ακατανίκητο υπερόπλο του σύγχρονου καπιταλισμού χάρη στο οποίο η ιστορία "συνωμοτεί" ακόμη υπέρ του.
Σε έναν κόσμο που τα πράγματα πρέπει να δουλεύουν όχι επειδή έτσι μας ευχαριστεί αλλά αναγκαστικά, ο καπιταλισμός έχει την μόνη λειτουργική λύση. Αλλά για πόσο ακόμα; J
@
Ενδιαφέρουσα η ολιστική σας προσέγγιση για την έννοια του πειράματος και σας ευχαριστώ που την μοιραστήκατε.
Νομίζω ωστόσο ότι συγχέει το γενικό με το ειδικό.
Το παραπάνω ανεξάρτητα από τον προσήκοντα σεβασμό για την Ζεν φιλοσοφία και τον πλούτο της. Από το οποίο εγώ δυστυχώς δεν θυμάμαι παρά μόνο το κλασικό κοάν για τον ήχο του ενός χεριού που χτυπάει παλαμάκια. Απελπιστικά λίγη γνώση για να ελπίζω κάποτε στο προσωπικό μου …Σατόρι :-)
Η χαρά της κουβέντας είναι αμοιβαία και για μένα πολλαπλά εποικοδομητική.
Φοβάμαι μόνο μήπως στην "άψη" του διαλόγου και των επιχειρημάτων καταλήγουμε κουραστικοί σε έναν δημόσιο –μην το ξεχνάμε αυτό - διάλογο. Τέλος πάντων.
Προσπαθώντας πάντα να είμαι όσο μπορώ πιο επιγραμματικός σας απαντώ:
Λέτε:
[FONT="]"…Μπείτε σε ένα κόμμα εξουσίας και δουλέψτε σκληρά για να αναδειχτείτε και κατόπιν δουλέψτε σκληρά…"[/FONT]
- Μου προτείνετε λοιπόν να γλυτώσω από ένα σπίτι που καίγεται ανεβαίνοντας στο …πατάρι;
Με άλλα λόγια, να πολεμήσω μια κρίση μέσα από τα ίδια της τα απαξιωμένα δομικά στοιχεία; Οποίο αδιέξοδο!
Η σκέψη της αναζήτησης ενός συθέμελα διαφορετικού δρόμου –όποιος και αν είναι αυτός- δεν τίθεται καν ως "αφύσικη"; Και ό,τι μπορεί να υπάρξει πολιτικά είναι λοιπόν μόνο αυτό που υπάρχει απτό, εδώ και τώρα, τριγύρω μας;
Επιτρέψτε μου να πω ότι παρατηρώ από καιρό αυτό το εύκολο γλίστρημα της φιλελεύθερης επιχειρηματολογίας προς τον πραγματισμό. Έναν πραγματισμό ψηφοθηρικά μεν βολικό αλλά πόσο αντάξιο της;
Και παρακάτω, βρίσκω πολύ περισσότερο "ζουμί" σ' αυτό που λέτε:
"…Ας είστε εσείς αυτός, γιατί τους άλλους δεν τους βλέπω πολύ πρόθυμους να εργαστούν για το κοινό καλό"
…και ακόμα πιο καθαρά παρακάτω:
"..οφείλετε να προβληματιστείτε για το αν οι άνθρωποι νοιάζονται για το κοινό μας σπίτι ή μόνο για το δικό τους σπίτι"
…ειλικρινά σας τιμώ και δεν είναι στις προθέσεις μου –κάθε άλλο- να σας ασκήσω πολεμική λέξη προς λέξη σε ότι γράφετε. "Κολλάω" όμως σε αυτές σας τις φράσεις γιατί νομίζω ότι εδώ βρίσκεται ο οντολογικός πυρήνας της φιλελεύθερης πρότασης.
Τι μας λέει λοιπόν αυτή η προσέγγιση;
"Οι άνθρωποι είναι από την φύτρα τους κακοί, εγωπαθείς, κοιτάνε μόνο την βολή τους και στο DNA τους γράφει homo homini lupus. Αποδεχτείτε το! Αφήστε τους επιτέλους ήσυχους να βγάλουν το θηρίο που κρύβουν μέσα τους και να χτίσουν τον νέο και γενναίο θηριώδη κόσμο τους"…
Συγχωρήστε με που δεν αντιστάθηκα στην λογοτεχνίζουσα υπερβολή αλλά εδώ νομίζω είναι η φιλοσοφική μήτρα όλων των άλλων διαφορετικών μας προσεγγίσεων.
Γιατί ναι, εγώ πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί για μια άλλη ποιότητα.
Όχι μέσω "μεσσιανικής" επιβολής (και εδώ θα με βρείτε σύμφωνο στην καταδίκη κάθε πολιτικού ή θρησκευτικού ολοκληρωτισμού) ούτε εκ φύσεως (το πλατωνικό "ουδείς εκών κακός" δεν με εκφράζει).
Αλλά ως πιθανότητα των ελεύθερων επιλογών τους. Μια πιθανότητα την οποία ίσως μόνο ο πολιτισμός (στην πιο πλατιά του έννοια) μπορεί να την κάνει μια στάλα …πιθανότερη.
Προσπερνώ με μια λέξη το:
"…Εδώ υπάρχει καταφανής αντίφαση: Κοινό ή ιδιόκτητο?"
(…"Κοινόχτητο" αν προτιμάτε. Και μιλώντας πάντα για την κοινή δημόσια περιουσία, όχι την προσωπική.)
Για να φθάσω και να σας αποδώσω εύσημα για την φράση σας:
"..Εκεί που αναγκαστικά είναι κοινό και αναγκαστικά πρέπει να δουλέψει"
…Θεωρώ ότι μέσα σε μια φράση σας διατυπώσατε με πραγματική οξυδέρκεια και καταλυτικό τρόπο την ουσία και την αιτία της πτώσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού".
Και παραπέρα, αυτό το "αναγκαστικά πρέπει να δουλέψει" κατά το "make things work" είναι νομίζω όντως σήμερα το ακατανίκητο υπερόπλο του σύγχρονου καπιταλισμού χάρη στο οποίο η ιστορία "συνωμοτεί" ακόμη υπέρ του.
Σε έναν κόσμο που τα πράγματα πρέπει να δουλεύουν όχι επειδή έτσι μας ευχαριστεί αλλά αναγκαστικά, ο καπιταλισμός έχει την μόνη λειτουργική λύση. Αλλά για πόσο ακόμα; J
@
Ενδιαφέρουσα η ολιστική σας προσέγγιση για την έννοια του πειράματος και σας ευχαριστώ που την μοιραστήκατε.
Νομίζω ωστόσο ότι συγχέει το γενικό με το ειδικό.
Το παραπάνω ανεξάρτητα από τον προσήκοντα σεβασμό για την Ζεν φιλοσοφία και τον πλούτο της. Από το οποίο εγώ δυστυχώς δεν θυμάμαι παρά μόνο το κλασικό κοάν για τον ήχο του ενός χεριού που χτυπάει παλαμάκια. Απελπιστικά λίγη γνώση για να ελπίζω κάποτε στο προσωπικό μου …Σατόρι :-)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
10-04-08
22:22
@ stelioscal
Σκόπευα να σας πω κάποια πράγματα στα περί κέρδους των επιχειρήσεων που μου θέσατε λίγο παραπάνω, αλλά επειδή έχει περάσει καιρός το αφήνω προσώρας. Θα επανέλθω. Τώρα επιτρέψτε μου την δική μου προσέγγιση στο όσα ακριβώς παραπάνω λέτε για το δημόσιο (βλέπε κράτος).
Σας διαβεβαιώνω, “μισώ” πολύ περισσότερο από εσάς το .…(βάλτε όποιον χαρακτηρισμό θέλετε) νέο-ρωμαίικο κράτος. Και ακόμη θα είχα σοβαρότατες ενστάσεις και για άλλα, πραγματικά σύγχρονα δυτικά κράτη αν είχα την αγαθή τύχη να είμαι πολίτης τους. Πλην όμως…
Πλην όμως, το έχω πει και αλλού, είναι απλοϊκό λάθος να γενικεύουμε μεταφυσικά την έννοια του κράτους σαν κάτι το μονολιθικό και ενιαίο στην ανθρώπινη ιστορία και ακόμη, είναι κατανοητά βολικό να επιλέγουμε να χτυπήσουμε εκείνες τις πλευρές και την εκφάνσεις του που αναδεικνύουν πιο εύκολα τα επιχειρήματα μας.
Αυτή η εύκολη γενίκευση: κράτος σάπιο, διεφθαρμένο, άδικο κλπ = κράτος γενικά, φοβάμαι βγάζει μάτι.
Είναι κάπως σαν να λέμε ότι το να έχει μια οικογένεια ένα ιδιόκτητο σπίτι κακοφτιαγμένο, μισογκρεμισμένο, μουχλιασμένο, που στάζει από παντού, είναι ακριβώς το ίδιο κακό με το να έχει ιδιόκτητο σπίτι ΓΕΝΙΚΑ.
Τι το κρατάτε λοιπόν πατριώτες; Δώστε το –και μάλιστα κοψοχρονιά- στον ιδιώτη που θα το φτιάξει, θα το ανακαινίσει για να το κάνει rooms to let (για το δικό του κέρδος φυσικά) δίνοντας και σε σας μια πίσω κάμαρη με αλμυρό νοίκι!
Παραδόξως η ιδέα να αλλάξουμε μυαλά, να ανασκουμπωθούμε, να παλέψουμε εμείς για να ανακαινίσουμε και αν χρειαστεί να ξαναχτίσουμε συθέμελα το κοινό, όλων μας, σπίτι δείχνει να είναι εξ ορισμού εξοβελιστέα και εκτός κουβέντας. Γιατί;
Το δόγμα λοιπόν είναι: Στάζει και μπάζει το ιδιόκτητο σπίτι σου, δηλ. το κοινό κράτος όλων; Το πουλάς κοψοχρονιά και μένεις στο νοίκι. Είναι μια πρόταση φυσικά και την σέβομαι. Συγχωρήστε με όμως που δεν θα μπορέσω ποτέ να την στέρξω.
@
Και για να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα μια φιλική επιστημολογική επισήμανση: Το πείραμα που δεν αποτυχαίνει ποτέ, δεν ήταν πείραμα ποτέ του. Σκεφτείτε το :-)
Σκόπευα να σας πω κάποια πράγματα στα περί κέρδους των επιχειρήσεων που μου θέσατε λίγο παραπάνω, αλλά επειδή έχει περάσει καιρός το αφήνω προσώρας. Θα επανέλθω. Τώρα επιτρέψτε μου την δική μου προσέγγιση στο όσα ακριβώς παραπάνω λέτε για το δημόσιο (βλέπε κράτος).
Σας διαβεβαιώνω, “μισώ” πολύ περισσότερο από εσάς το .…(βάλτε όποιον χαρακτηρισμό θέλετε) νέο-ρωμαίικο κράτος. Και ακόμη θα είχα σοβαρότατες ενστάσεις και για άλλα, πραγματικά σύγχρονα δυτικά κράτη αν είχα την αγαθή τύχη να είμαι πολίτης τους. Πλην όμως…
Πλην όμως, το έχω πει και αλλού, είναι απλοϊκό λάθος να γενικεύουμε μεταφυσικά την έννοια του κράτους σαν κάτι το μονολιθικό και ενιαίο στην ανθρώπινη ιστορία και ακόμη, είναι κατανοητά βολικό να επιλέγουμε να χτυπήσουμε εκείνες τις πλευρές και την εκφάνσεις του που αναδεικνύουν πιο εύκολα τα επιχειρήματα μας.
Αυτή η εύκολη γενίκευση: κράτος σάπιο, διεφθαρμένο, άδικο κλπ = κράτος γενικά, φοβάμαι βγάζει μάτι.
Είναι κάπως σαν να λέμε ότι το να έχει μια οικογένεια ένα ιδιόκτητο σπίτι κακοφτιαγμένο, μισογκρεμισμένο, μουχλιασμένο, που στάζει από παντού, είναι ακριβώς το ίδιο κακό με το να έχει ιδιόκτητο σπίτι ΓΕΝΙΚΑ.
Τι το κρατάτε λοιπόν πατριώτες; Δώστε το –και μάλιστα κοψοχρονιά- στον ιδιώτη που θα το φτιάξει, θα το ανακαινίσει για να το κάνει rooms to let (για το δικό του κέρδος φυσικά) δίνοντας και σε σας μια πίσω κάμαρη με αλμυρό νοίκι!
Παραδόξως η ιδέα να αλλάξουμε μυαλά, να ανασκουμπωθούμε, να παλέψουμε εμείς για να ανακαινίσουμε και αν χρειαστεί να ξαναχτίσουμε συθέμελα το κοινό, όλων μας, σπίτι δείχνει να είναι εξ ορισμού εξοβελιστέα και εκτός κουβέντας. Γιατί;
Το δόγμα λοιπόν είναι: Στάζει και μπάζει το ιδιόκτητο σπίτι σου, δηλ. το κοινό κράτος όλων; Το πουλάς κοψοχρονιά και μένεις στο νοίκι. Είναι μια πρόταση φυσικά και την σέβομαι. Συγχωρήστε με όμως που δεν θα μπορέσω ποτέ να την στέρξω.
@
Και για να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα μια φιλική επιστημολογική επισήμανση: Το πείραμα που δεν αποτυχαίνει ποτέ, δεν ήταν πείραμα ποτέ του. Σκεφτείτε το :-)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-03-08
17:08
@stelioskal
Γιατί πρέπει απαραίτητα να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε ένα "σάπιο" κράτος από την μια μεριά και σε μία επιχείρηση (που δεν μπορεί να νοιάζεται παρά αποκλειστικά και μόνο για τα κέρδη της) από την άλλη;
Γιατί θα πρέπει να διαλέξω να είμαι είτε στο έλεος του διεφθαρμένου είτε στο έλεος του κυνικού εγωιστή;
Αν ίσως μου πείτε ότι τώρα που μιλάμε, άμεσα, δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, θα έχετε δίκιο. Αλλά θεωρώ ανάξιο ανθρώπων με ιδανικά να προεξοφλούν και να υποθηκεύουν σε αυτό το θλιβερό και απάνθρωπο παρόν και το δυνητικό τους "αύριο".
Προσωπικά επιμένω ότι είναι δυνατόν να υπάρξει μια άλλη κρατική συλλογικότητα που θα αγκαλιάζει τα ατομικά δικαιώματα αλλά όχι την δεσποτεία του επιχειρηματία ιδιώτη.
@Νωεύς,
Λίγο παραπάνω, σε μια προηγούμενη απάντηση μου νομίζω πως έμμεσα σας χρέωσα με ιδέες που μάλλον δεν πρεσβεύετε. Ζητώ συγνώμη! :-)
Γιατί πρέπει απαραίτητα να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε ένα "σάπιο" κράτος από την μια μεριά και σε μία επιχείρηση (που δεν μπορεί να νοιάζεται παρά αποκλειστικά και μόνο για τα κέρδη της) από την άλλη;
Γιατί θα πρέπει να διαλέξω να είμαι είτε στο έλεος του διεφθαρμένου είτε στο έλεος του κυνικού εγωιστή;
Αν ίσως μου πείτε ότι τώρα που μιλάμε, άμεσα, δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, θα έχετε δίκιο. Αλλά θεωρώ ανάξιο ανθρώπων με ιδανικά να προεξοφλούν και να υποθηκεύουν σε αυτό το θλιβερό και απάνθρωπο παρόν και το δυνητικό τους "αύριο".
Προσωπικά επιμένω ότι είναι δυνατόν να υπάρξει μια άλλη κρατική συλλογικότητα που θα αγκαλιάζει τα ατομικά δικαιώματα αλλά όχι την δεσποτεία του επιχειρηματία ιδιώτη.
@Νωεύς,
Λίγο παραπάνω, σε μια προηγούμενη απάντηση μου νομίζω πως έμμεσα σας χρέωσα με ιδέες που μάλλον δεν πρεσβεύετε. Ζητώ συγνώμη! :-)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
16-03-08
19:08
@ fantasmenos,
Ενδέχεται. Και το θέτετε εύλογα, αν και νομίζω ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν έτσι γραμμικά.
@ Νωεύς,
«Ε pur si muove!» :-)
#
Δεν είναι απλά να το «πιστεύει» κανείς: έτσι είναι!!!
Το θέσατε με παρρησία. Ωστόσο κατά την γνώμη μου αυτή είναι η μήτρα της διένεξης: εκεί που σεις βλέπετε όσμωση εγώ βλέπω μια διελκυστίνδα.
#
"Διαρκής Γενική Συνέλευση της Κοινωνίας": θα μπορούσε, κάποτε… γιατί όχι;
#
«Πολυεθνική Ανώνυμη Εταιρεία»: πόθεν; ..άλλα πρόσεξα ότι αστειευτήκατε…
#
"Απόλυτη Δικτατορία": Υπονοείτε κατά το "απόλυτος πολίτης"; Μέγα πρόβλημα και κίνδυνος πάντα. Αλλά προτιμώ να αντιμετωπίσω κάποτε αυτόν παρά μια κοινωνία που στις σημαίες της θα γράφει: "στο τέλος θα απομείνει μόνο ένας".
#
Και η "Γερμανική Ιδεολογία" και τα "Νεανικά χειρόγραφα" και όχι μόνον. Αλλά γιατί μόνο ο Μαρξ; Και γιατί απαραίτητα κομμουνισμός; Γιατί να μην αναχθούμε στο «άνθρωπος εστί ζώον κοινωνικόν» του Αριστοτέλη;
Ενδέχεται. Και το θέτετε εύλογα, αν και νομίζω ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν έτσι γραμμικά.
@ Νωεύς,
«Ε pur si muove!» :-)
#
Δεν είναι απλά να το «πιστεύει» κανείς: έτσι είναι!!!
Το θέσατε με παρρησία. Ωστόσο κατά την γνώμη μου αυτή είναι η μήτρα της διένεξης: εκεί που σεις βλέπετε όσμωση εγώ βλέπω μια διελκυστίνδα.
#
"Διαρκής Γενική Συνέλευση της Κοινωνίας": θα μπορούσε, κάποτε… γιατί όχι;
#
«Πολυεθνική Ανώνυμη Εταιρεία»: πόθεν; ..άλλα πρόσεξα ότι αστειευτήκατε…
#
"Απόλυτη Δικτατορία": Υπονοείτε κατά το "απόλυτος πολίτης"; Μέγα πρόβλημα και κίνδυνος πάντα. Αλλά προτιμώ να αντιμετωπίσω κάποτε αυτόν παρά μια κοινωνία που στις σημαίες της θα γράφει: "στο τέλος θα απομείνει μόνο ένας".
#
Και η "Γερμανική Ιδεολογία" και τα "Νεανικά χειρόγραφα" και όχι μόνον. Αλλά γιατί μόνο ο Μαρξ; Και γιατί απαραίτητα κομμουνισμός; Γιατί να μην αναχθούμε στο «άνθρωπος εστί ζώον κοινωνικόν» του Αριστοτέλη;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
15-03-08
11:39
fantasmenos, συμφωνώ!
Έτσι το κράτος γίνεται αποκλειστικά και μονοσήμαντα "εχθρός", "βαρίδι", "δυνάστης", "διεφθαρμένο" και ως τέτοιο πρέπει να περιοριστεί αν όχι και να εκλείψει. Μόνο που το "κράτος" δεν είναι μια μονολιθική έννοια. Υπάρχει κράτος απεχθές, διεφθαρμένο, απολίτιστο, αποπνικτικό, αυταρχικό, μοναρχικό, φασιστικό. Όμως μπορεί να υπάρξει (διόλου απλά και εύκολα αλλά μπορεί!) και κράτος / επιμελητεία που δεν θα στέκει πάνω από την κοινωνία αλλά θα είναι πέρα για πέρα υποταγμένο σ' αυτήν.
Και ειδικά στην Ελλάδα με θλίβει, το παραδέχομαι, όταν βλέπω λαμπρά μυαλά και ανθρώπους με προτάσεις πραγματικά ρηξικέλευθες για την ελληνική πραγματικότητα στο επίπεδο των πολιτικών ελευθεριών και της απελευθέρωσης από τα ποικίλα δόγματα, να υιοθετούν αβρόχοις ποσί την εντελώς απλοϊκή ταύτιση του εκ γενετής "στραβοχυμένου" και εν γένει sui generis ελληνικού κράτους, με το κράτος γενικά τόσο ως πράξη όσο και ως θεωρία.
Και τέλος με κάπως πειρακτική διάθεση: είναι λίγο χαριτωμένο όταν σκεφτεί κανείς πως για τον περιορισμό, τον μαρασμό και ει δυνατόν την εξαφάνιση του κράτους μίλησαν οι μαρξιστές/κομμουνιστές, η αναρχικοί και τώρα οι νεοφιλελεύθεροι. Είναι μήπως όλοι αυτοί ομοϊδεάτες και δεν το ξέρουν; :-)
Έτσι το κράτος γίνεται αποκλειστικά και μονοσήμαντα "εχθρός", "βαρίδι", "δυνάστης", "διεφθαρμένο" και ως τέτοιο πρέπει να περιοριστεί αν όχι και να εκλείψει. Μόνο που το "κράτος" δεν είναι μια μονολιθική έννοια. Υπάρχει κράτος απεχθές, διεφθαρμένο, απολίτιστο, αποπνικτικό, αυταρχικό, μοναρχικό, φασιστικό. Όμως μπορεί να υπάρξει (διόλου απλά και εύκολα αλλά μπορεί!) και κράτος / επιμελητεία που δεν θα στέκει πάνω από την κοινωνία αλλά θα είναι πέρα για πέρα υποταγμένο σ' αυτήν.
Και ειδικά στην Ελλάδα με θλίβει, το παραδέχομαι, όταν βλέπω λαμπρά μυαλά και ανθρώπους με προτάσεις πραγματικά ρηξικέλευθες για την ελληνική πραγματικότητα στο επίπεδο των πολιτικών ελευθεριών και της απελευθέρωσης από τα ποικίλα δόγματα, να υιοθετούν αβρόχοις ποσί την εντελώς απλοϊκή ταύτιση του εκ γενετής "στραβοχυμένου" και εν γένει sui generis ελληνικού κράτους, με το κράτος γενικά τόσο ως πράξη όσο και ως θεωρία.
Και τέλος με κάπως πειρακτική διάθεση: είναι λίγο χαριτωμένο όταν σκεφτεί κανείς πως για τον περιορισμό, τον μαρασμό και ει δυνατόν την εξαφάνιση του κράτους μίλησαν οι μαρξιστές/κομμουνιστές, η αναρχικοί και τώρα οι νεοφιλελεύθεροι. Είναι μήπως όλοι αυτοί ομοϊδεάτες και δεν το ξέρουν; :-)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
14-03-08
20:15
Οφείλω εξαρχής να δηλώσω …δεινόσαυρος. Ενδεχομένως να ακουστώ και λίγο γραφικός. Αλλά με μια ανάσα θα σας πω: Ναι, είμαι ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και την λεγόμενη "ελεύθερη αγορά". Επίσης ναι, είμαι οπαδός του "κράτους".
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω επιγραμματικά με τρεις θέσεις.
Πρώτον, είμαι βαθιά υπέρ μιας πολιτείας-κράτους ΟΛΩΝ τον μελών της κοινωνίας. Χωρίς κανένας να περισσεύει. Και ναι, ένα τέτοιο κράτος θα έχει ρόλο πρωταρχικό μέσα στην κοινωνία. Στο όνομα όμως των συμφερόντων ΟΛΗΣ της κοινωνίας και όχι κάποιων κυρίαρχων ομάδων της.
Δεύτερον, προσβλέπω σε μια κοινωνία πολύ πιο ομογενοποιημένη (σε σχέση με σήμερα) στο επίπεδο της οικονομίας και στο επίπεδο της πρόσβασης στα υλικά αγαθά, και ακόμα στις πραγματικές ευκαιρίες που θα έχει ο ΚΑΘΕ πολίτης από την γέννηση του να φθάσει στην αυτοπραγμάτωση του.
Αλλά απ' την άλλη μιας κοινωνίας ανοιχτής σε άπειρη "ανομοιογένεια" σε ότι αφορά στην πρωτοβουλία, στην δημιουργικότητα, στον πολιτισμό, στην γνώση, στις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα του κάθε ξεχωριστού μέλους της.
Τρίτον, πιστεύω πως ο όρος «ελεύθερη αγορά» χρησιμοποιήθηκε από τους θεωρητικούς του νεοφιλελευθερισμού ακριβώς γιατί είναι διφορούμενος και συγκεχυμένος. Δημιουργεί σύγχυση ταυτίζοντας έμμεσα το δικαίωμα στην ατομικότητα, στην αυτοδιάθεση, στην προσωπική διάκριση και δημιουργικότητα με την αγιοποίηση και πρωτοκαθεδρία του ατομικού συμφέροντος πάνω στο κοινωνικό.
…Είπα να πω λίγα ουσιώδη και επιγραμματικά. Ίσως απέτυχα και στα δύο. Ωστόσο (και χωρίς να είμαι ο καταλληλότερος γι' αυτό) θα προσπαθήσω να υποστηρίξω τις παραπάνω ιδέες στην κουβέντα που ίσως γίνει παρακάτω.
Κατανοώ ότι τα παραπάνω έτσι όπως διατυπώθηκαν συμπυκνωμένα θα ακούγονται θεωρητικά, γενικόλογα, ακόμα και ουτοπικά. Σε κάθε περίπτωση είναι ιδέες που σήμερα μένουν παράμερα μπρος στην νικηφόρα νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που μοιάζει "αυτονόητη". Αύριο όμως;
Σε όσους και όσες ίσως κούρασα, απολογούμαι εκ των προτέρων.
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω επιγραμματικά με τρεις θέσεις.
Πρώτον, είμαι βαθιά υπέρ μιας πολιτείας-κράτους ΟΛΩΝ τον μελών της κοινωνίας. Χωρίς κανένας να περισσεύει. Και ναι, ένα τέτοιο κράτος θα έχει ρόλο πρωταρχικό μέσα στην κοινωνία. Στο όνομα όμως των συμφερόντων ΟΛΗΣ της κοινωνίας και όχι κάποιων κυρίαρχων ομάδων της.
Δεύτερον, προσβλέπω σε μια κοινωνία πολύ πιο ομογενοποιημένη (σε σχέση με σήμερα) στο επίπεδο της οικονομίας και στο επίπεδο της πρόσβασης στα υλικά αγαθά, και ακόμα στις πραγματικές ευκαιρίες που θα έχει ο ΚΑΘΕ πολίτης από την γέννηση του να φθάσει στην αυτοπραγμάτωση του.
Αλλά απ' την άλλη μιας κοινωνίας ανοιχτής σε άπειρη "ανομοιογένεια" σε ότι αφορά στην πρωτοβουλία, στην δημιουργικότητα, στον πολιτισμό, στην γνώση, στις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα του κάθε ξεχωριστού μέλους της.
Τρίτον, πιστεύω πως ο όρος «ελεύθερη αγορά» χρησιμοποιήθηκε από τους θεωρητικούς του νεοφιλελευθερισμού ακριβώς γιατί είναι διφορούμενος και συγκεχυμένος. Δημιουργεί σύγχυση ταυτίζοντας έμμεσα το δικαίωμα στην ατομικότητα, στην αυτοδιάθεση, στην προσωπική διάκριση και δημιουργικότητα με την αγιοποίηση και πρωτοκαθεδρία του ατομικού συμφέροντος πάνω στο κοινωνικό.
…Είπα να πω λίγα ουσιώδη και επιγραμματικά. Ίσως απέτυχα και στα δύο. Ωστόσο (και χωρίς να είμαι ο καταλληλότερος γι' αυτό) θα προσπαθήσω να υποστηρίξω τις παραπάνω ιδέες στην κουβέντα που ίσως γίνει παρακάτω.
Κατανοώ ότι τα παραπάνω έτσι όπως διατυπώθηκαν συμπυκνωμένα θα ακούγονται θεωρητικά, γενικόλογα, ακόμα και ουτοπικά. Σε κάθε περίπτωση είναι ιδέες που σήμερα μένουν παράμερα μπρος στην νικηφόρα νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που μοιάζει "αυτονόητη". Αύριο όμως;
Σε όσους και όσες ίσως κούρασα, απολογούμαι εκ των προτέρων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.