Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
01-05-20
11:58
Πιθανώς όμως πρέπει να αποδεχτούμε πως η επιλογή συντρόφου με κύριο λόγο την κοινωνικοοικονομική του κατάσταση ήταν πάντα ο κανόνας. Αυτό το έβλεπες πολύ καλά στους οργανωμένους γάμους του παρελθόντος, που δεν εμπρόκειτο παρά για οικονομικές συμμαχίες μεταξύ των πατεράδων(ή των δυναστειών). Πλέον οι λόγοι που παντρεύονται 2 άνθρωποι είναι περισσότεροι, αλλά τουλάχιστον κατ' εμέ, αν δεν υπάρχει απώτερος σκοπός στην επιλογή συντρόφου πέρα του "να βρω κάποιον που ταιριάζω και συνενοούμαι" τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα καλύτερα.
Η πιο βαρύγδουπη εξαίρεση σ' αυτό τον κανόνα είανι προφανώς η ευγονική πρακτική των αρχαίων Ελλήνων.
Η κοινωνική θέση ήταν, πράγματι κάτι που καθόριζε, σε κάποιο βαθμό, ποια άτομα παντρεύονται με ποια.
Ωστόσο, γιατί θεωρείς ότι η επιλογή συντρόφου με κριτήριο την αμοιβαία κατανόηση είναι κάτι που δεν είναι «καλύτερο» από αυτό;
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
29-04-20
12:43
Όταν μιλάς για εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων σε τι αναφέρεσαι ακριβώς?
Έχεις δίκιο που ρωτάς, γιατί το έβαλα σε "" και δε διευκρίνισα τίποτα παραπέρα. Εν γένει, ως "εμπορευματοποίηση" εννούσα/εννοώ οποιαδήποτε ενέργεια αποσκοπεί στο να αποκομίσει ένα άτομο από μία ανθρώπινη σχέση κάτι πέρα από αυτό που η ίδια η σχέση του παρέχει. Για παράδειγμα, "εμπορευματοποίηση" θα μπορούσε να είναι η σύναψη μίας σχέσης - φιλικής, ερωτικής κ.λπ. - με μόνο στόχο όχι όσα έχει να προσφέρει το άλλο άτομο αλλά την εκμετάλλευση ενός "status" που αυτό κατέχει στην κοινωνία (είναι, π.χ. ωραίο, πλούσιο, καταξιωμένο ή, αντίστοιχα, άσχημο, φτωχό, περιθωριωποιημένο).
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
28-04-20
14:23
Πολύ σίγουρο σε βλέπω. Φαντάσου να ζεις σε έναν κόσμο που οι φίλοι, οι συγγενείς και οι γνωστοί σου αν πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνουν, είτε γιατί ήπιαν νερό από το λάθος μέρος, είτε το χωριό σου δέχθηκε επιδρομή, είτε γιατί κλήθηκαν να πολεμήσουν, είτε γιατί τους κατηγόρησαν ότι κλέψαν ένα καρβέλι ψωμί ή σκοτώσαν ένα κουνέλι στα εδάφη του άρχοντα.
Η άνθρωποι ήταν καλύτεροι σε παλαιότερες ως προς αυτόν τον τομέα και δίναν σημαντικότερη έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις γιατί ήταν συνηθισμένοι στο ότι όλα μπορούν να τελειώσουν ανά πάσα στιγμή. Είναι η υπενθύμιση του τέλους που μας κάνει να αισθανόμαστε πιο ζωντανοί και πιο εδώ, στο παρόν. Σήμερα πρέπει να είσαι αρκετά άτυχος για να μην ζήσεις τουλάχιστο μέχρι τα 75 και ως εκ τούτου παίρνουμε ως δεδομένο ότι οι άνθρωποι που ξέρουμε θα είναι για πάντα εκεί.
Μπορώ να πω ότι την όποια σιγουριά την αντλώ από το γεγονός ότι στη λογοτεχνία της εκάστοτε εποχής - τουλάχιστον μέχρι τον πρώιμο Μεσαίωνα που φτάνουν τα αναγνώσματά μου και μιλώντας για την Ευρώπη - οι βασικές ανθρώπινες συμπεριφορές και αλληλεπιδράσεις φαίνεται να διέπονται από τις ίδιες «αρχές». Το ότι ο θάνατος, εν γένει, υπάρχει πιο έντονα γύρω σου είναι κάτι που επηρεάζει πολλές αποφάσεις που θα πάρεις για τη ζωή σου, πράγματι, αλλά από όλο αυτό πρέπει να αφαιρέσουμε και τη διαφορά που παρατηρούμε εμείς, από το σήμερα, που ζούμε σε έναν κόσμο που ο θάνατος φαντάζει ως κάτι πιο μακρινό. Αν γεννιέσαι, ζεις και πεθαίνεις μέσα σε μία κουλτούρα που έχει τόσο κοντά της τον θάνατο, δεν ξέρω κατά πόσον αυτό συνιστά ειδοποιό διαφορά - στο ζήτημα που συζητάμε, πάντα.
Γενικά, η όλη κατάσταση που παρουσιάζεται στα social media μου θυμίζει απλώς μία ψηφιακή εικόνα της «πλατείας του χωριού», απλώς τώρα αυτή η πλατεία μπαίνει και μέσα στα σπίτια του κόσμου.
Θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς το ότι οι άνθρωποι στο παρελθόν απλά δεν κατείχαν τα μέσα για να μπορούν να εμπορευματοποιούν ή να κάνουν το οτιδήποτε άλλο.
Θα με βρεις αντίθετη ωστόσο, όσον αφορά την ελεύθερη επιλογή. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματική ελευθερία συνείδησης και κατ επέκταση επιλογής, αλλά νομίζω αυτό ανήκει σε άλλο θέμα ,περισσότερο οντολογικό ή μετα φυσικό.
Δε διαφωνώ ως προς την αμφισβήτηση της ύπαρξης της ελεύθερης βούλησης, αλλά αυτό που είπα δε θίγει την ύπαρξή της καθόλου. Αν υπάρχει ελεύθερη βούληση τότε απλώς μπορείς να φτάσεις την «πεμπτουσία» της συνειδητότητας. Αν δεν υπάρχει, δεν αλλάζει κάτι, απλώς δεν μπορείς να φτάσεις.
Όπως και να έχει, όντως πάει αλλού αυτή η κουβέντα.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
28-04-20
13:56
Δυστυχώς σε κόσμο όπου εμπορευματοποιούνται οι σχέσεις .
Πάντα υπήρχε αυτή η τάση, απλώς τα νέα μέσα μας φέρνουν προ των «ευθυνών» μας ως ανθρωπότητα. Τώρα που η επιλογή να εμπορευματοποιήσεις κάτι είναι πιο εύκολη, γίνεται, ίσως, πιο δύσκολο το να μην το κάνεις. Αλλά, για εμένα, αυτό είναι η πεμπτουσία της συνειδητότητας: να κάνεις κάτι ύστερα από δική σου βούληση, δηλαδή να το επιλέγεις ενώ μπορείς να μην το επιλέξεις. Οι άνθρωποι δεν «εμπορευματοποιούσαν» τις σχέσεις τους και τις ζωές τους στον σημερινό βαθμό γιατί δεν είχαν τα μέσα, όχι γιατί είναι - κατ' έναν ρομαντικό τρόπο - «καλύτεροι».
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
25-04-20
12:12
1
Εγώ πάντως που είμαι ηλικιακά στα 30 βλέπω ταραστια διαφορά ανάμεσα στα άτομα 25- και στα 35+
Οι 25- είναι σαν χαμένοι στον κόσμο τους ένα πράγμα. Περπατάς στον δρόμο και είναι σαν να φοβάται ο άλλος μην τυχόν και αναγνωρίσει την ύπαρξη σου και ειπωθεί κανένα καλημέρα. Σκυμμενα ματιά στο πάτωμα η στο τηλέφωνο μην τυχόν και υπάρξει κανένα αλληλοκοιταγμα.
Αυτά στους 35+ δεν τα βλέπω σχεδόν ποτέ, θα πεις ένα καλημέρα η θα χαιρετήσεις όταν συναντάς τον άλλο στον δρόμο. Ακόμη κι εμείς όταν ήμασταν πιτσιρίκια το θεωρούσαμε αγένεια να περάσουμε δίπλα από κάποιον και να μη χαιρετησουμε.
Εγώ προσωπικά αυτήν την διαφορά στην κοινωνηκοτητα την αποδίδω στο γεγονος πως οι σημερινοί 20κατι-δες είναι pretty much η μόνη ηλικιακή ομάδα της γεννιας μας που μεγάλωσε μέσα στο γρήγορο Internet και τα Social media και αυτό επέφερε κάποια τάση προς την αποξένωση. Φυσικά δεν ξέρω αν ισχύουν αυτά μαζικά, είναι απλά τι παρατηρώ εγώ.
Ημι-συμφωνώ, υπό την έννοια ότι παίζουν, μάλλον, και πολλά άλλα πράγματα ρόλο. Ας πούμε, στο εν Αθήναις χωριό μου (Καισαριανή) καλημέρες και λοιπές χαιρετούρες στον δρόμο θεωρούνται «νόρμα» είτε είσαι 15 είτε 25 είτε 85, οπότε μέσα στο παιχνίδι βάζουμε και το μέρος. Σίγουρα, τα νέα μέσα δίνουν χώρο σε πιο «αποξενωμένη» αλληλεπίδραση (σχήμα οξύμωρο, βέβαια).
Όχι, αυτό δεν ισχύει και δεν ήταν ο κανόνας στο παρελθόν. Κατά το μοντερνισμό που περνάμε τώρα, η άνεση προωθείται ως το κυριότερο ιδεώδες του ανθρώπου, σε αντίθεση με την ομορφιά, την αριστεία και τη φιλοδοξία που προωθούνταν στο κλασικό πολιτισμό ή την αυτοθυσία που προωθούνταν στο Χριστιανισμό.
Νομίζω ότι απλά, ανά του αιώνες, υπάρχουν διαφορετικά κίνητρα που κάνουν ένα άτομο να ξεπεράσει το κατώφλι της ελάχιστης προσπάθειας προς κάποια κατεύθυνση ενώ το μοντέλο της ήσσονος προσπάθειας καθ' εαυτό συνεχίζει να είναι σε ισχύ.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Κακά τα ψέματα, στην αρχική φάση της «γνωριμίας», οι άντρες θέλουν να κρατάνε ανοικτά μέτωπα και να μιλάνε παράλληλα με πολλές υποψήφιες κοπελίτσες, για να γεμίζουν «ποιοτικά» τον χρόνο τους μέχρι να εμφανιστεί η top καρακουκλάρα για τα δικά τους δεδομένα, εως ότου αυτή να τους ρίξει την grandé χυλόπιτα και οι ίδιοι να επιστρέψουν στα προηγούμενα κοριτσάκια τα οποία κρατάνε stand by, επίτηδες, για να γεμίσουν το κενό της πρόσφατης απόρριψής τους. Εν τω μεταξύ τα συγκεκριμένα υποψήφια κοράσια δεν γνωρίζουν τίποτα για την ύπαρξη των υπολοίπων ανυποψίαστων κορασίδων και πλανώνται με την ιδέα πως ο «γλυκούλης» τους έχει μάτια μονο γι’αυτές.
Μια μικρή δόση κυνισμού -και πονεμένης πραγματικότητας- από μια προσφάτως παθούσα σαν εμένα. Τα φιλια μου!
Καλά, δεν ξέρω αν αυτή η συμπεριφορά είναι «φυλοσύνδετη» υπό την έννοια ότι ορμάται από εσωτερικά αίτια - π.χ. ναρκισισμό ή ανασφάλεια. Όπως και να έχει, θεωρώ ότι καλό είναι η «επίθεση σε πολλά μέτωπα» να είναι ξεκάθαρη προς όλα τα «μέτωπα» - κυρίως ως προς την ύπαρξη άλλων μετώπων - έτσι ώστε να έχουμε την ησυχία μας.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
24-04-20
20:29
Δεν νομιζω οτι χρειαζεται ραντεβου για να καταλαβεις αν σε ελκυει ο αλλος ερωτικα.
Υπάρχουν και άνθρωποι που διεγείρονται κυρίως εγκεφαλικά, πάντως.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
24-04-20
12:14
Είναι γενικότερη στάση ζωής η αποφυγή της δυσκολιας σήμερα και ο δρόμος της ελλασονος προσπάθειας και φυσικά έως ένα βαθμό αυτό αντικατοπτριζεται και στις σχέσεις. Σκέψου τη ζωή του μέσου νέου σήμερα και θα δεις πως δεν υπάρχει καμία ουσιαστική δυσκολία και σπάνια βγαίνει από το comfort zone του.
Όλα είναι απλά πολύ εύκολα και στο χέρι μας πλέον, άρα είμαστε φυγοπονοι και τεμπέληδες. Όταν έχεις Facebook και Instagram δεν θα κάτσεις να γνωρίσεις ανθρώπους εις βάθους γιατί αυτό θέλει προσπάθεια, θα μιλήσεις επιφανειακά με εκατοντάδες ψηφιακούς φίλους και θα πάρεις από εκεί το ντοπαμιν χιτ σου. Στις σχολές αρκετοί δεν αποκτούν νέους φίλους, έχουν μόνο επιφάνειακες γνωριμίες και κάνουν παρέα με σχολικούς παλαιότερους φίλους με τους οποίους θα χαθούν αργότερα στη ζωή τους. Στις δουλειές πιο μετά τα ίδια πάνω κάνω. Όλοι είναι συνεργάτες και οι φιλίες επιφάνειακες για όσο καιρό δουλεύετε μαζί. Μετά ένα χρόνια πολλά στο Facebook για τα επόμενα δύο χρονάκια και μετά σαν να μην υπήρξες. Οι τελευταίες φιλίες που θα κάνουν οι άντρες είναι στο στρατό και αυτό γιατί σε αναγκάζει το σύστημα εκεί να βγεις από το comfort zone σου και να μιλήσεις στον διπλανό αλλά ακόμη και εκεί πολύ επιλέγουν να κοιμηθούν για να περάσουν οι μέρες.
Νομίζω ότι ανέκαθεν η στάση ζωής χαρακτηριζόταν από μία αρχή «ελάχιστης προσπάθειας» και ανέκαθεν όλα τα άτομα αποζητούσαν να παρακάμψουν τις δυσκολίες, απλώς οι σημερινές συνθήκες είναι αυτές που επιτρέπουν σε όλο αυτό να αναδειχθεί πολύ περισσότερο και τα νέα μέσα απλώς το υπογραμμίζουν. Ανέκαθεν συνέβαινε.
Τώρα, για το βάθος των φιλιών, νομίζω ότι, πέρα από την όποια κοινωνική κατάσταση/τάση είναι και ζήτημα προσωπικών επιλογών και του τι ακριβώς θέλει το κάθε άτομο στη ζωή του.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.