Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,417 μηνύματα.
25-09-21
13:04
Ξημερώματα και έχοντας αϋπνίες ( αν και κοπάνησα 4 ποτάκια σε έξοδο) δηλώνω έτοιμη να μοιραστώ κάποια περιστατικά.
1) αποκαμωμένη από 9 ωρο στη σχολή και στο καπάκι προπόνηση χορού (άρα ψυχή τε και σώματι νεκρή, σημειώστε), φεύγω για το σπίτι φίλης να ετοιμαστούμε γιατί το βράδυ έπαιζε παντειακό παρτάκι. Τέλειο το πάρτυ, όλα καλά και ανθηρά, ώσπου φτάνει η στιγμή να φύγω. Περιμένω έναν φίλο, λοιπόν, να περάσει να με πάρει και νομίζοντας πως είναι ο σταματημένος με τα αλάρμ, μπαίνω μέσα με φόρα, βγάζω τακούνια και ακουμπάω πατουσακια στο ταμπλό του αυτοκινήτου (ή πως λέγεται) και αρχίζω ενθουσιασμένη να λέω τα δικά μου κλασικά(άντε να με σταματήσει κανεις αν έχω όρεξη). Σε κάποια φάση γυρίζω απηυβδυσμενη αλλά με νάζι να παραπονεθώ γιατί δεν ξεκινά... εε όπως αντιλαμβάνεστε δεν ήταν ο φίλος μου. Ναι, είχα μπει σε λάθος αμαξι. Βέβαια εδώ να πω πως ήταν παραπλήσιο σε χρωμα, μάρκα κτλ με του φίλου. Και ναι βγήκα σαν τη βρεγμένη γάτα. Στο μεταξύ ο τύπος σοκαρισμένος και ανέκφραστος και εγώ να ψελίζω κάτι ασυναρτησίες. Δεν είχε χιουμορ, κακώς
2) στη σχολή πάλι, με 11 ωρο πρόγραμμα αυτή τη φορά ( οι ανώμαλοι μας είχαν βάλει 5 ώρες κενό με 2 τρίωρα στα άκρα) όντας αποκαμωμένη και άυπνη σχεδόν, παρά τους δυο καφέδες και τις προσπάθειες να μείνω ακμαία, λύγισα... Μας παίρνει, λοιπόν, ο ύπνος στον ξακουστό 7ο όροφο (οι παντειακοι ξέρουν). Έλα μου ,όμως, που ενώ τον είχαμε γλυκοπάρει ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και βγαίνει ο καθηγητής τον οποιο είχαμε μετά (είναι οι όροφοι με τα γραφεία τους και άρα έχει νεκρα συνήθως).
Πέτυχα σε χιουμορίστα καθηγητή ευτυχώς, αλλά και πάλι...
3) ήμουν για διακοπές με το τότε αμόρε. Ξυπνάμε το πρωί και τον πιάνει η προκοπή (τέτοιους θέλουμε) να πάει για καφέδες και να φτιάξει πρωινό ενώ ήμουν για μπάνιο. Βγαίνω με όρεξη από το μπάνιο και να σου οι αγκαλίτσες κτλ κτλ.. Ελάτε όμως που δεν είχε κλειδώσει και μπουκάρει μέσα η καθαρίστρια (πριν τα πολλά πολλά, αλλά με εμένα τσιτσίδι) η οποία αφού έπαθε ένα μινι εγκεφαλικό έφυγε λέγοντας «μπράβο βρε παιδιά, όχι μπράβο. Τέτοια θέλω να βλέπω»
Από εκείνη τη στιγμή όποτε μας πετύχαινε (όχι σε τέτοια φάση ξανά ευτυχώς) άρχιζε τα «πόσο μ αρέσει να βλέπω αγαπημένα ζευγαράκια» και άλλα τέτοια αλλά με πολύ κριντζ ύφος και μας έφτυνε(αυτό το φτου φτου μη σε ματιάσω που έχει και σάλιο μαζί). Ήταν μάλλον η πιο αμήχανη συνθήκη στην οποια έχω έρθει. Το γυμνό ήταν πολύ καλύτερη συνθήκη από τα κριντζόλογα.
4) έξοδος με τύπο σε ακαθόριστο πλαίσιο (δηλ χυμαδιο καφές οτιναναι και όχι πρόταση για ραντεβού με χώσιμο) και μάλιστα με τύπο που δεν με ενδιέφερε. Τεσπα πάμε για τον ρημαδιασμενο τον καφέ και εν τελει ο τύπος αποφάσισε να χωθεί. Εκείνος 180 μοίρες στροφή, ενώ στη σχολή ήταν φιλικά και φιλικά και λαλαλα, οπότε ήμουν σε φάση «οκ γιατί όχι ένας καφες» του ρθε να βγάλει κάθε κριντζεροατάκα που ξέρει. Και να σου τα «χάνεται κάποιος όταν σε κοιτά στα μάτια» και λοιπές μπούρδες ή κοπλιμέντα διάφορα που ηταν απείρως εκτός κοντεξτ και όπως και να έχει δεν τα λες τόσο νωρίς, πόσο μάλλον για κάποια που δεν σε γουστάρει. Τεσπα, με πιάνει το στραβό μου (στην αρχή με έκαναν να νιώθω αμήχανα και μετά απλά τσίτωσα) και αφού παρακάμπτω 1-2 τέτοια, τα σχολιάζω και βγαίνω στην αντεπίθεση. Πετάγεται μια ηλικιωμένη από το δίπλα τραπέζι και αναφωνεί δυνατά «τι θες να σου λένε και εσένα πια;». Γυρνάω και ρίχνω resting bitch face, καλούμε τον σερβιτόρο να πληρώσουμε και όπου φύγει φύγει.
5) το σκηνικό μας αυτή τη φορά: πρωινό, πολύ πρωινό ξύπνημα και πέρασμα από κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Μπαίνω σε ένα μαγαζί να πάρω καφέ στο χέρι και βγαίνοντας βλέπω τύπο να κάθεται στο πεζουλάκι του δρόμου σε ψιλοάθλια κατάσταση και κάπως κουρνιασμένος. Βλέπω και το προτεταμένο χέρι με το ποτηρακι και σκέφτηκα ότι ήταν άστεγος. Αμ δε! Ρίχνω κέρμα που λέτε και ακούγεται σπλατς. Ήταν τύπος με hangover και το ποτήρι ο καφες του
Κυριολεκτικά πρέπει να κόψεις τον καφέ, δεν υπάρχει άλλη σωτηρία για εσένα .
Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,417 μηνύματα.
17-06-20
14:17
Εμένα ένας γείτονας, περίπου εποχές δημοτικού που ξυπνάγαμε να πάμε σχολείο, κάθε πρωί κάπου στις 7:30 - 8:00 έβαζε τέρμα πρώτα το παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ και μετά καπάκι Σάκη Ρουβά
Αυτό το πράγμα ΚΑΘΕ πρωί.
Τι και εαν δεν είναι στην τηλεόραση, φτιάχνουν τα δικά τους πρωινάδικα μερικοί
Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,417 μηνύματα.
12-11-19
22:55
Τώρα ρεζιλίκι δεν ξέρω αν θεωρείται, αλλά είναι από εκείνες τις παιδικές στιγμές ντροπής που με στοιχειώνουν ακόμη και σήμερα κάτι φορές πριν με πάρει ο ύπνος...
Κάπου στα 8-9 μου έτυχε να πάμε οικογενειακώς στην εξωτική Αμαλιάδα για κάτι δουλειές. Σε κάποια φάση εγώ έχω φύγει κι έχω πάει σε κάτι άθλιες κούνιες, που το μόνο που έλεγε κάπως ήταν η τσουλήθρα. Έλα μου όμως που μπροστά ήταν μπαστακωμένο ένα νήπιο και για να σ αφήσει να κάνεις τσουλήθρα φώναζε "ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΟΟ", περιμένοντας να του δώσεις ένα χαλίκι από κάτω!
Δίνω την πρώτη φορά χαλίκι, δίνω τη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη... Ε μεγάλο παιδί εγώ τώρα, σε κάποια στιγμή που η υπομονή μου εξαντλήθηκε γυρνάω και του λέω "ε αι παράτα μας" και του ρίχνω μια double μούντζα, περιποιημένη. Όντως μ'αφηνει, περνάω, κάνω τσουλήθρα με ύφος *I'm the boss here*, ώσπου βλέπω μια ξανθιά σαραντάρα να τινάζεται σαν ελατήριο από το παγκάκι και να τρέχει προς το μέρος μας... Κι εκεί αρχίζει το πανηγύρι...
Εκείνη να ωρύεται: "Δεν ντρέπεσαι λιγάκι να κάνεις χειρονομίες σ'ένα παιδάκι που δεν γνωρίζεις και βλέπεις ότι είναι και μικρότερο από εσένα;! Ντροπή σου!!"
Εγώ να ψελλιζω κάτι του τύπου "πλάκα έκανα, συγγνώμη" και να συνεχίζει αυτή: "Αυτές τις πλάκες να τις κάνεις στην οικογένειά σου και όπου αλλού σε παίρνει, όχι στον γιο μου, κατάλαβες;"
Έχει γυρίσει ένα ολόκληρο πάρκο και μας κοιτάει. Θέαμα, όχι αστεία. Μαζεύω, λοιπόν, κάθε ίχνος χαμένης μου αξιοπρέπειας και γυρίζω στους γονείς μου αθόρυβα.
ΥΓ1: Έκτοτε δεν ξαναπάτησα το πόδι μου ούτε στην Αμαλιάδα, ούτε στον νομό Ηλείας γενικότερα.
ΥΓ2: Μετά, κορίτσια, αναρωτιόμαστε γιατί έχουν γίνει όλοι μαμάκηδες. Αι σιχτήρ.
Σε αυτή την ιστορία με ξεπερνάει το οτι η μάνα έτρεξε να κάνει σκηνή αντί να πάρει το καμάρι της και να το λούσει με το betadin, που μάζευε χαλίκια απο κάτω.
Όταν ήμουν γύρω στα 6-7 ήμουν ένα βράδυ στην πλατεία του χωριού και κορόιδευα ένα χαζό κορίτσι που ήταν στην τάξη μου.
Αυτή πήγε τα είπε στην μάνα της, η οποία ήρθε μέσα στην πλατεία με έπιασε από το χέρι και άρχισε να φωνάζει "Άμα ξανακοροιδέψεις τη Χαρούλα, θα σου τραβήξω την καρέκλα στο κεφάλι!" ενώ με το άλλο χέρι της είχε σηκώσει μια πλαστική καρέκλα.
Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή και τη φάτσα της. Μόλις με έπιασε και άρχισε να φωνάζει κατουρήθηκα κατευθείαν πάνω μου. Ευτυχώς ήταν παραδίπλα η γιαγιά μου και ήρθε και με πήρε.
Εγώ πάντως δεν ξέρω ούτε έναν.
Θα κάνω μια σχετικά αυθαίρετη υπόθεση και θα πω οτι η Χαρούλα σήμερα πιθανών να έχει αρκετά θεματάκια εξαιτίας της μάνας της .
Πωπω, εμένα στο δημοτικό είχε έρθει και με έπιασε μάνα παιδιού, επειδή έδερνα τον γιο της (που μου έσπαγε τα νεύρα ). Η πιο επική στιγμή του διαλόγου μεταξύ της δόλιας μάνας και του 9χρονου σκατού, που ήμουν, ήταν η εξής:
-Αν ξαναπειράξεις τον Αλέξανδρο θα έχεις να κάνεις μαζί μου, κατάλαβες;
-Αν δεν μου σπάει τα νεύρα δεν θα τον πειράζω...
-ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ;;;
Κουκουβάγιες μάνες...
Διπλωματικός απο τότε βλέπω .
Η ανησυχία μου βλέπετε, ήταν μη και δεν μείνει πίτσα, όχι μην κάνω εμπριμέ ταπετσαρία όλο το σπίτι.
Με μια πρόταση : " We always want what kills us" .