camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
23-04-23
17:43
Το αχαιρευτος είναι ένας χαρακτηρισμός όλος κι όλος. Η ψυχική καταστροφή και η αδυναμία -που καταλαβαίνω ότι το παραθέτετε ως αιτιολόγηση- δεν είναι μια επικίνδυνη και επιζήμια κατάσταση η οποία επαφείεται στον ίδιο να ξεπερασθεί;
Είναι και επιζήμια και επικίνδυνη. Το ότι επαφίεται στον ίδιο να το ξεπεράσει είναι μεγάλη κουβέντα και πολύ ψυχολόγοι θα διαφωνούσαν. Είναι θέμα διαμόρφωσης του εγκεφάλου από ένα σημείο και μετά, και ο εγκέφαλος σε πολλές περιπτώσεις δε σε βοηθά. Το σωστό είναι να ζητήσεις βοήθεια, όμως πάλι πολλές φορές ο εγκέφαλος είναι αυτός που σου λέει όχι, δε θα καταφέρεις τίποτα, ποτέ.
Ένα παράδειγμα, είναι κάποια θεόχοντρη. Δε θα ήθελε να έχει το σώμα της Ζιζέλ; Μπορεί να προσπάθησε, μπορεί και όχι.
Όλοι θέλουμε να είμαστε όμορφοι, υγιείς, επιτυχημένοι (όπως το ορίζει ο καθένας), ευτυχισμένοι. Όταν δεν είμαστε δεν είναι γιατί δεν το θέλουμε.
Προσωπικά έχω κάνει προσπάθειες στη ζωή μου, για μένα όμως και μόνο, όχι για να γίνω αποδεκτή ή να ευχαριστήσω κάποιον. Επειδή όμως έχω βρεθεί και στην άλλη πλευρά, καταλαβαίνω.
camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
23-04-23
17:25
Και κάτι άλλο, από ένα όσο πιο υγιές οικογενειακό περιβάλλον θα βγουν άτομα που θα έχουν τη δύναμη να ανεξαρτητοποιηθούν γρήγορα.
Ένας πενηντάρης που μένει με τους γονείς του, πιθανότατα να μην είναι ένας αχαΐρευτός αλλά ένα άτομο ψυχικά κατεστραμμένο και αδύναμο να κάνει ένα βήμα στη ζωή του.
Τώρα είδα το παραπάνω μήνυμα, εντάξει.
Ένας πενηντάρης που μένει με τους γονείς του, πιθανότατα να μην είναι ένας αχαΐρευτός αλλά ένα άτομο ψυχικά κατεστραμμένο και αδύναμο να κάνει ένα βήμα στη ζωή του.
Τώρα είδα το παραπάνω μήνυμα, εντάξει.
camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
23-04-23
17:19
Και τι κακό έχει μια βοήθεια, όχι εξάρτηση; Για παράδειγμα, αν είχα παντρεμένα παιδιά και το θέλανε, θα βοηθούσα με ένα φαγητό, ή στις δουλειές όποτε και αν μπορούσα και είχα τη διάθεση. Χωρίς να θέλω τίποτα, ούτε το ευχαριστώ τους ούτε την αγάπη τους, έτσι. Και μακάρι να είχα 50 σπίτια να τα έδινα σε 50 άστεγους. Καλό είναι να φτάνεις κάπου, νιώθεις όμορφα όταν καταφέρνεις κάτι, αλλά δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει στη ζωή. Κρίνουμε συχνά χωρίς να ξέρουμε πώς μεγάλωσε ο καθένας, τι συνθήκες βρήκε... Ακόμα και τα λάθη ανθρώπινα είναι.
Φυσικά και θα ήθελα αν είχα παιδιά να μη μένουν στο ίδιο χώρο με εμένα όταν μεγαλώσουν, είναι ψυχοφθόρο τις περισσότερες φορές. Αλλά τη βοήθεια τη βλέπω σαν αλληλεγγύη είτε είναι προς τους συγγενείς μας είτε προς τους ξένους.
Φυσικά και θα ήθελα αν είχα παιδιά να μη μένουν στο ίδιο χώρο με εμένα όταν μεγαλώσουν, είναι ψυχοφθόρο τις περισσότερες φορές. Αλλά τη βοήθεια τη βλέπω σαν αλληλεγγύη είτε είναι προς τους συγγενείς μας είτε προς τους ξένους.
camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
23-04-23
17:05
Όταν σου παραχωρήσει περιουσιακό στοιχείο -ακόμα στην κυριότητά του και ο γονιός εν ζωή- είσαι κάτω από μια σκιά, πρέπει να αποδείξεις ότι έχεις σπάσει το αβγό σου, κάθε μέρα, μέχρι να γίνεις 50-60, δεν είναι ωραίο πράγμα αυτό.
Γιατί; Σε ποιόν;