25-05-23
08:55
Η τοξική απαισιοδοξία είναι πιο ανεκτή για σένα ;;; πωπω χαρά στο κουράγιο σου.
Εγώ οποτε ακουω άτομα να γκρινιάζουν και να λένε δεν μπορώ δεν είμαι ικανός δεν... δεν.. Τους λέω ότι δεν είμαι για τέτοιες συζητήσεις εκτός κ αν έχουν να προτεινουν κινησεις. Να συζητήσουμε δηλαδή πραγματα που προκειται να κάνουν.
Αλλιώς δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συζητήσουμε κάτι απλά προσπαθουν να μεταδώσουν κ σε σενα τα κόμπλεξ κ τον αρνητισμό τους.
Να μη γίνεται κάτι επειδή το χεις προσπαθησει οκ συμφωνώ κ εγώ να το αφήσεις αλλά όχι χωρις προσπαθεια και ενέργεια.
Οι οριακές προσωπικότητες, δεν είναι εύκολα ανεκτές από τους ανθρώπους με μέση συμπεριφορά.
Ούτε σε μένα αρέσει αυτό που περιγράφεις ("άτομα να γκρινιάζουν και να λένε δεν μπορώ δεν είμαι ικανός δεν... δεν..") και καθόλου μάλιστα.
Αυτό που είπα ήταν, τι θα μπορούσα να ανεχτώ περισσότερο αν θα έπρεπε να διαλέξω υποχρεωτικά μεταξύ των δύο άκρων.
24-05-23
21:12
Αυτό που περιγράφεις ως " Τοξική αισιοδοξία " μοιάζει με τοξική αναισθησία. Ο αναίσθητος φαντάζει αδύναμος να αντιληφθεί το συλλογικό πόνο.. Από την άλλη μπορείς να είσαι αισιόδοξος ακόμη και μέσα στην απόλυτη αρνητιλα, να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συν αισθάνεσαι και δε συμπονεις τους άλλους
Ο Ηλίας παραπάνω αναφέρθηκε στο "να προσπαθείς να δεις με το ζόρι θετικά, κάτι που βγάζει μάτια ότι θα πάει σε άσχημα μονοπάτια". Αυτό είναι τοξική θετικότητα (https://www.psychologynow.gr/arthra...thetikotita-kanei-ti-zoi-mas-pio-dyskoli.html).
Εγώ αντιπαρέβαλα τα δύο άκρα, ονομάζοντάς τα με τους αδόκιμους όρους "τοξική απαισιοδοξία" και "τοξική αισιοδοξία", απλώς και μόνο για να πω ότι η πρώτη κατηγορία είναι περισσότερο ανεκτή από μένα, απ΄ότι η δεύτερη.
Ασφαλώς δεν αναφέρθηκα στους αισιόδοξους ανθρώπους που είναι χαρά Θεού.