touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,080 μηνύματα.
11-06-23
20:14
57 είμαι. Σ ευχαριστώ πολύΑν επιτρέπεται, είσαι ανήλικη ή ενήλικη;
Διότι η διαφορά ηλικίας είναι πολύ σημαντική. Αλλιώς θα ανταπεξέλθει ένας έφηβος, αλλιώς ένας νέος φοιτητής, αλλιώς μια 25+
Απ'ότι κατάλαβα, το άγχος σου είναι ότι ο άνθρωπος σου μπορεί να ταλαιπωρείται επειδή η φροντιστήρια δεν είναι καλή;
Εκτός αν η φροντιστήρια είναι απόφοιτη νοσηλεύτρια συνεπώς θα έχει ένα επιστημονικό υπόβαθρο για το τι λέει, αν η κυρία που έχετε βάλει δεν έχει ιατρικές γνώσεις, δεν μπορείς να περιμένεις να τσιτωθουν, γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν.
Αλλά ούτε και εσύ το ξέρεις (εκτός αν είσαι σε σχολή/απόφοιτος σχολής υγείας).
Δυστυχώς τις αρρώστιες δεν μπορεί κανείς να τις ξεφύγει, ευτυχώς δεν έχετε θέμα με τα οικονομικά άρα ένας μεγάλος παράγοντας φεύγει.
Από την εμπειρία μου με αυτά που έζησα πριν 3 χρόνια, έχω αρχίσει να δέχομαι ότι ο άνθρωπος μου θα φύγει κάποια ημέρα. Και θα νιώσω και εγώ το downfall διότι είμαι η φροντιστής. Έχω αποδεχτεί την αλήθεια; Ναι. Θα με προετοιμάσει αυτό να μην πονέσω στο μέλλον; Όχι βέβαια.
Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τον πανικό αν δεν σταθεροποιηθεί η κατάσταση του ανθρώπου σου. Αν δυστυχώς δεν γίνεται αυτό, τότε θα πρέπει να αποδεχτείς την πικρή αλήθεια και να προσπαθήσεις να περάσεις τις τελευταίες στιγμές μαζί του.
Αφού λες ότι πλέον σε θυμάται, αυτό είναι πολύ καλό
P.S. Όπως λέει και ο @Samael προσπάθησε να μην σκέφτεσαι μόνο "τι θα γίνει μετά". Είναι σαν να έχεις βάλει κασέτα την πηγή του πανικού. Προσπάθησε να εστιάσεις στο "τώρα".
Και οποία ιατρικής φύσεως ανησυχία έχεις για τον άνθρωπο σου, να ενημερώνεις τον επιβλέποντα ιατρό του.
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,080 μηνύματα.
11-06-23
15:34
Ναι, με πονάει. Αλλά φοβάμαι το τι θα γίνει. Δεν είμαι εγώ η φροντίστρια, αλλά δεν έχω και εμπιστοσύνη στις φροντίστριες. Βλέπω πχ ένα σημαδάκι σκούρο στο δέρμα. Τρελλαίνομαι πως μπορεί να γίνει έλκος. Και τώρα τι κάνουμε; Αυτές είναι χαλαρές... δε βαριέσαι κι αν γίνει, θα το αντιμετωπίσουμε. Εγώ το σκέφτομαι μέρα/νύχτα. Ναι, νοιώθω πίεση και ανίκανη να ανταπεξέλθω στο ρόλο.Σε πονάει που βλέπεις τον άνθρωπο σου έτσι; Ή μήπως κατα βάθος νομίζεις ότι θα πάθεις τα ίδια; Ή μήπως είσαι η φροντιστής του ανθρώπου σου και δεν αντέχεις την πίεση του ρόλου αυτού; Ή τα οικονομικά; Ή όλα τα παραπάνω;
Τα άλλα που λες, δεν τα έχω. (το να έρθω στη θέση, ή το οικονομικό).
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
ο φόβος του τι θα γίνει μετά! Όπως ακριβώς το είπες!!Δεν πρόκειται να τις ξεπεράσεις εκτός εαν τις "αποδεχτείς" και σταματήσεις να τις φοβάσαι . Άστες να έρθουν , να περάσουν , δες οτι είσαι καλά και συνέχισε τις δουλειές σου . Επίσης πρέπει να αντιμετωπίσεις σε συστηματικό επίπεδο το οικογενειακό ζήτημα που λες . Ο λόγος που έχεις αυτές τις αντιδράσεις είναι επειδή νιώθεις απίστευτη πίεση , ένα ασήκωτο βάρος , αλλά ενδεχομένως και φόβο για το τι θα γίνει μετά .
Είσαι τυχερή απο την άποψη όπως είπε και η @Grand Duchess οτι γνωρίζεις την πηγή των κρίσεων σου , και αυτό ισοδυναμεί με την μισή λύση . Άλλοι δεν γνωρίζουν ούτε αυτό .