touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,082 μηνύματα.
11-06-23
15:34
Ναι, με πονάει. Αλλά φοβάμαι το τι θα γίνει. Δεν είμαι εγώ η φροντίστρια, αλλά δεν έχω και εμπιστοσύνη στις φροντίστριες. Βλέπω πχ ένα σημαδάκι σκούρο στο δέρμα. Τρελλαίνομαι πως μπορεί να γίνει έλκος. Και τώρα τι κάνουμε; Αυτές είναι χαλαρές... δε βαριέσαι κι αν γίνει, θα το αντιμετωπίσουμε. Εγώ το σκέφτομαι μέρα/νύχτα. Ναι, νοιώθω πίεση και ανίκανη να ανταπεξέλθω στο ρόλο.Σε πονάει που βλέπεις τον άνθρωπο σου έτσι; Ή μήπως κατα βάθος νομίζεις ότι θα πάθεις τα ίδια; Ή μήπως είσαι η φροντιστής του ανθρώπου σου και δεν αντέχεις την πίεση του ρόλου αυτού; Ή τα οικονομικά; Ή όλα τα παραπάνω;
Τα άλλα που λες, δεν τα έχω. (το να έρθω στη θέση, ή το οικονομικό).
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
ο φόβος του τι θα γίνει μετά! Όπως ακριβώς το είπες!!Δεν πρόκειται να τις ξεπεράσεις εκτός εαν τις "αποδεχτείς" και σταματήσεις να τις φοβάσαι . Άστες να έρθουν , να περάσουν , δες οτι είσαι καλά και συνέχισε τις δουλειές σου . Επίσης πρέπει να αντιμετωπίσεις σε συστηματικό επίπεδο το οικογενειακό ζήτημα που λες . Ο λόγος που έχεις αυτές τις αντιδράσεις είναι επειδή νιώθεις απίστευτη πίεση , ένα ασήκωτο βάρος , αλλά ενδεχομένως και φόβο για το τι θα γίνει μετά .
Είσαι τυχερή απο την άποψη όπως είπε και η @Grand Duchess οτι γνωρίζεις την πηγή των κρίσεων σου , και αυτό ισοδυναμεί με την μισή λύση . Άλλοι δεν γνωρίζουν ούτε αυτό .
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,082 μηνύματα.
11-06-23
08:41
Παιδιά, νομίζω και γω παθαίνω πανικό. Δεν ξέρω, αν ονομάζονται <<κρίσεις πανικού>>.
Σε κάποιες πολύ δύσκολες περιόδους της ζωής μου, υπάρχουν φορές, που νοιώθω πως θα σπάσει το κεφάλι, δεν μπορώ να σκεφτώ, ιδρώνω, κόβεται η αναπνοή μου, ζαλίζομαι και κάποιες φορές κλαίω. Έτσι, χωρίς λόγο, γιατί απλά δεν μπορώ, να... βάλω το μυαλό μου στη θέση του. Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα, το 2022, που πέρασα και περνώ, μια πολύ δύσκολη οικογενειακή υπόθεση, που δεν έχει λύση, γιατί είναι θέμα υγείας πολύ αγαπημένου προσώπου, με έπιανε σχεδόν κάθε βράδυ και μέσα στην ημέρα κάποιες φορές.
Πήγα σε μια ψυχίατρο, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, έλεγα, τώρα θα πάθω ανακοπή. Αυτή μου είπε μερικά πράματα οργανωτικά σχετικά με το πρόβλημα, ώστε να λειτουργήσω εγώ, όχι πως λύνεται το οικογεν.πρόβλημα, και μου έδωσε μια πολύ ελαφριά αγωγή για 3 μήνες. Λειτούργησε, δε λέω.
Το πρόβλημα όμως, που μου δημιουργεί αυτό τον πανικό, υπάρχει και τώρα που μπαίνει το καλοκαίρι και δυσκολεύει και η κατασταση του ανθρωπου μου, αρχίζει πάλι να με θυμάται. Με πιάνουν πάλι <<κρίσεις>>. Άλλωστε τα πρακτικά τιπς της ψυχίατρου, δε λειτουργούν αυτή τη στιγμή και δεν είμαι σε θέση να τα ξαναοργανώσω μέσα στο καλοκαίρι.
Σε κάποιες πολύ δύσκολες περιόδους της ζωής μου, υπάρχουν φορές, που νοιώθω πως θα σπάσει το κεφάλι, δεν μπορώ να σκεφτώ, ιδρώνω, κόβεται η αναπνοή μου, ζαλίζομαι και κάποιες φορές κλαίω. Έτσι, χωρίς λόγο, γιατί απλά δεν μπορώ, να... βάλω το μυαλό μου στη θέση του. Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα, το 2022, που πέρασα και περνώ, μια πολύ δύσκολη οικογενειακή υπόθεση, που δεν έχει λύση, γιατί είναι θέμα υγείας πολύ αγαπημένου προσώπου, με έπιανε σχεδόν κάθε βράδυ και μέσα στην ημέρα κάποιες φορές.
Πήγα σε μια ψυχίατρο, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, έλεγα, τώρα θα πάθω ανακοπή. Αυτή μου είπε μερικά πράματα οργανωτικά σχετικά με το πρόβλημα, ώστε να λειτουργήσω εγώ, όχι πως λύνεται το οικογεν.πρόβλημα, και μου έδωσε μια πολύ ελαφριά αγωγή για 3 μήνες. Λειτούργησε, δε λέω.
Το πρόβλημα όμως, που μου δημιουργεί αυτό τον πανικό, υπάρχει και τώρα που μπαίνει το καλοκαίρι και δυσκολεύει και η κατασταση του ανθρωπου μου, αρχίζει πάλι να με θυμάται. Με πιάνουν πάλι <<κρίσεις>>. Άλλωστε τα πρακτικά τιπς της ψυχίατρου, δε λειτουργούν αυτή τη στιγμή και δεν είμαι σε θέση να τα ξαναοργανώσω μέσα στο καλοκαίρι.