Δροσουλίτης
Δραστήριο μέλος
Ο Δροσουλίτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 47 ετών και επαγγέλεται Οικονομολόγος. Έχει γράψει 437 μηνύματα.
13-09-23
16:41
Και υπομονετικοί θα συμπληρώσω.Ναι βέβαια πολύ ποιοτικοί άνθρωποι εδώ.
Δροσουλίτης
Δραστήριο μέλος
Ο Δροσουλίτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 47 ετών και επαγγέλεται Οικονομολόγος. Έχει γράψει 437 μηνύματα.
09-09-23
15:08
H ηρωίνη έχει σκοτώσει ανθρώπους, ψυχές και οικογένειες φίλε μου. Δεν είναι για πολλά γέλια.Για να αντέξει κάποια να είναι μαζί μου πρέπει να παίρνει ηρωίνη.
Δροσουλίτης
Δραστήριο μέλος
Ο Δροσουλίτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 47 ετών και επαγγέλεται Οικονομολόγος. Έχει γράψει 437 μηνύματα.
24-07-23
12:30
Όντως, πολύ ξεκάθαρες οι θέσεις σου Devil. Τσεκουράτες.
Θα μιλήσω για την δική μου οπτική γωνία, δεν κάνω καμία αντιπαράθεση. Παραθέτω την ταπεινή μου άποψη.
Εμένα όλη αυτή η απλοποίηση/εκλογίκευση μου δημιουργεί άγχος καθώς τη διαβάζω και επιχειρώ να βρω αντίστοιχο αντίκρισμα της στη ζωή μου. Μπορεί να φταίει που δεν φοβήθηκα τα "χαστούκια" που έφαγα στις δεκαετίες μου. Και αν ξαναγύριζα το χρόνο πίσω, μπορεί να αναζητούσα και περισσότερα. Αυτά είναι και τα προσωπικά μου παράσημα, αυτά που πέρασα και που δεν με ξεπέρασαν ώστε να μετριάσουν την έμφυτη μου αισιοδοξία.
Επίσης δεν μου αρέσουν οι πολλές υποχωρήσεις προκειμένω να επιτευχθεί η "συμβατότητα". Και δε μου αρέσουν είτε τις κάνω εγώ, είτε τις κάνει η σύντροφός μου για εμένα. Δέχομαι αυτές που δεν μου αλλάζουν τίποτα από τα θεμελιώδη μου, και ότι θεωρώ εγώ ως θεμελιώδες. Ως εκεί όμως.
Η μεγαλύτερη απόδειξη για το αν μια γυναίκα είναι κατάλληλη για εμένα, είναι το κατά πόσο μου επιτρέπει απλά να είμαι ο εαυτός μου. Και το ίδιο και εγώ για εκείνη. Το θέμα είναι να μας αποδέχονται για ότι ακριβώς είμαστε, όχι με την προοπτική μελλοντικών βελτιώσεων του τύπου "Καλός είναι, αλλά αυτά τα πολλά με τις φίλες του θα του τα κόψω στην πορεία".
Δεν ξέρω αν είναι δύσκολο, πάντως το έχω βιώσει και το βιώνω. Μάλλον θεωρώ εαυτόν, τυχερό.
Δεν μου αρέσουν τα τυχερά παιχνίδια, αλλά στη ζωή μου έχω υιοθετήσει μια τακτική που εφαρμόζεται στην ρουλέτα κυρίως. Το σύστημα Martingale. Σε αυτό το σύστημα, μετά από κάθε άτυχο ποντάρισμα, διπλασιάζεις το ποσό του πονταρίσματος. Χάνεις, διπλασιάζεις ξανά. Μέχρι που κάποια στιγμή το πετυχαίνεις και σε αποζημιώνει για όλα τα χαμένα πονταρίσματα. Η διαφορά της ρουλέτας όμως με τη ζωή, είναι πως ακόμη και τα χαμένα πονταρίσματα, πάλι κέρδος είναι. Multi-win. Για κάθε λοιπόν ποντάρισμα μου σε κάποιον άνθρωπο, που μπορεί να μην πήγε όπως θα ήθελα, αντί να "μαζευτώ" και να είμαι περισσότερο επιφυλακτικός για τον επόμενο που θα πιστέψω, απλά θα δώσω περισσότερα όταν και αν οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Κάποιοι ίσως το πουν ανοησία, ή πως είμαι "αδιόρθωτος", αλλά είναι η ζωή μου και δεν δίνω δεκάρα για το πως θα το χαρακτηρίσουν. Και έτσι θα πρέπει να κάνουν και όλοι δηλαδή.
"Πότε με τη μία, πότε με την άλλη,
πότε με τις δυο και όπου με βγάλει,
λεν πως η ζωή μου, με μπουρδέλο μοιάζει
και είναι επιλογή να μη με νοιάζει"
(Από ένα σχετικό τραγουδάκι μου)
Επίσης, δεν υπάρχει κάποιο στερεότυπο στο τι σημαίνει "επιτυχία" ή "αποτυχία" στην προσωπική ζωή του καθενός. Ακούω συχνά, "χώρισε, απέτυχε στη ζωή του". Τι μας λες μαντάμ. Αποτυγχάνεις όταν δεν έχεις επιλογές. Και ειδικά στα των κοινωνικών συμβάσεων, δεν είναι το πρόβλημα το διαζύγιο. Η λύση σε προβλήματα είναι. "Λύση του γάμου" αποκαλείται νομικά, έ τυχαίο είναι;
Αναφέρω τα παραπάνω, ακόμη και αν είναι πέραν του θέματος το οποίο είναι η αρχή μιας σχέσης, γιατί πιστεύω πως μπορούν να καθορίσουν την γενικότερη συμπεριφορά μας ακόμη και στο πρώτο ραντεβού. Η νοοτροπία μας, συνήθως είναι ευδιάκριτη από έναν εξωτερικό παρατηρητή όταν ανοιγόμαστε.
Προσωπικά λοιπόν δεν είχα κάποια λίστα με πράγματα που έπρεπε να επιβεβαιώσω πως δεν εντοπίζονται στην κοπέλα του ραντεβού για να "γλιτώσω χρόνο" ας πούμε. Δεν έψαχνα δηλαδή για να δω αν ανιχνεύονται τα στραβά των πρώην μου που μπορεί να πλήρωσα ακριβά κάποτε, αλλά από την στιγμή που το ένστικτο και η λαχτάρα έδιναν την εξουσιοδότησή τους , αναφωνούσα "πεδίο δόξης λαμπρόν" και προχωρούσα απελευθερωμένος. Και αν οδηγούσε σε γκρεμό; Ε, και;;
Έχω επιλέξει να ζω τις στιγμές της ζωής μου, αποκαλώντας τες ως το "τρέχον πάντα", όχι υπό το πρίσμα πως κάποτε θα τελειώσουν ή θα αποχρωματιστούν ή θα γεράσουν. Ο νόμος της φθίνουσας οριακής χρησιμότητας δεν βρίσκει εφαρμογή σε αυτή την θέαση. Αν τα έβλεπα διαφορετικά, θα έβλεπα παντού ματαιότητες και θα πρόσβαλλα την ίδια τη ζωή.
Γι αυτό και πάντα μου αρέσαν τα ταξίδια πολύ περισσότερο από τον προορισμό. Και ένας νέος άνθρωπος που έρχεται στη ζωή σου, είναι ένα ταξίδι. Κατά πως λένε, είτε θα κερδίσεις, είτε θα μάθεις, ότι και αν πάθεις.
Σε αυτό θα εστιάσω λοιπόν. Ακόμη και αν οι στατιστικές πιθανότητες είναι κόντρα. Αυτές, τη δουλειά τους και εγώ τη δική μου.
Θα μιλήσω για την δική μου οπτική γωνία, δεν κάνω καμία αντιπαράθεση. Παραθέτω την ταπεινή μου άποψη.
Εμένα όλη αυτή η απλοποίηση/εκλογίκευση μου δημιουργεί άγχος καθώς τη διαβάζω και επιχειρώ να βρω αντίστοιχο αντίκρισμα της στη ζωή μου. Μπορεί να φταίει που δεν φοβήθηκα τα "χαστούκια" που έφαγα στις δεκαετίες μου. Και αν ξαναγύριζα το χρόνο πίσω, μπορεί να αναζητούσα και περισσότερα. Αυτά είναι και τα προσωπικά μου παράσημα, αυτά που πέρασα και που δεν με ξεπέρασαν ώστε να μετριάσουν την έμφυτη μου αισιοδοξία.
Επίσης δεν μου αρέσουν οι πολλές υποχωρήσεις προκειμένω να επιτευχθεί η "συμβατότητα". Και δε μου αρέσουν είτε τις κάνω εγώ, είτε τις κάνει η σύντροφός μου για εμένα. Δέχομαι αυτές που δεν μου αλλάζουν τίποτα από τα θεμελιώδη μου, και ότι θεωρώ εγώ ως θεμελιώδες. Ως εκεί όμως.
Η μεγαλύτερη απόδειξη για το αν μια γυναίκα είναι κατάλληλη για εμένα, είναι το κατά πόσο μου επιτρέπει απλά να είμαι ο εαυτός μου. Και το ίδιο και εγώ για εκείνη. Το θέμα είναι να μας αποδέχονται για ότι ακριβώς είμαστε, όχι με την προοπτική μελλοντικών βελτιώσεων του τύπου "Καλός είναι, αλλά αυτά τα πολλά με τις φίλες του θα του τα κόψω στην πορεία".
Δεν ξέρω αν είναι δύσκολο, πάντως το έχω βιώσει και το βιώνω. Μάλλον θεωρώ εαυτόν, τυχερό.
Δεν μου αρέσουν τα τυχερά παιχνίδια, αλλά στη ζωή μου έχω υιοθετήσει μια τακτική που εφαρμόζεται στην ρουλέτα κυρίως. Το σύστημα Martingale. Σε αυτό το σύστημα, μετά από κάθε άτυχο ποντάρισμα, διπλασιάζεις το ποσό του πονταρίσματος. Χάνεις, διπλασιάζεις ξανά. Μέχρι που κάποια στιγμή το πετυχαίνεις και σε αποζημιώνει για όλα τα χαμένα πονταρίσματα. Η διαφορά της ρουλέτας όμως με τη ζωή, είναι πως ακόμη και τα χαμένα πονταρίσματα, πάλι κέρδος είναι. Multi-win. Για κάθε λοιπόν ποντάρισμα μου σε κάποιον άνθρωπο, που μπορεί να μην πήγε όπως θα ήθελα, αντί να "μαζευτώ" και να είμαι περισσότερο επιφυλακτικός για τον επόμενο που θα πιστέψω, απλά θα δώσω περισσότερα όταν και αν οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Κάποιοι ίσως το πουν ανοησία, ή πως είμαι "αδιόρθωτος", αλλά είναι η ζωή μου και δεν δίνω δεκάρα για το πως θα το χαρακτηρίσουν. Και έτσι θα πρέπει να κάνουν και όλοι δηλαδή.
"Πότε με τη μία, πότε με την άλλη,
πότε με τις δυο και όπου με βγάλει,
λεν πως η ζωή μου, με μπουρδέλο μοιάζει
και είναι επιλογή να μη με νοιάζει"
(Από ένα σχετικό τραγουδάκι μου)
Επίσης, δεν υπάρχει κάποιο στερεότυπο στο τι σημαίνει "επιτυχία" ή "αποτυχία" στην προσωπική ζωή του καθενός. Ακούω συχνά, "χώρισε, απέτυχε στη ζωή του". Τι μας λες μαντάμ. Αποτυγχάνεις όταν δεν έχεις επιλογές. Και ειδικά στα των κοινωνικών συμβάσεων, δεν είναι το πρόβλημα το διαζύγιο. Η λύση σε προβλήματα είναι. "Λύση του γάμου" αποκαλείται νομικά, έ τυχαίο είναι;
Αναφέρω τα παραπάνω, ακόμη και αν είναι πέραν του θέματος το οποίο είναι η αρχή μιας σχέσης, γιατί πιστεύω πως μπορούν να καθορίσουν την γενικότερη συμπεριφορά μας ακόμη και στο πρώτο ραντεβού. Η νοοτροπία μας, συνήθως είναι ευδιάκριτη από έναν εξωτερικό παρατηρητή όταν ανοιγόμαστε.
Προσωπικά λοιπόν δεν είχα κάποια λίστα με πράγματα που έπρεπε να επιβεβαιώσω πως δεν εντοπίζονται στην κοπέλα του ραντεβού για να "γλιτώσω χρόνο" ας πούμε. Δεν έψαχνα δηλαδή για να δω αν ανιχνεύονται τα στραβά των πρώην μου που μπορεί να πλήρωσα ακριβά κάποτε, αλλά από την στιγμή που το ένστικτο και η λαχτάρα έδιναν την εξουσιοδότησή τους , αναφωνούσα "πεδίο δόξης λαμπρόν" και προχωρούσα απελευθερωμένος. Και αν οδηγούσε σε γκρεμό; Ε, και;;
Έχω επιλέξει να ζω τις στιγμές της ζωής μου, αποκαλώντας τες ως το "τρέχον πάντα", όχι υπό το πρίσμα πως κάποτε θα τελειώσουν ή θα αποχρωματιστούν ή θα γεράσουν. Ο νόμος της φθίνουσας οριακής χρησιμότητας δεν βρίσκει εφαρμογή σε αυτή την θέαση. Αν τα έβλεπα διαφορετικά, θα έβλεπα παντού ματαιότητες και θα πρόσβαλλα την ίδια τη ζωή.
Γι αυτό και πάντα μου αρέσαν τα ταξίδια πολύ περισσότερο από τον προορισμό. Και ένας νέος άνθρωπος που έρχεται στη ζωή σου, είναι ένα ταξίδι. Κατά πως λένε, είτε θα κερδίσεις, είτε θα μάθεις, ότι και αν πάθεις.
Σε αυτό θα εστιάσω λοιπόν. Ακόμη και αν οι στατιστικές πιθανότητες είναι κόντρα. Αυτές, τη δουλειά τους και εγώ τη δική μου.