14-12-23
10:48
Σαφώς και το έχουμε βιώσει, Εριφύλλη. Είναι ένα από τα στάδια τού πένθους. Θα έχεις άρνηση, θυμό, θα πονέσεις (και λυπάμαι...) και στο τέλος θα συμφιλιωθείς με αυτό που συνέβη. Θα το αποδεχθείς, μα δε θα ξεχάσεις. Κάπως έτσι πάνε τα πράγματα. Σχεδόν πάντα...βρίσκομαι σε άρνηση, αλλά συνειδητή, δηλαδή το καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι.. Νομίζω ότι η γιαγιά μου είναι ακόμα στο σπίτι της στον Βόλο και ότι απλά εγώ δεν την βλέπω. Το πρωί είπα στην μαμά μου "πάρε τηλέφωνο να δούμε τι κάνει η γιαγιά" αλλά μετά συνειδητοποιώ ότι έχει πεθάνει..
Δεν ξέρω αν έχετε βιώσει κάτι τέτοιο, δεν ξέρω πόσο καιρό κρατάει και αν φεύγει, αλλά κάπως με ηρεμεί αυτή η σκέψη του ότι είναι στο σπίτι της
Δεν είναι ίδιο το διάστημα για όλους. Και είναι αρχή ακόμα, είναι νωρίς. Τώρα συνειδητοποιείς την απώλεια. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, να θρηνήσει / να πενθήσει. Μην αρνείσαι τα συναισθήματά σου και μην τα αναλύεις τόσο. Είναι υγιές που έτσι νιώθεις. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται...
Καλή δύναμη