Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
18-11-08
08:32
Nα διευκρινίσω ότι δεν σου έκανα την ερώτηση... δεν θα το έκανα ποτέ αυτό
Για μένα ήταν ρητορικό το ερώτημα τη στιγμή που το έγραφα και ζητώ συγγνώμη που δεν το διευκρίνισα
Δεν περιμένω από κανέναν να ικανοποιήσει στα δικά μου μάτια μια τόσο δύσκολη απάντηση
Θεωρώ ότι αρκεί ο καθένας για λογαριασμό του να μπορεί να απαντήσει χωρίς να πρέπει να μας γνωστοποιήσει τα αποτελέσματα
κι επιμένω ότι δεν μιλάμε για σαδισμό σε καμία περίπτωση
ας μην συγχέουμε τα πράγματα
εντελώς άλλο πράγμα να πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο αγαπημένους σου όπως τα παιδιά σου κι εντελώς άλλο πράγμα να πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ και σε κάποιον άλλον
Σαδισμός θα ήταν αν έπρεπε να σκίσεις την καρδιά σου στα δύο για να διαλέξεις ένα απ τα δύο άτομα που αγαπάς επίσης ανιδιοτελώς
Οταν όμως αγαπάς ανιδιοτελώς, αγαπάς πάνω απ τον εαυτό σου και την ίδια σου την ύπαρξη - για μενα-
Κι άρα - για μένα πάλι- η απάντηση είναι εύκολη κι απλούστατη και καθόλου σαδιστική
Πεθαίνω ΕΓΩ για να ζήσει το παιδί μου
Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο μου παιδιά, φυσικά και είναι σαδισμός
Εκτός αν εννοείς, ότι αγαπάς τον εαυτό σου τόσο όσο το παιδί σου, ώστε τελικά να είναι δύσκολο να διαλέξεις ποιος θα πεθάνει
(όχι εσύ προσωπικά, μην μπερδευτούμε πάλι, δεν το προσωποποιώ σε καμία περίπτωση)
Για μένα ήταν ρητορικό το ερώτημα τη στιγμή που το έγραφα και ζητώ συγγνώμη που δεν το διευκρίνισα
Δεν περιμένω από κανέναν να ικανοποιήσει στα δικά μου μάτια μια τόσο δύσκολη απάντηση
Θεωρώ ότι αρκεί ο καθένας για λογαριασμό του να μπορεί να απαντήσει χωρίς να πρέπει να μας γνωστοποιήσει τα αποτελέσματα
κι επιμένω ότι δεν μιλάμε για σαδισμό σε καμία περίπτωση
ας μην συγχέουμε τα πράγματα
εντελώς άλλο πράγμα να πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο αγαπημένους σου όπως τα παιδιά σου κι εντελώς άλλο πράγμα να πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ και σε κάποιον άλλον
Σαδισμός θα ήταν αν έπρεπε να σκίσεις την καρδιά σου στα δύο για να διαλέξεις ένα απ τα δύο άτομα που αγαπάς επίσης ανιδιοτελώς
Οταν όμως αγαπάς ανιδιοτελώς, αγαπάς πάνω απ τον εαυτό σου και την ίδια σου την ύπαρξη - για μενα-
Κι άρα - για μένα πάλι- η απάντηση είναι εύκολη κι απλούστατη και καθόλου σαδιστική
Πεθαίνω ΕΓΩ για να ζήσει το παιδί μου
Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο μου παιδιά, φυσικά και είναι σαδισμός
Εκτός αν εννοείς, ότι αγαπάς τον εαυτό σου τόσο όσο το παιδί σου, ώστε τελικά να είναι δύσκολο να διαλέξεις ποιος θα πεθάνει
(όχι εσύ προσωπικά, μην μπερδευτούμε πάλι, δεν το προσωποποιώ σε καμία περίπτωση)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
17-11-08
17:44
απάντησα μόνο σε πράγματα που ερωτήθηκα....
δεν ρώτησα κανέναν πως αγαπάει ή ποιος αγαπάει καλύτερα....
κάπου κάτι έχασα...
συγγνώμη αν σας έβγαλα κι εκτός! ξέρω γω? τι να πω!
δεν ρώτησα κανέναν πως αγαπάει ή ποιος αγαπάει καλύτερα....
κάπου κάτι έχασα...
συγγνώμη αν σας έβγαλα κι εκτός! ξέρω γω? τι να πω!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
17-11-08
17:16
Για ποιο λόγο είναι σαδιστικό?
πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, δεν το παίζω έξυπνη, αλήθεια δεν το βρίσκω σαδιστικό
Όσο για το ερώτημα σου περί του ποιον θα διάλεγα να πεθάνει με γνώμονα τον πιθανό πόνο του παιδιού μου, υποψιάζομαι ότι η απάντηση βρίσκεται στο με ποιον είναι δεμένο περισσότερο το παιδί τη χρονική στιγμή που ζητάει ο κακός να διαλέξω
Αυτή τη στιγμή πάντως, είναι αυτοκόλλητος με τον πατέρα του
πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, δεν το παίζω έξυπνη, αλήθεια δεν το βρίσκω σαδιστικό
Όσο για το ερώτημα σου περί του ποιον θα διάλεγα να πεθάνει με γνώμονα τον πιθανό πόνο του παιδιού μου, υποψιάζομαι ότι η απάντηση βρίσκεται στο με ποιον είναι δεμένο περισσότερο το παιδί τη χρονική στιγμή που ζητάει ο κακός να διαλέξω
Αυτή τη στιγμή πάντως, είναι αυτοκόλλητος με τον πατέρα του
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
17-11-08
09:01
δεν ήξερα ότι πρέπει να του διευκρινίσω ότι δεν θα τον αγαπώ πλέον αν μου λέει ψέμματα, αν με χτυπάει, αν με κερατώνει κατ εξακολούθηση...Δηλαδή, σύμφωνα με όσα όρισες πιο πάνω, αγαπάς ανιδιοτελώς το παιδί σου, αλλά όχι τον άντρα σου; Του το έχεις πει αυτό; Του άρεσε; Εγώ δεν έχω καταλάβει; (Πες μου ότι είναι το τελευταίο, πληηζ)
Θεωρώ ότι στις σχέσεις των ενηλίκων που έχει προηγηθεί συζήτηση με το τι ζητάει ο καθένας απ τη σχέση και τη ζωή του, ότι αυτά εννοούνται
Αγαπάω πρώτα απ όλα τον εαυτό μου περισσότερο από αυτόν για να συνεχίσω να τον αγαπώ κάτω απ οποιεσδήποτε συνθήκες
Τέλος θεωρώ δεδομένο ότι ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για αυτόν
Δεν είπα ποτέ μου ότι αγαπώ ανιδιοτελώς τον άντρα μου... τον αγαπώ και περιμένω να με αγαπά
είναι ανέφικτο να πεις στον άλλον ότι ξέρεις, εγώ έχω περάσει από αυτές τις φάσεις στη ζωή μου κι ο άνθρωπος που θα είναι πλέον δίπλα μου για το υπόλοιπο της ζωής μου θα πρέπει να έχει αυτό κι αυτό το χαρακτηριστικόΣυνεπώς, πριν φτάσεις εσύ να σκεφτείς πως αγαπάς κάποιον, θα έπρεπε εκείνος να σου ανοίξει τόσο πολύ τον εαυτό του, ώστε εσύ να σχηματίσεις την πλήρη εικόνα του, η οποία μάλιστα θα είναι τόσο ειλικρινής και εμπεριστατωμένη, τόσο βαθιά και παθιασμένη, ώστε από εκεί και μετά να έχεις την "απαίτηση" η εικόνα αυτή που σχημάτισες, επαναλαμβάνω πριν φτάσεις να τον αγαπήσεις εσύ, να παραμείνει συνεπής στο διηνεκές και να μην "προδοθεί" ποτέ. Μάλιστα, ο άλλος θα έπρεπε ήδη να φτάσει να δώσει υποσχέσεις, πριν του δοθεί αγάπη. Αυτά όλα όμως, προϋποθέτουν ότι εκείνος ήδη σ' αγαπούσε εκ των προτέρων, αγνά και με ανιδιοτέλεια...
Τώρα, εγώ είμαι αυτός που υπερβάλει για πράγματα ανέφικτα;
Ο άλλος σου απαντάει ότι ναι, εγώ έτσι είμαι, κι εγώ για την υπόλοιπη ζωή μου ψάχνω έναν άνθρωπο που να είναι έτσι κι έτσι
Πραγματικά δεν βρίσκω πουθενά κάτι ανέφικτο ή περίεργο... μιλάμε για 35 χρονών γαϊδούρια
αν ξεκινήσω και το σχολιάζω αυτό θα είμαστε εκτός θέματοςΑυτό το "εκπαίδευση", λίγο σε σκυλάκια του Παυλόφ μου κάνει. Ξέρεις γιατί οι περισσότεροι έφηβοι μισούν, όπως είπες, τους γονείς τους;
ο λόγος λοιπόν είναι ακριβώς παραπάνω...
επιγραμματικά θα πω ότι φυσικά και έβαλα σκόπιμα εντός εισαγωγικών τη λέξη εκπαίδευση κι επιπλέον, δε μπορώ να συγκρίνω τις αρχές και τις αξίες που θα προσπαθήσω να περάσω στο παιδί μου, με τα σκυλιά του Παυλόφ
Φυσικά και ξέφυγα.... δεν έγινα αρχιτέκτων ούτε δικηγόρος ούτε γιατρόςΔηλαδή, εσύ έγινες ακριβώς όσα ήθελε η μάνα σου να γίνεις; Δεν διέφερες ποτέ στο παραμικρό; Όσα έκανε εκείνη για σένα, όσα ευχήθηκε, εσύ "έγινες"; Κι εσύ ως μάνα αυτό "απλά" χρειάζεσαι απ' το παιδί σου; Με συγχωρείς, αλλά αυτά τα βρίσκω υπερβολικά και δεν τα πιστεύω κατά βάθος...
(πραγματικά πλέον σκέφτομαι αν είναι τόσο δυσνόητα αυτά που γράφω ή αν η συζήτηση γίνεται μόνο για τον αντίλογο )
Ρε συ Χάος μου, έγινα ένας καλός (λέω εγώ ) άνθρωπος, με κάποιες αρχές κι αξίες που πήρα απ την μάνα μου. Εγινα δυνατή και δημιουργική, έγινα πονόψυχη και προσπαθώ όπου μπορώ να βοηθώ τους συνανθρώπους μου.
Εσύ θες κάτι περισσότερο απ αυτό για το δικό σου παιδί? Εγώ πάντως όχι, και βάση αυτού, θεωρώ ότι έγινα όλα όσα ευχήθηκε η μάνα μου για μένα.
δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα καλά, αλλά αν κατάλαβα, διαφωνούμεΔεν θεωρούσα ως δεδομένο κάτι τέτοιο, από την αρχή της ζωής μου. Όταν έκανα την πρώτη μου σχέση, στα 17 μου, δεν μπορούσα να γνωρίζω την απάντηση. Φρόντισα μόνο να μη βγάλω συμπεράσματα εκ των προτέρων, πριν να μάθω περισσότερα. Αυτά που λέω σήμερα, είναι προϊόν των προσωπικών μου βιωμάτων και μου αποδείχτηκαν συν τω χρόνω με συνέπεια, συνέχεια και ευθύτητα. Τώρα πια ναι, τα θεωρώ δεδομένα. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε προσωπικές ιστορίες που μπορεί και να είναι βαρετές στους συνομιλητές...
Να αλλάξει... φυσικά... αναφαίρετο δικαίωμα του... εγώ αλλάζω καθημερινάΥπάρχει ζωή στην οποία δεν αλλάζουν οι καταστάσεις; Υπάρχει στιγμή που τα δεδομένα είναι τα ίδια με οποιαδήποτε άλλη στιγμή; Μπορούν τα δεδομένα αυτά να παραμένουν τα ίδια μετά από πχ 20 χρόνια; Δεν σου πέρασε ποτέ απ' το μυαλό ότι εκείνος έχει κάθε δικαίωμα ν' αλλάξει με το χρόνο, ν' ανακαλύψει βαθύτερα τον εαυτό του και να εκδηλώσει κάποια τάση του που πριν "καταπίεζε"; Εσύ δεν έχεις αλλάξει από τότε που ήσουν 25, 30, 35 χρόνων;
Μεγάλη και πάλι η εξιδανίκευση. Το Σύμπαν δεν είναι στατικό και αυτές οι απόψεις καταρρίπτονται αβίαστα.
ήθελα όμως πάρα πολύ να δω πως θα του φαινόταν αν στα πλαίσια της αλλαγής μου, του έφερνα ένα τηγάνι στο κεφάλι
Για κάποια πράγματα έχει "δικαίωμα", για κάποια άλλα... όχι! imho φυσικά
γιατί??? εγώ πάλι το βρίσκω μια χαράΑυτό κατά τη γνώμη μου, είναι ένα ιδιαίτερα unfair ή "ανήθικο" ερώτημα για να το θέσει κάποιος σε οποιονδήποτε, πόσο μάλλον στον εαυτό του. Έχει μάλιστα σαδιστικές ρίζες. Άσε που είναι κατά τη γνώμη μου πολύ μακάβριο και ανατριχιαστικό. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ, ωστόσο αν υπάρχει ενδιαφέρον, μπορούμε να το συζητήσουμε κάπου αλλού...
Μου είναι εύκολο να παραδεχτώ ότι για κάποιους ανθρώπους θα πέθαινα και για κάποιους άλλους όχι. Ψέμματα να πω? Αφού έτσι σκέφτομαι
Μόλις στιγμάτισες ως ακραία μια τακτική που ακολουθώ χρόνια τώραΧρησιμοποιώντας λοιπόν κι εγώ το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, μεταξύ εμού και οποιουδήποτε άλλου, θα επέλεγα να πεθάνει απαραιτήτως ο άλλος, επειδή οι φιλοσοφικές μου περιπλανήσεις μ' έχουν πείσει ότι έτσι θα περάσει γρηγορότερα στην αθανασία και θα έρθει πολύ κοντά στο θεό, με λιγότερα χρόνια ζωής, άρα και με λιγότερες αμαρτίες.
Πολύ ακραίο σκεπτικό για να το βάλει κανείς ως κριτή όλων των σχέσεων στη ζωή του. Τελικά τα άκρα, ασκούν γοητεία σε όλους...
Πρέπει να ξαναπώ ότι διαφωνώ ή είναι προφανές?
Βασικά γιατί κάτι το οποίο δεν σε βρίσκει εσένα σύμφωνο πρέπει να είναι ακραίο?
Εγώ μια χαρά θεμιτό το βρίσκω
"Την αγαπάς τόσο ώστε να πεθάνεις για αυτή?"
με τσάκωσες, δεν είμαι ο τόσο καλός άνθρωπος που έλεγα πιο πριν!Κάποτε, μια πολύ γνωστή μου, έμαθε ότι ο πρώην της, με τον οποίο είχαν φτάσει κοντά στο να παντρευτούν, σκοτώθηκε στα 45 του. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσο αλγεινή εντύπωση μου έκανε, όταν την άκουσα να λέει ακριβώς αυτό που διαβάζω παραπάνω. Θέλω να πιστεύω Κουέ μου, απ' όσο σε γνωρίζω τουλάχιστον, πως αν (χτύπα ξύλο) συμβεί κάτι στον πρώην άντρα σου ή σ' οποιονδήποτε άλλον πρώην σου, δεν θα νιώσεις τέτοιο πράγμα, άσχετα αν τώρα το λες "εκ του ασφαλούς" και μεταξύ φίλων.
Ποτέ μου δεν σκέφτηκα έτσι για πρώην μου, όσο κι αν είχα παράπονα απ' αυτές, ακόμη και για κάποια που με κεράτωσε. Ίσως εγώ να είμαι υπερβολικά συναισθηματικός, δεν ξέρω...
Μα θα με ζουρλάνεις εντελώς!
Ανάμεσα σε μένα και τον πρώην μου, να πω πεθαίνω εγώ????
ΣΟΡΡΥ, κακό ψόφο να έχει!
Οχι, δεν θέλω να πάθει κάτι, δεν το εύχομαι... κι αν πάθει μάλλον θα στεναχωρεθώ κι όλας, αλλά αν τίθεται το ερώτημα εγώ ή αυτός (όπως το έθεσα πριν) τότε ΣΙΓΟΥΡΑ αυτός...
Είμαι κακός άνθρωπος και παρτάκιας, οκ
εγώ? πότε?Άρα η αγάπη για σένα είναι απλά θέμα γνώμης. Τότε σε τι διαφωνούσες ότι η αγάπη είναι κάτι που μαθαίνεται;
δυο ποστ έχω γράψει όλα κι όλα (αυτό είναι το τρίτο) και πήρες το δεύτερο και το ξεκατίνιασες είμαι σίγουρη ότι αν το είχα γράψει κάπου, θα το είχες κάνει quote
Δε διαφωνώ, είναι πολύ πιθανό να έχεις δίκιοΠράγματι, δικαιολογώ τις κάποιες υπερβολές που έγραψες σε σχέση με το παιδί σου, αφού είσαι πολύ φρέσκια ακόμη ως γονιός και είναι φυσικό να τα βλέπεις υπ' αυτό το πρίσμα. Πίστεψέ με, ως παλαιότερο γονιό, ότι ο χρόνος έχει πολλά να σου διδάξει σε σχέση με όλα αυτά, όπως και όλους μας άλλωστε...
Υπάρχει όμως και η πιθανότητα να έχω εγώ δίκιο επειδή έχουμε μια σημαντική διαφορά μεταξύ μας ως γονείς
Εγώ είμαι μάνα κι εσύ πατέρας
ο χρόνος σίγουρα θα δείξει, κι επειδή είμαστε κι οι δυο μας αρκετά κολλημένοι, πάλι εδώ θα είμαστε σε 10 χρόνια να τα ξαναλέμε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
15-11-08
14:09
Οπότε αυτό που περιγράφεις ισχύει όσο το παιδί σου δεν το θεωρείς "εκπαιδευμένο". Όταν αρχίσει να έχει συνείδηση του τι κάνεις για αυτό, δεν θα ήθελες και εσύ μια αναγνώριση αυτών; Δεν θα ήθελες να βγει το παιδί που τόσο καιρό φαντάζεσαι και "εκπαιδεύεις"; Απλά όταν είναι μικρό οι προσδοκίες σου δεν υπάρχουν γιατί ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πάρεις κάτι. Αργότερα όμως;
δε μπορώ να ξέρω για αργότερα
μπορώ μόνο να υποθέτω και να ελπίζω βάση του πόσο με ξέρω ότι δεν θα θελήσω αναγνώριση απ το παιδί μου
θεωρώ δε ότι η "όποια αναγνώριση" έρχεται μέσα από την προσωπικότητα του ίδιου του παιδιού
Δλδ δεν θα περιμένω να μου πει ποτέ "μπράβο μάνα" ή "σε ευχαριστώ που με έκανες τέτοιο άνθρωπο μάνα" -ούτε εγώ το είπα ποτέ στη μάνα μου κάτι τέτοιο άλλωστε- αλλά ο άνθρωπος που έγινα εγώ ΕΙΝΑΙ η αναγνώριση των προσπαθειών της μάνας μου
Δε χρειάζεται κάτι περισσότερο απ αυτό μια μάνα - νομίζω-
Δήμητρα, δεν ξέρω αν έχω κουμπάκι αν και κάποιες φορές όντως διαπιστώνω ότι έχω μικρά κουμπάκια αυτοματισμούς
Πιθανά κάποιος θα μου πει ότι δεν είναι κουμπάκια αλλά ότι δεν αγάπησα ποτέ
Δεν μπορώ φυσικά να πείσω για το αντίθετο κάποιον ο οποίος θεωρεί ως δεδομένο ότι η Αγάπη δεν τελειώνει ποτέ.
Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν αγαπήσεις κάποιον, θα τον αγαπάς για πάντα.
Εγώ πάλι είμαι από αυτούς - βάση της εμπειρίας μου πάντα φυσικά- που λένε ότι μπορείς να αγαπάς κάποιον αλλά όχι πάντα. Εχεις πάντα το δικαίωμα να "αλλάξεις γνώμη/αισθήματα" όταν κάποιες καταστάσεις αλλάζουν. Οταν τα δεδομένα παύουν να είναι ίδια με αυτά που ίσχυαν τη στιγμή που αγάπησες
Αρα πιθανά υπό αυτή τη συνθήκη να διαφωνώ πάντα με κάποιους ανθρώπους
Οταν ήμουν πιο μικρή αναρωτιόμουν πως μπορώ να ξέρω ότι αγαπώ κάποιον και δεν είναι ενθουσιασμός
Σκέφτηκα λοιπόν ότι μπορώ να διαχωρίσω το τι αισθάνομαι με το τι θα ήμουν ικανή να κάνω για αυτόν τον άνθρωπο
Το ερώτημα που έθετα στον εαυτό μου ήταν ένα μικρό σενάριο
"Ερχεται ένας κακός και μου λέει, διάλεξε ποιον θα σκοτώσω, Αυτόν ή Εσένα"
Ποιόν διαλέγω?
Και κυρίως γιατί διαλέγω αυτόν?
Ανάμεσα σε μένα και τη μάνα μου... διαλέγω να σκοτώσει τη μάνα μου γιατί δεν θέλω η μάνα μου να βιώσει τον πόνο της απώλειας του παιδιού της!
Ανάμεσα σε μένα και στον πρώην άντρα μου, ΤΟΤΕ, διάλεγα εμένα... και ήθελα να ζήσει ευτυχισμένος... ΤΩΡΑ, φυσικά και θα πω ΕΚΕΙΝΟΝ και κακό ψόφο να έχει
Ποσώς με αφορά αν θα ζήσει ή θα πεθάνει το σκυλί
Δλδ θα έρθει και θα μου πει κάποιος... αααα δεν τον αγάπησες τότε αληθινά τον πρώην άντρα σου ποτέ!
Ε σορρυ αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω γιατί εγώ ξέρω τι ένοιωθα
Μπορώ λοιπόν να αγαπώ ΣΗΜΕΡΑ υπό συγκεκριμένες συνθήκες, κι ΑΥΡΙΟ επειδή οι συνθήκες δεν υπάρχουν, ή κάτι έχει μεσολαβήσει να αλλάξω γνώμη
Επίσης δεν είναι αυτό που περιέγραψα, για μένα η συνθήκη για συμβίωση γάμο κλπ... Αλλά η συνθήκη για να Αγαπήσω έναν άνθρωπο που θα μας οδηγήσει σε γάμο συμβίωση κλπ
Αν τώρα αυτό, θεωρείται ΜΗ αγάπη τι να πω... δεν ξέρω πραγματικά
Εγώ πάντως, καλώς ή κακώς, με αυτόν τον τρόπο αγαπώ.. για το σήμερα και το τώρα
Το πάντα, δεν υπάρχει σε ερωτική σχέση
Στο παιδί μου, αυτή τη στιγμή που συζητάμε, πιστεύω - δεν γνωρίζω- πως ισχύει
Αν θέλετε θα σας πω σε 50 χρόνια απο τώρα αν ισχύει
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
14-11-08
18:59
Ο γονιός δεν απαιτεί να τον αγάπει το παιδί του πίσω, απλά το ελπίζει. Ο εραστής συνήθως "απαιτεί" να αγαπιέται με τον τρόπο που αγαπάει
Δεν θεωρώ ότι το να έχει προσδοκίες ένας γονιός για το παιδί του, να ελπίδες για το μέλλον του, να έχει αξιώσεις βάσει των δυνατοτήτων του, κάνει την αγάπη του μη ανιδιοτελή.
Κάνει απλά υψηλές τις απαιτήσεις του για το καλό του παιδιού του
Εγώ που θέλω το παιδί μου παράδειγμα να σπουδάσει, δεν το θέλω για να φανώ εγώ στις φιλενάδες μου ότι έχω μορφωμένο παιδί... γιατί εγώ το παιδί μου θα το αγαπάω ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ακόμα κι αν καταλήξει πρεζάκιας στη φυλακή
Το να μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι εκφάνσεις της προσωπικότητας του, για μένα, είναι ανιδιοτέλεια.
Απ την στιγμή που θα τον αγαπάω ΟΠΟΙΟΣ κι αν είναι, και θα τον αγαπάω, θεωρώ ότι τον αγαπώ ανιδιοτελώς
Απ την άλλη, τον άντρα μου δεν θα τον αγαπάω αν ξαφνικά γίνει πρεζόνι ή κλέφτης... το παιδί μου όμως... ναι
Νομίζω ότι είναι οφθαλμοφανής η διαφορά
Και είμαι σίγουρη ότι θα το αγαπάω ακόμα κι αν αυτό θα με μισεί (άλλωστε νομίζω ότι το 99% των εφήβων μισεί τους γονείς του )
Και θα το αγαπάω το παιδί μου όταν θα σκέφτεται να με βάλει σε γηροκομείο και δε θα ξέρει πως να μου το πει
Αυτό είναι ανιδιοτελής αγάπη για μένα
Ανιδιοτελής αγάπη είναι να γίνεσαι δότης καρδιάς στο παιδί σου ενώ είσαι εν ζωή
Και αυτό είναι κάτι που αυτή τη στιγμή που το γράφω, ξέρω, ότι θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη
Δεν θεωρώ ότι το να έχει προσδοκίες ένας γονιός για το παιδί του, να ελπίδες για το μέλλον του, να έχει αξιώσεις βάσει των δυνατοτήτων του, κάνει την αγάπη του μη ανιδιοτελή.
Κάνει απλά υψηλές τις απαιτήσεις του για το καλό του παιδιού του
Εγώ που θέλω το παιδί μου παράδειγμα να σπουδάσει, δεν το θέλω για να φανώ εγώ στις φιλενάδες μου ότι έχω μορφωμένο παιδί... γιατί εγώ το παιδί μου θα το αγαπάω ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ακόμα κι αν καταλήξει πρεζάκιας στη φυλακή
Το να μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι εκφάνσεις της προσωπικότητας του, για μένα, είναι ανιδιοτέλεια.
Απ την στιγμή που θα τον αγαπάω ΟΠΟΙΟΣ κι αν είναι, και θα τον αγαπάω, θεωρώ ότι τον αγαπώ ανιδιοτελώς
Απ την άλλη, τον άντρα μου δεν θα τον αγαπάω αν ξαφνικά γίνει πρεζόνι ή κλέφτης... το παιδί μου όμως... ναι
Νομίζω ότι είναι οφθαλμοφανής η διαφορά
Και είμαι σίγουρη ότι θα το αγαπάω ακόμα κι αν αυτό θα με μισεί (άλλωστε νομίζω ότι το 99% των εφήβων μισεί τους γονείς του )
Και θα το αγαπάω το παιδί μου όταν θα σκέφτεται να με βάλει σε γηροκομείο και δε θα ξέρει πως να μου το πει
Αυτό είναι ανιδιοτελής αγάπη για μένα
Ανιδιοτελής αγάπη είναι να γίνεσαι δότης καρδιάς στο παιδί σου ενώ είσαι εν ζωή
Και αυτό είναι κάτι που αυτή τη στιγμή που το γράφω, ξέρω, ότι θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.