Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
28-12-08
02:18
1) Η γονιδιακη προδιαθεση τι σου λεει επ αυτου?
2) Εχει σημασια?
3) Και τα δυο. Εξαρτατε απο το ειδος της παθογενειας, αν παρουμε την καταθλιψη για παραδειγμα, ως ομοιοστατικο μηχανισμο μετα απο μια απολεια η μετα απο παρατεταμενη περιοδο υπερδιεγερσης (βλεπε αγχος η οτιδηποτε αλλο) τοτε ειναι η νευροχημια του εγγεφαλου που προσπαθει να επιτυχει ομοιοσταση. Δεν τιθεται θεμα nature over nurture εδω, ειναι και τα δυο αλλα δεν μπορουμε να αρνουμαστε τις βιολογικες βασεις του θεματος.
Γιατι εγω στις ιδιες κοινωνικες συνθηκες αναπτυσω καταθλιψη ενω εσυ οχι?
Για λόγο παρεμφερή που τα αδέλφια ενώ μεγαλώνουν στο ίδιο περιβάλλον και μοιράζονται μεγάλο ποσοστό γονιδίων μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Έχουν σημασία δηλαδή οι μοναδικές εμπειρίες του καθενός σε συνδυασμό με το μοναδικό τρόπο που τις αντιλαμβάνεται. Έστω λοιπόν ότι υπάρχει προδιάθεση σε ένα άτομο. Δεν πιστεύεις ότι η κοινωνία και ο τρόπος ζωής ενθαρρύνουν την εμφάνιση παθολογίας και μάλιστα ακόμα και σε άτομα που ενδεχομένως δεν έχουν γενετική προδιάθεση; Η μήπως η εκάστοτε κουλτούρα δεν ευνοεί την εμφάνιση συγκεκριμένων παθολογιών (π.χ. η υστερία στη βικτωριανή εποχή ή η νευρική ανορεξία στη σύγχρονη δυτικού τύπου κοινωνία); Δεν υποτιμώ το βιολογικό παράγοντα αλλά προτιμώ να εμπλουτίζω τον τρόπο που κατανοώ την ψυχική διαταραχή, βλέποντάς την παράλληλα και υπό ένα κοινωνικό πρίσμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
27-12-08
21:22
Η δράση των νευροδιαβιβαστών προκαλεί την κακή διάθεση ή η κακή διάθεση προκαλείται από τη δράση των νευροδιαβιβαστών;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
27-12-08
19:21
Θεωρώ πως η ψυχική διαταραχή (όπως και ο εθισμός) είνα πρόβλημα πρωτίστως κοινωνικό και ότι ένα μεγάλο σφάλμα του ιατρικού μοντέλου που υιοθετήθηκε επί σειρά ετών στην κλινική ψυχολογία ήταν η υπόνοια πως το άτομο χωλαίνει καθότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην κοινωνική πραγματικότητα. Μα πώς μπορεί κανείς να είναι λειτουργικός σε έναν εξ'ορισμού δυσλειτουργικό κόσμο; Το μοντέλο ανετράπη τις δεκαετίες του '50 και του '60 εκτός των άλλων χάρη στη συμβολή της ανθρωπιστικής ψυχολογίας και αργότερα μετά τη δεκαετία του '70 δηλαδή, προχωρήσαμε σε πιο εκλεπτυσμένες προσεγγίσεις όπως η γνωστική.
Δυστυχώς η νοοτροπία "το πρόβλημα δεν είναι στον κόσμο είναι στον άνθρωπο" παραμένει, με αποτέλεσμα πολλοί πάσχοντες να πνίγονται στην ενοχή και να θεωρούν την κατάστασή τους προσωπική αδυναμία και αποτυχία (ενώ αυτή να οφείλεται είτε σε κοινωνικούς είτε σε βιολογικούς παράγοντες). Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι τα πράγματα. Επιπλέον, αποφεύγω να κάνω τη διάκριση μεταξύ ήπιων και βαρύτερων περιπτώσεων με σκοπό να δούμε πού θα ήταν καλύτερα να χορηγήσουμε φάρμακα. Έγκειται στη δικαιοδοσία του καθενός να κρίνει τι είναι αυτό που ανταποκρίνεται στη δική του νόηση και τι του ταιριάζει. Μπορεί δηλαδή ο πάσχων να αντιλαμβάνεται νοητικά τι του συμβαίνει (λόγου χάρη ο καταθλιπτικός ξέρει πως δεν είναι λογικές οι διαστρεβλώσεις που κάνει για τον εαυτό του) αλλά συναισθηματικά να τον παίρνει ο διάολος και να μην έχει τον έλεγχο. Και για να πράξεις όσα προτείνει η swamps η καλή διάθεση είναι προαπαιτούμενο. Στην προκειμένη περίπτωση παρόλο που η κατάθλιψη μπορεί να είναι ήπια με τα επιστημονικά κριτήρια, η φαρμακευτική αγωγή θα μπορούσε να προσφέρει την πολυπόθητη καλή διάθεση για να μπορέσει το άτομο πλέον να υιοθετήσει κάποιες τεχνικές που θα καλυτερεύσουν τη ζωή του.
Για μένα η λύση είναι η πρόληψη. Οι άνθρωποι να ενημερώνονται, να εξερευνούν, να πειραματίζονται, να ενδοσκοπούν, να είναι σε εγρήγορση και να επεξεργάζονται συστηματικά κάθε πτυχή της ζωής ούτως ώστε να είναι σε θέση ανα πάσα στιγμή να εντοπίζουν σε ποιους τομείς θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν βελτιώσεις που θα τους κάνουν περισσότερο ευτυχείς.
Δυστυχώς η νοοτροπία "το πρόβλημα δεν είναι στον κόσμο είναι στον άνθρωπο" παραμένει, με αποτέλεσμα πολλοί πάσχοντες να πνίγονται στην ενοχή και να θεωρούν την κατάστασή τους προσωπική αδυναμία και αποτυχία (ενώ αυτή να οφείλεται είτε σε κοινωνικούς είτε σε βιολογικούς παράγοντες). Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι τα πράγματα. Επιπλέον, αποφεύγω να κάνω τη διάκριση μεταξύ ήπιων και βαρύτερων περιπτώσεων με σκοπό να δούμε πού θα ήταν καλύτερα να χορηγήσουμε φάρμακα. Έγκειται στη δικαιοδοσία του καθενός να κρίνει τι είναι αυτό που ανταποκρίνεται στη δική του νόηση και τι του ταιριάζει. Μπορεί δηλαδή ο πάσχων να αντιλαμβάνεται νοητικά τι του συμβαίνει (λόγου χάρη ο καταθλιπτικός ξέρει πως δεν είναι λογικές οι διαστρεβλώσεις που κάνει για τον εαυτό του) αλλά συναισθηματικά να τον παίρνει ο διάολος και να μην έχει τον έλεγχο. Και για να πράξεις όσα προτείνει η swamps η καλή διάθεση είναι προαπαιτούμενο. Στην προκειμένη περίπτωση παρόλο που η κατάθλιψη μπορεί να είναι ήπια με τα επιστημονικά κριτήρια, η φαρμακευτική αγωγή θα μπορούσε να προσφέρει την πολυπόθητη καλή διάθεση για να μπορέσει το άτομο πλέον να υιοθετήσει κάποιες τεχνικές που θα καλυτερεύσουν τη ζωή του.
Για μένα η λύση είναι η πρόληψη. Οι άνθρωποι να ενημερώνονται, να εξερευνούν, να πειραματίζονται, να ενδοσκοπούν, να είναι σε εγρήγορση και να επεξεργάζονται συστηματικά κάθε πτυχή της ζωής ούτως ώστε να είναι σε θέση ανα πάσα στιγμή να εντοπίζουν σε ποιους τομείς θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν βελτιώσεις που θα τους κάνουν περισσότερο ευτυχείς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.