Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Κατευθύνθηκε προς τα κει, ξεπέζεψε κι έδεσε τον γάιδαρο κοντά στην ξερική βλάστηση για να βοσκήσει. Ο ίδιος ξάπλωσε στη σκιά, έβγαλε το μαχαίρι του, έπιασε το καρπούζι κι άρχισε να το κόβει σε φέτες. Έχοντας μάλιστα ολάκερο καρπούζι στη διάθεσή του, έκοβε την ψίχα κάθε φέτας απάνω απάνω, εκεί που είναι το πιο γλυκό και το πιο νόστιμο, το κατακόκκινο. Πέταξε παράμερα τις καρπουζόφλουδες και σηκώθηκε να συνεχίσει το δρόμο του. Τότε ένιωσε ένα σφίξιμο στη φούσκα του κι είπε να ξαλαφρώσει πριν φύγει. Γύρισε προς τις φλούδες και τις κοίταξε με αηδία, έτσι όπως ήταν σκασμένος στο φαΐ. "Ποτέ δεν θα 'τρωγα τούτες τις αγουρίδες", είπε μέσα του κι άρχισε να τις κατουράει περιφρονητικά, αδειάζοντας έτσι το νερό που 'χε στο παγούρι του σαν ξεκίνησε. Καβάλησε και συνέχισε το δρόμο του.
Όμως η Έρημος είναι ανήμερο στοιχειό κι όσοι την πήραν αψήφιστα, έστω και για μια στιγμή, το πλήρωσαν ακριβά. Πολύ σύντομα ο Χότζας βρέθηκε σε δυσκολία, άρχισε να ξεραίνεται το στόμα και το δέρμα του, τα μάτια του να καίνε. Ακόμα λίγο κι ο γάιδαρος άρχισε να διαμαρτύρεται και να παραπατά από τη δίψα. Οι ερημότοποι της Ανατολίας φαίνονταν να μην έχουν τέλος, λες και δεν είχε ακόμα διανύσει ούτε ρούπι. Ξάφνου άμμος τον χτύπησε στο πρόσωπο. Το Θηρίο της Ερημιάς άρχισε να σφυρίζει και να βουίζει σάμπως προειδοποιητικά, χαμηλόφωνα αλλά μ' ένταση κι οργή, ενώ πέρα στο βάθος ο ουρανός έμοιαζε με μουτζούρα, από την αμμοθύελλα που θρασομανούσε μπροστά και του 'κλεινε το δρόμο. Ο Χότζας τα χρειάστηκε. "Λυπάμαι φίλε μου Μεμέτ Αγά, όμως δεν ήταν το θέλημα του Αλλάχ να έρθω μάρτυρας στη δίκη σου", είπε μόνος του κι έστρεψε το γάιδαρο να γυρίσουν πίσω...
Αποκαμωμένος απ' την πορεία κάτω απ' τον ήλιο και σκασμένος απ' τη δίψα, ένιωθε λες κι έφτανε το τέλος του, ότι δεν θα έβγαινε ποτέ μέσα απ' την Ερημιά. Τότε είδε μπροστά του εκείνο το βράχο τον λαξεμένο, με το φάτνωμα. Θυμήθηκε τις καρπουζόφλουδες. Είχε ήδη μετανοιώσει πολλές φορές που τις κατούρησε, καθώς τώρα θα του χρησίμευαν κουτσά στραβά να βρέξει λιγάκι το στόμα του και να φτάσει με το καλό στο χωριό του και στο σπιτάκι του. Το ξανασκέφτηκε και τράβηξε πάλι προς το βράχο και τη σκιά του. Ακόμα κι αν δεν τις έτρωγε κείνος, μπορούσε να τις δώσει στον γάιδαρο, για να μην τα τινάξει το ζωντανό στο δρόμο και τον αφήσει στη μέση του πουθενά. Έπιασε την πρώτη φλούδα, άκρη άκρη. Κοίταξε τη μισή ψίχα του καρπουζιού, που είχε αφήσει απάνω της κι ασυναίσθητα ξεροκατάπιε. "Τούτη δω τη φλούδα στην άκρη, δεν νομίζω ότι την κατούρησα, απ' την άλλη σημάδευα", είπε στον εαυτό του. Κι εκείνος δεν ήθελε πολύ, με τη δίψα που 'χε. Έγλυψε τη φλούδα μέχρι το βάθος κι ύστερα πέταξε το απομεινάρι στο γάιδαρο. Έπιασε τη δεύτερη φλούδα, βεβαιωμένος πια ότι κι αυτήν δεν την είχε κατουρήσει, κι έκανε πάλι τα ίδια. Έτσι, βήμα το βήμα, λογισμό τον λογισμό, έγλυψε μέχρι και την τελευταία φλούδα καρπουζιού που 'χε μείνει. Μ' αυτόν τον τρόπο τα κατάφερε να γυρίσει στο σπίτι του· ήταν πολύ ανακουφισμένος κι ευχαριστούσε τον Αλλάχ τον Παμμέγιστο γι' αυτό, όμως ποτέ δεν του πέρασε απ' το νου, ότι έστω και μια φορά είχε γευτεί τα ούρα του...
(απόσπασμα από το άρθρο με τίτλο "Οι Φλούδες του Χότζα, η Γνωστική Ασυμφωνία και... οι Μπάτσοι")
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο γέροντας Παΐσιος και ο γέροντας Πορφύριος όταν τους ρωτούσαν πώς να προσεύχονται, τους έλεγαν να λένε τις προσευχές της Εκκλησίας. Και όταν τους έλεγαν ότι δεν τις καταλαβαίνουν αυτοί τους εξηγούσαν ότι ακόμα και να μην τα καταλαβαίνουν όλα, αυτά όταν τα λες με φόβο Θεού, έχουν αποτέλεσμα γιατί όπως είπα μετρά η πρόθεση της καρδιάς.
Δεν θα κάνω το ατόπημα ν' αμφισβητήσω το λόγο των γερόντων, τους οποίους έχω ξαναπεί ότι ακόμη κι όταν δεν τους κατανοώ απολύτως, ακόμη κι όταν δεν είμαι αντάξιός τους, μελετώ με μεγάλη προσοχή αυτά που λένε. Για να το είπαν αυτοί λοιπόν, κάτι καλό θα έχει!
Πράγματι, οι ευχές, έτσι όπως είναι διατυπωμένες, στ' Αρχαία Ελληνικά, έχουν συγκεκριμένη δόνηση και βοηθούν στην πόλωση που είναι απαραίτητη για το συντονισμό με το Θείον, εκεί που οι προσευχές βγαίνουν αληθινές.
Πρόσεξε όμως, ότι αυτό που γράφεις, εμπεριέχει την προσευχή της εκκλησίας, υπό την προϋπόθεση να τα λες με φόβο Θεού και με καλή πρόθεση καρδιάς. Όταν απλά τα λες, χωρίς να βάζεις μέσα τους την καρδιά σου, τότε δεν έχουν πια κανένα νόημα. Τότε τα βαριά λόγια είναι φτώχεια.
"Με φόβο Θεού" από την άλλη σημαίνει, να δέχεσαι ότι δεν είναι το σύμπαν υποχρεωμένο ν' αλλάξει την πορεία του για σένα, το ζητάς ταπεινός ικέτης, χωρίς ίχνος εγωισμού. Μόνο αν κριθεί από το Θεό ότι το αξίζεις, τότε ίσως σου κάνει την τιμή να γυρίσει ένα του χαοτικό γραναζάκι για να πραγματοποιηθεί το Θέλημά σου.
Η δική μου γνώμη είναι αυτή που δείχνει η διδακτική ιστορία που δημοσίευσα. Όταν υπάρχει φόβος Θεού και αγνή καρδιά, αθώα ψυχή, τότε και αυτή η προσευχή, με τα γίδια και τα γιαούρτια, μπορεί να κάνει θαύματα, αρκεί να έχει κανείς πίστη, εκεί που οι προσευχές βγαίνουν και πάλι αληθινές.
Τα υπόλοιπα, όσα δεν παρέθεσα, θα ήταν σωστότερο να ειπωθούν στο θέμα των Πολυπολιτισμικών Σχολείων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο ιεραπόστολος πήρε μία βάρκα και κωπηλατώντας διέσχισε τη μεγάλη λίμνη. Έφτασε στην ερημική ακτή της κι άρχισε να σκαρφαλώνει την απόκρημνη πλαγιά του βουνού, με σκοπό να συναντήσει τον τσοπάνο και να τον μυήσει στη χριστιανική θρησκεία. Ανέβηκε στην κορυφή του βουνού και μετά άρχισε να κατηφορίζει, μετά άρχισε και πάλι ν' ανεβαίνει, μια ακόμη ψηλότερη κορυφή.
Σ' ένα υψίπεδο, κοντά στην ψηλότερη κορφή, συνάντησε τον τσοπάνο, να βόσκει τα αιγοπρόβατά του, παίζοντας τη φλογέρα του. Εκείνος παραξενεύτηκε, αφού σπάνια αντίκριζε άλλον άνθρωπο, εκτός από τον έμπορο που αγόραζε τα προϊόντα του.
"Ποιος είσαι του λόγου σου ξένε;" τον ρώτησε.
"Είμαι ιεραπόστολος και ήρθα να σου μιλήσω για το Θεό. Ξέρεις τίποτε γι' αυτόν;", αποκρίθηκε ο ιεραπόστολος που δεν είχε χρόνο για περιττές τσιριμόνιες.
"Η μανούλα μου, μου είχε μιλήσει για το Θεό, ότι έφτιαξε όλα τα πράγματα κι ότι αυτός αποφασίζει για όλα όσα συμβαίνουν, αλλά τίποτε άλλο δεν ξέρω", απάντησε ο βοσκός.
"Πιστεύεις σ' Αυτόν;"
"Ναι πιστεύω, γιατί είναι δυνατός και σοφός, όπως κατάλαβα κοιτώντας τον κόσμο γύρω μου".
"Ναι, αλλά προσεύχεσαι σ' Αυτόν;", επέμεινε ο ιεραπόστολος.
"Ναι, κάθε μέρα", απάντησε ο τσοπάνης.
"Και τι προσευχή του απευθύνεις τέκνον μου;"
"Δεν ξέρω καμμία προσευχή, γι' αυτό έφτιαξα μια δική μου".
"Μπορείς να μου την πεις να την ακούσω;"
"Αμέσως: Ω Θεούλη μου, εσύ που είσαι καλός κι αγαπάς τα προβατάκια, κάνε νά 'ναι τα τραγιά μου βαρβάτα, οι προβατίνες μου καρπερές, κάνε να βγάζουν μπόλικο γάλα κάθε μέρα, να πήζει ωραία το τυρί, να βγάζει πιο παχύ βούτυρο, να είναι νόστιμο και πλούσιο το γιαούρτι..."
Ο ιεραπόστολος έφριξε κι έβαλε τις φωνές στον τσοπάνη. "Μα τι είναι αυτά που λες αμαρτωλέ, ολόκληρο Θεό κι εσύ του μιλάς για τα τραγιά, τα τυριά και τα γιαούρτια, αναθεματισμένε; Ποιος νομίζεις πως είναι ο Θεός;", έκανε με το πρόσωπό του κατακόκκινο από το θυμό.
Ο βοσκός τα έχασε και ντράπηκε. Με τρεμάμενη φωνή απολογήθηκε. "Συγνώμη πάτερ μου, όμως εγώ δεν πήγα στο σχολείο, δεν φταίω εγώ, δεν φταίω, δεν ήθελα να προσβάλω το θεούλη", έκανε έτοιμος να βάλει τα κλάματα.
Ο ιεραπόστολος μαλάκωσε, αφού ο άνθρωπος ήταν αδαής κι όχι ασεβής. "Ο Θεός είναι πολύ μεγάλος και πρέπει να τον σέβεσαι", του είπε. "Τέτοιες άσχετες προσευχές δεν φτάνουν μέχρις Αυτόν. Το ξέρω πως δεν φταις εσύ, που ποτέ κανένας δεν σου μίλησε για το Θεό, εκτός από τα ελάχιστα που σου είπε η μάνα σου. Μην στεναχωριέσαι όμως, εγώ γι' αυτό ακριβώς ήρθα. Θα σου διδάξω μια σωστή προσευχή και θα τη λες κάθε πρωί μόλις ξυπνήσεις και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς".
"Και ο Θεός θα την ακούει αυτήν την προσευχή;", αναθάρησε ο βοσκός.
"Φυσικά, είναι γραμμένη ειδικά για να την ακούει ο Θεός και να στέργει τους ανθρώπους", απάντησε με σιγουριά κι αυταρέσκεια ο ιερέας. "Αρχίζω λοιπόν κι εσύ να επαναλαμβάνεις μετά από εμένα: Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς..."
Ο βοσκός προσπάθησε να επαναλάβει αλλά δεν τα κατάφερε. "Ωραία και καλοσούσουμα τα λόγια που λες πάτερ, αλλά τι σημαίνουν, δεν τα καταλαβαίνω;"
Ο ιερέας άρχισε να το τα εξηγεί σε απλή γλώσσα και ο βοσκός τα βρήκε όλα πολύ όμορφα. Άρχισε να επαναλαμβάνει την προσευχή, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρις ότου την έμαθε απ' έξω κι ανακατωτά. "Ευτυχώς που ήρθες πάτερ μου και μου έμαθες αυτήν την ωραία προσευχή, τώρα ο Θεός θα με ακούει και δεν θα είμαι μόνος μου πια", χάρηκε ο βοσκός, σαν μικρό παιδί.
Ο ιεροκήρυκας ήταν πολύ ευχαριστημένος με το έργο του. Αφού βεβαιώθηκε γι' άλλη μια φορά ότι ο τσοπάνος είχε μάθει καλά την προσευχή, αναχώρησε για να κυρήξει το λόγο του Θεού και στο υπόλοιπο βασίλειο. Έκανε αντίστροφα τη διαδρομή απ' την οποία είχε έρθει, και σιγά σιγά άρχισε να κατηφορίζει προς τους πρόποδες της οροσειράς, στις όχθες της λίμνης όπου τον περίμενε η βάρκα του.
Στο μεταξύ ο βοσκός κάθησε να προσευχηθεί, για πρώτη φορά μοναχός του. "Πάτερ ημών, ο εν... τοις... ουρανούς, άγια... τ' όνομά σου..." κόμπιασε. Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως είχε κιόλας ξεχάσει την προσευχή που μόλις είχε αποστηθίσει. Τρομοκρατήθηκε! Τώρα πώς θα τον άκουγε ο Θεός; Τι θα έκανε από εδώ και πέρα χωρίς προσευχή; Άρχισε να τρέχει σαν να τον κυνηγούσαν χίλιοι διάβολοι, μήπως και προλάβει τον ιεροκήρυκα, να του ξαναπεί την προσευχή.
Ροβολούσε τις πλαγιές σαν κατσίκι, πιλαλούσε τις ραχούλες, ώσπου έφτασε στην όχθη της λίμνης, όμως είδε τον ιερέα να έχει απομακρυνθεί με τη βάρκα του και μόλις που φαινόταν στο βάθος του ορίζοντα. Ο βοσκός δεν είχε δει ποτέ μια τέτοια έκταση νερού, αφού όλη του τη ζωή την πέρασε στο οροπέδιο που έβοσκε τα ζώα του. Μέσα στην απελπισία του και στην άγνοιά του, όρμηξε μέσα στη λίμνη και άρχισε να τρέχει επάνω στην επιφάνεια του νερού!
Κάποια στιγμή, πρόλαβε τον ιερέα, ο οποίος κωπηλατούσε αργά αργά. Εκείνος έμεινε αποσβολωμένος και με το στόμα να χάσκει από έκπληξη, όταν είδε το βοσκό να φτάνει τρέχοντας επάνω στο νερό.
"Πάτερ, πάτερ, περίμενέ με το φτωχό, περίμενέ με, ξέχασα την προσευχή που με δίδαξες και θέλω να μου την ξαναπείς", φώναξε ο βοσκός με κομμένη την ανάσα απ' το τρέξιμο και τη λαχτάρα.
Ο ιεροκήρυκας έπεσε στα γόνατα. "Μη δίνεις σημασία σ' αυτά που σε δίδαξα καλέ μου άνθρωπε. Σε παρακαλώ όμως ταπεινά να μου μάθεις κι εμένα να λέω εκείνη την προσευχή με τα τραγιά, τα τυριά και τα γιαούρτια"...
Ηθικό δίδαγμα: Μια προσευχή βγαλμένη από μια αθώα ψυχή και μια καθαρή καρδιά, είναι προτιμότερη από μια αποστηθισμένη και παπαγαλισμένη, και μπορεί στ' αλήθεια να κάνει θαύματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς και ταξίδευε με το προσωπικό του σκάφος. Όμως, σε μια κακοκαιρία, το σκάφος βούλιαξε και ο βασιλιάς κινδύνεψε να πνιγεί. Τούτο και θα γινόταν, εάν δεν έβλεπε τη σκηνή ένας ταπεινός ψαράς και με κίνδυνο της ζωής του δεν έσωζε τη ζωή του βασιλιά.
Ο βασιλιάς θέλησε να ευχαριστήσει τον ψαρά και του έταξε το εξής: "Βγες με τη βάρκα σου για ψάρεμα και όσα ψάρια πιάσεις θα σου δώσω το βάρος τους σε χρυσάφι", του είπε.
Χαρούμενος ο ψαράς, φόρτωσε στο καΐκι του το πιο μεγάλο του δίχτυ και ανοίχτηκε για να ψαρέψει. Ωστόσο, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Όταν τράβηξε τα δίχτυα του, για πρώτη φορά στη ζωή του δεν είχε πιάσει ούτε ένα ψάρι. Μόνο ένα μάτι από ψάρι είχε πιαστεί σε ένα από τα άγκιστρα του διχτυού.
Απογοητευμένος ο ψαράς πήρε τη μηδαμινή ψαριά του και κίνησε για το παλάτι. Εκεί ο βασιλιάς είχε ετοιμάσει την αίθουσα του θρόνου για την τελετή της ανταμοιβής. Στο κέντρο της αίθουσας είχε στηθεί μια μεγάλη ζυγαριά ακριβείας, με δύο τάσια: στο ένα θα έβαζαν την ψαριά και στο άλλο το χρυσάφι. Δίπλα στη ζυγαριά είχε στηθεί ένας σωρός από μικρά τσουβάλια χρυσού.
Όταν ο ψαράς έδειξε το μάτι που του είχε αποφέρει η ψαριά εκείνης της ημέρας, ο βασιλιάς γέλασε. "Είσαι πολύ άτυχος αγαπητέ μου", του είπε, "ωστόσο ας τηρήσουμε τη συμφωνία κι ας ζυγίσουμε την ψαριά σου". Έβαλε λοιπόν το μάτι του ψαριού στο ένα τάσι της ζυγαριάς κι έριξε ένα τσουβαλάκι χρυσού στο άλλο, σκοπεύοντας να φανεί όσο το δυνατόν γενναιόδωρος. Προς μεγάλη έκπληξη όλων των παρευρισκομένων, η ζυγαριά δεν έγειρε προς το μέρος του χρυσού, παρά το γεγονός ότι ένα τσουβάλι χρυσάφι είναι σίγουρα πιο βαρύ από ένα μάτι ψαριού.
Γεμάτος περιέργεια ο βασιλιάς, έριξε κι ένα δεύτερο τσουβαλάκι χρυσάφι στη ζυγαριά, ξανά όμως αυτή δεν κινήθηκε καθόλου και το μάτι έδειχνε να είναι και πάλι πιο βαρύ. Έριξε τρίτο, έριξε τέταρτο και το αποτέλεσμα δεν άλλαζε. Στο τέλος είχε ρίξει όλο το χρυσάφι που υπήρχε στην αίθουσα κι όμως το μάτι ακόμη έδειχνε βαρύτερο.
Γεμάτος απορία ο βασιλιάς, έστειλε τον αγγελιοφόρο του να φωνάξει στο παλάτι το σοφό του βασιλείου, έναν γέροντα ερημίτη που είχε τη σκήτη του στο βουνό. Μετά από αρκετή αναμονή, ο σοφός έφτασε στην αίθουσα του θρόνου. Ο βασιλιάς του εξήγησε το τι ακριβώς είχε συμβεί και του ζήτησε να του δώσει μια εξήγηση για το θαυμαστό αυτό γεγονός.
Ο σοφός περιεργάστηκε για λίγο τη ζυγαριά με το μάτι και το χρυσάφι, χωρίς να μιλήσει και ξαφνικά πήγε στο τζάκι, πήρε μια χούφτα στάχτη και με αυτήν κάλυψε το μάτι. Άξαφνα η ζυγαριά ανατράπηκε με πάταγο που έκανε όλους τους αυλικούς αλλά και το βασιλιά να τιναχτούν έντρομοι από τη θέση τους. Η ισορροπία και η λογική είχαν επιτέλους αποκατασταθεί.
Ο βασιλιάς ζήτησε εξηγήσεις από το σοφό, για το τι είχε στην πραγματικότητα συμβεί. "Βασιλιά μου", απάντησε ο γέροντας, "το μάτι δεν χορταίνει ποτέ, όσο χρυσάφι και να του δώσεις. Εάν δεν το κάλυπτα με τη στάχτη, θα έχανες όλο σου το βασίλειο και πάλι η ζυγαριά δεν θα είχε γύρει".
Εκείνη την ημέρα υπήρξαν δύο κερδισμένοι στο βασίλειο: Ο βασιλιάς που εκτός από τη σωτηρία της ζωής του είχε κερδίσει ένα γερό μάθημα και ο ψαράς που τελικά δέχτηκε να φύγει από το παλάτι με εκατό τσουβαλάκια χρυσού...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Στο δρόμο συνάντησαν μια γυμνή γυναίκα να κλαίει στις όχθες ενός ποταμού.
3 μέρες και 3 νύχτες προσπαθούσε να περάσει απέναντι χωρίς επιτυχία.
Ο Δάσκαλος προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Την πήρε στους ώμους του, και με τη βοήθεια του μαθητή του, την περασαν απέναντι και συνέχισαν το δρόμο τους.
Έπειτα από πολλές ώρες και ενώ πλησίαζαν στον προορισμό τους, ο μαθητής ρώτησε:
-Μα Δάσκαλε, ήταν σωστό να μεταφέρεις μια γυμνή γυναίκα στους ώμους σου?
Και ο Δάσκαλος:
-Έγω την πέρασα απέναντι και την άφησα στις όχθες του ποταμού,
μα φαίνεται πως εσύ την κουβαλάς ακόμα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ένα πρωί, του εμφανίστηκε ένας άγγελος. "Ο Θεός με έστειλε για να σου δείξω κάτι", του είπε. Τον πήρε και τον μετέφερε με θαυμαστό τρόπο πίσω από ένα θάμνο. "Πες μου τι βλέπεις;", τον ρώτησε. "Βλέπω έναν πλάτανο με παχύ ίσκιο και μια βρύση με δροσερό νερό να ρέει πλάι του", αποκρίθηκε αυτός. "Τώρα θα πρέπει να μου ορκιστείς ότι δεν θα επέμβεις ή έστω μιλήσεις, ό,τι και να δεις να συμβαίνει", τον πρόσταξε ο άγγελος. Ο ιερέας ορκίστηκε με κατάνυξη.
Μετά από λίγο, εμφανίστηκε ένας πλούσιος με το άλογό του και σταμάτησε να πιει νερό και να ξαποστάσει. Ήπιε νερό και ξάπλωσε για λίγο κάτω από το δροσερό ίσκιο του πλάτανου, όπου πήρε έναν υπνάκο. Ύστερα ξύπνησε, ανέβηκε στο άλογό του και συνέχισε το δρόμο του, αφήνοντας όμως πίσω του ένα πουγγί παραγεμισμένο με χρυσές λίρες.
Μετά από λίγη ακόμη ώρα, ένας δεύτερος άνθρωπος εμφανίστηκε πεζός και σταμάτησε να πιει νερό. Ξαφνικά, είδε το πουγγί με τις λίρες, το σήκωσε και άρχισε να χοροπηδά από χαρά. Έβαλε το πουγγί στην τσέπη του και χωρίς να χάσει καιρό, έτρεξε να εξαφανιστεί.
Λίγο αργότερα, ένας τρίτος άνθρωπος, έφτασε κι αυτός στη βρύση. Την ώρα όμως που έπινε νερό, επέστρεψε ο πλούσιος, ο οποίος είχε στο μεταξύ αντιληφθεί ότι είχε χάσει το πουγγί του και γύρισε να το αναζητήσει. Μόλις λοιπόν είδε τον άλλο άνθρωπο, άρχισε να τον κατηγορεί ότι του έκλεψε το πουγγί με τις λίρες και να του ζητά να του τις επιστρέψει. Άρχισαν να καυγαδίζουν και πάνω στον καυγά, ο πλούσιος έσπρωξε απότομα τον άλλο, εκείνος έπεσε στο έδαφος κι έσπασε το σβέρκο του σε μια απ' τις ρίζες του πλάτανου. Ο πλούσιος πανικόβλητος, ανέβηκε στο άλογό του κι εξαφανίστηκε...
"Πες μου τώρα", είπε ο άγγελος στον ιερέα. "Τι πιστεύεις γι' αυτά που είδες, ήταν καλά ή κακά;"
"Καλέ μου άγγελε", απάντησε εκείνος, "η ψυχή μου είναι βαριά από το κακό που είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. Ο ένας έκλεψε το πουγγί που δεν ήταν δικό του, ο άλλος κατηγόρησε άδικα έναν αθώο άνθρωπο και από πάνω τον σκότωσε, χωρίς μάλιστα να τιμωρηθεί."
"Δεν γνωρίζεις όμως ακριβώς την ιστορία", αποκρίθηκε ο άγγελος. "Ο πλούσιος που ήρθε πρώτος στη βρύση, είχε καταπατήσει τα χωράφια του δεύτερου και τα δικαστήρια τον είχαν δικαιώσει, όπως κάνει πάντοτε η ανθρώπινη δικαιοσύνη, ν' αδικεί τους φτωχούς και να αθωώνει τους πλούσιους. Η θεία δικαιοσύνη όμως απαιτούσε ο πλούσιος να πληρώσει το χρέος του και αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο Θεός για να συμβεί αυτό.
Ο τρίτος άνθρωπος, αυτός που σκοτώθηκε, είχε δολοφονήσει τον αδελφό του, χωρίς να το υποψιαστεί κανείς, ούτε και να τον κατηγορήσει. Οι τύψεις του όμως ήταν τέτοιες, που γονατιστός παρακάλεσε το Θεό να τον απαλλάξει απ' το βάρος που κουβαλούσε. Αυτός ήταν ο τρόπος που βρήκε ο Θεός για ν' ανταποκριθεί στην προσευχή του.
Όσο για τον ίδιο τον πλούσιο, μετά από αυτό που έκανε, χάρισε την περιουσία του στους φτωχούς και πήγε να γίνει ιεραπόστολος, προσφέροντας τεράστιο ανθρωπιστικό έργο στην Αφρική και σώζοντας πολλές ζωές."
Ο ιερέας κοίταξε τον άγγελο εμβρόντητος, μην ξέροντας τι να πει. "Πήγαινε λοιπόν εν ειρήνη", τον αποχαιρέτησε ο άγγελος "και να θυμάσαι πόσο λίγα γνωρίζεις, ώστε να μπορείς ν' αποφασίσεις τι είναι καλό και τι κακό."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Αρχική Δημοσίευση από ss198621:γιατι πραγματικα ολλα τα ηθικα διδαγματα και ολλες οι σοφες φρασεις και προτασεις
κρυβονται μεσα στην καρδια ολλον μας.
Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με αυτό το τελευταίο. Πράγματι η ψυχή των μύθων βρίσκεται εγχαραγμένη στην καρδιά όλων μας.
Αλήθεια, θυμάσαι με βάση ποια δεδομένα έφτασες τόσο γρήγορα σε αυτό το συμπέρασμα;
Μήπως ακούγοντας μικρός τέτοιες διδακτικές ιστορίες;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Αυτο μου θυμισε ενα ρητο ''καποτε στεναχωριομουν που δεν ειχα παπουτσια εως οτου ειδα καποιον στο δρομο που δεν ειχε ποδια"
δεν εχω να πω κατι παραπανω εκτος του οτι εμεις οι ανθρωποι δεν συμφιλιωνομαστε με το γεγονος οτι πρπει να αρκουμαστε στα αγαθα που εχουμε ως τωρα και θα πρπει να ειμαστε περηφανοι για οσα εχουμε αποκτησει!Υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουνε αυτα που εμεις ειτε απλωχερα αποκτησαμε ειτε προσπαθησαμε για αυτα!
Είναι εξαιρετικό το γεγονός ότι κάθε αναγνώστης έχει και κάτι διαφορετικό να δει από μια τέτοια σοφή ιστορία. Έτσι είναι το σωστό. Κανείς δεν κατέχει από μόνος του το κλειδί της απάντησης. Το συλλογικό υποσυνείδητο έχει πολλούς τρόπους να δει και να κατανοήσει τα σύμβολα. Η δύναμη του συνειρμού ενώνει ομοειδείς έννοιες. Αυτό είναι και το απόσταγμα της Σοφίας, που από τις γνώσεις, γεννάει τη Γνώση. Να μπορεί να κωδικοποιηθεί μέσα σε μια τόσο απλή ιστορία, που να μπορεί να την καταλάβει ο καθένας. Ακόμη κι ένα παιδί...
Ήταν κάποτε ένα δράκος. Ζούσε μοναχός σε χαμένες στα βουνά σπηλιές. Περνούσε τη μέρα του τριγυρνώντας από εδώ από εκεί.. αν και τον περισσότερο χρόνο καθόταν και συλλογιζότανε.
Τι να κάνει ένας φτερωτός δράκος σε αυτά τα μέρη; Γιατί δεν βρίσκει άλλους δράκους να συναντήσει ;
.............................................
Άπλωσε τα χέρια του αλλά τα νύχια μπήκαν βαθειά στη σάρκα της .
Άνοιξε το στόμα του αλλά έβγαλε φωτιές και τα φτερά της νεράιδας κάηκαν.
Έβγαλε δάκρυα από τα μάτια του αλλά αυτά την έπνιξαν.
Η νεράιδα κάθισε και πέθανε στην αγκαλιά του.. ο δράκος ήταν και πάλι μόνος.
....!???!!!!
Ηθικό δίδαγμα :
Δεν αρκεί να το θέλεις.. πρέπει και να μπορείς..
.. να αγαπήσεις τον άλλον.
Η πολύ συγκινητική ιστορία που μας χάρισε η Νεράιδα, έχει και άλλο τρόπο ανάγνωσης, ο οποίος δεν έρχεται αναγκαστικά σε αντίθεση με το παραπάνω ηθικόν δίδαγμα:
Είναι ένα σχόλιο, πάνω στη σκληρή μοίρα όσων διαφέρουν τόσο πολύ από τους άλλους, ώστε ακόμη κι αν αγαπήσουν κάποιον, αυτό να δημιουργεί τον κίνδυνο να καταστρέψουν αυτό που αγαπάνε. Υπάρχει ολόκληρη φιλολογία γύρω απ' τα "freaks" αυτού του κόσμου. Η αέναη μοναξιά (Solitude Aeturnus) τους επιφυλάσσεται ως μητριά.
Υπάρχει και μια άλλη θέαση: Ο Δράκος συμβολίζει το βαθύ ασυνείδητο. Η Νεράιδα την ψυχή.
Ο συμβολισμός είναι προφανής. Εδώ απεικονίζεται ο φόβος για απώλεια της ψυχής, σε περίπτωση που αυτή αφεθεί στην αγκαλιά του βαθύτερου "Θέλω" μας, του Θελήματός μας. Φυσικά, έχει και τη "λιμπιντική" πλευρά του το θέμα.
Οι δύο παραπάνω ερμηνείες συσχετίζονται εννοιολογικά. Αυτός ο φόβος είναι που κάνει κάποιους ανθρώπους να νιώθουν ως freaks και να επιλέγουν ασυναίσθητα τη μοναξιά, προκαλώντας άθελά τους τη σκληρή μοίρα που φαινομενικά τους κατατρέχει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Επίσης μου αρέσουν οι ιστορίες του Χότζα, θα παραθέσω κι εγώ μερικές παρακάτω. Ευχαριστώ τη Μάνια που μου τις θύμισε. Θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας, ότι οι ιστορίες του Χότζα προέρχονται από τη Σουφική παράδοση και αποτελούν αποστάγματα σοφίας, μιας από τις σημαντικότερες εσωτερικές αδελφότητες της Πρόσω Ανατολής. Η ιστορία που μας παρέθεσε, έχει κι ένα ακόμη δίδαγμα, εκτός από αυτό που βρήκε η Νεράιδα: Η εξουσία έχει τον τρόπο να επιβάλει δυσάρεστα μέτρα, εκφοβίζοντας αρχικά μέσω της προπαγάνδας της ότι θα πάρει πολύ χειρότερα μέτρα και τελικά να παίρνει τα μέτρα που είχε αρχικά σκοπό, παρουσιάζοντάς τα όμως ως "υποχώρηση" από αυτά που δήθεν θα έπαιρνε. Ο θείος Γιόζεφ έχει γράψει γι' αυτήν την τεχνική. Ο Όργουελ περιγράφει κάτι παρόμοιο στο 1984. Οι ιστορίες του Χότζα, έχουν και στοιχεία "κυβερνητικής" και σχολιάζουν την εξουσία, όπως αυτή που θα παραθέσω παρακάτω...
Ήταν κάποτε ένας πρύτανης πανεπιστήμιου και πήγε στο Θιβέτ θέλοντας να μάθει τα μυστικά τον μονάχων .τελικά έφτασε και συνάντησε τον μέγα δάσκαλο και του είπε ο καθηγητής για τον λόγο που ήρθε ο μέγας δάσκαλος του πρόσφερε ένα τσάι και άρχισε να το γεμίζει σε λίγη ώρα το ποτήρι ξεχείλισε αλλά ο μέγας δάσκαλος συνέχιζε να το γεμίζει τότε ο πρύτανης του είπε φτάνει δεν βλέπεις πως ξεχείλισε? Και του απάντησε εσύ είσαι σαν το ποτήρι με το τσάι πως θέλεις να σου μάθω τα μυστικά μας όταν έρχεσαι ήδη γεμάτος από τον δικό σας κόσμο…και ο καθηγητής έφυγε χωρίς να πει τπτ
Πολύ ωραία ιστορία επίσης. Το δίδαγμα που παίρνω εγώ, είναι πως δεν μπορείς ν' αναζητείς τη Γνώση, όταν νομίζεις ήδη ότι γνωρίζεις. Ας θυμηθούμε το Σωκρατικό "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα". Μόνο η αγνή καρδιά ενός παιδιού, ή ενός τρελού μπορεί να χωρέσει τη Γνώση, ακριβώς όπως ο Ιησούς είπε "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτοίς εστί η Βασιλεία των Ουρανών" και "Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν σας ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών". Στην αναζήτηση προσερχόμαστε με το μυαλό κενό και την καρδιά καθαρή. Το ποίημα του Άλιστερ Κρόουλυ "Αχυράνθρωποι" σχετίζεται με αυτά που προαναφέρω. Δεν είναι τυχαίο ότι ο "Επίσημος Τρελός του Ταξιδιού" των Ταρώ επέλεξε αυτήν την ιστορία για να μας πει κάτι. Σύντομα στις Ταρώ θα δημοσιευτεί ένα κείμενο περί των Διδασκάλων Ζεν...
Και η πρώτη δική μου ιστορία:
Ο Χότζας καθόταν ακίνητος στον ήλιο, με το πρόσωπό του καλυμμένο από μύγες, οι οποίες τον απομυζούσαν. Αυτός όμως καθόταν ατάραχος και τις ανεχόταν, χωρίς ν' αντιδρά καθόλου. Ξαφνικά, βγαίνει έξω η γυναίκα του και βλέπει την όλη κατάσταση. Παίρνει λοιπόν ένα πανί και διώχνει τις μύγες από το πρόσωπο του Χότζα. Αυτός έγινε έξω φρενών και άρχισε να τη βρίζει και να τη μαλώνει. "Μα γιατί άντρα μου με μαλώνεις, αφού έδιωξα τις μύγες που σου ρουφούσαν το αίμα", άρχισε αυτή να κλαίει. "Ανόητη, ανόητη", φώναζε ο Χότζας, "αυτές οι μύγες ήταν χορτάτες. Τώρα που τις έδιωξες θα έρθουν άλλες κι αυτή τη φορά θα είναι πεινασμένες"...
Αυτήν την ιστορία τη θυμάμαι κάθε φορά που έρχονται εκλογές, αυτός είναι και ο κύριος λόγος που δεν ψηφίζω. Αποτελεί σχόλιο για την εξουσία, έμμεσο βέβαια και συγκαλυμμένο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Για τη δεύτερη ιστορία της Isi, εγώ προσωπικά έβγαλα το εξής συμπέρασμα:
Οι άνθρωποι ψάχνουμε για την αλήθεια, όχι εκεί που αυτή βρίσκεται στην πραγματικότητα, αλλά εκεί που μας βολεύει, ή που μπορούν να κατανοήσουν το μυαλό ή οι αισθήσεις μας. Φυσικά, εκεί δεν πρόκειται να βρούμε τίποτε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.