Θεωρεις οτι ειστε πιο ικανοι εσεις να κανετε οτι θελετε,να φερνετε τα λεφτα σπιτι και εμεις να μην κανουμε τιποτα ουσιαστικο εκτος απο την ανατροφη των παιδιων;
Κοριτσάκι μου καταρχήν θέλω να μάθω την ηλικία σου. Κατά δεύτερον, προσβάλλεις ένα τεράστιο ποσοστό γυναικών στον κόσμο που θεωρεί οτι δεν υπάρχει τίποτα πιο ουσιαστικό από το να μεγαλώνουν και να ανατρέφουν τα παιδιά τους. Σταματάω εδώ γιατί θα εκνευριστώ, και γιατί καταλαβαίνω οτι δεν είσαι πάνω από 25 χρόνων. Αλλά πρόσεξε πώς εκφράζεσαι για κάτι που για κάποιους είναι ιερό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Γύρω από αυτό χτίστηκε μία μυθολογία από την ψυχολογία και την ψυχιατρική, οι οποίες αποφαίνονταν ότι για όλα τα δεινά και για όλη την παθολογία, από αυτισμό μέχρι σχιζοφρένεια, ευθύνεται η μητέρα. Σήμερα αυτό καταρρίπτεται και η παθολογία παρουσιάζεται ως πολυπαραγοντικό φαινόμενο
Μυθολογία; Μήπως μιλάμε εκ του ασφαλούς, ξέροντας τη δική μας περίπτωση κι άλλες 6-7 περιπτώσεις και κλίνουμε σε ένα θέμα; Γιατί τότε εγώ σας λέω άλλες 6-7 ανάποδες περιπτώσεις και συμπέρασμα δε βγαίνει. Ποιος μπορεί να αρνηθεί οτι το παιδί χρειάζεται τη μάνα του, να περάσει μαζί του ποσοτικό ή ποιοτικό χρόνο, ποσώς το ενδιαφέρει, να παίξει μαζί του, να του μάθει πράγματα, να γελάσουν, να το βοηθήσει σε δυσκολίες, να χαρεί με τη χαρά του; Να σας πω ένα παράδειγμα δικό μου. Μετά το σχολείο πήγαινα στη γιαγιά γιατί οι δικοί μου δούλευαν. Η γαγιά ερχόταν 2 ώρες μετά, γιατί ήταν νέα και δούλευε κι αυτή. Μια φορά είχε γίνει κάτι στο σχολείο και ήθελα να της το πω. Μπαίνει μέσα λοιπόν κουρασμένη κι εγώ πέφτω πάνω της και με χαρά άρχισα να της λέω την ιστορία. Εκείνη μου λέει "παιδί μου, άσε με να πάρω μια ανάσα, να φάω κάτι και τα λέμε μετά". Ε σας πληροφορώ οτι πέρασαν 15 χρόνια κι ακόμα το θυμάμαι, δεν της ξαναείπα ποτέ τίποτα. Αυτό που εμάς μας φαίνεται γελοίο και ασήμαντο, στο παιδί μπορεί να κάνει τεράστια εντύπωση και να το στιγματίσει. Οπότε έλα πες μου ξανά για ψυχολογίες και μύθους που καταρρίφθηκαν.
οι γυναίκες παγιδεύονται σε ένα δίλημμα που δε θα έπρεπε να υφίσταται
Μα για μένα δεν υπάρχει καν δίλημμα! Ξαναλέω πως δε διανοούμαι μάνα να μη βάλει το παιδί της πάνω απ' όλα...
... ακόμα ακόμα κι αν ήταν ατύχημα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
γυναίκες που παράτησαν την καριέρα τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Οι περισσότερες πολλά χρόνια αργότερα το μετάνιωσαν και μάλιστα έλεγαν συνεχώς στις κόρες τους να μην κάνουν το ίδιο επ'ουδενί.
Αυτές οι γυναίκες έκαναν παιδί χωρίς να το επιλέξουν γιατί απλά τους έτυχε. Λογικό είναι λοιπόν σε κάποιο σημείο της ζωής τους να αναρωτιούνται πώς θα ήταν η ζωή τους αν δεν τους είχε τύχει ένα παιδί. Οι κόρες όμως αυτών των γυναικών υπάρχει πιθανότητα να επιλέξουν να κάνουν παιδί από την καριέρα, οπότε η συμβουλή είναι άκυρη και δείχνει οτι κρίνουν εξ ΄δίων τα αλλότρια.
Θα πει όμως "τι κρίμα που παράτησα την καριέρα μου, όσο κι αν αγαπάω το παιδί μου, θα μπορούσα να τα είχα κάνει ταυτόχρονα αν συνεισέφερε και ο άνδρας μου εξίσου".
Αυτό είναι κάτι που ένα ζευγάρι μπορεί να κανονίσει. Δεν υπάρχει νόμος που να το απαγορεύει. Αλλά κακά τα ψέματα, με 8 ώρες εργασία δε γίνεται καριέρα. Κάποιος θα υποχωρήσει.
Από το οτιδήποτε, θα την χαρακτηρίσω φυσικά κακή μάνα. Από κάτι συγκεκριμένο όμως, δεν θα την κακοχαρακτηρίσω απαραιτήτως, θα κρίνω πρώτα τι είναι αυτό.
Να η βασική μας διαφορά: εγώ δεν διανοούμαι οτι υπάρχει στον κόσμο πιο σημαντικό πράγμα για μια μάνα από ένα παιδί (που έχει φέρει στον κόσμο ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ).
Κατά τα άλλα, συμφωνούμε.
Και να πω και μια προσωπική ιστορία, η θεία μου ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα που θα μπορούσε να γίνει μοντέλο. Ήταν επίσης γερό μυαλό και πέρασε στο πανεπιστήμιο. Η επιλογή της όμως ήταν να κάνει οικογένεια. Έκανε 6 παιδιά, ακόμα μεγαλώνει κάποια, και ποτέ της δε μετάνιωσε που παράτησε τα πάντα για τα παιδιά. Δε συμφωνώ ιδιαίτερα, γιατί έχασε κάθε επαφή με τον έξω κόσμο και έμεινε πίσω σε κάποια πράγματα. Αλλά θέλω να σας πω οτι οι επιλογές του καθενός είναι διαφορετικές κι το οτι κάτι μας φαίνεται εξωφρενικό δε σημαίνει οτι δεν κάνει κάποιον άλλο ευτυχισμένο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μα ποιες ορμόνες της εγκυμοσύνης; Εγώ σου λέω να εποιλέξει να κάνει ένα παιδί (δηλαδή να μείνει έγκυος) ξέροντας τις συνέπειες. Αν είναι να το επιλέξει μετά που θα γεννήσει (α γαμώτο, ένα μωρό! ας το μεγαλώσω) ζήτω που καήκαμε...Πιθανόν να τη γεμίζει στην αρχή, όταν είναι ακόμη επηρεασμένη από τις ορμόνες της εγκυμοσύνης. Μετά όμως; Μετά κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει άποψη, αλλά θα είναι πολύ αργά για την καριέρα της...
Κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει άποψη; Ποιες στατιστικές το λένε αυτό; Ποια μάνα που επέλεξε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί θα μετανιώσει και θα πει "αχ μακάρι να μη σε είχα γεννήσει γιατί η καριέρα μου πάει στον βρόντο";
Και η πιο σημαντική ερώτηση: πώς θα χαρακτηρίσεις μια μάνα που θα βάλει το παιδί της σε δεύτερη μοίρα από το οτιδήποτε;
Δηλαδή για σένα η μοίρα κάθε γυναίκας είναι είτε να μην κάνει παιδιά, είτε να μην κάνει τίποτα σπουδαίο (εκτός απο τα παιδιά της, για όσους τα θεωρούν επίτευγμα);
Μια επιστήμων που κάνει έρευνα για τον καρκίνο για παράδειγμα, θα έπρεπε να την παρατήσει ή να μην κάνει παιδιά;
Ο πατέρας για για σένα τι ρόλο παίζει; Πρέπει κι αυτός να παρατήσει/παραμελήσει τη δουλειά του;
Καταρχήν η μοίρα μιας γυναίκας είναι αυτή που η ίδια επιλέγει. Ξέροντας όμως τα γεγονότα: το παιδί χρειάζεται να σε έχει κοντά του. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει, το παίρνω σαν δεδομένο. Τώρα ποιοτικά, ποσοτικά, μη μασάμε τις ίδιες καραμέλες, πρέπει να είσαι κοντά του. Αν λοιπόν επιλέξεις να κάνεις παιδί, δέχεσαι οτι το παιδί είναι προτεραιότητα. Αν λοιπόν η δουλειά σου χρειάζεται πολλές ώρες και πολλή συγκέντρωση, ξέρεις εκ των πραγμάτων οτι δεν μπορείς να είσαι κοντά στο παιδί (που είπαμε οτι είναι απαραίτητο). Οπότε γιατί έκανες παιδί; Κι αφού το έκανες, πώς του στερείς κάτι που δικαιούται, αφού από πριν ήξερες τις υποχρεώσεις σου;
Εγώ προσωπικά θεωρώ το να κάνεις και να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί (γενικολογίες αλλά αν εμβαθύνω θα βγω εκτός θέματος) είναι μεγαλύτερο επίτευγμα από το να εργάζεσαι κάπου και να δημιουργείς ή να προσφέρεις στην κοινωνία. Εσύ όμως που σκέφτεσαι το ανάποδο, γιατί επιλέγεις να κάνεις παιδί; (γενικό το εσύ).
Παιδιά μπορεί να κάνει ο καθένας. Κι αυτή που μένει 24 ώρες σπίτι μαζί τους, κι αυτή που λείπει στην Αμερική για δουλειές και τα βλέπει καλοκαίρι και Χριστούγεννα. Το θέμα είναι πώς θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά.
Ο πατέρας εφόσον δέχεται να κάνει οικογένεια πρέπει εκ των πραγμάτων να μπορεί να φέρνει χρήματα στο σπίτι. Άνετα μπορεί να γίνει και το ανάποδο: να φέρνει η γυναίκα χρήματα κι ο άντρας να μεγαλώνει τα παιδιά. Δεν αντιλέγω. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να αφοσιωθεί στα παιδιά. Το ποιος είναι αυτός, αδιάφορο. Είθισται βέβαια να είναι η γυναίκα, δε θα το κρίνω σωστό ή λάθος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Θα διάλεγα να το βλέπει περισσότερο αυτός που θα θυσιάσει λιγότερα για να το επιτύχει αυτό.
Πιστεύω ακράδαντα ότι για να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά, πρέπει οι γονείς του να είναι ευτυχισμένοι και να μην νιώθουν ότι θυσίασαν τη ζωή τους για αυτό, διότι αυτό βγαίνει σε καταπιεσμένο μίσος και υπερβολικές απαιτήσεις από το παίδι όπως έχουμε δει πολλάκις ("Θυσίασα τη ΖΩΗ μου για σένα κι εσύ με απογοητεύεις έτσι??? Κωλόπαιδο, ανάθεμα την ώρα που σε γέννησα!!" Τραβηγμένο; Το έχω ακούσει πολλές φορές σε διάφορες παραλλαγές από μάνες που σταμάτησαν τη δουλειά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους...)
Για να το αποφύγουμε λοιπόν αυτό όπως έχω πει και στο θέμα της έκτρωσης πρέπει η μάνα να ΕΠΙΛΕΞΕΙ να φέρει ένα παιδί στον κόσμο, όχι μόνο όταν τα οικονομικά της είναι καλά, αλλά κι όταν νιώθει έτοιμη πως μπορεί να του δοθεί ολοκληρωτικά κι οτι η θυσία που κάνει να αφήσει ή να παραμελήσει την εργασία / σπουδές κλπ δεν είναι τόσο σημαντική όσο το να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τι να σας κάνουμε ω άντρες, χωρίς σεξ δε ζείτε. Αν μπορέσετε ποτέ να ζήσετε χωρίς σεξ, δε θα σας πιάνουμε πια κορόϊδα οι γυναίκες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι κάποιος με επαγγελματικές ικανότητες (όπως τις ορίζω εγώ) δεν θα τις αξιοποιήσει και θα προτιμήσει να κάνει κάτι που το κάνει ο οποιοσδήποτε.
Φοβερή υποτίμηση της έννοιας "μάνα" αυτή η φράση... Για μένα λοιπόν συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο: δεν μπορώ να φανταστώ πώς μια γυναίκα μπορεί να απαρνηθεί την ύψιστη ευτυχία του να κάνεις και να μεγαλώσεις ένα παιδί για να ικανοποιήσει τη ματαιδοξία της. Είναι σαν να λέω "μα καλά, πώς προτιμά κάποιος να φάει ψάρι τη στιγμή που μπορεί να φάει κρέας;" Κοινώς, περί ορέξεως και γούστου ουδείς ο λόγος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Συνεχίζεις εν μέρει το συλλογισμό μου. Ακριβώς αυτό εννοούσα. Οτι θέλανε να φορτωθούν και νέες ευθύνες χωρίς να θέλουν ή να μπορούν να απαρνηθούν τις ήδη υπάρχουσες. Θέλω να μου πεις όμως πώς θα φανταζόσουν τον κόσμο μας αν ο φεμινισμός όπως λες δεν είχε εγκαταληφθεί.Να προσθέσω στα όσα έλεγα παραπάνω επίσης ότι τα αρνητικά που αναφέρει η Himela δεν προήλθαν από το φεμινισμό, αλλά από το ότι οι γυναίκες εφησύχασαν πολύ γρήγορα. Τους αρκούσε το ότι πλέον μπορούσαν να σπουδάζουν και να εργάζονται και δεν τους ενοχλούσε το ότι έπρεπε να κάνουν μόνες τους ΚΑΙ όσα έκαναν οι μητέρες και οι γιαγάδες τους. Το πρόβλημα δεν το προκάλεσε ο φεμινισμός, αλλά η πρόωρη εγκατάλειψη του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το ιδανικότερο για μένα θα ήταν να κάνω παιδιά και να έχω μια part time δουλειά όταν τα παιδιά είναι στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο.
κανένα από τα δύο δεν είναι λύση. Κανένα από τα δύο δεν είναι ισότητα. Κανένα από τα δύο δεν είναι δίκαιο. Και όποια καταλήγει σε κάτι από τα δύο, κάποιο λάθος έχει κάνει.
Δε βλέπω πού διαφωνούμε... Για συνδυασμό και των δύο μιλάμε και οι δύο, ή έτσι το κατάλαβα εγώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το ιδανικότερο για μένα θα ήταν να κάνω παιδιά και να έχω μια part time δουλειά όταν τα παιδιά είναι στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο. Δεν ξέρω αν με τη σημερινή κρίση θα είναι εφικτό. Θα δείξει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.