Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
10-05-10
03:42
Οποτε παιδες, το δικο μου
"Μπομπ Σφουγγαρακης"
τελικα δεν ειναι τοσο διασημο οσο με διαβεβαιωσε ο πλανωδιος πωλητης στο Μοναστηρακι. :s
"Μπομπ Σφουγγαρακης"
τελικα δεν ειναι τοσο διασημο οσο με διαβεβαιωσε ο πλανωδιος πωλητης στο Μοναστηρακι. :s
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
14-01-09
03:19
Κάποτε πρόπερσι, βρέθηκα με τον πατέρα μου στον Πειραιά.
Με έπιασε από τον ώμο.
"Γιέ μου (παύση), πρόσεξα πως δεν έχεις ρολόι..."
"Όντως, από τότε που έχασα το τελευταίο, δεν ξαναπήρα."
"Έλα μαζί μου τότε."
Ξεκινήσαμε, περνώντας μέσα από δρόμους και δρομάκια, στενά και σοκκάκια.
Μου μιλούσε για τα μαγαζιά που στόλιζαν την τάδε γωνία πριν γίνει αυτή η πολυκατοικία, για καφενεία με τραπεζάκια στο δρόμο, για παλιές ψαροταβέρνες που έστηναν ψησταριές και τσίκνιζαν φρέσκιες γόπες πάνω σε μια υποψία πεζοδρομίου.
Γενικά, μου μιλούσε για μια άλλη πόλη.
Καταφέραμε όμως να βρούμε το μοναδικό μαγαζί που δεν έχει αλλάξει από τα 60'ς:
Ένα ρολογάδικο.
Ένα μικρό και στενό μαγαζάκι, με την μυρωδιά της σκόνης και της κλεισούρας, με την πραμάτεια να τικτακίζει σε ολόκληρο το φάσμα του ήχου, όπως στοιβαγμένη ασφυκτικά γύρω από εναν διάδρομο, παχύ όσο το στενότερο ορεινό μονοπάτι των Άνδεων. Ο μαγαζάτορας, με γυαλί ηλίου μέσα στο ημίφως, μας χαιρέτισε αδιάφορα (...λες αυτός να ήταν ο τυφλός ωρολογοποιός του ομώνυμου βιβλίου; τεσπα). Μια μη μονότονα επαναλαμβανόμενη χροιά ξεχώρισε μέσα στο κομφούζιο.
"Διάλεξε όποιο θες!"
Περιεργάστηκα λίγο γύρω μου. Δεν ήθελα να τον πολυχρεώσω. Πήρα το πρώτο ρολόι που δε μου φάνηκε τραγικά κακόγουστο: ήταν ένα στρογγυλό "Kasio", με πλαστικό λουράκι, εφηβικό σε όλα του.
"Δέκα" ακούστηκε ολοκάθαρα από το βάθος ο ιδιοκτήτης. Φαίνεται, η εξάσκηση τον είχε βοηθήσει να ανακαλύψει την μόνη ηχητική συχνότητα που δεν καλυπτόταν από κάποιο ταχύσυρτο τικ-τακ.
Ο πατέρας μου τον πλήρωσε χαμογελαστός, και βγήκαμε στον καθαρό αέρα καθώς το απόγευμα τελειώνε, εκείνος χαρούμενος για το δώρο που θεωρούσε πολύ χρήσιμο για μένα, εγώ σκεπτικός... Μας λήστεψε ο τύπος.
Έχω το Κάζιο από τότε πάντα μαζί μου. Δεν έχει σταματήσει (και να σταματήσει, τουλάχιστον δύο φορές τη μέρα θα λέει την σωστή ώρα, νο προμπ) και ούτε έχει χάσει δευτερόλεπτο (μόνο τις ώρες διορθώνω ). Μα το φοράω με υπερήφανεια όπου και να βρεθώ, γιατί είναι δώρο από κάποιον που αγαπώ πολύ (γιατί έχει μοιάσει με μένα ), και δεν θα το άλλαζα για όλα τα ακριβά ρολόγια του κόσμου.
Δωρεάν μαζί το υπερπολύτιμο βιβλίο: "Party Lines in Ten Languages".
Κανονικά δεν θα το έδινα, μα
θα πουλήσω το ρολόι, και θα πάρω κομπολόι.
Με έπιασε από τον ώμο.
"Γιέ μου (παύση), πρόσεξα πως δεν έχεις ρολόι..."
"Όντως, από τότε που έχασα το τελευταίο, δεν ξαναπήρα."
"Έλα μαζί μου τότε."
Ξεκινήσαμε, περνώντας μέσα από δρόμους και δρομάκια, στενά και σοκκάκια.
Μου μιλούσε για τα μαγαζιά που στόλιζαν την τάδε γωνία πριν γίνει αυτή η πολυκατοικία, για καφενεία με τραπεζάκια στο δρόμο, για παλιές ψαροταβέρνες που έστηναν ψησταριές και τσίκνιζαν φρέσκιες γόπες πάνω σε μια υποψία πεζοδρομίου.
Γενικά, μου μιλούσε για μια άλλη πόλη.
Καταφέραμε όμως να βρούμε το μοναδικό μαγαζί που δεν έχει αλλάξει από τα 60'ς:
Ένα ρολογάδικο.
Ένα μικρό και στενό μαγαζάκι, με την μυρωδιά της σκόνης και της κλεισούρας, με την πραμάτεια να τικτακίζει σε ολόκληρο το φάσμα του ήχου, όπως στοιβαγμένη ασφυκτικά γύρω από εναν διάδρομο, παχύ όσο το στενότερο ορεινό μονοπάτι των Άνδεων. Ο μαγαζάτορας, με γυαλί ηλίου μέσα στο ημίφως, μας χαιρέτισε αδιάφορα (...λες αυτός να ήταν ο τυφλός ωρολογοποιός του ομώνυμου βιβλίου; τεσπα). Μια μη μονότονα επαναλαμβανόμενη χροιά ξεχώρισε μέσα στο κομφούζιο.
"Διάλεξε όποιο θες!"
Περιεργάστηκα λίγο γύρω μου. Δεν ήθελα να τον πολυχρεώσω. Πήρα το πρώτο ρολόι που δε μου φάνηκε τραγικά κακόγουστο: ήταν ένα στρογγυλό "Kasio", με πλαστικό λουράκι, εφηβικό σε όλα του.
"Δέκα" ακούστηκε ολοκάθαρα από το βάθος ο ιδιοκτήτης. Φαίνεται, η εξάσκηση τον είχε βοηθήσει να ανακαλύψει την μόνη ηχητική συχνότητα που δεν καλυπτόταν από κάποιο ταχύσυρτο τικ-τακ.
Ο πατέρας μου τον πλήρωσε χαμογελαστός, και βγήκαμε στον καθαρό αέρα καθώς το απόγευμα τελειώνε, εκείνος χαρούμενος για το δώρο που θεωρούσε πολύ χρήσιμο για μένα, εγώ σκεπτικός... Μας λήστεψε ο τύπος.
Έχω το Κάζιο από τότε πάντα μαζί μου. Δεν έχει σταματήσει (και να σταματήσει, τουλάχιστον δύο φορές τη μέρα θα λέει την σωστή ώρα, νο προμπ) και ούτε έχει χάσει δευτερόλεπτο (μόνο τις ώρες διορθώνω ). Μα το φοράω με υπερήφανεια όπου και να βρεθώ, γιατί είναι δώρο από κάποιον που αγαπώ πολύ (γιατί έχει μοιάσει με μένα ), και δεν θα το άλλαζα για όλα τα ακριβά ρολόγια του κόσμου.
* * *
Πς. Οκτώ ευρώ για όποιον ενδιαφέρεται.
Δωρεάν μαζί το υπερπολύτιμο βιβλίο: "Party Lines in Ten Languages".
Κανονικά δεν θα το έδινα, μα
θα πουλήσω το ρολόι, και θα πάρω κομπολόι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
21-07-05
23:01
Δε φοράω καν. Καταλαβαίνω τι ώρα είναι, από τη κακή ψυχική μου διάθεση. Όταν γίνει αφόρητη, είναι ώρα να σχολάσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.