kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
30-10-06
12:52
Θέλω να γράψω και μια άλλη σκηνή που με συγκίνησε αλλά μην γελάσετε
Στην ταινία "Ο ναυαγός" είχα συγκινηθεί πολύ όχι στο τέλος που βρίσκει την αγαπημένη του και δεν μπορούν να είναι μαζί αλλά στη σκηνή που χάνει μέσα στα κύματα .....την μπάλα του
Την έβλεπα και στο σινεμά και ήμουν εμφανώς συγκινημένη και όλη μου η παρέα με δούλευε για αυτό.
Εξακολουθώ να το θεωρώ πολύ τραγική σκηνή,μέσα στην μοναξιά του είχε προσωποποιήσει τόσο ένα άψυχο αντικείμενο,του μίλαγε για να μην νοιώθει μόνος,το πήρε μαζί του όταν αποφάσισε να φύγει και όταν έπεσε στην θάλασσα έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες για να το σώσει.
Βέβαια όλοι οι υπόλοιποι δεν ασπάζονται την συγκίνηση μου κι απο τότε κάθε φορά που χάνεται ένα αντικείμενο αρχίζουν τα "μπου-χου-χου"και "έχασα τα κλειδιά μου πως θα ζήσω".Γουρούνια
Στην ταινία "Ο ναυαγός" είχα συγκινηθεί πολύ όχι στο τέλος που βρίσκει την αγαπημένη του και δεν μπορούν να είναι μαζί αλλά στη σκηνή που χάνει μέσα στα κύματα .....την μπάλα του
Την έβλεπα και στο σινεμά και ήμουν εμφανώς συγκινημένη και όλη μου η παρέα με δούλευε για αυτό.
Εξακολουθώ να το θεωρώ πολύ τραγική σκηνή,μέσα στην μοναξιά του είχε προσωποποιήσει τόσο ένα άψυχο αντικείμενο,του μίλαγε για να μην νοιώθει μόνος,το πήρε μαζί του όταν αποφάσισε να φύγει και όταν έπεσε στην θάλασσα έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες για να το σώσει.
Βέβαια όλοι οι υπόλοιποι δεν ασπάζονται την συγκίνηση μου κι απο τότε κάθε φορά που χάνεται ένα αντικείμενο αρχίζουν τα "μπου-χου-χου"και "έχασα τα κλειδιά μου πως θα ζήσω".Γουρούνια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
18-06-06
13:58
Και γω στην κατηγορία όσων συγκινούνται χωρίς να δακρύζουν (μεταξύ μας αυτό είναι και λίγο χειρότερο γιατί δεν ξεσπάς).
Πέρα απο αυτά που ήδη γράψατε:
Μία ταινία που με συγκινεί πολύ είναι τα "Καλυτερα μας χρόνια" νομίζω "The way we were" ο αγγλικός τίτλος. Όταν η Στρέιζαντ συναντά τυχαία στον δρόμο τον μεγάλο της έρωτα με την σύζυγο του.Με συγκλονίζουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ειδικά όταν είναι εμφανές πως κανένας ποτέ δεν ξεπέρασε τον άλλον απλά έπρεπε να συνεχίσουν χώρια
"Σχέσεις στοργής" Η σκηνή όπου η μάνα φωνάζει να φέρουν το φάρμακο στην κόρη της που σφαδάζει απο τους πόνους
"Εις το όνομα του πατρός" Δεν είναι σκηνή, είναι η ηθική ικανοποίηση απο τον τρόπο που αποδείχτηκε η αθωότητα τους ενώ ήδη ο ένας είχε πεθάνει στην φυλακή.
"Καζαμπλάνκα"Η σκληρή απόφαση της Μπέργκμαν και ο αποχαιρετισμός "Θα έχουμε πάντα το Παρίσι"(μην γελάτε σας είπα μου αρέσουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες).
Είναι σίγουρα κι άλλες, αυτές θυμάμαι πιο έντονα.
Υ.Γ.ΚΟΥΕ δεν ξέρω την ταινία που περιγράφεις αλλά καταλαβαίνω απο που εμπνεύστηκε ο Παπακαλιάτης το στόρυ του "Δυο μέρες μόνο"
Πέρα απο αυτά που ήδη γράψατε:
Μία ταινία που με συγκινεί πολύ είναι τα "Καλυτερα μας χρόνια" νομίζω "The way we were" ο αγγλικός τίτλος. Όταν η Στρέιζαντ συναντά τυχαία στον δρόμο τον μεγάλο της έρωτα με την σύζυγο του.Με συγκλονίζουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ειδικά όταν είναι εμφανές πως κανένας ποτέ δεν ξεπέρασε τον άλλον απλά έπρεπε να συνεχίσουν χώρια
"Σχέσεις στοργής" Η σκηνή όπου η μάνα φωνάζει να φέρουν το φάρμακο στην κόρη της που σφαδάζει απο τους πόνους
"Εις το όνομα του πατρός" Δεν είναι σκηνή, είναι η ηθική ικανοποίηση απο τον τρόπο που αποδείχτηκε η αθωότητα τους ενώ ήδη ο ένας είχε πεθάνει στην φυλακή.
"Καζαμπλάνκα"Η σκληρή απόφαση της Μπέργκμαν και ο αποχαιρετισμός "Θα έχουμε πάντα το Παρίσι"(μην γελάτε σας είπα μου αρέσουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες).
Είναι σίγουρα κι άλλες, αυτές θυμάμαι πιο έντονα.
Υ.Γ.ΚΟΥΕ δεν ξέρω την ταινία που περιγράφεις αλλά καταλαβαίνω απο που εμπνεύστηκε ο Παπακαλιάτης το στόρυ του "Δυο μέρες μόνο"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.