Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
29-10-06
03:04
Πολυαγαπημένη μου ταινία εις την οποία εσφούγκιζα τα οδυρόμενα δακρυοπλυμμηρισμένα θεϊκά μου μάτια ήταν και είναι ο Πιανίστας...την είχε και χθές στο tv και της χρωστώ πολλά δάκρυα και φωτοχυσία...με διαπερνά....είναι τόσο ποιητική ταινία (και σε αυτό συνηγορεί και η δεινότητα του αρχιπιανίστα Βλάντισλαβ Σπίλμαν στο πιάνο)...μέχρι και στη σκηνή όπου ανοίγει τη μαρμελάδα μισοπεθαμένος από πείνα, τα σπλάχνα μου ωθούν και πάλι τους δακρυγόνους αδένες μου
Επίσης, στη σκηνή που είναι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο λίγο πριν πάθει ίκτερο και υπάρχει ένα πιάνο το οποίο όμως και δε μπορεί να ακουμπήσει επειδή είναι στη φωλιά του λύκου όντας Εβραίος και δε ξέρει κανείς ότι είναι μέσα και πρέπει να μην ακούγεται...
Και στη κορυφαία σκηνή όπου ο Γερμανός ανώτερος αξιωματικός τον πετυχαίνει να προσπαθεί να ανοίξει με το μαγκάλι του τζακιού (!) ενα κονσερβοκούτι σε ένα ερειπωμένο μέρος και στη συνέχεια τον συντηρεί στη ζωή...και η στιχομυθία που ακολουθεί και του παίζει πιάνο....είναι μία απο τις πιο συγκινητικές Κινηματογραφικές σκηνές που έχω δεί στη ζωή μου..
...κι όταν έρχεται η ώρα να φύγουν οι Γερμανοί απο τη περιοχή του χαρίζει το παλτό του...
Και τέλος όταν ο Σπίλμαν είναι στον επίλογο του έργου σε studio και κάνει ηχογράφηση και παίζει και ο Α.Μπρόντυ παίζει δακρυσμένος....γίνομαι λιάρδα..
Όσο για εσάς που λέτε για spoiler και για καταστροφή του concept με τη λεπτομερή περιγραφή ταινιών που δεν είδατε, διαφωνώ...
Η μαγεία που αναπτύσσεται στο να βρείς τη συγκίνηση του άλλου στο ίδιο έργο και στο κατά πόσο ταυτίζεται με τη δική σου συγκίνηση είναι ένα θαύμα θαυμάτων....
Καλύτερα ας το βλέπατε σαν ένα κινητράκι για να το δείτε...
Το ωραίο και συγκινητικό συνίσταται σε σκηνές που πρέπει να επεξηγούνται...τι σε συνεπήρε, γιατί...οι λεπτομέρειες δε σου χαλάνε την επιθυμία να δείς κάτι που δε το 'δες...μπορείς απερίσπαστα, ακόμα και γνωρίζοντας κάποιες σκηνές του έργου απο περιγραφές ή και από εξιστόρηση τους, να δείς μια ταινία......γιατί τότε πώς γίνεται να ξαναβλέπεις μια ταινία για 53η φορά όταν ήδη την έχεις δει 52 φορούλες?
Κομμάτια ενός πάζλ είναι οι περιγραφές...όχι το χέρι που το διαλύει...
Νιώστε..
....και νιώθεις αν αφήνεις τον άλλο να σου πεί το κόσμο μιας ταινίας από τα δικά του μάτια..όχι αν τον υποχρεώνεις να σου κρυφτεί..κι έπειτα νιώθεις και με το δικο σου είδωμα....κι όλα αποκτούν το νόημα που εσύ δινεις τελικά γιατί όλα μεταφραζονται από τα δικά σου ματσουνάκια...μπορεί να συγκινηθείς απο τα ίδια πράγματα, μπορεί όχι...το αν θα συγκινηθείς ή ΔΕ θα συγκινηθείς δεν εξαρτάται από κανέναν εκτός από τον τρόπο που "σχίζουν" το νόημα μιας ταινίας,μιας μουσικής ή μιας σκηνής τα ολοδικά μας μάτια...κι όχι με την αυστηρή έννοια της όρασης..
Π.χ. όσοι γουστάρατε τη Λίστα του Σίντλερ (που επίσης τη λατρεύω) ή το La vie est belle του Μπενίνι (η μόνη του ταινία που δε μου θύμισε τον βοηθό του Βέγγου στον "πράκτωρ ΘΟΥ ΒΟΥ" ) γιατί τη γουστάρετε?
Προσπαθώντας να επεξηγήσεις, περιγράφεις από 1-27 σκηνές (ίσως και 46 ή τη πάς πλάνο πλάνο!!) και ποιό ήταν αυτό που σε άγγιξε? Ποιά φράση, λεξούλα....ποιό βλέμμα....ποιά εκφραστικότητα....ποιο τραγουδάκι? Ή συνδυασμούς των παραπάνω....Αλλιώς πώς θα δικαιολογήσεις το αίσθημα?
Στη λίστα του Σίντλερ έκλαιγα σαν sweet little baby όταν ο Λίαμ Νίσον (Σίντλερ) αποχαιρετούσε όλους όσους είχε σώσει με τη περιβόητη Λίστα του και με αναφιλητά τους κοίταζε και είχε γίνει ένα ράκος που δεν έσωσε και μερικούς ακόμα...να ξηλώνει το κουμπί απο το μανίκι του (χρυσό) και να λέει: "με αυτό έσωζα ακόμα 3"....(πολύ κλάμα ρε παιδάκι μου..)
Γενικά οι ταινίες με τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως (οι 3 που προανέφερα) είναι από τις πιο συγκινητικές και ποτίζουν τα βλέφαρα μου κάθε φορά που τις βλέπω...
Απορία..
Το δάκρυ γιατί να 'ναι συνυφασμένο με μια αιμάτινη στιγμή στην οποία να ψυχοραγούμε από εικόνες ψεύτικες που αναπαριστούν πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις με ψέμματα ? Τί πιο κλασσική απόδειξη το πόσο ισχυρά είναι ριζωμένο το ψέμμα μέσα μας?
Τί αυθυποβολή κι αυτή....IT IS WHAT OTHERS CALL IT ART....
Επίσης, στη σκηνή που είναι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο λίγο πριν πάθει ίκτερο και υπάρχει ένα πιάνο το οποίο όμως και δε μπορεί να ακουμπήσει επειδή είναι στη φωλιά του λύκου όντας Εβραίος και δε ξέρει κανείς ότι είναι μέσα και πρέπει να μην ακούγεται...
Και στη κορυφαία σκηνή όπου ο Γερμανός ανώτερος αξιωματικός τον πετυχαίνει να προσπαθεί να ανοίξει με το μαγκάλι του τζακιού (!) ενα κονσερβοκούτι σε ένα ερειπωμένο μέρος και στη συνέχεια τον συντηρεί στη ζωή...και η στιχομυθία που ακολουθεί και του παίζει πιάνο....είναι μία απο τις πιο συγκινητικές Κινηματογραφικές σκηνές που έχω δεί στη ζωή μου..
...κι όταν έρχεται η ώρα να φύγουν οι Γερμανοί απο τη περιοχή του χαρίζει το παλτό του...
Και τέλος όταν ο Σπίλμαν είναι στον επίλογο του έργου σε studio και κάνει ηχογράφηση και παίζει και ο Α.Μπρόντυ παίζει δακρυσμένος....γίνομαι λιάρδα..
Όσο για εσάς που λέτε για spoiler και για καταστροφή του concept με τη λεπτομερή περιγραφή ταινιών που δεν είδατε, διαφωνώ...
Η μαγεία που αναπτύσσεται στο να βρείς τη συγκίνηση του άλλου στο ίδιο έργο και στο κατά πόσο ταυτίζεται με τη δική σου συγκίνηση είναι ένα θαύμα θαυμάτων....
Καλύτερα ας το βλέπατε σαν ένα κινητράκι για να το δείτε...
Το ωραίο και συγκινητικό συνίσταται σε σκηνές που πρέπει να επεξηγούνται...τι σε συνεπήρε, γιατί...οι λεπτομέρειες δε σου χαλάνε την επιθυμία να δείς κάτι που δε το 'δες...μπορείς απερίσπαστα, ακόμα και γνωρίζοντας κάποιες σκηνές του έργου απο περιγραφές ή και από εξιστόρηση τους, να δείς μια ταινία......γιατί τότε πώς γίνεται να ξαναβλέπεις μια ταινία για 53η φορά όταν ήδη την έχεις δει 52 φορούλες?
Κομμάτια ενός πάζλ είναι οι περιγραφές...όχι το χέρι που το διαλύει...
Νιώστε..
....και νιώθεις αν αφήνεις τον άλλο να σου πεί το κόσμο μιας ταινίας από τα δικά του μάτια..όχι αν τον υποχρεώνεις να σου κρυφτεί..κι έπειτα νιώθεις και με το δικο σου είδωμα....κι όλα αποκτούν το νόημα που εσύ δινεις τελικά γιατί όλα μεταφραζονται από τα δικά σου ματσουνάκια...μπορεί να συγκινηθείς απο τα ίδια πράγματα, μπορεί όχι...το αν θα συγκινηθείς ή ΔΕ θα συγκινηθείς δεν εξαρτάται από κανέναν εκτός από τον τρόπο που "σχίζουν" το νόημα μιας ταινίας,μιας μουσικής ή μιας σκηνής τα ολοδικά μας μάτια...κι όχι με την αυστηρή έννοια της όρασης..
Π.χ. όσοι γουστάρατε τη Λίστα του Σίντλερ (που επίσης τη λατρεύω) ή το La vie est belle του Μπενίνι (η μόνη του ταινία που δε μου θύμισε τον βοηθό του Βέγγου στον "πράκτωρ ΘΟΥ ΒΟΥ" ) γιατί τη γουστάρετε?
Προσπαθώντας να επεξηγήσεις, περιγράφεις από 1-27 σκηνές (ίσως και 46 ή τη πάς πλάνο πλάνο!!) και ποιό ήταν αυτό που σε άγγιξε? Ποιά φράση, λεξούλα....ποιό βλέμμα....ποιά εκφραστικότητα....ποιο τραγουδάκι? Ή συνδυασμούς των παραπάνω....Αλλιώς πώς θα δικαιολογήσεις το αίσθημα?
Στη λίστα του Σίντλερ έκλαιγα σαν sweet little baby όταν ο Λίαμ Νίσον (Σίντλερ) αποχαιρετούσε όλους όσους είχε σώσει με τη περιβόητη Λίστα του και με αναφιλητά τους κοίταζε και είχε γίνει ένα ράκος που δεν έσωσε και μερικούς ακόμα...να ξηλώνει το κουμπί απο το μανίκι του (χρυσό) και να λέει: "με αυτό έσωζα ακόμα 3"....(πολύ κλάμα ρε παιδάκι μου..)
Γενικά οι ταινίες με τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως (οι 3 που προανέφερα) είναι από τις πιο συγκινητικές και ποτίζουν τα βλέφαρα μου κάθε φορά που τις βλέπω...
Απορία..
Το δάκρυ γιατί να 'ναι συνυφασμένο με μια αιμάτινη στιγμή στην οποία να ψυχοραγούμε από εικόνες ψεύτικες που αναπαριστούν πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις με ψέμματα ? Τί πιο κλασσική απόδειξη το πόσο ισχυρά είναι ριζωμένο το ψέμμα μέσα μας?
Τί αυθυποβολή κι αυτή....IT IS WHAT OTHERS CALL IT ART....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.