roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
04-11-08
14:34
Που σου εξωτερικευεται/εμφανιζεται, πως ;
Δλδ τελευταια το εχεις ΚΑΙ στα επαγγελματικα. Και που αλλου ;
Ρωτάς που ρωτάς… πες μας και τι συμπέρασμα βγάζεις, την γνώμη σου τέλος πάντων… γιατρός είσαι, όλο και κάτι ενδιαφέρον θα μάθουμε από σένα.
(κορίτσια, υποστηρίξτε με, να κάνουμε ψυχανάλυση τσάμπα )
Μοναχέ…που χάθηκες?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
12-01-07
16:30
Πιστεύω απλά ότι γίνετε ποιο ρεαλιστική αν συνδυάζεται και με μια υγειές αυτοκριτική. Διαφορετικά είναι απλά φαντασία, για να μην πω ψέμα που λέμε στον εαυτό μας. Που και αυτό έχει τις αιτίες του.(Αμυντικοί ψυχικοί μηχανισμοί)Θα διαφωνήσω λιγάκι με την πρώτη παράγραφο στο εξής... Μιλώντας πάντα προσωπικά και για τον εαυτό μου θα έλεγα οτι δεν είναι αναγκαστικά ρεαλιστική η αντίληψη που έχουν τα άτομα με αυτοπεποίθηση, για τον εαυτό τους.
Συμφωνώ απόλυτα. Το μόνο κακό είναι ότι αποφεύγω να εφαρμόζω την θεωρία στη πράξη. Ακόμα.Η ζωή η ίδια είναι ένα ρίσκο... δεν μπορούμε να ζούμε πάντα εκ του ασφαλούς. Φυσικά και θα ρισκάρουμε, αρκεί να ήμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες που θα έχει αυτό το ρίσκο... Για αυτό, πάντα μα πάντα σε κάθε είδους σχέση που έχουμε με κάποιον άνθρωπο, κρατάμε ενα κομματάκι του εαυτού μας για πάρτυ μας!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
12-01-07
14:51
Επειδή έχασα την αυτοπεποίθηση μου.(Το καλό είναι ότι το παλεύω.)Εχοντας την πειρα απο τα λαθη του παρελθοντος..γιατι δεν εμπιστευεσαι τον εαυτο σου
Βέβαια δεν θέλω να μιλάμε μόνο για μένα… εσείς δεν έχετε παρόμοιες φοβίες?(Πείτε μου όχι για να σας ζηλεύω…)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
12-01-07
12:14
Η αυτοπεποίθηση είναι μια 'στάση' που επιτρέπει στο άτομο να έχει μια θετική αλλά και ρεαλιστική αντίληψη για τον εαυτό του και για τις ικανότητές του να χειρίζεται τις καταστάσεις ή τις δυσκολίες που το αφορούν. Με άλλα λόγια, είναι η πεποίθηση του ατόμου ότι έχει την ικανότητα να πράξει, στα πλαίσια των δυνατοτήτων του και της λογικής, ό,τι επιθυμεί, σχεδιάζει και αναμένει.
Αντανακλά, επίσης, την εμπιστοσύνη που έχει στις ικανότητές του αυτές, αλλά και την αίσθηση ότι ασκεί έλεγχο στη ζωή του. Ακόμα και αν κάτι δεν πάει καλά, η θετική στάση και η αποδοχή του εαυτού στα άτομα με υψηλή αυτοπεποίθηση δεν αλλάζει.
Αντίθετα, τα άτομα που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους εξαρτώνται υπερβολικά από την αποδοχή και την έγκριση των άλλων για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Γενικά, δεν αναλαμβάνουν κινδύνους γιατί φοβούνται την αποτυχία, αλλά και δεν προσδοκούν ότι θα κάνουν κάτι επιτυχώς.
Η εμπιστοσύνη στον εαυτό δεν είναι απαραίτητα ένα γενικευμένο χαρακτηριστικό που αναφέρεται σε όλες τις πλευρές της ζωής. Συνήθως, ένα άτομο έχει υψηλή αυτοπεποίθηση για ορισμένες δραστηριότητες (π.χ., σπουδές, κοινωνικές σχέσεις), ενώ ταυτόχρονα μπορεί να έχει μικρή αυτοπεποίθηση για άλλες δραστηριότητες (π.χ., σχέσεις με το άλλο φύλο).
Δεν γεννηθήκαμε, βέβαια, αμφισβητώντας τον εαυτό μας. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε, ή που μας το μαθαίνουν οι άλλοι, οι οποίοι αν και θεωρούν ότι μας προστατεύουν, στην πραγματικότητα μας κληροδοτούν τις δικές τους αμφιβολίες και ανησυχίες. Αν και θέλουν δυνατούς, ικανούς και με αυτοπεποίθηση ανθρώπους, διδάσκουν μερικές φορές διαδικασίες και τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς που οδηγούν αλλού.
Καταλαβαίνω λοιπόν ότι η καχυποψία που νιώθω απέναντι στους φίλους έχει να κάνει με το φόβο μου ότι θα αποτύχω, όχι να γίνομαι αγαπητή, αλλά στο να ψυχολογήσω ποιες είναι οι αληθινές προθέσεις όταν θα μου κάνουν παρέα. Όλοι φοβούνται την εκμετάλλευση, όλοι θέλουν να μην πληγωθούν…όμως δεν απομονώνονται…(όπως έκανα εγώ)
Αντιθέτως, με τους αγνώστους δεν νιώθω ότι δεν θα μπορούσα να προβλέπω τις προθέσεις τους…
Άρα μου γίνετε φοβία μόνο όταν αποκτά σημασία για μένα ο κάθε υποτιθέμενο φίλος(η)...
Και πώς το ξεπερνάμε αυτό αν δεν ρισκάρουμε? (η ερώτηση δεν είναι ρητορική)
Αν έχετε και εσείς παρόμοιες φοβίες που προέρχονται από έλλειψη αυτοπεποίθησης (είπαμε δεν μπορούμε να έχουμε υψηλή αυτοπεποίθηση για όλες μας τις δραστηριότητες) ελατέ να τα συζητήσουμε εδώ…
Αντανακλά, επίσης, την εμπιστοσύνη που έχει στις ικανότητές του αυτές, αλλά και την αίσθηση ότι ασκεί έλεγχο στη ζωή του. Ακόμα και αν κάτι δεν πάει καλά, η θετική στάση και η αποδοχή του εαυτού στα άτομα με υψηλή αυτοπεποίθηση δεν αλλάζει.
Αντίθετα, τα άτομα που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους εξαρτώνται υπερβολικά από την αποδοχή και την έγκριση των άλλων για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Γενικά, δεν αναλαμβάνουν κινδύνους γιατί φοβούνται την αποτυχία, αλλά και δεν προσδοκούν ότι θα κάνουν κάτι επιτυχώς.
Η εμπιστοσύνη στον εαυτό δεν είναι απαραίτητα ένα γενικευμένο χαρακτηριστικό που αναφέρεται σε όλες τις πλευρές της ζωής. Συνήθως, ένα άτομο έχει υψηλή αυτοπεποίθηση για ορισμένες δραστηριότητες (π.χ., σπουδές, κοινωνικές σχέσεις), ενώ ταυτόχρονα μπορεί να έχει μικρή αυτοπεποίθηση για άλλες δραστηριότητες (π.χ., σχέσεις με το άλλο φύλο).
Δεν γεννηθήκαμε, βέβαια, αμφισβητώντας τον εαυτό μας. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε, ή που μας το μαθαίνουν οι άλλοι, οι οποίοι αν και θεωρούν ότι μας προστατεύουν, στην πραγματικότητα μας κληροδοτούν τις δικές τους αμφιβολίες και ανησυχίες. Αν και θέλουν δυνατούς, ικανούς και με αυτοπεποίθηση ανθρώπους, διδάσκουν μερικές φορές διαδικασίες και τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς που οδηγούν αλλού.
Καταλαβαίνω λοιπόν ότι η καχυποψία που νιώθω απέναντι στους φίλους έχει να κάνει με το φόβο μου ότι θα αποτύχω, όχι να γίνομαι αγαπητή, αλλά στο να ψυχολογήσω ποιες είναι οι αληθινές προθέσεις όταν θα μου κάνουν παρέα. Όλοι φοβούνται την εκμετάλλευση, όλοι θέλουν να μην πληγωθούν…όμως δεν απομονώνονται…(όπως έκανα εγώ)
Αντιθέτως, με τους αγνώστους δεν νιώθω ότι δεν θα μπορούσα να προβλέπω τις προθέσεις τους…
Άρα μου γίνετε φοβία μόνο όταν αποκτά σημασία για μένα ο κάθε υποτιθέμενο φίλος(η)...
Και πώς το ξεπερνάμε αυτό αν δεν ρισκάρουμε? (η ερώτηση δεν είναι ρητορική)
Αν έχετε και εσείς παρόμοιες φοβίες που προέρχονται από έλλειψη αυτοπεποίθησης (είπαμε δεν μπορούμε να έχουμε υψηλή αυτοπεποίθηση για όλες μας τις δραστηριότητες) ελατέ να τα συζητήσουμε εδώ…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.