Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
14-10-09
23:17
Το "Δαμάζοντας τα κύματα" μου είχε φανεί πολύ μέτρια ως ταινία, την θεώρησα μάλλον υπερτιμημένη.
Οι "Ηλίθιοι" μου φάνηκαν όνομα και πράγμα. Το μόνο ενδιαφέρον η ρεαλιστική σεξουαλική σκηνή (με διείσδυση), που εκείνη την εποχή είχε γίνει κατά κάποιο τρόπο μόδα στον "ποιοτικό" ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Μετάνιωσα που την είδα...
Το Europa με έπιασε από το λαιμό και με πάτησε κάτω, δεν έχω να πω τίποτε άλλο γι' αυτήν. Τρομερή ταινία!!
Το Dancer in the Dark ήταν το πρώτο μιούζικαλ που μου άρεσε ποτέ. Καταπληκτικό!!
Το Dogville και το Manderlay μου φάνηκαν δύο από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία δέκα χρόνια. Εξαιρετικές κοινωνιολογικές μελέτες, ιδιαίτερα αιχμηρές και πρωτότυπες, με μινιμαλιστική σκηνοθεσία, η οποία μετέφερε το κέντρο βάρους της προσοχής του θεατή στην εξέλιξη του δράματος, με μια ψυχρή και ελαφρώς ειρωνική αφήγηση, η οποία αποτελεί από μόνη της σχόλιο της ανθρώπινης υποκρισίας. Ο κυνισμός του γκάγκστερ τελικώς υπερτερεί κι αποδεικνύεται σοφότερος των συνηθισμένων ψευδαισθήσεων του λεγόμενου ηθικού ανθρώπου. Σίγουρα χρειαζόταν κανείς να έχει πολύ μεγάλα τουλάχιστον τα Δίερ από τα Τρίερ του για να φτιάξει δύο τέτοιες ταινίες αγαπητέ Φαντασμένε...
Όσο για τον Αντίχριστο, δεν το έχω δει ακόμη, το έχω όμως κατεβάσει και θα το δω εντός των ημερών. Επιφυλάσσομαι...
Οι "Ηλίθιοι" μου φάνηκαν όνομα και πράγμα. Το μόνο ενδιαφέρον η ρεαλιστική σεξουαλική σκηνή (με διείσδυση), που εκείνη την εποχή είχε γίνει κατά κάποιο τρόπο μόδα στον "ποιοτικό" ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Μετάνιωσα που την είδα...
Το Europa με έπιασε από το λαιμό και με πάτησε κάτω, δεν έχω να πω τίποτε άλλο γι' αυτήν. Τρομερή ταινία!!
Το Dancer in the Dark ήταν το πρώτο μιούζικαλ που μου άρεσε ποτέ. Καταπληκτικό!!
Το Dogville και το Manderlay μου φάνηκαν δύο από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία δέκα χρόνια. Εξαιρετικές κοινωνιολογικές μελέτες, ιδιαίτερα αιχμηρές και πρωτότυπες, με μινιμαλιστική σκηνοθεσία, η οποία μετέφερε το κέντρο βάρους της προσοχής του θεατή στην εξέλιξη του δράματος, με μια ψυχρή και ελαφρώς ειρωνική αφήγηση, η οποία αποτελεί από μόνη της σχόλιο της ανθρώπινης υποκρισίας. Ο κυνισμός του γκάγκστερ τελικώς υπερτερεί κι αποδεικνύεται σοφότερος των συνηθισμένων ψευδαισθήσεων του λεγόμενου ηθικού ανθρώπου. Σίγουρα χρειαζόταν κανείς να έχει πολύ μεγάλα τουλάχιστον τα Δίερ από τα Τρίερ του για να φτιάξει δύο τέτοιες ταινίες αγαπητέ Φαντασμένε...
Όσο για τον Αντίχριστο, δεν το έχω δει ακόμη, το έχω όμως κατεβάσει και θα το δω εντός των ημερών. Επιφυλάσσομαι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.