mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
19-02-10
21:57
Ετσι ειναι κοριτσια με εμας τις μοναχοκορες, κι ας λενε πως ειμαστε βλαμμενα (δεν ξερουν). Ειμαστε υπερευαισθητα, γιαυτο πολλες φορες αντιδρουμε υπερβολικα σε χωρισμους μας με φιλους και ανθρωπους μας. Δε θελουμε να φευγει κανεις απο την ζωη μας και προσπαθουμε να τους κραταμε με νυχια και με δοντια. Ομως αυτο δεν ειναι εφικτο
Αυτοματως συνειδητοποιώ τώρα πως οι περισσοτεροι ''φιλοι'' που δεθηκα στη ζωη μου ειναι ή μοναχοπαίδια ή πρωτότοκα. Αυτο ίσως και να έτυχε. Είχαμε πολλά κοινά όμως.
Παθαινω πανικο κι εγω στη σκεψη να φυγουν οι γονεις μου. Επισης μπαινω πολλες φορες στο διλημμα, αν φυγει ο ενας τον αλλο μονο δεν τον αφηνω. Κι αυτοματως σκεφτομαι πως αν εχω οικογενεια, ισως ο συζυγος μου να μη θελει να μενουμε ολοι μαζι. Τι σκεψεις κι αυτες....
Οποτε τα πλαθω οπως μου ρχονται ευνοικοτερα, γνωριζοντας πως ο,τι πλαθω, παει στα απατα τελικα διοτι αλλιως τα σκεφτομαστε, αλλιως ερχονται
Το βασικοτερο ειναι πως ο ομφαλιος πρεπει να κοβεται συντομα, για καλο αυτων των παιδιων κι οχι για κανεναν αλλο λογο. Θελει δουλεια κι απο τους γονεις κι απο το παιδι και πληρη συμφιλωση με την πραγματικοτητα.
Λαβ και Κρις και Γιοβαννα(αν μας παρακολουθει, κι οσοι εχουν αυτην την αποψη) , οταν φευγουν οι γονεις, εχεις ηδη φτιαξει οικογενεια και δε νιωθεις μονος. Αν οχι, εχεις φιλους. Ακομα κι αδερφια να χεις, εχουν τη δικη τους οικογενεια. Και παλι, δε μπορεις να χωνεσαι σε κανενος τα ποδια. Γερνώντας δε θαθελα να φορτωθω πχ στα παιδια μου, κι ας ειμαι μονη.
Αν δε σε πληρουν ουτε οι φιλοι, εχοντας κατα νου την ερχομενη μοναξια φτιαχνεις τη ζωη σου ετσι ωστε να την αντεξεις. Οφειλεις αλλωστε. Δικαιουσαι την ευτυχια ως το τελος που δεν το οριζεις εσυ.
Η ευτυχια πηγαζει απο μεσα μας και κανεις δεν ειναι μονος αν δεν το επιθυμει.
Αυτοματως συνειδητοποιώ τώρα πως οι περισσοτεροι ''φιλοι'' που δεθηκα στη ζωη μου ειναι ή μοναχοπαίδια ή πρωτότοκα. Αυτο ίσως και να έτυχε. Είχαμε πολλά κοινά όμως.
Παθαινω πανικο κι εγω στη σκεψη να φυγουν οι γονεις μου. Επισης μπαινω πολλες φορες στο διλημμα, αν φυγει ο ενας τον αλλο μονο δεν τον αφηνω. Κι αυτοματως σκεφτομαι πως αν εχω οικογενεια, ισως ο συζυγος μου να μη θελει να μενουμε ολοι μαζι. Τι σκεψεις κι αυτες....
Οποτε τα πλαθω οπως μου ρχονται ευνοικοτερα, γνωριζοντας πως ο,τι πλαθω, παει στα απατα τελικα διοτι αλλιως τα σκεφτομαστε, αλλιως ερχονται
Το βασικοτερο ειναι πως ο ομφαλιος πρεπει να κοβεται συντομα, για καλο αυτων των παιδιων κι οχι για κανεναν αλλο λογο. Θελει δουλεια κι απο τους γονεις κι απο το παιδι και πληρη συμφιλωση με την πραγματικοτητα.
Λαβ και Κρις και Γιοβαννα(αν μας παρακολουθει, κι οσοι εχουν αυτην την αποψη) , οταν φευγουν οι γονεις, εχεις ηδη φτιαξει οικογενεια και δε νιωθεις μονος. Αν οχι, εχεις φιλους. Ακομα κι αδερφια να χεις, εχουν τη δικη τους οικογενεια. Και παλι, δε μπορεις να χωνεσαι σε κανενος τα ποδια. Γερνώντας δε θαθελα να φορτωθω πχ στα παιδια μου, κι ας ειμαι μονη.
Αν δε σε πληρουν ουτε οι φιλοι, εχοντας κατα νου την ερχομενη μοναξια φτιαχνεις τη ζωη σου ετσι ωστε να την αντεξεις. Οφειλεις αλλωστε. Δικαιουσαι την ευτυχια ως το τελος που δεν το οριζεις εσυ.
Η ευτυχια πηγαζει απο μεσα μας και κανεις δεν ειναι μονος αν δεν το επιθυμει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.