Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
17-02-10
23:19
δοκιμασα να παω στρατο, με εδιωξαν
Από την παρέα των μεταλυκειακών χρόνων, δύο πήγαν στο στρατό χωρίς κανένα πρόβλημα. Άλλοι δύο πήραν το τρελόχαρτο, νομίζοντας οι ανόητοι πως στ' αλήθεια ξεγέλασαν τους ψυχιάτρους. Ένας, ο γράφων, πήγε στο στρατό, συγκεκριμένα στην αεροπορία, όπου τον κυνηγούσαν να του δώσουν το τρελόχαρτο σαράντα ψυχίατροι (λέμε τώρα) κι εκείνος ο ηλίθιος δεν το δεχόταν με τίποτε. Έκανα τελικά 21 μήνες, για να έχω να θυμάμαι. Στην παρέα όλοι σεβαστήκαμε την επιλογή των υπολοίπων κι ουδέποτε θεωρήσαμε ότι κάποιος φάνηκε πιο έξυπνος ή πιο κουτός από τους άλλους. Έτσι, κρίνω ότι μάλλον δεν με ενοχλούν οι ανυπότακτοι, όπως ελπίζω να μην τους ενοχλώ κι εγώ.
Ο λόγος που αρνήθηκα πεισματικά να πάρω το τρελόχαρτο που μου έδιναν στο πιάτο και χωρίς να το ζητήσω; Η στρατιωτική ζωή δεν μου άρεσε καθόλου, ειδικά όταν πήρα δυσμενή μετάθεση λόγω φακέλου που είχα στην ασφάλεια, για πολιτικά φρονήματα!! Βρέθηκα στην άλλη άκρη της Ελλάδας, στην Κρήτη, όπου ήδη πριν φτάσω είχαν χτυπήσει τα σύρματα. Νιώθοντας ότι κινδυνεύω, αποφάσισα να μεθοδεύσω το τρελόχαρτο. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Δύσκολο γίνεται εάν δηλώσεις τρελός. Άφησα απλά μερικά σκοτεινά υπονοούμενα, μίλησα για κάποια πράγματα που οι συνθαλαμίτες μου δεν καταλάβαιναν (καθόλου δύσκολο, αφού ο πιο μορφωμένος εξ αυτών είχε τελειώσει την τρίτη γυμνασίου, ενώ ο άλλος δεν είχε τελειώσει το δημοτικό) και έγραψα πέντε σειρές σ' ένα χαρτί, το οποίο άφησα επίτηδες μισοκρυμμένο για να το βρούν. Ούτε απειλές, ούτε φασαρίες, ούτε τίποτε...
Το δόλωμα έπιασε θαυμάσια. Δύο εβδομάδες αφού πάτησα το πόδι μου στην μεγαλόνησο, ο διοικητής μου ζήτησε να μαζέψω όλα μου τα πράγματα και να ανέβω στο καράβι, συνοδεία του γιατρού της μονάδας, για να παρουσιαστώ στην ψυχιατρική του Γ.Ν.Α. Τότε, κι ενώ μάζευα τον σάκο μου, μέσω δύο φίλων που είχα στη μονάδα, έφτασε στ' αυτιά μου ο ντόρος που είχε φυσικά ξεσπάσει εκεί: "Είναι τρελός, είναι σίγουρο!! Ακούει παράξενες μουσικές, διαβάζει παράξενα βιβλία, λέει παράξενα πράγματα, είναι σατανιστής, είναι επικίνδυνος"...
Εκεί μου γύρισε το μυαλό ανάποδα. Για μένα μπορεί να λέτε ό,τι θέλετε καθίκια! Για τα βιβλία μου και για τη μουσική μου όμως δεν ανέχομαι κουβέντα. Ένιωσα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία αξίζει να σταθείς και να πολεμήσεις, μόνος ενάντια σε όλους. Στο καράβι ταξίδευα με το γιατρό κι άλλους δύο στρατιώτες της μονάδας που είχαν πάρει άδεια. Η συγκατάβαση με την οποία μου μιλούσαν και το βλέμμα οίκτου με το οποίο με κοιτούσαν, με αναγούλιασε πιο πολύ κι απ' τα μποφόρ του Αιγαίου. Πήρα την απόφασή μου τη νύχτα, αργά. Το άλλο πρωί πήγα στον ψυχίατρο και τό 'παιξα λογικός, πράγμα πιο δύσκολο ομολογουμένως από το να πείσεις πως είσαι τρελός. Τελικά τους κορόιδεψα τους ψυχιάτρους, yeah!!
Πέρασα όλη την υπόλοιπη θητεία με το ένα πόδι στην τρέλα και το άλλο στη λογική. Όλοι με φοβόντουσαν, κανείς δεν με πείραξε, έκανα ό,τι ήθελα, τους έκανα και τα χατήρια (από σκοπιά κι αγκαρία άλλο τίποτε φυσικά) κι όταν στο τέλος απολύθηκα είπαν για μένα το απολύτως τιμητικό: "Επιτέλους να φύγει ο Πούστης να ησυχάσουμε". Οι υπαξιωματικοί κρύβονταν για να μη με χαιρετήσουν. Πρώτη φορά ένιωσα τόσο περήφανος ως Πούστης.
Δυστυχώς για μένα, εκείνη την εποχή, ενώ περνούσα υπέροχα, ακροβατώντας στο κατώφλι της παράνοιας, εγώ γκρίνιαζα ανυπόφορα. Δεν είχε τύχει ακόμη τότε να δουλέψω σ' εργοστάσιο. Εκεί να δω τους ανυπότακτους και τους ιδεολόγους...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.