Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-03-09
04:32
ΤΑΝΙΑ
Χειλάκια μισανοίγοντας φλογάτα, (μουνοχειλάκια για να'μαστε και μέσα )
(δαχτυλίδι, που σ' όλα το ταιριάζεις
τα στόματα, βυζαίνοντάς τα,) βγάζεις
γλωσσίτσα κατακόκκινη, σα γάτα,
τ' άπλερά* σου χαιράμενη μικράτα,
που σε κρουστάλλια μέσα τα μοιράζεις
αξεθύμαστα κι άσωστα. Ω! που βράζεις
σε πυροστιές* γονάτων, ίσα κράτα
την κνήμη και δοντάκια, ωσάν το ρύζι,
γελώντας δείχνε΄ αιώνιο πορφυρίζει
το ποίημα των ποδιών σου σε σκαρπίνι (αχ των ποδιώνε σου. αχ βαχ )
μεταξωτό κι ως την ψυχή βυθούνε
των σφυρών σου τα δίστιχα κι ανθούνε,
κολλύβρι*, που το φως σε καταπίνει!
Κώστας Βάρναλης (1884-1974)
Περιοδικό Γράμματα, Τόμος 2. Αρ. 21. 1914
*άπλερος: ασχημάτιστος, μη τέλεια διαπλασμένος.
* Πυροστιά: μεταλλικός τρίποδας για την τοποθέτηση της χύτρας στη φωτιά.
* κολλύβρι = κολιμπρί: εξωτικό πουλί με μακρύ ράμφος και πολύχρωμα φτερά.
Ο Βάρναλης την εποχή που δημοσίευσε το ποίημα "Τάνια", μαζί με άλλα δώδεκα ποιήματα, στο περιοδικό "Γράμματα" ήταν 31 ετών.
Ο ποιητής δείχνει ότι είναι απόλυτα κύριος των εκφραστικών του μέσων, έστω κι αν δεν αποφεύγει κάποιες λέξεις ή φράσεις που είναι υποταγμένες στο πνεύμα της ορθοδοξίας του Δημοτικισμού.
Στίχοι ρωμαλέοι , που είναι διαποτισμένοι από έντονο αισθησιασμό, προοιωνίζονται τον ποιητή που αργότερα θα συνδυάσει με μαεστρία το κοινωνικοπολιτικό με το ερωτικό μοτίβο...
Φιλούσκες.
Χειλάκια μισανοίγοντας φλογάτα, (μουνοχειλάκια για να'μαστε και μέσα )
(δαχτυλίδι, που σ' όλα το ταιριάζεις
τα στόματα, βυζαίνοντάς τα,) βγάζεις
γλωσσίτσα κατακόκκινη, σα γάτα,
τ' άπλερά* σου χαιράμενη μικράτα,
που σε κρουστάλλια μέσα τα μοιράζεις
αξεθύμαστα κι άσωστα. Ω! που βράζεις
σε πυροστιές* γονάτων, ίσα κράτα
την κνήμη και δοντάκια, ωσάν το ρύζι,
γελώντας δείχνε΄ αιώνιο πορφυρίζει
το ποίημα των ποδιών σου σε σκαρπίνι (αχ των ποδιώνε σου. αχ βαχ )
μεταξωτό κι ως την ψυχή βυθούνε
των σφυρών σου τα δίστιχα κι ανθούνε,
κολλύβρι*, που το φως σε καταπίνει!
Κώστας Βάρναλης (1884-1974)
Περιοδικό Γράμματα, Τόμος 2. Αρ. 21. 1914
*άπλερος: ασχημάτιστος, μη τέλεια διαπλασμένος.
* Πυροστιά: μεταλλικός τρίποδας για την τοποθέτηση της χύτρας στη φωτιά.
* κολλύβρι = κολιμπρί: εξωτικό πουλί με μακρύ ράμφος και πολύχρωμα φτερά.
Ο Βάρναλης την εποχή που δημοσίευσε το ποίημα "Τάνια", μαζί με άλλα δώδεκα ποιήματα, στο περιοδικό "Γράμματα" ήταν 31 ετών.
Ο ποιητής δείχνει ότι είναι απόλυτα κύριος των εκφραστικών του μέσων, έστω κι αν δεν αποφεύγει κάποιες λέξεις ή φράσεις που είναι υποταγμένες στο πνεύμα της ορθοδοξίας του Δημοτικισμού.
Στίχοι ρωμαλέοι , που είναι διαποτισμένοι από έντονο αισθησιασμό, προοιωνίζονται τον ποιητή που αργότερα θα συνδυάσει με μαεστρία το κοινωνικοπολιτικό με το ερωτικό μοτίβο...
Φιλούσκες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
20-03-09
01:06
Μερικοί συνειρμοί στο ρόλο συνενζύμων: (κοσίν δεν έλεγαν και μια τραγουδιστριούλα;)
1. Συστατικά επιτυχίας δεν υπάρχουν. Αν μία τέχνη είναι καλή δεν αναλογεί πάντα σε μια "έξω από τα δόντια" τέχνη. Αρκεί να βρεθούν τα κατάλληλα περάσματα. Γλάστρες από λέξεις με τρυπούλες από κάτω για να στραγγίζουν..διότι μερικές είναι σαθρές και κάποια μέρα σπάνε.
2. Η επιδεξιότητα δεν γεννάει τον επίδοξο. Ο επίδοξος γεννιέται από τη χαρά της γραφής και της δημιουργίας. Πάντως, υποδορίως κινούμενα τα νερά δια των αθυρόστομων εκφράσεων δύσκολα να καταστούν στάσιμα. Φαίνεται -σε τέτοια γραφή- να κοχλάζουν διάφορες εντάσεις συναισθημάτων.
3. Ποιητές σαν τον Λασκαράτο, τον Βάρναλη και άλλους (πχ Μπωντλαίρ), ιδιαίτερα του σουρεάλ σκηνικού, σίγουρα δεν είναι άδοξοι ποιητές, είναι αδικημένοι...αλλά στη χώρα μας είναι πολλοί αυτοί που παίρνουν λιγότερα απʼ όσο αξίζουν.
Προσωπικά, σε ευχαριστώ, Κώστα που τον θύμησες...
4. Διαβλέπω τους παραμονεύοντες κινδύνους μέσα από την αθυρόστομη γραφή. Ακούω να λένε πολλοί "για σκέψου κι αυτόν που δεν έχει κάνει ακόμα το μηδενικό του, έναν αριθμό" και μηχανεύεται δούρειους ίππους κάτω από λεκτικά άλματα εις τριπλούν ή επι κοντώ (εξαρτάται κάθε φορά που προσγειώνεται, σε άμμο ή...απαλό αφρολέξ).
Και βέβαια έτσι είναι. Υπάρχει και ο καιροσκοπισμός. No doubt. Μα οι ποιητές ΔΕΝ είναι αγριόχορτα στην άκρη του δρόμου. Έρχονται από κοινωνικούς χώρους και πρέπει να πείσουν περιβάλλοντα γι αυτή τη “σπατάλη” που είναι η ενασχόληση με την ποίηση.
Θέλουν βεβαιότητες και πρωτίστως μια στοιχειώδη αναγνώριση, ότι δεν βαδίζουν στο κενό που ισοδυναμεί (το κενό) με κούφια λίστα ύβρεων, απλώς όχι αλφαβητικά δοσμένη αλλά ανάκατα.
Πάντως, οι στρουθοκάμηλοι της ωραιοσύνης μπορούν να λένε τη γνώμη τους και να ξαναγυρίζουν στον άμμο τους…δεν μ'αφορούν.
5. Υπάρχει μια αντίφαση στη κοινωνία που απο τη μια προπαγανδίζει την επιτυχία με όρους Αμερικής του '50 και το αίσθημα της περιττότητας που στέλνει μισό εκατομμύριο μετανάστες νέους και σπουδαγμένους έξω (που το πήγα τώρα) κι αυτό αντιπροσωπεύει κάπως και τα τεκταινόμενα στην ποίηση.
Η καχυποψία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στη δημοσιότητα οποιουδήποτε πράγματος, πόσο μάλλον στη λαγνεία των λέξεων που πρέπει να έχει ο ποιητής ή ο λογοτέχνης.
Και είναι κομματάκι δύσκολο για κάποιον που κυριαρχείται από την αφύπνιση της γραφής μέσα του και από τα πρότυπά του, να του πεις ότι πρέπει να αντιμετωπίζει το πράγμα σαν χομπίστας ή ότι αν θέλει να γράφει όπως μιλά, τότε καλύτερα να παρακολουθεί τσάμπιονς λιγκ και βραζιλιάνικα soaps.
Όπως αποτελεί και επώδυνο ξύπνημα το γεγονός πως ο χώρος της λογοτεχνίας είναι ένας χώρος κεκορεσμένος όπου βασιλέυει η μικροπρέπεια και όπου για να επιβιώσεις θέλει τακτικές, όχι μόνο άσχετες με αυτό που σε κινεί στη γραφή, αλλά που τη βάζουν σε άμεσο κίνδυνο από την αηδία που σου προκαλεί ο χώρος.
Εκτός από το να γράφεις, χρειάζονται και αντισώματα εναντίον της αηδίας για να συνεχίσεις που θα'λεγε κι ένας δάσκαλός μου.
6. Η σκληρότητα που χρειάζεται να αναπτύξει κάποιος για να περάσει μια τέχνη όπως η αθυροστομία ευάλωτη στην επιφάνεια της δημοσιότητας ώστε να την κάνει στοιχειωδώς ακουστή, έχει συνέπειες και στην ίδια την παραγωγή της.
7. Ό,τι και να λέμε, η επιφυλακτικότητα των διαχειριστών της δημοσιότητας (και δεν είναι λίγοι οι γαμημένοι) και η νιτσεϊκή φανφάρα αυτών που γράφουν, είναι οι δύο άκρες αυτής της έντασης.
8. Προτιμώ ένα στήθος μικρό από μια βυζάρα ΧΧL που με κάνει να ασφυκτιώ.
Πολλές φορές η υπερθερμασμένη εκφραστικότητα δεν είναι παρά η απάντηση σε ώρες επι ωρών τηλεοπτικού λόγου δίχως πνεύμα και σπιρτάδα, και μεγάλος εχθρός της ποιήσεως και της τέχνης κατ'επέκταση.
9. Κάποιοι πιστεύουν ότι για να υπάρξουν δεν υπάρχει όμοιός τους εξ ορισμού. Δεν έχουν ιδέα ότι πρέπει να το κατακτήσουν…οπότε η αθυροστομία δεν είναι ούτε καν διακοσμητικό. Είναι ό,τι μια πέρλα για μια ψητή τομάτα.
10. Προτιμώ να ασκούμαι στη συμβίωση με δεδομένη την ανομοιότητα μου με όλους αλλά και τις διαφορετικές ανα ημέρα διαθέσεις μου από την σύμπτυξη γραφικών ομάδων φανατικών της αθυροστομίας, γιατί έχει πάρει κι αυτό (όπως όλα) τον δρόμο της μοδός, όσο ποτέ...
Κυρίως όταν το επίπεδο είναι χαμηλό...
Αντιγράφω τα λόγια του Στανισλάβ Γιέρζυ Λέτς προς πάντα αποδέκτη:
"Για δες πόσο μικραίνουν οι νάνοι στη μεγένθυση"
Ευτυχώς το ιντερνετάκι δεν έχει περιορισμούς σελίδων και θα'χουμε να λέμε…
Ας συνεισφέρω κι εγώ με ένα αθυρόστομο της στιγμούλας:
Γ…..μώ τους χριστιανούς και δώρα φέροντες..
Αν η βία είναι το θηλυκό του βίου (κατά τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου) τότε αγαπητοί μου δε θα΄ταν άδικο να σκεφτώ ότι όποιος δεν έβρισε ποτέ του μοιάζει να είναι στη ζωή νεκρός...
1. Συστατικά επιτυχίας δεν υπάρχουν. Αν μία τέχνη είναι καλή δεν αναλογεί πάντα σε μια "έξω από τα δόντια" τέχνη. Αρκεί να βρεθούν τα κατάλληλα περάσματα. Γλάστρες από λέξεις με τρυπούλες από κάτω για να στραγγίζουν..διότι μερικές είναι σαθρές και κάποια μέρα σπάνε.
2. Η επιδεξιότητα δεν γεννάει τον επίδοξο. Ο επίδοξος γεννιέται από τη χαρά της γραφής και της δημιουργίας. Πάντως, υποδορίως κινούμενα τα νερά δια των αθυρόστομων εκφράσεων δύσκολα να καταστούν στάσιμα. Φαίνεται -σε τέτοια γραφή- να κοχλάζουν διάφορες εντάσεις συναισθημάτων.
3. Ποιητές σαν τον Λασκαράτο, τον Βάρναλη και άλλους (πχ Μπωντλαίρ), ιδιαίτερα του σουρεάλ σκηνικού, σίγουρα δεν είναι άδοξοι ποιητές, είναι αδικημένοι...αλλά στη χώρα μας είναι πολλοί αυτοί που παίρνουν λιγότερα απʼ όσο αξίζουν.
Προσωπικά, σε ευχαριστώ, Κώστα που τον θύμησες...
4. Διαβλέπω τους παραμονεύοντες κινδύνους μέσα από την αθυρόστομη γραφή. Ακούω να λένε πολλοί "για σκέψου κι αυτόν που δεν έχει κάνει ακόμα το μηδενικό του, έναν αριθμό" και μηχανεύεται δούρειους ίππους κάτω από λεκτικά άλματα εις τριπλούν ή επι κοντώ (εξαρτάται κάθε φορά που προσγειώνεται, σε άμμο ή...απαλό αφρολέξ).
Και βέβαια έτσι είναι. Υπάρχει και ο καιροσκοπισμός. No doubt. Μα οι ποιητές ΔΕΝ είναι αγριόχορτα στην άκρη του δρόμου. Έρχονται από κοινωνικούς χώρους και πρέπει να πείσουν περιβάλλοντα γι αυτή τη “σπατάλη” που είναι η ενασχόληση με την ποίηση.
Θέλουν βεβαιότητες και πρωτίστως μια στοιχειώδη αναγνώριση, ότι δεν βαδίζουν στο κενό που ισοδυναμεί (το κενό) με κούφια λίστα ύβρεων, απλώς όχι αλφαβητικά δοσμένη αλλά ανάκατα.
Πάντως, οι στρουθοκάμηλοι της ωραιοσύνης μπορούν να λένε τη γνώμη τους και να ξαναγυρίζουν στον άμμο τους…δεν μ'αφορούν.
5. Υπάρχει μια αντίφαση στη κοινωνία που απο τη μια προπαγανδίζει την επιτυχία με όρους Αμερικής του '50 και το αίσθημα της περιττότητας που στέλνει μισό εκατομμύριο μετανάστες νέους και σπουδαγμένους έξω (που το πήγα τώρα) κι αυτό αντιπροσωπεύει κάπως και τα τεκταινόμενα στην ποίηση.
Η καχυποψία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στη δημοσιότητα οποιουδήποτε πράγματος, πόσο μάλλον στη λαγνεία των λέξεων που πρέπει να έχει ο ποιητής ή ο λογοτέχνης.
Και είναι κομματάκι δύσκολο για κάποιον που κυριαρχείται από την αφύπνιση της γραφής μέσα του και από τα πρότυπά του, να του πεις ότι πρέπει να αντιμετωπίζει το πράγμα σαν χομπίστας ή ότι αν θέλει να γράφει όπως μιλά, τότε καλύτερα να παρακολουθεί τσάμπιονς λιγκ και βραζιλιάνικα soaps.
Όπως αποτελεί και επώδυνο ξύπνημα το γεγονός πως ο χώρος της λογοτεχνίας είναι ένας χώρος κεκορεσμένος όπου βασιλέυει η μικροπρέπεια και όπου για να επιβιώσεις θέλει τακτικές, όχι μόνο άσχετες με αυτό που σε κινεί στη γραφή, αλλά που τη βάζουν σε άμεσο κίνδυνο από την αηδία που σου προκαλεί ο χώρος.
Εκτός από το να γράφεις, χρειάζονται και αντισώματα εναντίον της αηδίας για να συνεχίσεις που θα'λεγε κι ένας δάσκαλός μου.
6. Η σκληρότητα που χρειάζεται να αναπτύξει κάποιος για να περάσει μια τέχνη όπως η αθυροστομία ευάλωτη στην επιφάνεια της δημοσιότητας ώστε να την κάνει στοιχειωδώς ακουστή, έχει συνέπειες και στην ίδια την παραγωγή της.
7. Ό,τι και να λέμε, η επιφυλακτικότητα των διαχειριστών της δημοσιότητας (και δεν είναι λίγοι οι γαμημένοι) και η νιτσεϊκή φανφάρα αυτών που γράφουν, είναι οι δύο άκρες αυτής της έντασης.
8. Προτιμώ ένα στήθος μικρό από μια βυζάρα ΧΧL που με κάνει να ασφυκτιώ.
Πολλές φορές η υπερθερμασμένη εκφραστικότητα δεν είναι παρά η απάντηση σε ώρες επι ωρών τηλεοπτικού λόγου δίχως πνεύμα και σπιρτάδα, και μεγάλος εχθρός της ποιήσεως και της τέχνης κατ'επέκταση.
9. Κάποιοι πιστεύουν ότι για να υπάρξουν δεν υπάρχει όμοιός τους εξ ορισμού. Δεν έχουν ιδέα ότι πρέπει να το κατακτήσουν…οπότε η αθυροστομία δεν είναι ούτε καν διακοσμητικό. Είναι ό,τι μια πέρλα για μια ψητή τομάτα.
10. Προτιμώ να ασκούμαι στη συμβίωση με δεδομένη την ανομοιότητα μου με όλους αλλά και τις διαφορετικές ανα ημέρα διαθέσεις μου από την σύμπτυξη γραφικών ομάδων φανατικών της αθυροστομίας, γιατί έχει πάρει κι αυτό (όπως όλα) τον δρόμο της μοδός, όσο ποτέ...
Κυρίως όταν το επίπεδο είναι χαμηλό...
Αντιγράφω τα λόγια του Στανισλάβ Γιέρζυ Λέτς προς πάντα αποδέκτη:
"Για δες πόσο μικραίνουν οι νάνοι στη μεγένθυση"
Ευτυχώς το ιντερνετάκι δεν έχει περιορισμούς σελίδων και θα'χουμε να λέμε…
Ας συνεισφέρω κι εγώ με ένα αθυρόστομο της στιγμούλας:
Γ…..μώ τους χριστιανούς και δώρα φέροντες..
Αν η βία είναι το θηλυκό του βίου (κατά τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου) τότε αγαπητοί μου δε θα΄ταν άδικο να σκεφτώ ότι όποιος δεν έβρισε ποτέ του μοιάζει να είναι στη ζωή νεκρός...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
15-03-09
19:25
Τα γαμοτράγουδα περιέχουν ασύστολη τη δημιουργική χαρά του γεννήτορα, του τράγου του Παν-τός, εν πλήρη αθωότητα. Το μεγαλείο της απόλαυσης μιας ζωής που διαρκεί μονάχα για μια μέρα. Τι σύγκριση μπορεί να γίνει άραγε με την υποκριτική "ταπεινότητα" του αφοριστηρίου; Με τέτοιες θρησκευτικές απόψεις είχε έρθει σε επαφή και ο Alister Crowley και κατέληξε Καϊνίτης. Υπό παρόμοιες συνθήκες, είναι τιμή σου να ομοιάζεις του Ιούδα...
Τα νεογνά, όπως και τα γλωσσίδια, ΕΝΙΟΤΕ εξέρχονται από περιοχές που δε γίνεται παρά να προσέξει κανείς.
Επίσης, η ζωή έχει καταδείξει με τους πιο απίθανους τρόπους ότι το μουνί σέρνει γαλέρα κι αυτό δεν το μετατρέπει σε ηθικό αυτουργό αλλά γιατί το καυλί τα θέλει και τα παθαίνει.
Δεν έχει παρατηρηθεί μέχρι τώρα, μουνί να αγκυροβολεί σε πούτσο κι ο πούτσος να μην το θέλει.
Αυτό, όμως, ούτε αθωότητα συνιστά ούτε ενοχή. Είναι φυσική συνέπεια των πραγμάτων.
Και δικαιολογεί, τουλάχιστον, την καχυποψία.
Τα αναβλύζοντα νάματα της ποίησης εξέρχονται κι από βαθύ κάθισμα δια των μαραμένων πουλιών, πως να το κάνουμε;
Τώρα όσο για τα αφοριστήρια επιτροπών των θρησκειών (και δεν περιορίζομαι στα χριστιανορθόδοξα), δεν είμαι από αυτούς που θα ρίξουν νεράκι στο μύλο τους γιατί κι η αρνητική εκπομπή σχολίων είναι κι αυτή διαφήμιση.
Απλώς παθαίνω αλλεργίες από τα παπαγαλάκια διαθηκών και ψαλτηρίων, από κείνους τους άθλιους γενειοφόρους που μετέχουν σε προκρούστιες ομάδες και που όταν συμβαίνει να συναντήσουν μια φωνή διαφορετικού βεληνεκούς γραφής, μεγαλώνουν την κλίμακα της ανορθόδοξης μαλακίας τους, πάνε και ρωτάνε -για να ρίξουν λάδι στη φωτιά- τους πιστούς, ψοφάνε για τη γνώμη σου, σχεδόν εκλιπαρούν...γίνονται οι πιστοί της κοιλιάς τους που θα'λεγε κι ο Λασκαράτος.
Πόσο πιο υποκριτικό...
Μία επιγραμματική απάντηση προς όλους αυτούς τους μαυροφορεμένους με παπαδοφούστανα θα ήταν κι αυτή: Μωρέ δε μου γαμιέστε; Τρίψτε, λέω γω καλύτερα, τα γεννητικά σας όργανα, κρυφά πίσω από το καμπαναριό κι αφήστε τας ψυχάς στους ιδιοκτήτες των να τις κάνουν ό,τι ο καθείς γουστάρει.
Πουλήστε κανα παστέλι (ή μαντολάτο για να θυμιθούμε και τη καταγωγή του Λασκαράτου) κι αφήστε το πούλημα της θρησκείας γιατί είναι σοβαρό το ζήτημα..
Κάποτε στο Ηρώδειο, εμφανίστηκε και η Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης να τη διευθύνει Έλληνας… Την πέσανε λοιπόν τα παπαγαλάκια στο Μάνο Χατζιδάκι να τον ρωτήσουν πως βλέπει το γεγονός…
Εκείνος απάντησε: Η ογχήστγα των πετγελαίων!!!
Και ξέρετε γιατί το θυμάμαι τώρα;
Γιατί το είπε στην ώρα του. Όπως ακριβώς κι ο Λασκαράτος. ΠΛηρώνοντας τα όποια κόστη.
Μετά ο καθένας γίνεται "εύκολος" Επιμυθεύς…
Αν γράψω κάτι παρόμοιο, απευθυνόμενος κυρίως σε αυτόν που θεωρώ θύμα εξουσίας ή θρησκείας (τι περίεργο, σα να έγραψα δυο φορές το "εξουσία", ένιωσα) ή ακόμη και της τζούφιας λογοτεχνίας, νομίζετε πως θα διαψευστώ;
Για λόγους δικαιοσύνης, θα πρέπει πάντως ν' αναφέρω ότι η άρση του αφορισμού του έγινε μετά από επίμονες προσπάθειες του μητροπολίτη Ζακύνθου Γεράσιμου Δόριζα, ο οποίος ήταν φίλος και θαυμαστής του. Έχει φαίνεται και η εκκλησία τις φωτεινές της πλευρές...
Μαλακία που τη παίρνει κάποιος πίσω με παρέμβαση ατόμου από τον ίδιο κύκλο αυτού που τη διέπραξε, νομίζω ότι είναι αποτυχημένο μπάλωμα που μετά πάροδο κάποιου καιρού, ξεχαρβαλώνεται χειρότερα.
Τι εννοώ..
Το ότι ο Οδυσσέας Ελύτης λεγόταν Αλεπουδέλης και η φαμίλια του έβγαζε σαπούνια με ωραίες ανάγλυφες άγκυρες, αισθητικά σαπούνια θα έλεγα, δεν μας απασχόλησε γιατί η ανάγνωση της ποίησής του δεν ήταν σε κάποια ανισότητα με την προβολή της.
Το πράγμα αρχίζει να ενοχλεί την αισθητική μου όταν υπάρχουν ανισότητες περιεχομένου και προβολής. Οπότε αναδύεται ο εξωποιητικός παράγων…κοινώς μια μονομερής ιδιοτέλεια που εγγίζει την αδιαντροπιά έστω κι αν γίνεται για κάποιο φαινομενικά καλό.
Γιατί κυρίως το θύμα με ενδιαφέρει, όχι αυτοί που ανοίγουν πόρτες παρηγοριάς και πίσω μιλάνε για ψώνια, καντήλια και αφοριστικές συναρτήσεις…
Διατηρώ κάποια επιφύλαξη, βεβαίως μιας και δεν γνωρίζω τον Δόριζα. Απλώς, με τσιγκλά ο τίτλος του.
Πάντως και σουρρεαλιστικά σκεπτόμενος, μπορούμε ΚΑΙ ευγενικά να πούμε ότι η εκκλησία σε αυτόν τον τόπο είναι γυμνή. Είναι ένα ακόμα πρόβλημα ύφους συν ότι τη κατατάσσει, υπο αυτή τη λογική σε μία εξαίσια κατηγορία θεμάτων προς έμπνευση κάποιου γαμοτράγουδου (λόγω γύμνιας). Λοοοοοοοοοοολ.
Αχ κι αυτή η κλιμακωτή κατάβαση στη διάψευση από τη νέα γενιά, πόσο πολύ πονάει…χμ;
Αν ο Χριστός οργίσθηκε τόσο επειδή οι Εβραίοι εμπήκανε στο Ναό να πουλήσουνʼ πιτσούνια, πόσο δεν ήθελε οργισθή τώρα να βλέπη τους Χριστιανούς να χτιούνε Ναούς για να πουλούνε θρησκεία!
Ζωγράφος ο Ανδρίκος.
Κυρίως, σε δύο περίστασες οι χριστιανοί κάνουν επίδειξη Χριστιανικής θρησκείας, 1ον όταν κανείς τούς αδικήσει και θέλουνε να δείξουνε το τρομερόν της αδικίας οπού τους εγίνηκε· 2ον όταν ετοιμάζονται νʼ αδικήσουν κανένανε και έχουνε χρεία να υποκριθούνε χρηστότητα, για νʼ απατήσουνε το υποκείμενο που σχεδιάζουνε νʼ αδικήσουνε.
Πάντως, ο καθένας διαθέτει ικανότητα αυτοπροστασίας ικανή… τουλάχιστον έτσι εικάζουμε…
Στέκω, Πανιερώτατε, και παρατηρώ που οι χριστιανοί σήμερα έχουνε στην πουσνάρα [= σακκούλα] τους τριώ λογιώνε θρησκείες.
Μία που τήνε λένε και δεν τήνε κάνουνε.
Μία που τήνε κάνουνε και δεν τήνε λένε.
Και μία που και τήνε λένε και τήνε κάνουνε.
Η πρώτη είναι η θρησκεία του Χριστού, η δεύτερη του Διαόλου, η τρίτη τση Κοιλιάς.
Ξέχασε αυτήν που δεν τη λένε και δεν την κάνουνε κι είναι η θρησκεία των παλινδρομούντων χριστιανών και νομίζω πως εδώ ανήκουν τα 3/5 του σώματος των πιστών...
Αυτό που είναι φανερό από τα παραπάνω, είναι ότι οι λογοτέχνες της αθυρόστομης εκφοράς του λόγου, δεν επιθυμούν να γκρεμίσουν οπωσδήποτε τη θρησκεία. Ζητούν κι απαιτούν με τον τρόπο τους μια νέα θρησκεία και μια καινούρια ηθική, με επίκεντρο τον άνθρωπο κι όχι τις ανάγκες της εκάστοτε εξουσίας. Όμως, όπως είπε κι ο Κώστας Βάρναλης, μιλώντας για την "Ιερά" Σύνοδο ("Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λιγδωμένες μπούκλες", όπως τους αποκαλεί συλλήβδην ο ποιητής)
Η απαρέσκεια σ'οτιδήποτε, θέλει λεπτότητα. Και βέβαια το λεκτικό ύφος δεν είναι χονδροειδές επειδή θίγει την χριστεπώνυμη ηθική κάποιων τραγόμορφων με ίσο.
Και είναι δοκιμαστήριο ευγένειας και υπομονής…
όχι φατούρο στα διαλείμματα...
Χαμογέλασα (ευγενικά) με τους βοδινούς σβέρκους και τις λιγδωμένες μπούκλες. Τι πετυχημένα!
Όπως αναφέραμε από την αρχή του θέματος, η παράδοση του σκωπτικού, οργασμικού, "ανίερου" κι ανυπότακτου λόγου, δεν είχε απλά και μόνο σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά κυρίως στεκόταν με στάση άσεμνη, απέναντι στην εξουσία. Εάν σήμερα θεωρούμε ότι η εκκλησιαστική πνευματική αυθαιρεσία δεν μας αγγίζει, ή ότι απλά προσεγγίζει τη γραφικότητα, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι χρωστάμε πολλά επ' αυτού, στους "καταραμένους" κι αφορεσμένους Ιούδες της λογοτεχνίας μας. Ποιος άραγε από εμάς θα δεχόταν να κάμει φυλακή για ένα σατιρικό στιχάκι;
Για μένα το ενδιαφέρον είναι ο επίλογος.
Αυτό που δεν έγραψες, Κέος, αλλά σαφώς συγκινησιακά υπονόησες είναι ότι πενθούμε ένα κομμάτι της νιότης μας που έλεγε ότι θα γινόμασταν άλλοι. Δικαιούμαστε νομίζω αυτή τη στιγμούλα (όσο κι αυτό το τόπικ - ισως το καλύτερο που έχω συμμετάσχει ποτέ, μιας και δίνει λαβές για μυριάδες σχόλια σε μυριάδες μυριάδων προεκτάσεις. Γιατί δεν είναι το θέμα τα σεξουαλικά υπονοούμενα, είναι μια εγκατεστημένη ηθική σαν λοβοτομή στα κεφάλια μας από μια κάστα ανθρώπων, διαχειριστάδων της ηθικής. Καιρός να ξυπνήσουμε από το λήθαργο γιατί δεν είμεθα πλέον σπόροι να περιμένουμε ένα ρυτιδιασμένο χέρι να μας ποτίσει για να βλαστάνουμε. Έχουμε ήδη βλαστήσει. Το θέμα πια έχει μετατεθεί στο "ποιο είναι το σημείο μαράνσεως" του καθενός μας. Καιρος να φανεί, god damn it...)…
Σε φιλώ καυτά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-03-09
04:16
Ας ρίξουμε και μια σοβαρή πενιά...Οι φίλοι συνομιλητές καλούνται να γράψουν τη γνώμη τους για το «φαινόμενο» των γαμοτράγουδων και γενικότερα περί αθυροστοστομίας στη λογοτεχνία
Καταρχήν, εξυπονοείται ένας καθόλα σαφής διαχωρισμός του "ποιος" από το "τι", στον λόγο...
Οι λέξεις δεν ανήκουν σε πρόσωπα, ανήκουν στο Λόγο.
Όπως ακριβώς το να γράψεις ένα πετυχημένο ποίημα δε σημαίνει απαραίτητα πως είσαι
κάτι παραπάνω από τους άλλους, έτσι και το να γράψεις ένα γαμοτράγουδο δε σημαίνει ότι είσαι πιο μάγκας, πιο νταής ή ανηθικότερος.
Ας μείνουν μακρυά οι όποιοι αφορισμοί βασισμένοι στο υποκείμενο του λόγου.
Ούτε άμα γράψεις ένα πετυχημένο ποίημα σημαίνει αναγκαστικά πως έχεις κότσια.
Κότσια έχουν οι πυροτεχνουργοί, οι εργολάβοι κηδειών κι οι ακροβάτες που έλεγε κι ο Γκιμοσούλης. (γαμοτράγουδων included)
Κάποιος, αδαής ή περισπούδαστος της ποίησης (σπουδαγμένη ποίηση είναι σαν να πρέπει να πάρεις κάποιο είδος πτυχίου για να βάλεις λεξούλες στα ενδότερα της ψυχής σου. Φευ και πάλι φευ...) ίσως πει:
Σπερμολογίες και μικρονοϊκά σχόλια and that's all...
Χρειάζεται, βέβαια, και κάποιος Υπέρτατος Μέγας Γενικός Επιθεωρητής, να αποφανθεί από άμβωνος που θα΄λεγε κι ο Χάουλας (χοχοχο) για τις ευρύτητες και τις στενότητες, και κατά συνείδηση, να αποσύρει..()
Από Επιθεωρητές είμεθα πλήρεις. Από σπερμολογίες, δεν είμαι βέβαιος μιας και πάντα θα θέλουμε να το εκτοξεύουμε εις την σπερματοδόχο μιας καπότας ή πάνω σε ένα γυναικείο γλουτό ή ακόμη και στην κοιλιακή της χώρα ...(έχει και συνέχειες αλλά λέω να μη το χονδρύνω, λολ εις το διηνεκές).
Mη σας τρομάζει ο Γενικός Επιθεωρητής Κλουζώ. Παντού υπάρχει ένας.
Βέβαια, το ήθος και η ευγένεια των συνεργατών του στεκιού ειναι παγκοίνως γνωστά και η προβολή ενός τέτοιου θέματος τα αναδεικνύει όσο τίποτα...(ψιλοάσχετο)
Για μένα οι γαμοποιητάρηδες είναι αξιοπρεπείς, ταλαντούχοι και το δηλώνουν ανερυθρίαστα αναλαμβάνοντας το (όντως τεράστιο) προσωπικό κόστος γραφής. Το κυριότερο: αγαπούν την ποίηση και δεν ασχολούνται ποτέ με τους τύπους (η ποίηση δεν υπακούει σε μοτίβα κι εξισώσεις κι ούτε και πρέπει...).
Γιατί να καρδιολακταρούμε σε κάθε "χύνω", κάθε "ψωλή" στυτή; Τι αλλάζει δηλαδή προφέροντας τη λέξη "μόριο" ή "πέος" από το "ερυθροκέφαλος μουνογαμίκουρας" ή το "ξεσκιστρόλας πουτσοφτυαρίγκος" ή την έκφραση "μωρό μου θες ένα χειροποίητο ψωλομπίφτεκο" ? Ελπίζω να μη μπουν αστερίσκοι. Φχαριστώ.
Ένα άλλο ζήτημα, pour moi, είναι το ζήτημα των απειρότεχνων διαπλεκόμενων χαλβάδων που πρεσβεύουν την ηθική προηγούμενων αιώνων.
Ερώτημα προς απάντηση: Πλήττεται το σώμα (άραγε) της καλής ποιήσεως όταν αφειδώλευτα προσφέρονται εκφράσεις της αλάνας σε ένα ποιητικό σχήμα;
Η αξιοπρέπεια είναι συναρτώμενη των λέξεων και των εκφράσεων;
Δηλ αν είμαι ευγενής στις λέξεις δε μπορώ να σε γαμήσω με τις πράξεις μου (ή τις απραξίες μου) και την "καλή" συμπεριφορά μου με άριστη κατα τα άλλα προφορική διαγωγή του λεκτικού ορίζοντα;
Δεν είναι αξιοπρεπείς γραφιάδες οι ψωλο/μουνο-ποιητάδες; Θέλουν διακήρυξη δηλωμένης αξιοπρέπειας για ανάπτυξη κάποιου κύρους όσοι αποκηρύττουν τα πονήματά τους; Κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο για τα ως τώρα παρατιθέμενα ποιήματα αλλά και για όλων των λογής τα αθυρόστομα δημιουργήματα, από κριτικές τέχνης (ω ναι) μέχρι μανιφέστα ιδεών ολόκληρα...
Πιστεύω επίσης και με ιατρική ορολογία ότι η χειρουργική αφαίρεση που έγινε και συνεχίζει να γίνεται αέναα στο χώρο της αθυρόστομης έκφρασης κι εξωποιητικά, χρειάζεται και εξαιρετική διάγνωση.
Και μια δήλωση του στυλ "σπερμολογίες μπλαμπλα, δε ντρέπεται που λογίζεται και άνθρωπος της ποίησης" δε μου αρκεί.
Μπάϊδεγουέι, πόσο αλήθεια ποιητικά απροσδόκητoς είναι ο χαρακτηρισμός "μαραμένες" για τις "πούτσες";
Εδώ, άλλωστε, δε χρειάζεται διάγνωση. Το πράγμα μιλάει από μόνο του, after a serious timeline! (λολάρισμα ανακούρκουδα)
Λετς ντάνς. σαλ γουι?
πσ. Πείνασα και μόνο γαμοπίλαφο έχω. Το κρεατάκι δεν σώθηκε. Ειρωνία του...τόπικ;
Θα συνεισφέρω κι εγώ με ένα θαυμάσιο σατιρικό (ή σατυρικό σωστότερα) ποίημα του "καταραμένου" Κεφαλονίτη ποιητή
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ
Η ΨΩΛΗ
[...]
Απόλυτα εναρμονισμένος με τη διονυσιακή παράδοση, φυσικά δεν υπήρξε αρεστός στην εξουσία και τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό της εποχής του. Το γεγονός ότι δε δίσταζε να εκφράζει ελεύθερα και ανεπηρέαστα τις απόψεις του στηλιτεύοντας την υποκρισία, αποτέλεσε την κύρια αιτία για τη φυλάκιση, τους διωγμούς και τους αφορισμούς που γνώρισε κυρίως από την εκκλησία.
Το ποίημα αυτό, το έχω από δεκαεπτά χρονών, όταν μου το έδωσαν η μάνα μου και ο πατέρας μου, που το διάβασαν, γέλασαν και σκέφτηκαν πως έπρεπε να το δω κι εγώ...
Και μετά σου λέει ότι η καταγωγή δεν είναι σημάδι (με καλή ακίδα και τέλεια σκόπευση).
Μιας και το ληξουριώτικο αίμα ρέει στις δεσμώτιες φλέβες...
Πάνω κι από την κρίση (Χαουλάκι), η μόνη διάθεση που έχω είναι να βρω κι άλλα του ποιήματα…
Εύγε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.